Straight για μια εβδομάδα: Μέρα Πρώτη

Step 1 : De-gay your life!

Το πρώτο πράγμα που αποφάσισα να κάνω την πρώτη μέρα αυτής της μυστηριώδους εβδομάδας, ήταν να απαλλαχτώ απ’ ό, τι γκέι βρίσκεται στο άμεσο περιβάλλον μου. Αυτό δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο καθώς: (α) δεν έχω τατουάζ με τη μύτη της Barbra Streisand, (β) στο εξώφυλλο της Ιεράς Σύνοψης δεν έχω κολλήσει τη Δέσποινα Βανδή και (γ) δεν σερβίρω cosmopolitans σε παλιά βινύλια των Pet Shop Boys και της Judy Garland. ΟΚ, μπορεί να έβλεπα ‘Κάντι-Κάντι’ μικρός αλλά in my defence, μου άρεσε η Ελίζα. Ούτε ο Άντονι, ούτε ο Άρτσι!
Έκρυψα τους δίσκους του Χατζιδάκι γιατί έχει πολλά γκλιν γκλον η μουσική του και δεν ταιριάζει στο νέο μου προφίλ. Προς στιγμήν σκέφτηκα να βάλω Καζαντζίδη αλλά είπα να μην το παραχέσω. Για περίπου μιάμιση ώρα προσπαθούσα να σκεφτώ έναν Έλληνα τραγουδιστή που να μην είναι αδελφή αλλά ούτε και πολύ μελό. Με την εις άτοπον απαγωγή κατέληξα στον Στέλλιο Διονυσίου και τον Βαλάντη. Νικητής του death match βγήκε ο Βαλάντης γιατί ο Στελλάρας είναι βάζελος και από αύριο θα είμαι ΚΑΙ ορκισμένος Ολυμπιακός! Μαζί με όλα έκρυψα και κάτι δίσκους όπερας γιατί έχω γνωστούς που αποδεικνύουν πως η Σκάλα του Μιλάνου είναι shortcut για τον δρόμο της straight απώλειας.
Στις ταινίες ήταν πιο εύκολα τα πράγματα: θρίλλερ, νίντζα, περιπέτειες, διαστημικά και το Beaches, που βγήκε αμέσως προτεινόμενο και αποχώρησε με συνοπτικές διαδικασίες.
Στη βιβλιοθήκη μου το μόνο μεμπτό που μπορείς να βρεις είναι μερικά βιβλία της Αλκυόνης Παπαδάκη και το «Οι άγγελοι δεν έχουν φύλο» της Τζένης Χειλουδάκη. Ταλαντεύτηκα από ‘δω, ταλαντεύτηκα από ‘κει και στα τελικά προκρίθηκε η Τζένη.
Στη ντουλάπα μου δεν βρήκα τίποτε ιδιαίτερα μεμπτό: ένα ζευγάρι Ferragamo με καμπανάκια, ένα ροζ κασκόλ, μια ροζ καρό βερμούδα από το Ράλφ Λόρεν – που πολύ θα εκτιμούσε το Βατραχοκόριτσο- και πολλά πολλά ρούχα που δεν μου κάνουν. Βρήκα κι ένα περικάρπιο με καρφιά (μεγάλη ιστορία) αλλά το κράτησα γιατί ίσως κάποια άλλη εβδομάδα αποφασίσω να γίνω gothic.
Άρχισα να κάνω βόλτες στο σπίτι για να βρω και άλλα αντικείμενα που θα στέκονταν εμπόδιο στις θεάρεστες προσπάθειες μου. Με μεγάλη μου χαρά δεν ανακάλυψα τίποτε άλλο που σημαίνει πως ίσως τελικά να ήμουν στρέιτ από παλιά και να μην μου το είχαν πει. Έβγαλα και το κόκκινο περιλαίμιο του Λέννυ και του φόρεσα ένα σκούρο δερμάτινο γιατί αν είναι να με πάρει ο κατήφορος he’s going down with me!
Έφτιαξα μια λίστα με πράγματα που δεν πρέπει να κάνω ως στρέιτ:

- Κομμένη η tv από τις 10 το πρωί έως και τις 8 το βράδυ γιατί αν παρασυρθώ από πρωινά, μεσημεριανά και ‘Κωνσταντίνου & Ελένης’ θα ξανακυλήσω.
- Κομμένο το Downtown.
- Koμμένος ο καφές με 5 κουταλιές ζάχαρη.
- Κομμένες οι συναναστροφές με έναν φίλο μου που χρησιμοποιεί ιδιαίτερα συχνά τη λέξη ‘θεά’, ‘κουλή’, ‘στρατώνας’και, με έναν άλλο που εξακολουθεί στα 30 του να παίζει ‘λάστιχο’.
- Επιστροφή στα άφιλτρα τσιγάρα ΧΩΡΙΣ να ανάβω αρωματικά κεριά.
- Αποχή από τη μπιρίμπα.
- Να αλλάξω την αφίσα των Hi-5 και να την αντικαταστήσω με μια παλιά του Πατσίνο από τον ‘Ταξιτζή’.
- Να κάνω ορθογραφικά λάθη.

Για μια στιγμή σκέφτηκα να κόψω και το blogging γιατί μου ‘χουν πει πως κυκλοφορούν πολλοί ομοφυλόφιλοι στη μπλογκόσφαιρα και θα πρέπει να αποφύγω τις κακές συναναστροφές. Μετά όμως αποφάσισα πως το μλογκο- idol μου γι’ αυτή την εβδομάδα θα είναι ο Νίκος Δήμου. Πήρα μια βαθιά ανάσα και ηρέμησα.
Κοιμήθηκα νωρίς γιατί έχω πολύ δουλειά.