Straight για μια εβδομάδα: Μέρα Δεύτερη

Step 2: Ολυμπι-Ολυμπι-Ολυμπιακέ!

Ο άντρας ο σωστός ξεχωρίζει για δυο πράγματα: την ομάδα και το άρωμα του. Σε πολλές δε περιπτώσεις αυτά τα δυο ταυτίζονται: πολλοί Γαύροι μυρίζουν ψαρίλα και πολλοί Βάζελοι μυρίζουν βαζελίνη. Τα χανουμάκια μυρίζουν ανάλογα με τα sticks που καίνε στο σαράι. Τέλος πάντων, το θέμα είναι πως έπρεπε να βρω μια ομάδα να υποστηρίξω.
Αρχικά, σκέφτηκα να βρω μια ομάδα 19ης κατηγορίας για να μην πολυκουράζομαι αλλά τελικά είπα «ΟΧΙ» στα πασαλείμματα. Εξάλλου, γεννήθηκα στον Πειραιά – σπούδασα στο λιμάνι. Ο Ολυμπιακός έχει αποδυτήρια στο υποσυνείδητο μου.
Δεν έχω κάτι προσωπικό με το ποδόσφαιρο σαν άθλημα, απλά το βρίσκω πάρα πολύ βαρετό. Έχω ΚΑΙ επιχείρημα: μισό πούλμαν άνθρωποι τρέχουν πάνω κάτω σ’ ένα γήπεδο και κυνηγάνε ένα πετσί. Και το χειρότερο, δεν σκοράρουν κιόλας! Λογικό μου φαίνεται γιατί αν σου έχει βγει η ψυχή να οργώνεις το γκαζόν μιάμιση ώρα, που να βρεις το κουράγιο τη κρίσιμη στιγμή?
Χτες το μεσημέρι λοιπόν, έγινα Ολυμπιακός. Και το έριξα στο διάβασμα. Η ομάδα μας αποτελείται από 5 τερματοφύλακες, 11 αμυντικούς, 9 μέσους και 6 επιθετικούς. Σύνολο 31. Ποιος πάγκος χωράει 31 ψυχές συν τα παιδιά για τις πετσέτες και τα νερά, μην με ρωτήσετε. Το γήπεδο μας είναι το Καραϊσκάκη, στο Φάληρο. Εκεί έχει Goody’s, Vodafone, καλοκαιρινό σινεμά και καροτσάκια με χοτ-ντογκ. Έχουμε κερδίσει 34 πρωταθλήματα, 22 κύπελλα, 2 Σούπερ Καπ και ένα Βαλκανικό Κύπελλο. Τι σόι καράφες είναι τα κύπελλα τούτα, δεν ξέρω αλλά γενικά μια περηφάνια την ένιωσα που η ομάδα μου έχει κερδίσει ένα σκρίνιο έπαθλα.
Μου πήρε περίπου 4 ώρες για να μάθω σε πολύ γενικές γραμμές τα κατορθώματα της ομάδας, μερικά ιστορικά γκόλ και φυσικά τους παίκτες. Από αυτούς ακουστά είχα μόνο τον Σεζάρ (λόγω γαλλικών βραβείων) και τον Νικοπολίδη (λόγω EURO & Τατιάνας). Από φανέλες θυμάμαι μόνο τον Όκκα γιατί φοράει το Νο 9 που έχουν δοξάσει και άλλοι τιμημένοι παίκτες όπως ο Τζώρτζογλου και η Τζούλια Αλεξανδράτου.
Καμιά προπόνηση όμως δεν έχει αξία αν δεν αναμετρηθείς με έναν αντίπαλο που θα αναγνωρίσει την αξία και την προσπάθεια σου.
Γεμάτος υπερηφάνεια τηλεφώνησα στον μπαμπά μου που βρίσκεται στην Αμερική. Σε όλο το τηλεφώνημα ακουγόμουν προβληματισμένος.

«Τι έχεις, Νανάκο μου? Δεν μου ακούγεσαι πολύ καλά» μου λέει ο Μιμάκος.
«Καλά είμαι απλά…να! Είμαι λίγο ανήσυχος γιατί στις 27 του μήνα παίζουμε στην Ουκρανία με τη Σαχτάρ Ντονέτσκ και σήμερα ανακοινώθηκε πως παρατηρητής θα είναι ο Μάρκο» απάντησα.
«Ποιοι παίζετε?»
«Εμείς… ο Ολυμπιακός δηλαδή. Και ο Μάρκο θα υποστηρίξει σίγουρα τους Ουκρανούς. Ε, και έχω αγωνία».
«Άκου, Νανάκο μου τι θα κάνεις. Θα πας στη γιαγιά και θα της ζητήσεις μισό ροζ χαπάκι. Ξέρει εκείνη. Μισό θα πάρεις για να μην σε ξεκάνει. Θα ξαπλώσεις και μόλις σηκωθείς φρέσκος θα πεις 3 φορές το ‘Πιστεύω’ και μετά θα γράψεις 100 φορές «Ο μπαμπάς μου είναι Παναθηναϊκός» και θα μου το στείλεις με φαξ. Γειά σου τώρα και καλή επιτυχία» είπε και μου έκλεισε το τηλέφωνο.

Το σημαντικό στη ζούγκλα είναι να σου κάνει το λιοντάρι πατ-πατ στον ώμο, να σε αποδεχτεί στο βασίλειο του και να σε βάλει στην επίλεκτη ομάδα του. Ο μπαμπάς μου με κάθισε στον πάγκο πριν ακόμα βγουν οι μαζορέτες. Κι έτσι έφαγα το πρώτο μου γκολ.