Dance one year in, kiss one goodbye

It was the best of times, it was the worst of times...

Φαντάζομαι θα θυμάστε πως από τα μέσα σχεδόν της χρονιάς, είχα ρίξει ένα τεράστιο Χ στο 2007 και είχα ξεκινήσει από την άνοιξη κιόλας, να ξεμαλλιάζω την ουρά του Λέννυ μετρώντας μία- μία τις ώρες μέχρι να καταλήξει το λεγόμενο έτος της ευτυχίας στο σιφόν της λεκάνης. Σε λίγες ώρες, η μεγαλύτερη επιθυμία μου για το 2007 θα έχει επιτέλους εκπληρωθεί! Αν και πλέον δεν είμαι και τόσο σίγουρος για το πόσο δίκαιος ήμουν μ' αυτή τη χρονιά.

we were all going direct to heaven, we were all going direct the other way...

Νομίζω πως σε προσωπικό επίπεδο το μεγαλύτερο δώρο του 2007 ήταν η υγεία μου. Για την ακρίβεια το θαύμα που παρενέβη και δεν κατέληξα παζλ μαζί με κάθε παιδικό γεύμα στα McDonalds μετά το τροχαίο που είχα τον Απρίλιο. Μπορεί να μου έχει μείνει ακόμα ένα teenie weenie τραύμα για τις απότομες στροφές αλλά το μάθημα μου το πήρα: όποια καταστροφή κι αν έρθει τα πράγματα που αγαπάς περισσότερο στον κόσμο θα σωθούν και με αυτά θα προχωρήσεις και θα ξαναφτιάξεις τη ζωή σου, ίσως και καλύτερα από πριν. Εκείνο το πρωί όλα είχαν πάρει το χρώμα της λαμαρίνας. Εκτός από το ipod μου και μιά λουκανικόπιτα.

it was the spring of hope, it was the winter of despair...

Η συναισθηματική πλευρά του 2007 ξεκίνησε, μετά από αρκετά χρόνια, πολύ ελπιδοφόρα. Για να καταλήξει πολύ σύντομα σε μια με μεγάλη απογοήτευση. Ναι, ήταν πολύ δύσκολο κι ανυπόφορα δυσάρεστο. Τώρα όμως που βρίσκομαι εκατοντάδες ώρες μακριά από εκείνες τις στιγμές δυστυχίας, σχεδόν χαίρομαι. Κυρίως γιατί ήμουν έτοιμος να πιστέψω πως το παρελθόν είχε γαμήσει οριστικά κι αμετάκλητα την συναισθηματική μου φύση και θα περνούσα τα επόμενα χρόνια αγκαλιά με τον κυνισμό μου. Το ότι οι άνθρωποι δεν ταιριάζουν ή δεν μπορούν να ζήσουν μαζί για διάφορους λόγους είναι κάτι φυσικό. Το να μην αντέχουν όμως την ιδέα κάποιου άλλου στη ζωή τους, είναι θλιβερό και μοιραίο. Τελειώνοντας το 2007, επιβεβαιώνω με μεγάλη περηφάνια πως δεν ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Έστω κι αν μου πήρε καιρό να το καταλάβω.

it was the season of Light, it was the season of Darkness...

Το 2007 χορτάσαμε αρρώστιες και κηδείες. Πήρα 4 κιλά μόνο από τα τσουρέκια των μνημοσύνων. Ο μπαμπάς αρρώστησε, ο ξάδελφος πέθανε, φίλοι αρρώστησαν, γονείς φίλων πέθαναν. Πες μου νεκροταφείο, να σου σχεδιάσω την κάτοψη. Άλλοι ανάρρωσαν, άλλοι όχι ακόμα, άλλοι μας κούνησαν το μαντήλι. Κι εγώ μέσα σε όλα αυτά να προσπαθώ να στηρίξω οικογένεια, συγγενείς, φίλους και γνωστούς. Χωρίς να μπορώ να κλάψω. Το 2007 ανακάλυψα κάτι πολύ σημαντικό: οι αρρώστιες και ο θάνατος είναι το πιο σίγουρο κομμάτι της ζωής. Πιο βέβαιο ακόμα και από την ίδια μας τη γέννηση. Είδα ανθρώπους να λυγίζουν, να χάνονται, να προσπαθούν, να παλεύουν. Όσοι νίκησαν, νίκησαν γιατί το ήθελαν. Όσοι έσβησαν, έσβησαν γιατί παραιτήθηκαν. Σε μια κηδεία έκλαψα μόνο αλλά όχι για την απώλεια. Για την παραίτηση πιο πολύ.

we had everything before us, we had nothing before us...

Το 2007 έζησα την χειρότερη εμπειρία της ζωής μου: δούλεψα για 3 εβδομάδες στο 'Κουτί' σε χρέη σερβιτόρου. Είναι πολύ κρίμα που αυτό το μαγαζί λειτουργεί ως εστιατόριο και όχι ως πλατό hardcore ριάλιτι. Το περιβάλλον είναι τόσο ευχάριστο που αντί για ποδιές, θα έπρεπε όλοι να κυκλοφορούν με κράνη. Κάθε βάρδια έμοιαζε με tour στα πλατό του Hostel και ξεναγό τον Jerry Springer. Ό,τι βγάζεις τα τρως σε εξτένσιονς κι επιδέσμους. Το θέμα τελικά δεν είναι η τέλεια δουλειά αλλά οι συνεργάτες. Τώρα που έχω την τέλεια δουλειά και την καλύτερη μου Πωλινίτσα για συνεργάτη, όλο αυτό μου φαίνεται απίθανα προφανές. Και το 'Κουτί' θα μείνει στο μυαλό μου σαν σημείο αναφοράς για την φράση "...rock bottom".

it was the age of wisdom, it was the age of foolishness...

Νέοι άνθρωποι, νέα πρόσωπα, νέοι φίλοι. Χρόνο με τον χρόνο η άλλη σου οικογένεια, οι φίλοι που διάλεξες, αλλάζουν. Κάποιοι αποσύρονται, κάποιοι χάνονται για λίγο κι επαναμφανίζονται, κάποιοι παραμένουν σταθερά κοντά σου, κάποιοι άλλοι εμφανίζονται για να διεκδικήσουν τον χρόνο και το συναίσθημα σου. Υποτίθεται πως με τα χρόνια ωριμάζεις κι επιλέγεις πιο προσεκτικά ποιός θα μπει στη ζωή σου - για λόγους αυτοσυντήρησης κυρίως. Η χρονιά που τελειώνει δεν παίρνει κανέναν από τους παλιούς μου φίλους. Αντιθέτως, έφερε νέα πρόσωπα, κάποια μάλιστα και από εδώ, που με μεγάλη εντιμότητα, φρεσκάδα κι αξιοπρέπεια εισέβαλλαν στη ζωή μου. Μεγάλο πράγμα η εντιμότητα των προθέσεων. Μεγάλο πράγμα να βλέπεις στον τελικό απολογισμό πως αντί να χάσεις, κέρδισες.

it was the epoch of belief, it was the epoch of incredulity...

Το 2007 πίστεψα σε πολλά πράγματα. Πολλές προσδοκίες που ματαιώθηκαν, πολλά όνειρα που βούλιαξαν στο κενό, πολλά χαμόγελα που δεν ήταν όσο διάπλατα έπρεπε. Πολλές λανθασμένες προσωπικές επιλογές. Οι τελευταίοι μήνες όμως άνοιξαν νέους δρόμους. Πιο ειλικρινείς, πιο ξεκάθαρους, ίσως δυσκολότερους από αυτούς που θα διάλεγα φυσιολογικά αλλά με σπουδαίους συμμάχους στο πλάι μου. Το μεγαλύτερο μάθημα του 2007 ήταν αυτό: οι σύμμαχοι. Η οικογένεια, οι φίλοι, οι συνεργάτες. Ό,τι προσπάθησα να φτιάξω αποκλείοντας τους πάντες από τα πλάνα μου, απέτυχε. Όχι γιατί δεν είχα βοήθεια αλλά γιατί δεν απολαμβάνω την απουσία. Μεγάλη απάτη η έπαρση και η ξεροκεφαλιά.

for good or for evil, in the superlative degree of comparison only.

Από το 2008 ζητάω τα πάντα και υπόσχομαι να παλέψω για τα πάντα. Γιατί αυτή τη χρονιά έμαθα πως αν δεν ζητήσεις κανένας δεν θα μαντέψει αυτό που επιθυμείς. Κι αν δεν παλέψεις ούτε θα κερδίσεις αλλά ούτε και θα κρατήσεις όσα ήδη σου ανήκουν.

12 4 '08

La complainte de la Butte - Patrick Bruel & Francis Cabrel

Rule the world - Take That

Old habits die hard - Mick Jagger & Dave Stewart

Walking on the milky way - OMD

Brave - Jennifer Lopez

Together we are strong - Mireille Mathieu & Patrick Duffy

There for me - La Bionda

The only ones - Reamonn & Lucie Silvas

We have all the time in the world - Louis Armstrong

Seasons in the sun - Mammas & the Pappas

Tears dry on their own - Amy Winehouse

Two to tango - Paul Voudouris

Σας εύχομαι μια υπέροχη χρονιά για εσάς και όσους αγαπάτε!

Τα λέμε του χρόνου!

υ.γ. Σταματήστε τα forwarded ευχετήρια μηνύματα στο κινητό! Είναι κάπως αγενή για όσους ξέρετε πάνω από μία μέρα!