Ημερολόγια Χωρισμένων Μέρος ΙΕ: Κώνος Οδοποιίας (Part I)

Όταν είμαστε ερωτευμένοι και ζούμε εντοιχισμένοι στην αγάπη του συντρόφου μας, ο κόσμος μοιάζει με λειβάδι πράσινο όπου όλα τα ζώα ζουν αρμονικά και κάθε αγελάδα είναι στη θέση της.



Όταν είμαστε ερωτευμένοι, το μόνο που μας έχει μείνει είναι να ζευγαρώσουν και οι φίλοι μας, όχι απαραίτητα για να είναι κι αυτοί ευτυχισμένοι αλλά κυρίως για να έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας.



Αυτή την όμορφη κι αλτροϋστική σκέψη έκαναν για ‘μένα δυό φίλοι μου που ζούσαν στον έβδομο ουρανό, μετά την δεκαήμερη γνωριμία τους.



Τα credentials του Πάνου Σανσονόπουλου ήταν πολύ ενθαρρυντικά: 35άρης, ασχολείται με τον κινηματογράφο, τρώει ό,τι βρει μπροστά του, σεμνός, μορφωμένος, διακριτικός, ευαίσθητος. Μου είπαν πως είναι καλό παιδί αλλά δεν είναι και κανένας καλλονός. Δεν μ’ ένοιαζε και πολύ καθότι κι εγώ δεν είμαι η Μπεγιονσέ.



Μας μάζωξαν ένα βράδυ στο σπίτι και φάγαμε μαζί με την Ωραία των Αθηνών. Δεν ήταν τέρας και γενικά ήταν ευχάριστος στη παρέα. Φαινόταν πολύ συνισταζούμενος και απείχε κατά πολύ από το who is who της Κασταλίας που κατά καιρούς είχα συναντήσει.



Μετά από λίγες μέρες, βγήκαμε και μόνοι μας και επιβεβαιώθηκαν οι πρώτες μου εντυπώσεις. Το μόνο που είχα να του καταλογήσω ήταν το ατελείωτο ‘namedropping’ επώνυμων φίλων του αλλά, κανείς δεν είναι τέλειος.



Να μην σας τα πολυλογώ, συνάψαμε σκέση. Ο Πάνος Σανσονόπουλος, όπως μου είχε τονίσει το φιλικό ζευγάρι, είχε κάνει σεξ μόνο 3 φορές στη ζωή του. 3 φορές στα 35 του χρόνια! Όταν μου το επιβεβαίωσε και ο ίδιος, επέμεινε πως αυτό οφειλόταν μόνο στις αυστηρές επιλογές που έκανε. Ενώ δεν είχα λόγο να τον αμφισβητήσω, υπέθετα πως άλλος ήταν ο λόγος για τον οποίο δεν έκανε σεξ.



Όπως αποδείχθηκε, είχα άδικο. Ήταν παιδί από σπίτι και με πισοποιητικό παρθενίας.



Περνούσαμε πολύ ωραία. Αρχίσαμε να μοιραζόμαστε την καθημερινότητα μας κι εγώ ανακάλυψα μετά από καιρό πώς είναι να περνάς τον χρόνο σου με κάποιον που τον σέβεσαι και σε κάνει να γελάς.



Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Πάνος χρειάστηκε να λείψει σ’ ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ.



Η σκέση μας δοκιμάστηκε. Μιλούσαμε ατελείωτες ώρες στο τηλέφωνο, πολύ περισσότερο απ’ όσο μιλούσαμε όταν βρισκόταν στην Αθήνα.




Εκεί ανακάλυψα τον άνθρωπο κάτω από τον ‘Πάνο Σανσονόπουλο’ και τον ερωτεύτηκα σφόδρα. Αυτό συνέβη για δυό κυρίως λόγους: (α) γιατί το παραμύθι τραβάει την αδελφή σαν μαγνήτης και,



(β) γιατί πίστευα πως μόλις κλείναμε το τηλέφωνο, ο Σρεκ έπεφτε για ύπνο και μ’ονειρεύοταν. Λάθος.




Έστω όμως και εν αγνοία μου εγώ είχα πεθυμήσει την κοινή ζωή μας. Είχαν περάσει λίγες μόνο μέρες και είχα πεθυμήσει να του μαγειρεύω τις αγαπημένες του σαλάτες,



είχα πεθυμήσει τον αισθησιακό χορό του,



τη διακριτική του παρουσία μέσα στο σπίτι.




Είχα αρχίσει να βεβαιώνομαι πως βρήκα τον άνθρωπο που θα περνούσα πολλά, πολλά χρόνια της ζωής μου μαζί του.



Ο Πάνος Σανσονόπουλος πίστεύε το ίδιo και για ‘ μένα. Αλλά για άλλους λόγους.



Επέστρεψε μετά από 10 μέρες φορτωμένος με δώρα και κινηματογραφικά αναμνηστικά.



Και όπως ήμασταν τρισευτυχισμένοι στο αεροδρόμιο, πηγαίνοντας στο αυτοκίνητο, μου είπε: «Θες να κάνουμε μιά τρέλλα? Θες να παντρευτούμε?»

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΤΡΙΤΗ