Step 5: The Bachelor Party
Χθες το βράδυ, ο φίλος μου ο Ν. κάλεσε κάποιους φίλους να γιορτάσουμε την τελευταία του μέρα ως ελεύθερος άνδρας. Το γνωστό ‘bachelor party’!
Προσωπικά ποτέ δεν κατάλαβα αυτά τα πάρτι. Σκοπός τους είναι να βγει ο μέλλοντας γαμπρός με τους κολλητούς, να πάνε σ’ ένα στριπτιτζάδικο και να τριφτούνε με τις χορεύτριες ή άλλες γυναίκες. Σε κάποιες δε περιπτώσεις κάνουν και σεξ.
Καταρχάς πρέπει να είσαι πολύ ηλίθιος για να πας να κωλοτριφτείς μια μέρα πριν το γάμο σου και μάλιστα με μάρτυρες! Σε αυτό το σημείο, θα επαναστατήσετε και θα μου πείτε πως οι κολλητοί δεν καρφώνουν ποτέ ο ένας τον άλλον! Ξέρω πως θα σοκαριστείς αγαπημένε αναγνώστη αλλά here’s a tip: ο άνδρες εκτός από ηλίθιοι, είμαστε και τρομακτικά κουτσομπόληδες! Και η συνθήκη της ομερτά παύει να ισχύει όταν ένας άνδρας απειλείται με βάζο στο κεφάλι: θα σε δώσει για να σώσει το τομάρι του! Πουστιά? Συ είπας! Εξάλλου, αυτό το πάρτι δεν είναι πιο λογικό να το κάνεις τη μέρα που χωρίζεις?
Τέλος πάντων, παρότι δεν πηγαίνω σε τέτοια πάρτι χθες έκανα την καρδιά μου πέτρα – λόγω του προσωπικού μου πρότζεκτ και μόνο! Οι μισοί ήθελαν να πάμε στον Τσαλίκη, οι άλλοι μισοί στο στριπτιτζάδικο, κι εγώ λευκό. Το στριπτιζ κέρδισε με την προϋπόθεση που έθεσε ο γαμπρός «ένα ποτό και φεύγουμε»!
Εδώ θα πρέπει να σας τονίσω πως ο μοναδικός γνωστός που είχα σε αυτή την παρέα των 11 ατόμων, ήταν μόνο ο γαμπρός. Οι υπόλοιποι ήταν συνάδελφοι από το γραφείο, ένας φίλος από το πανεπιστήμιο και δυο φίλοι παιδικοί. Δηλαδή 7 στελέχη χρηματοοικονομικής επιχείρησης, ένας ασφαλιστής, ένας ιδιοκτήτης βιοτεχνίας μαξιλαροθηκών, ένας φλορ μάνατζερ σε φαστ φούντ κι εγώ. Ηλικίες 30-38 και ζώδια όλα πλην Ζυγών, Υδροχόων, Κριών και Καρκίνων. Δυο παντρεμένοι, δυο αρραβωνιασμένοι, εφτά ρεμάλια.
Πήγαμε, λοιπόν, σ’ ένα μέρος κάπου στην Εθνική (οδό). Μακάρι να βρισκόμουν στην ευχάριστη θέση να σας πω πως έχω δει και χειρότερα μέρη στη ζωή μου.
Πριν μπούμε ακουγόταν από μέσα ένα τραγούδι των Pussycat dolls. «Να δεις τελικά που μπορεί και να μου αρέσει» σκέφτηκα. Μόλις μπήκαμε στη γιάφκα είχα την αίσθηση πως όλοι κοιτούσαν εμένα. Λες και πάνω από το κεφάλι μου υπήρχε μια φωτεινή επιγραφή που έλεγε «Είδα τη Μινέλι στο Ηρώδειο!». Προσπαθούσα να φαίνομαι άνετος. Ήταν πολύ σκοτεινά αλλά ευτυχώς ήμουν προετοιμασμένος: μου είχαν σώσει από τη Eurovision δυο στικς από εκείνα που μόλις τα λυγίσεις φωσφορίζουν. Ο φλορ μάνατζερ με αγριοκοίταξε.
Στριμωχτήκαμε, τριφτήκαμε, χουφτώσαμε, μας χούφτωσαν αλλά τελικά το βρήκαμε το τραπέζι μας. Ήμασταν σχετικά κοντά στη πίστα όπου εκείνη τη στιγμή ήταν δυο θεόρατες ξανθές με στρινγκ και απίθανα ψηλούς κοθόρνους και χαϊδεύονταν. Οι παρέα μας άρχισε να ζητωκραυγάζει.
Το μαγαζί ήταν μεγαλούτσικο. ‘Fever’ δεν το έλεγες αλλά ούτε και πειραματική σκηνή Αγίου Νείλου. Ήταν σχεδόν γεμάτο. Αυτά που φαντάζεσαι πως δήθεν αυτά τα μαγαζιά γεμίζουν με κοντόχοντρους υπερήλικες που έρχονται να καταθέσουν το επικουρικό στο βρακί της κάθε χορεύτριας να τα ξεχάσεις. Σχεδόν δηλαδή γιατί πληρώθηκαν και οι συντάξεις χτες και πολλοί τέτοιοι υπήρχαν. Η συντριπτική πλειοψηφία όμως κυμαινόταν γύρω στα 28-40. Φυσιολογικά αυτό θα έπρεπε να με προβληματίσει κοινωνικά αλλά σκέφτηκα πως μπορεί να γίνονται κι άλλοι γάμοι αύριο. Εξάλλου, δεν είχα χρόνο για προβληματισμούς: έπρεπε ν’ αποθεώσω τις χορεύτριες.
Οι δυο κοπέλες είχαν φύγει από τη σκηνή – και είχαν προσγειωθεί στα πόδια θαμώνων από διαφορετικά τραπέζια. Στη πίστα τώρα χόρευε μια μελαχρινή –επίσης θεόρατη- και οι άνδρες της παρέας μας ούρλιαζαν εκστασιασμένοι. Εννοείται πως το βρακί της κυρίας είχε γίνει ΑΤΜ και ξεχείλιζε από χαρτονομίσματα. Για να μπω στο πετσί του στρέητ έπρεπε να φωνάξω κι εγώ κάτι. «Που ξέρεις?» σκέφτηκα «τρώγοντας έρχεται η όρεξη!».
«Τι λατσές είναι αυτές, μάνα μου?!!» φώναξα.
Αν παίζαμε σε ταινία, εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο δίσκος θα είχε χάσει τις στροφές και ο φακός θα εστίαζε στο έκθαμβο ύφος της παρέας.
«Τι είπες, ρε μαλάκα?» με ρωτάει ο γαμπρός.
«Λατσές» του απάντησα
«Τι είναι ‘λατσές’?» ρωτάει ο φλορ μάνατζερ που μου την είχε στημένη.
«Η σιλικόνη στα καλιαρντά» απάντησα ενώ πολύ διακριτικά μάζευα κλειδιά, τσιγάρα, κινητό.
«Μιλάς καλιαρντά?» ρωτά ο ένας ασφαλιστής που είχε ξεκουμπώσει τα 6 πρώτα κουμπιά του πουκαμίσου του.
«Ε, δεν έχω και πεντιγκρί αλλά 2-3 λέξεις για να συνεννοούμαι τις ξέρω» είπα κι έσπρωξα λίγο πίσω την καρέκλα.
«Καλά ρε μαλάκα, από τόσες λέξεις αυτή βρήκες να πεις?» με ρωτάει ο γαμπρός.
«Ε, τι να πω. ‘Βυζιά, κωλάρα, μουνί’ τις φώναζαν οι άλλοι. Για ποικιλία το’ κανα» απολογήθηκα.
«Πρόσεχε μη σου ξαναξεφύγει καμιά μαλακία» μου είπε ο γαμπρός.
Για αρκετή ώρα είχα λουφάξει. Έκανα τον ενθουσιασμένο αλλά είχα χάσει κάθε ενδιαφέρον. Κάποια στιγμή, μια επίσης θεόρατη αλλοδαπή, ήρθε στο τραπέζι μας κι άρχισε να τρίβεται πάνω στον γαμπρό. Τα υπόλοιπα λιγούρια κόντευαν να λιποθυμήσουν. Νομίζω δε πως είδα σάλια να τρέχουν από το στόμα του ασφαλιστή αλλά ήταν σκοτεινά και δεν ορκίζομαι.
«Γκομενάρα μουουου!» φώναξε ο ένας συνάδελφος που καθόταν δίπλα μου.
«Ήθελα να’ξερα τι τρώνε οι δικές μας και βγαίνουν έτσι κοντοστούμπες?» του απάντησα εγώ αλλά μόλις άκουσα τι είχα πει κατάλαβα πως ήταν πολύ αργά για να ενεργοποιήσω τη χρονομηχανή μου.
«Καλά ρε φίλε, απ’ όλα εδώ μέσα αυτό σου έκανε εντύπωση?» με ρώτησε το στέλεχος.
Σε φυσιολογικές συνθήκες θα απαντούσα πως αυτό που μου έκανε κυρίως εντύπωση ήταν το πώς τόσοι νέοι και αρτιμελείς άνδρες – με πρόχειρους υπολογισμούς- είχαν να κάνουν σεξ έξι μήνες. Αλλά ήμουν αποφασισμένος να δώσω άλλη μια ευκαιρία στη στρέητ μου ταυτότητα.
Προσωπικά ποτέ δεν κατάλαβα αυτά τα πάρτι. Σκοπός τους είναι να βγει ο μέλλοντας γαμπρός με τους κολλητούς, να πάνε σ’ ένα στριπτιτζάδικο και να τριφτούνε με τις χορεύτριες ή άλλες γυναίκες. Σε κάποιες δε περιπτώσεις κάνουν και σεξ.
Καταρχάς πρέπει να είσαι πολύ ηλίθιος για να πας να κωλοτριφτείς μια μέρα πριν το γάμο σου και μάλιστα με μάρτυρες! Σε αυτό το σημείο, θα επαναστατήσετε και θα μου πείτε πως οι κολλητοί δεν καρφώνουν ποτέ ο ένας τον άλλον! Ξέρω πως θα σοκαριστείς αγαπημένε αναγνώστη αλλά here’s a tip: ο άνδρες εκτός από ηλίθιοι, είμαστε και τρομακτικά κουτσομπόληδες! Και η συνθήκη της ομερτά παύει να ισχύει όταν ένας άνδρας απειλείται με βάζο στο κεφάλι: θα σε δώσει για να σώσει το τομάρι του! Πουστιά? Συ είπας! Εξάλλου, αυτό το πάρτι δεν είναι πιο λογικό να το κάνεις τη μέρα που χωρίζεις?
Τέλος πάντων, παρότι δεν πηγαίνω σε τέτοια πάρτι χθες έκανα την καρδιά μου πέτρα – λόγω του προσωπικού μου πρότζεκτ και μόνο! Οι μισοί ήθελαν να πάμε στον Τσαλίκη, οι άλλοι μισοί στο στριπτιτζάδικο, κι εγώ λευκό. Το στριπτιζ κέρδισε με την προϋπόθεση που έθεσε ο γαμπρός «ένα ποτό και φεύγουμε»!
Εδώ θα πρέπει να σας τονίσω πως ο μοναδικός γνωστός που είχα σε αυτή την παρέα των 11 ατόμων, ήταν μόνο ο γαμπρός. Οι υπόλοιποι ήταν συνάδελφοι από το γραφείο, ένας φίλος από το πανεπιστήμιο και δυο φίλοι παιδικοί. Δηλαδή 7 στελέχη χρηματοοικονομικής επιχείρησης, ένας ασφαλιστής, ένας ιδιοκτήτης βιοτεχνίας μαξιλαροθηκών, ένας φλορ μάνατζερ σε φαστ φούντ κι εγώ. Ηλικίες 30-38 και ζώδια όλα πλην Ζυγών, Υδροχόων, Κριών και Καρκίνων. Δυο παντρεμένοι, δυο αρραβωνιασμένοι, εφτά ρεμάλια.
Πήγαμε, λοιπόν, σ’ ένα μέρος κάπου στην Εθνική (οδό). Μακάρι να βρισκόμουν στην ευχάριστη θέση να σας πω πως έχω δει και χειρότερα μέρη στη ζωή μου.
Πριν μπούμε ακουγόταν από μέσα ένα τραγούδι των Pussycat dolls. «Να δεις τελικά που μπορεί και να μου αρέσει» σκέφτηκα. Μόλις μπήκαμε στη γιάφκα είχα την αίσθηση πως όλοι κοιτούσαν εμένα. Λες και πάνω από το κεφάλι μου υπήρχε μια φωτεινή επιγραφή που έλεγε «Είδα τη Μινέλι στο Ηρώδειο!». Προσπαθούσα να φαίνομαι άνετος. Ήταν πολύ σκοτεινά αλλά ευτυχώς ήμουν προετοιμασμένος: μου είχαν σώσει από τη Eurovision δυο στικς από εκείνα που μόλις τα λυγίσεις φωσφορίζουν. Ο φλορ μάνατζερ με αγριοκοίταξε.
Στριμωχτήκαμε, τριφτήκαμε, χουφτώσαμε, μας χούφτωσαν αλλά τελικά το βρήκαμε το τραπέζι μας. Ήμασταν σχετικά κοντά στη πίστα όπου εκείνη τη στιγμή ήταν δυο θεόρατες ξανθές με στρινγκ και απίθανα ψηλούς κοθόρνους και χαϊδεύονταν. Οι παρέα μας άρχισε να ζητωκραυγάζει.
Το μαγαζί ήταν μεγαλούτσικο. ‘Fever’ δεν το έλεγες αλλά ούτε και πειραματική σκηνή Αγίου Νείλου. Ήταν σχεδόν γεμάτο. Αυτά που φαντάζεσαι πως δήθεν αυτά τα μαγαζιά γεμίζουν με κοντόχοντρους υπερήλικες που έρχονται να καταθέσουν το επικουρικό στο βρακί της κάθε χορεύτριας να τα ξεχάσεις. Σχεδόν δηλαδή γιατί πληρώθηκαν και οι συντάξεις χτες και πολλοί τέτοιοι υπήρχαν. Η συντριπτική πλειοψηφία όμως κυμαινόταν γύρω στα 28-40. Φυσιολογικά αυτό θα έπρεπε να με προβληματίσει κοινωνικά αλλά σκέφτηκα πως μπορεί να γίνονται κι άλλοι γάμοι αύριο. Εξάλλου, δεν είχα χρόνο για προβληματισμούς: έπρεπε ν’ αποθεώσω τις χορεύτριες.
Οι δυο κοπέλες είχαν φύγει από τη σκηνή – και είχαν προσγειωθεί στα πόδια θαμώνων από διαφορετικά τραπέζια. Στη πίστα τώρα χόρευε μια μελαχρινή –επίσης θεόρατη- και οι άνδρες της παρέας μας ούρλιαζαν εκστασιασμένοι. Εννοείται πως το βρακί της κυρίας είχε γίνει ΑΤΜ και ξεχείλιζε από χαρτονομίσματα. Για να μπω στο πετσί του στρέητ έπρεπε να φωνάξω κι εγώ κάτι. «Που ξέρεις?» σκέφτηκα «τρώγοντας έρχεται η όρεξη!».
«Τι λατσές είναι αυτές, μάνα μου?!!» φώναξα.
Αν παίζαμε σε ταινία, εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο δίσκος θα είχε χάσει τις στροφές και ο φακός θα εστίαζε στο έκθαμβο ύφος της παρέας.
«Τι είπες, ρε μαλάκα?» με ρωτάει ο γαμπρός.
«Λατσές» του απάντησα
«Τι είναι ‘λατσές’?» ρωτάει ο φλορ μάνατζερ που μου την είχε στημένη.
«Η σιλικόνη στα καλιαρντά» απάντησα ενώ πολύ διακριτικά μάζευα κλειδιά, τσιγάρα, κινητό.
«Μιλάς καλιαρντά?» ρωτά ο ένας ασφαλιστής που είχε ξεκουμπώσει τα 6 πρώτα κουμπιά του πουκαμίσου του.
«Ε, δεν έχω και πεντιγκρί αλλά 2-3 λέξεις για να συνεννοούμαι τις ξέρω» είπα κι έσπρωξα λίγο πίσω την καρέκλα.
«Καλά ρε μαλάκα, από τόσες λέξεις αυτή βρήκες να πεις?» με ρωτάει ο γαμπρός.
«Ε, τι να πω. ‘Βυζιά, κωλάρα, μουνί’ τις φώναζαν οι άλλοι. Για ποικιλία το’ κανα» απολογήθηκα.
«Πρόσεχε μη σου ξαναξεφύγει καμιά μαλακία» μου είπε ο γαμπρός.
Για αρκετή ώρα είχα λουφάξει. Έκανα τον ενθουσιασμένο αλλά είχα χάσει κάθε ενδιαφέρον. Κάποια στιγμή, μια επίσης θεόρατη αλλοδαπή, ήρθε στο τραπέζι μας κι άρχισε να τρίβεται πάνω στον γαμπρό. Τα υπόλοιπα λιγούρια κόντευαν να λιποθυμήσουν. Νομίζω δε πως είδα σάλια να τρέχουν από το στόμα του ασφαλιστή αλλά ήταν σκοτεινά και δεν ορκίζομαι.
«Γκομενάρα μουουου!» φώναξε ο ένας συνάδελφος που καθόταν δίπλα μου.
«Ήθελα να’ξερα τι τρώνε οι δικές μας και βγαίνουν έτσι κοντοστούμπες?» του απάντησα εγώ αλλά μόλις άκουσα τι είχα πει κατάλαβα πως ήταν πολύ αργά για να ενεργοποιήσω τη χρονομηχανή μου.
«Καλά ρε φίλε, απ’ όλα εδώ μέσα αυτό σου έκανε εντύπωση?» με ρώτησε το στέλεχος.
Σε φυσιολογικές συνθήκες θα απαντούσα πως αυτό που μου έκανε κυρίως εντύπωση ήταν το πώς τόσοι νέοι και αρτιμελείς άνδρες – με πρόχειρους υπολογισμούς- είχαν να κάνουν σεξ έξι μήνες. Αλλά ήμουν αποφασισμένος να δώσω άλλη μια ευκαιρία στη στρέητ μου ταυτότητα.
«Σ’ένα άλλο στριπτιτζάδικο με ελληνίδες που είχα πάει ήταν όλες τους σαν χόμπιτ» του είπα.
«Τι είναι ‘χόμπιτ’?» με ρώτησε εκείνος.
Τον κοίταξα για μερικά δευτερόλεπτα και βγήκα έξω για να κάνω ένα τσιγάρο. Φαίνεται τελικά πως πέρα από κάθε προσωπική προσπάθεια, πρέπει και το σύμπαν να θέλει λιγάκι, τόσο δα να σε βοηθήσει και να κάνει τα στραβά μάτια στο κουλεμανσόν που σε καταδιώκει.
8 σχόλια:
είσαι κοντά στο στόχο σου βλέπω. όντως οι λατσές ήταν λίγο ασχετες με το γενικό κλίμα, αλλά κι οι άλλοι πώς έκαναν έτσι, αυτό τους μάρανε.
δύο ατάκες σε στριπτιτζάδικο έχω να θυμάμαι:
φίλος ρωτάει μαυρούλα από πού είναι. μαυρούλα απαντάει «από την καλαμάτα».
άλλος φίλος (σε άλλο μαγαζί) ρωτάει ψηλή ξανθιά από πού είναι. «Σουηδία», λέει αυτή. «Σιγά μην είσαι Σουηδέζα». «Ρωσοπόντια από το Καζαχστάν είμαι, αλλά μου έχουν πει να μην το λέω γιατί δεν καβλώνει».
σωστή η τύπισα, πεθάναμε στα γέλια
Gelial, ειλικρινά σκέφτομαι να σβήσω το κείμενο και να αφήσω μόνο το σχόλιο σου!! LOL
paradideis mathimata kalliarntwn kai an nai se poso kairo tha mporw kai egw me anesh na pathainw ntoubroytza me wraies latses(exw ena endaferon stis xenes glwsses):-)
to brakaki ATM poly to zhlepsa leme (exw kati exoda...)!
Δεν ήσουν με την σωστή παρέα .. Εντάξει, να δεχτώ ότι δεν ήξεραν τις λατσές.. , αλλά να μην ξέρουν και τα χόμπιτ... ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ.
(Αλήθεια, υπάρχουν άτομα που δεν έχουν δει τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών???? Μη χειρότερα.. )
Να βλέπετε Φίλιππο Καμπούρη στο Εxtra 3 κάθε Τετάρτη & Σάββατο μετά τις 12 το βράδυ. Από εκεί μορφώνομαι - μεγάααλο σχολείο (νυχτερινό!)
Αγαπημένη μου, υπάρχουν άνθρωποι που εκτός του ότι ζουν μονάχοι, δεν έχουν δει ούτε τον Άρχοντα αλλά ούτε καν τον Πόλεμο των Άστρων!!
Υ.Γ. Ακόμα περιμένω μέηλ με τη διεύθυνση για αν σου στείλω τη φέτα και τα μπριός από τον Βάρσο!
ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ, όσο πάει γίνεται και καλύτερο!!! Γύρισα στις 3 σπίτι και από τα γέλια θα τους ξυπνήσω όλους!!! Εσύ θα φταις, να το ξέρεις!
Το ΚΑΛΥΤΕΡΟ post απ' όλη την straight εβδομάδα!! ;) και είναι δυνατόν να μην ξέρει κάποιος τι είναι το χόμπιτ; θα μου πεις εγώ πρόσφατα είπα σε κάποιον τη λέξη "σουρεαλιστικό" και μου απαντάει "ωραία, τώρα μίλα μου και ελληνικά"!!
ούτε και εγώ καταλαβαίνω τα bachelor και δυστυχώς πρέπει να πάω σε ένα που θα γίνει όπως ενημερώθηκα στον Βέρτη (αίσχος), βλέπεις είναι γυναικείο bachelor, και η παρέα μου θα είναι συνάδελφοι από το γραφείο και τουλάχιστον βαρετές φίλες. Και δυσκολεύομαι να δείξω ότι χαίρομαι ελάχιστο. Μας είχε φάει τόσα χρόνια να παντρευτεί και τώρα που τα κατάφερε πρέπει να γιορτάσουμε με καψουροτράγουδα για χωρισμένους. Πως θα περάσει αυτό το βράδυ....
Δημοσίευση σχολίου