Βέρα στο CD

Πριν από αρκετούς μήνες, ήμουν στη πολύ ευχάριστη θέση να σας παρουσιάσω το πρώτο τραγούδι της Βέρας Λάμπρου με τίτλο "Το Νινί σέρνει καράβι" και να βοηθήσουμε στη προώθηση του - λίγο καιρό αργότερα έγινε παγκόσμια επιτυχία στην ελληνική μεσημεριανή ζώνη. Σήμερα η ευτυχία μας επαναλαμβάνεται, καθώς το θεάρεστο έργο μου συνεχίζεται με το νέο single της αγαπημένης ξανθιάς με τίτλο "Blackout" (στο ρεφρέν είναι ξεκάθαρο πως δεν πρόκειται για προβοκάτσια της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ απλά, όταν ο γκόμενος "τη ρίχνει στο κρεββάτι / την βγάζει νοκ-άουτ!). Είναι χορευτικό, έχει κομμάτια ραπ και γενικά είναι από τα κομμάτια για τα οποία γεννήθηκε η έκφραση "Δεν πιστεύω στ' αυτιά μου!" Enjoy!

Y.Γ. Για όσους θέλουν να το ακούσουν αλλά ντρέπονται, να υπενθυμίσω πως δεν έχω visitor's counter οπότε δεν υπάρχει τρόπος να εκτεθείτε!

MISSING ENTEKA!

Το μπλόγκ του αγαπημένου "Έντεκα" για κάποιο λόγο δεν μπορεί ν' ανοίξει. Ο μπλόγκερ δεν το βρίσκει. Λέει πως δεν υπάρχει. Λες να μην υπάρχει...πια? Ο Λαμπρούκος, η Γουρούνα, ο Βαρετός και τώρα ο Έντεκα. Αναρωτιέμαι γιατί κλείνουν τα μπλόγκ τους αυτοί που αγαπώ να διαβάζω και δεν τα κλείνουν αυτές οι κουλές που γράφουν πως "...νιώθω τη μοναξιά να περπατά πάνω στο κεφάλι μου"!
Σας το λέω, αν μέχρι τη Δευτέρα δεν έχει ξανανοίξει το μπλόγκ του ο κυρ Έντεκας, θα πέσω με τα μούτρα στο αχαλίνωτο μετα-μπλόγκινγκ και θα παρασύρω και το παλιοΠρόβατο!
Έχω πάρα πολλά νεύρα!
Πάρα πολλά νεύρα!
Και να σκεφτείς πως μόλις χτες έλεγα πόσο πολύ ομορφαίνει τη μπλογκόσφαιρα!
Σταδιάλα, πια!
Έντεκα, γύρνα πίσω...και όπως έρχεσαι φέρε και εκμέκ!

Essential addiction listening: Addicted - Kelly Clarkson

Ε.Τ. Vs Τσιγγάνων

Oι δημοτικές εκλογές έρχονται κι εσύ φίλε μπλόγκερ καλείσαι να επιλέξεις το σωστό για τον τόπο σου! Κι αν νομίζεις πως αυτό είναι ένα ποστ που θα προσπαθήσει να σε χειραγωγήσει, κάνεις μέγα λάθος. Πρέπει όμως κάποιος να σε προειδοποιήσει για να μην γίνει το ανεπανόρθωτο.
Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού "Σινεμά" - που δυστυχώς αγόρασα γιατί δεν ήξερα πως το πρόγραμμα του φεστιβάλ το δίνει ΚΑΙ το "Downtown"- oι υποψήφιοι δήμαρχοι Αθηνών 'πάνε σινεμά'. Κι εκεί που λες πως οι υποψήφιοι δεν μπορεί να είναι τόσο βαρετοί όσο το σετάκι των ερωτήσεων, το κουλεμανσόν σου δίνει μια σφαλιάρα και σ' επαναφέρει στη πραγματικότητα: στην ερώτηση "Ε.Τ. ο εξωγήινος και Ο καιρός των τσιγγάνων: ποιά από τις δυο θα βλέπατε ευχαρίστως ανά πάσα στιγμή;" και οι 4 υποψήφιοι διαλέγουν τον "Καιρό των τσιγγάνων"!
Κι εσύ τώρα καλείσαι να διαλέξεις ανάμεσα σε 4 ανθρώπους από 32 έως 60 που δεν γουστάρουν τους εξωγήινους, δεν θα ήθελαν να πετάνε με ποδήλατο και, κυρίως, κανείς τους δεν παίρνει ένα τηλέφωνο σπίτι για να δει τι κάνουν οι δικοί του! Δεν μπορώ να καταλάβω πότε έγιναν ξανά όλοι κομμουνιστές.
Επίσης, αγαπημένε αναγνώστη και ψηφοφόρε του αθηναικού δήμου, θα πρέπει να ξέρεις πως από τους 4 μόνο ο Κακλαμάνης θα έβγαινε με τη Μόνικα Μπελούτσι ενώ ο Τσίπρας θα της έλεγε (της Μόνικας) να το ανβάλλουν γιατί μετακομίζει μια θειά του! Υποθέτω πως όλοι ξέραμε τι θα του απαντούσε η Μόνικα...

Υ.Γ. Εμείς εδώ στον Πειραιά, δεν έχουμε τέτοια προβλήματα. Αρχικά θα ψήφιζα τον Φασούλα γιατί με τη Μάσα ψωνίζουμε από τον ίδιο Σκλαβενίτη αλλά, τελικά μάλλον θα ψηφίσω τον Αγραπίδη γιατί στο ψηφοδέλτιο του έχει και τον Φίλιππο Καμπούρη (σε αυτό το σημείο όποιος δεν γνωρίζει τον Φίλιππο Καμπούρη και το έργο του, πατάει Χ στο πάνω δεξί κόκκινο κουτάκι και δεν ξαναπατάει σε αυτό το μπλόγκ).

Straight για μια εβδομάδα : Μέρα Έβδομη

Step 7: Συμπεράσματα

Τι έμαθα την εβδομάδα που μας πέρασε:

1. Oι straight άνδρες είναι –σε γενικές γραμμές- βαρετοί. Γι’ αυτό όμως δεν ευθύνονται οι ίδιοι αλλά η στρέητ θεματολογία: αυτοκίνητα, ποδόσφαιρο, δουλειά, γυναίκες. Γενικά, στο στρέητ σύμπαν για έναν ανεξήγητο λόγο θεωρείται ντροπή να θυμηθείς το όνομα της Χίλαρυ Σουάνκ ή ένα τραγούδι που σου άρεσε και δεν το ερμηνεύει ο Μπουγάς ή ο Ματθαίος Γιαννούλης. Όπως θεωρείται επίσης ντροπή το να δεις μια οποιαδήποτε γυναίκα και να μην σου τρέξουν τα σάλια.

2. Οι στρέητ άνδρες έχουν την ίδια αγωνία για τον γάμο με τις γυναίκες…

3. …και την ίδια παγερή αδιαφορία για τα διαζύγια.

4. Οι κουβέντες τους είναι πράγματι τόσο στρέητ όσο οι ερωτικές τους προτιμήσεις.

5. Στρέητ & γκέι δίνουν την ίδια σημασία στην ολική αποτρίχωση και στις ανταύγειες.

6. Δεν υπάρχουν bisexual άνδρες! Και όποιος υποστηρίζει το αντίθετο αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή. Οι άνθρωποι είναι σχεδιασμένοι με συγκεκριμένο σεξουαλικό προσανατολισμό. Αυτοί που πατάνε σε δυό βάρκες – ή τουλάχιστον έτσι προσπαθούν να πείσουν τους άλλους- είναι καταδικασμένοι κάποια στιγμή να γλιστρήσουν. Και να προσγειωθούν με πάταγο στον καναπέ του ψυχοθεραπευτή.

7. Το δωμάτιο μου είναι καλύτερο χωρίς την αφίσα των Hi-5!

8. Καληνύχτα!

Straight για μια εβδομάδα: Μέρα Έκτη

Step 6 : S E X

Το ραντεβού μας με τη Λίτσα ήταν για τις 8 το βράδυ. «Το Σάββατο το απογευματάκι, μην κανονίσεις τίποτε» της είχα πει από την Τρίτη «θα περάσω από το σπίτι σου να κάνουμε σεξ και μετά θα πάμε να δούμε το ‘Snakes on a plane’».
Με τη Λίτσα γνωριζόμαστε πάνω από 11 χρόνια. Σχεδόν αδέλφια πλέον, ήταν η πρώτη μου επιλογή για τη βραδιά του τελικού της εβδομάδας που διανύω. Όμορφη, σχετικά χυμώδης και με πολλούς γκόμενους στο ενεργητικό της. Και Σκορπιός στο ζώδιο. Αυτό δεν ξέρω γιατί ήταν κριτήριο αλλά λένε πως οι Σκορπιοί είναι οι καλύτεροι εραστές. Αυτό βασικά είναι άλλο ένα urban legend όπως ‘οι άνδρες με τη μεγάλη μύτη’ αλλά αφού η λαογραφία είναι με το μέρος μου, τόσο το καλύτερο.
Η Λίτσα δεν είχε πρόβλημα με το να κάνουμε σεξ. Δεν έχει πρόβλημα με το σεξ γενικά. Το πλεονέκτημα, άλλωστε, των γκέι έναντι των στρέητ είναι πως ένας γκέι άνδρας μπορεί να κάνει πιο εύκολα σεξ με μια γυναίκα απ’ότι ένας στρέητ. Σε αυτό φυσικά φταίνε οι γυναίκες που εκτός από καριέρα, έρωτα και σούσι έχουν κι αυτή τη σταυροφορία: να κάνουν τουλάχιστον έναν γκέι στρέητ.
Στην Αγγλία, η συγκάτοικος μου Ελένη – παγκοσμίου κυπέλλου προδιαγραφών γυναικάρα- θεωρούσε φυσικό να τριγυρίζει ολόγυμνη σ’ ένα σπίτι 140 τετραγωνικών – ενίοτε καπνίζοντας ένα τσιγάρο ‘μάυρο’, μεγάλο σαν καρότο. Μια φορά είχε ‘ξεχάσει’ ανοιχτή την πόρτα του μπάνιου όση ώρα ξύριζε το νι της. Μετά από 2 χρόνια μου είπε πως όσο δεν της έκανα κοπλιμέντα για το σώμα της και δεν της ριχνόμουν, τόσο δαιμονιζόταν. Ίσως γι’ αυτό μια μέρα που έλειπα μάζεψε τα πράγματα της κι εξαφανίστηκε. Τι να πω?
Τέλος πάντων, η Λίτσα δέχτηκε, σχεδόν αδιαμαρτύρητα να περάσουμε μια βραδιά διαφορετική απ’ όσες είχαμε συνηθίσει.
Έφτασα σπίτι της λίγο μετά τις οκτώ και τέταρτο. Η Λίτσα μαγείρευε.

«Έλα μισό λεπτάκι να με βοηθήσεις» μου είπε «ψήνω κέηκ και έχω βάλει κοκκινιστό στη κατσαρόλα. Φτιάχνω και μια μελιτζανοσαλάτα και είμαστε έτοιμοι».
«Έτσι έχεις σκοπό να μ’ερεθίσεις» τη ρώτησα
«Έννοια σου, καθάρισε τις μελιτζάνες και σε 5 λεπτά θα σ’ έχω κάνει μουνοπαγίδα»
«Άντε να δούμε» είπα κι άρχισα να ξεψαχνίζω τις μελιτζάνες
«Δεν μου είπες, πως το φαντάζεσαι? Με θες σκλάβα, νοικοκυρά, αυταρχική, γατούλα. Θες να βάλω στολή?»
«Τι στολή?»
«Έχω κάτγουμαν, βασίλισσα της νύχτας, καουμπόισα και νομίζω πως κάπου έχω κρυμμένο κι ένα ζευγάρι ολλανδέζικα τσόκαρα»
«Μωρέ Λίτσα, να σου πω κάτι? Οι άνδρες της ηλικίας μου έχουν ένα θέμα με την Λέια από την ‘Επιστροφή των Τζεντάι’, στη σκηνή με το χρυσό μπικίνι. Το’χω δει και στα Friends. Έχεις κανένα κίτρινο μπικίνι?»
«Έχω αλλά μόνο το κάτω. Σουτιέν δεν ψωνίζω. Μας κάνει?»
«Όχι άστο. Τέλος πάντων, δεν θα ντυθείς τίποτε και βλέπουμε»
«Καλά. Θες να μιλάμε απλά? Να μιλάμε βρώμικα?»
«Θα έλεγα να μη μιλάμε καθόλου»
«Και πώς θα καταλάβεις πως τα κάνεις όλα σωστά?»
«Καταρχάς, θα είμαι παρόν στο δωμάτιο. Εκτός κι αν τόσες μέρες έχεις καταλάβει πως θα το κάνουμε τηλεφωνικά»
«Χαστουκάκια παίζουν?»
«Από τέτοιο interview τους περνάς τους γκόμενους κάθε φορά?»
«Όχι αλλά τους ψαρεύω. Όσο είμαστε στο ποτό πετάω κανένα ‘ο πρώην μου με είχε χαστουκίσει/κλωτσήσει/ταπεινώσει κλπ’ και από τις αντιδράσεις καταλαβαίνω».
«Είμαι τόσο περήφανος για ’σένα»
«Κι εγώ για ‘ μένα. Κι αν μας πάνε όλα καλά απόψε, την άλλη εβδομάδα θα φέρω και τη Στέλλα να βλέπει»
«Καλή ιδέα. Να φέρω και τον Λέννυ και μια κάμερα και να πουλήσουμε την ταινία στη Κίνα»
«Γιατί στη Κίνα?»
«Γιατί στην Αλβανία, Λιτσάκι μου, έχεις πολλούς γνωστούς»
«Ξέρεις που είναι το μουνί?»
«Ο Μιχάλης? Πήγε στην αδελφή του στα Μέγαρα. Θα ‘ρθει αργά»
«Όχι ρε μαλάκα αυτό το μουνί. Το ‘τσεπάκι’ της γυναίκας»
«Ελπίζω να το ‘χεις στη θέση του, μη φρικάρω τελευταία στιγμή»
«Στη θέση του το’χω. Αλλά αν δεν το βρίσκεις, αν λέμε, ρωτώντας πας στη πόλη»
«Έννοια σου θα το βρω»
«Και, Νανάκο μου, πάνω απ’όλα ψυχραιμία. Ό,τι κι αν γίνει εσύ ψυχραιμία»
«Με τρομάζεις λίγο!»
«Ρε παιδί μου, μπορεί να μην σου σηκωθεί, να μην μπορείς να βάλεις το προφυλακτικό, να μην με ‘φτιάχνεις’, να με δεις να βαριέμαι, χίλια δυό. Μην δώσεις σημασία»
«Εγώ ήδη έχω αρχίσει να βαριέμαι αλλά δεν βλέπω να σε απασχολεί»
«Σε μισό λεπτό τελειώνω»

Μόλις τελειώσαμε με τα μαγειρικά, η Λίτσα καθάρισε γρήγορα την κουζίνα και καθίσαμε στο σαλόνι.
«Να σου βάλω ένα ποτό?» με ρώτησε ναζιάρικα
«Λίγη βυσσινάδα θα την έπινα»
«Με βυσσινάδα θα φτιαχτείς ρε μαλάκα? Θα σου βάλω μια μπύρα»

Η Λίτσα μου έφερε μια μπύρα κι έβαλε μουσική. Από τα ηχεία άρχισαν ν’ακούγονται κλαρίνα σε ερωτικούς ρυθμούς. Η Λίτσα άρχισε δήθεν και τάχα να λικνίζεται.

«Παιδί μου είσαι ηλίθια? Με το κλαρίνο του Σαλέα θα κάνεις στριπτίζ?»
«Γιατί τι έχει? Να βάλω τα καινούρια του Κιάμου? Σήμερα τα πήρα»
«Με δουλεύεις? Άστο, χέστο το στριπτίζ γιατί είσαι και μπατάλα»
«Καλά… πιάσε μου τα βυζιά».
Κάθισε δίπλα μου και της έπιασα το στήθος.
«Τώρα που μου πιάνεις τα βυζιά, πως νιώθεις?»
Δεν της απάντησα.
«Πιάσε μου τον κώλο…έτσι μπράβο…τώρα που μου πιάνεις τον κώλο, πως αισθάνεσαι?»
«Άστο Λίτσα! Χέστο δεν μας βγαίνει»
«Γιατί? Μια χαρά τα πας»
«Μια χαρά τα πάω αλλά πριν γίνει το γαμήσι άρχισαν τα exit polls. Άστο δεν πειράζει»
«Να βάλω κάτι πιο σέξυ»
«Να βάλεις τα παπούτσια σου να πάμε σινεμά»
«Είμαστε σε καλό δρόμο, μην τα παρατήσουμε τώρα»
«Που τον είδες τον καλό δρόμο που είμαστε σα να γυρίζουμε ερωτική σκηνή για τις ‘Τρελλές Σφαίρες’»
«Δεν έχεις κι άδικο. Κι εγώ δεν έχω πολύ όρεξη σήμερα αλλά δεν ήθελα να στο χαλάσω. Κλείστηκα και στο ασανσέρ το απόγευμα. Να το κάνουμε όμως κάποια στιγμή. Την Παρασκευή μπορείς?»
«Μπα, δε νομίζω Λιτσάκι μου. Την Παρασκευή αρχίζει το 'Dream Show' και μάλλον θα έχω πάθει μερική αμνησία»
«Α, καλά! Αν θυμηθείς πάντως, έλα να το δούμε εδώ και να σου κάνω τορτελίνια»
«Με τυρί?»
«…και μανιτάρια!»

Straight για μια εβδομάδα: Μέρα Πέμπτη

Step 5: The Bachelor Party

Χθες το βράδυ, ο φίλος μου ο Ν. κάλεσε κάποιους φίλους να γιορτάσουμε την τελευταία του μέρα ως ελεύθερος άνδρας. Το γνωστό ‘bachelor party’!
Προσωπικά ποτέ δεν κατάλαβα αυτά τα πάρτι. Σκοπός τους είναι να βγει ο μέλλοντας γαμπρός με τους κολλητούς, να πάνε σ’ ένα στριπτιτζάδικο και να τριφτούνε με τις χορεύτριες ή άλλες γυναίκες. Σε κάποιες δε περιπτώσεις κάνουν και σεξ.
Καταρχάς πρέπει να είσαι πολύ ηλίθιος για να πας να κωλοτριφτείς μια μέρα πριν το γάμο σου και μάλιστα με μάρτυρες! Σε αυτό το σημείο, θα επαναστατήσετε και θα μου πείτε πως οι κολλητοί δεν καρφώνουν ποτέ ο ένας τον άλλον! Ξέρω πως θα σοκαριστείς αγαπημένε αναγνώστη αλλά here’s a tip: ο άνδρες εκτός από ηλίθιοι, είμαστε και τρομακτικά κουτσομπόληδες! Και η συνθήκη της ομερτά παύει να ισχύει όταν ένας άνδρας απειλείται με βάζο στο κεφάλι: θα σε δώσει για να σώσει το τομάρι του! Πουστιά? Συ είπας! Εξάλλου, αυτό το πάρτι δεν είναι πιο λογικό να το κάνεις τη μέρα που χωρίζεις?
Τέλος πάντων, παρότι δεν πηγαίνω σε τέτοια πάρτι χθες έκανα την καρδιά μου πέτρα – λόγω του προσωπικού μου πρότζεκτ και μόνο! Οι μισοί ήθελαν να πάμε στον Τσαλίκη, οι άλλοι μισοί στο στριπτιτζάδικο, κι εγώ λευκό. Το στριπτιζ κέρδισε με την προϋπόθεση που έθεσε ο γαμπρός «ένα ποτό και φεύγουμε»!
Εδώ θα πρέπει να σας τονίσω πως ο μοναδικός γνωστός που είχα σε αυτή την παρέα των 11 ατόμων, ήταν μόνο ο γαμπρός. Οι υπόλοιποι ήταν συνάδελφοι από το γραφείο, ένας φίλος από το πανεπιστήμιο και δυο φίλοι παιδικοί. Δηλαδή 7 στελέχη χρηματοοικονομικής επιχείρησης, ένας ασφαλιστής, ένας ιδιοκτήτης βιοτεχνίας μαξιλαροθηκών, ένας φλορ μάνατζερ σε φαστ φούντ κι εγώ. Ηλικίες 30-38 και ζώδια όλα πλην Ζυγών, Υδροχόων, Κριών και Καρκίνων. Δυο παντρεμένοι, δυο αρραβωνιασμένοι, εφτά ρεμάλια.
Πήγαμε, λοιπόν, σ’ ένα μέρος κάπου στην Εθνική (οδό). Μακάρι να βρισκόμουν στην ευχάριστη θέση να σας πω πως έχω δει και χειρότερα μέρη στη ζωή μου.
Πριν μπούμε ακουγόταν από μέσα ένα τραγούδι των Pussycat dolls. «Να δεις τελικά που μπορεί και να μου αρέσει» σκέφτηκα. Μόλις μπήκαμε στη γιάφκα είχα την αίσθηση πως όλοι κοιτούσαν εμένα. Λες και πάνω από το κεφάλι μου υπήρχε μια φωτεινή επιγραφή που έλεγε «Είδα τη Μινέλι στο Ηρώδειο!». Προσπαθούσα να φαίνομαι άνετος. Ήταν πολύ σκοτεινά αλλά ευτυχώς ήμουν προετοιμασμένος: μου είχαν σώσει από τη Eurovision δυο στικς από εκείνα που μόλις τα λυγίσεις φωσφορίζουν. Ο φλορ μάνατζερ με αγριοκοίταξε.
Στριμωχτήκαμε, τριφτήκαμε, χουφτώσαμε, μας χούφτωσαν αλλά τελικά το βρήκαμε το τραπέζι μας. Ήμασταν σχετικά κοντά στη πίστα όπου εκείνη τη στιγμή ήταν δυο θεόρατες ξανθές με στρινγκ και απίθανα ψηλούς κοθόρνους και χαϊδεύονταν. Οι παρέα μας άρχισε να ζητωκραυγάζει.
Το μαγαζί ήταν μεγαλούτσικο. ‘Fever’ δεν το έλεγες αλλά ούτε και πειραματική σκηνή Αγίου Νείλου. Ήταν σχεδόν γεμάτο. Αυτά που φαντάζεσαι πως δήθεν αυτά τα μαγαζιά γεμίζουν με κοντόχοντρους υπερήλικες που έρχονται να καταθέσουν το επικουρικό στο βρακί της κάθε χορεύτριας να τα ξεχάσεις. Σχεδόν δηλαδή γιατί πληρώθηκαν και οι συντάξεις χτες και πολλοί τέτοιοι υπήρχαν. Η συντριπτική πλειοψηφία όμως κυμαινόταν γύρω στα 28-40. Φυσιολογικά αυτό θα έπρεπε να με προβληματίσει κοινωνικά αλλά σκέφτηκα πως μπορεί να γίνονται κι άλλοι γάμοι αύριο. Εξάλλου, δεν είχα χρόνο για προβληματισμούς: έπρεπε ν’ αποθεώσω τις χορεύτριες.
Οι δυο κοπέλες είχαν φύγει από τη σκηνή – και είχαν προσγειωθεί στα πόδια θαμώνων από διαφορετικά τραπέζια. Στη πίστα τώρα χόρευε μια μελαχρινή –επίσης θεόρατη- και οι άνδρες της παρέας μας ούρλιαζαν εκστασιασμένοι. Εννοείται πως το βρακί της κυρίας είχε γίνει ΑΤΜ και ξεχείλιζε από χαρτονομίσματα. Για να μπω στο πετσί του στρέητ έπρεπε να φωνάξω κι εγώ κάτι. «Που ξέρεις?» σκέφτηκα «τρώγοντας έρχεται η όρεξη!».

«Τι λατσές είναι αυτές, μάνα μου?!!» φώναξα.

Αν παίζαμε σε ταινία, εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο δίσκος θα είχε χάσει τις στροφές και ο φακός θα εστίαζε στο έκθαμβο ύφος της παρέας.
«Τι είπες, ρε μαλάκα?» με ρωτάει ο γαμπρός.
«Λατσές» του απάντησα
«Τι είναι ‘λατσές’?» ρωτάει ο φλορ μάνατζερ που μου την είχε στημένη.
«Η σιλικόνη στα καλιαρντά» απάντησα ενώ πολύ διακριτικά μάζευα κλειδιά, τσιγάρα, κινητό.
«Μιλάς καλιαρντά?» ρωτά ο ένας ασφαλιστής που είχε ξεκουμπώσει τα 6 πρώτα κουμπιά του πουκαμίσου του.
«Ε, δεν έχω και πεντιγκρί αλλά 2-3 λέξεις για να συνεννοούμαι τις ξέρω» είπα κι έσπρωξα λίγο πίσω την καρέκλα.
«Καλά ρε μαλάκα, από τόσες λέξεις αυτή βρήκες να πεις?» με ρωτάει ο γαμπρός.
«Ε, τι να πω. ‘Βυζιά, κωλάρα, μουνί’ τις φώναζαν οι άλλοι. Για ποικιλία το’ κανα» απολογήθηκα.
«Πρόσεχε μη σου ξαναξεφύγει καμιά μαλακία» μου είπε ο γαμπρός.

Για αρκετή ώρα είχα λουφάξει. Έκανα τον ενθουσιασμένο αλλά είχα χάσει κάθε ενδιαφέρον. Κάποια στιγμή, μια επίσης θεόρατη αλλοδαπή, ήρθε στο τραπέζι μας κι άρχισε να τρίβεται πάνω στον γαμπρό. Τα υπόλοιπα λιγούρια κόντευαν να λιποθυμήσουν. Νομίζω δε πως είδα σάλια να τρέχουν από το στόμα του ασφαλιστή αλλά ήταν σκοτεινά και δεν ορκίζομαι.
«Γκομενάρα μουουου!» φώναξε ο ένας συνάδελφος που καθόταν δίπλα μου.
«Ήθελα να’ξερα τι τρώνε οι δικές μας και βγαίνουν έτσι κοντοστούμπες?» του απάντησα εγώ αλλά μόλις άκουσα τι είχα πει κατάλαβα πως ήταν πολύ αργά για να ενεργοποιήσω τη χρονομηχανή μου.
«Καλά ρε φίλε, απ’ όλα εδώ μέσα αυτό σου έκανε εντύπωση?» με ρώτησε το στέλεχος.
Σε φυσιολογικές συνθήκες θα απαντούσα πως αυτό που μου έκανε κυρίως εντύπωση ήταν το πώς τόσοι νέοι και αρτιμελείς άνδρες – με πρόχειρους υπολογισμούς- είχαν να κάνουν σεξ έξι μήνες. Αλλά ήμουν αποφασισμένος να δώσω άλλη μια ευκαιρία στη στρέητ μου ταυτότητα.

«Σ’ένα άλλο στριπτιτζάδικο με ελληνίδες που είχα πάει ήταν όλες τους σαν χόμπιτ» του είπα.
«Τι είναι ‘χόμπιτ’?» με ρώτησε εκείνος.

Τον κοίταξα για μερικά δευτερόλεπτα και βγήκα έξω για να κάνω ένα τσιγάρο. Φαίνεται τελικά πως πέρα από κάθε προσωπική προσπάθεια, πρέπει και το σύμπαν να θέλει λιγάκι, τόσο δα να σε βοηθήσει και να κάνει τα στραβά μάτια στο κουλεμανσόν που σε καταδιώκει.

Straight για μια εβδομάδα: Mέρα Tέταρτη

Step 4 : Οι παλιοί φαντάροι

Μια από τις φράσεις που σημαδεύουν τη ζωή ενός άνδρα, είναι το περιβόητο «Αααα, τώρα θα γίνεις άντρας!» που τον πολιορκεί από κάθε πλευρά όταν το κοινωνικό του σύμπαν μάθει πως έλαβε την κλήση για τη στρατιωτική θητεία. Αυτό το λένε, μάλλον, γιατί στο στρατό θα μάθει να πειθαρχεί, να υπακούει σε διαταγές, να υπομένει καψόνια και να χέζει σε βρώμικες τουαλέτες. Τούτου δοθέντος, θα μπορούσαν να του λένε και «Αααα, τώρα θα γίνεις submissive pig!» αλλά που να βρεις θεία με τέτοιο χιούμορ.
Αποφάσισα λοιπόν πως αν πρέπει να διορθώσω κάτι στη σεξουαλική μου ταυτότητα, θα πρέπει να ανατρέξω στις μέρες της θητείας μου. Από τις μέρες μου στο ναυτικό θυμάμαι 4 πράγματα:

α) συνέπεσε με τον χωρισμό μου,
β) η «Πολίτικη κουζίνα» έκανε θραύση,
γ) είχα οργανώσει το χειρότερο και πιο βαρετό ρεβεγιόν Πρωτοχρονιάς ΟΛΩΝ των εποχών – δύο καλεσμένοι είχαν λιποθυμήσει από την πλήξη και,
δ) κάθε βράδυ υποχρέωνα τουλάχιστον 8 άτομα να παρακολουθούν το Fame Story 2.

Τηλεφώνησα λοιπόν σε 4 παλιούς γνωστούς από το στρατό και κανόνισα να βρεθούμε και να ‘θυμηθούμε τα παλιά’. Δεν δυσκολεύτηκα και πολύ γιατί οι στρέητ άνδρες λατρεύουν να μιλάνε για τις μέρες στο στρατό. Προσωπικά δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε να χαίρομαι για τις μέρες που ζούσα σε ένα στρατόπεδο που έφερνε την ‘Espresso’ μόνο μια φορά την εβδομάδα αλλά, αν καταλάβαινα μάλλον δεν θα υπήρχε λόγος να περάσω την εβδομάδα που περνάω!
Πήγαμε σε ένα ρεμπετάδικο/μεζεδοκουλομανσόν με ζωντανή μουσική κάπου στην Αμφιθέας. Οι παλιοί φαντάροι μεγαλώνοντας έφτιαξαν ακριβώς το προφίλ που θα με βοηθούσε: ένας μηχανολόγος, ένας ηλεκτρονικός, ένας δεν θυμάμαι κι άλλος ένας που πάλι δεν θυμάμαι. Ένας παντρεμένος, δυο αρραβωνιασμένοι και ο άλλος … θα σας πω ψέμματα. Αφού μιλήσαμε για τα γενικά και αδιάφορα άρχισαν να αναπολούν τις ένδοξες μέρες της θητείας. Όλες οι φράσεις ξεκινούσαν είτε με το «Θυμάσαι ρε μαλάκα…?», είτε με το «Γιατί, ρε μαλάκα, το άλλο…?»
Για να έρθετε λίγο στη θέση μου, φανταστείτε κάποιον που έχει πάθει αμνησία από βαρύ πιάνο που του έπεσε στο κεφάλι και μια οικογένεια δίπλα του που του δείχνει φωτογραφίες γάμου μπας και ρημαδοθυμηθεί ποιο είναι το pin της πιστωτικής του. Έπινα ρακί και μούγκριζα καταφατικά, επιδοκιμαστικά και με θαυμασμό. Υπάρχει μια περίπτωση δε, να εφήυρα 6 νέα είδη μουγκρίσματος. Το χειρότερο ήταν όταν μιλούσαν για τον τάδε πλοίαρχο, τον δείνα ανθυποπλοίαρχο και τον αποτέτοιο ναύαρχο. Για να καταλάβετε, 15 μήνες στο ναυτικό ο μόνος βαθμός που έμαθα ήταν ο δικός μου: ναύτης! Κι αυτό όχι γιατί είμαι εγωκεντρικό piece of shit αλλά γιατί απλά δεν μπορούσα να μάθω με τίποτε τι σήμαιναν τα αστεράκια στους ώμους τους. Γι’ αυτό και όλοι ήταν απλά «οι ανώτεροι»!
Με τα χίλια ζόρια θυμήθηκα τα εξής περιστατικά:

- μια βόλτα με τη σκουπιδιάρα κατά τη διάρκεια της οποίας τραγουδούσα το ‘Σκουπιδιάρικο’ της Θεοδωρίδου,
- μια ανθυποκυρία – Σουζάννα την φώναζα- που δούλευε στη καντίνα και είχε κλέψει τον παπαγάλο του πλοιάρχου,
- την ίδια κυρία που μου είχε κλέψει την magic 8 ball μου,
- τον διευθυντή του γραφείου μου που ένα πρωί του είπα πως είδα στον ύπνο μου την Παναγία να μου δίνει 3 μέρες τιμητική,
- τον αστυνομικό που πήγε στο σπίτι των γονιών μου με μια κλήση για να παρουσιαστώ εντός 24ώρου στη μονάδα και να παραλάβω το απολυτήριο μου –που είχε εκδοθεί 2 εβδομάδες νωρίτερα.

Τρεις ώρες, πολλά κανατάκια με ρακί και έντονες συγκινήσεις –των άλλων – μετά, δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν τελικά αυτό που θα με έκανε ‘άνδρα’ στο στρατό: το σφουγγάρισμα? Οι σκοπιές, στις οποίες πάλι σφουγγαρίζαμε για να μην είμαστε σαν τα γουρούνια? Το μαγείρεμα? Οι καφέδες και το ατελείωτο κουτσομπολιό στα γραφεία? Τα θελήματα – θελήματα, όχι αγγαρείες- που μας έστελναν να κάνουμε οι αξιωματικοί? Μέχρι άδειες γάμου είχα πάει να βγάλω – ο γάμος εκείνος φυσικά δεν έγινε ποτέ και ο αξιωματικός εκείνος παράτησε τη μέλλουσα γυναίκα του και τα έφτιαξε με την ανθυποτέτοια της καντίνας.
Η βραδιά για ‘μένα τελείωσε όταν άρχισαν τα «και τι δεν θα ’δινα να ξαναπάω στρατό!».
Το στρέητ παρελθόν μου μπορεί να μην το βρήκα, ανακάλυψα όμως τη στιγμή που απέκλεισα ένα συγκεκριμένο επάγγελμα από τον προσανατολισμό μου: αυτό της υπηρέτριας.

Υ.Γ. Ήπια πολλές ρακές αλλά περιέργως δεν ζαλίστηκα!

Straight για μια εβδομάδα: Μέρα Τρίτη

Step 3 : Straight 4 Dummies

Ως γνωστόν, οι μάχες στη ζωή δεν κερδίζονται μόνο επειδή είναι λιγότερο ικανός ο αντίπαλος αλλά και επειδή εμείς διαλέξαμε τον σωστό σύμμαχο. Πάρτε για παράδειγμα τα Στρουμφάκια: αν η Ψιψινέλ είχε έναν βοηθό λιγότερο ηλίθιο από τον Δρακουμέλ, από το πρώτο κιόλας επεισόδιο θα έτρωγε Στρουμφάκια τέσσερα τυριά. Αν ο Νταλάρας δεν είχε παντρευτεί την Άννα, θα τραγουδούσε σε καντίνες. Και τόσα άλλα παραδείγματα. Έτσι κι εγώ χρειαζόμουν ένα πολύ δυνατό σύντροφο να με βάλει στον ίσιο (!) δρόμο. Και ήξερα ακριβώς που να απευθυνθώ!
Πήγα στο περίπτερο λοιπόν και αγόρασα περιοδικά για τον σύγχρονο άνδρα! Το βασικό μου κριτήριο επιλογής ήταν οι κώλοι στα εξώφυλλα. Βρήκα μόνο τρία και αυτό ομολογώ πως μου φάνηκε λιγάκι ύποπτο. Από την άλλη ανακουφίστηκα γιατί δεν θα είχα πολύ δουλειά. Σκέψου να ήθελα να ντυθώ νύφη ή να πάω για ψάρεμα και κυνήγι.
Έφτιαξα ένα καφέ –σκέτο- και άρχισα τη μελέτη.

Ανοίγω το πρώτο editorial: «Τι να φορέσω φέτος στο γραφείο?» Δεν κάναμε καλή αρχή σκέφτηκα και προχώρησα. Διαφημίσεις, διαφημίσεις, διαφημίσεις. Ψάχνω να βρω ένα μοντέλο άνδρα που θα μπορούσα να έχω για πρότυπο. Καταλήγω στη συμπέρασμα πως κάτι τέτοιο απαιτεί και μερική αλλαγή φύλου.
Η ανδρική μόδα φέτος έχει δύο τάσεις. Η πρώτη είναι το στρατιωτικό ντύσιμο: μπότες, γάντια, καπέλα και μια τσάντα για τα ψώνια από κροκόδειλο. Η δεύτερη τάση, σύμφωνα πάντα με τα έγκυρα ανδρικά περιοδικά, λέγεται «Brokeback mountain για πάντα». Ευτυχώς που δεν αποφάσισα να γίνω στρέιτ όταν θα έβγαινε το καινούριο Spiderman γιατί τα κολάν δεν με κολακεύουν.
Απ’ ό,τι φάνηκε στη συνέχεια ο σύγχρονος άνδρας περιποιείται αρκετά τον εαυτό του. Από 4 έως 18 σελίδες αφιέρωμα σε καλλυντικά. Κρέμες, κρέμες, σαμπουάν, αρώματα, κι άλλες κρέμες, οδηγίες για τα μαλλιά και το σώμα. Γκλίττερ και μανόν δεν είδα πουθενά αλλά τι πειράζει: σε δυο μήνες έχουμε Χριστούγεννα!
Από γενική θεματολογία υπήρχε ποικιλία:

- «Κλάσε / ρέψου! Κι αν σου την πει, δώστης πόδι!». Κανονικά θα έπρεπε να γράφει: "Κλάσε / ρέψου! Κι αν δεν φέρει τα ματ, να μας χέσεις!".

- Ανέκδοτα! Ανέκδοτα με τον Τοτό και τον Μπόμπο! Είχα κάθε καλή πρόθεση να το δω από τη τρυφερή του πλευρά αλλά μου φαίνεται απίθανα θλιβερό!

- X-treme sports! OK, εδώ κατάλαβα πως αυτά τα περιοδικά απευθύνονται σε διανοητικά καθυστερημένους γιατί θεωρούσαν έξυπνο να σου προτείνουν σπόρ που συνοδεύονταν από φωτογραφίες με σπασμένα πόδια, χέρια και παΐδια.

- Αφιερώματα στο νέο Τζέημς Μπόντ και εκτενής ανάλυση σχετικά με τα + και τα – της ξανθιάς του κόμης.

- Ζώδια και γραμμές 090! Και ο στρέιτ τη θέλει την Ουραλί του!

Φυσικά και αυτά τα περιοδικά είχαν και γυναίκες! Ημίγυμνες, γυμνές, αισθησιακές σε μονότονα σκηνικά και παραλίες. Θα μου πεις βέβαια πως ο άνδρας ο σωστός δεν κοιτάει το ντεκόρ αλλά τα βυζιά και το –συνήθως καραφλό – νι! Λογικό μου φαίνεται. Γιατί αν έχεις διαβάσει το περιοδικό κι έχεις καταφέρει να μην γίνεις αδερφή σου αξίζει ένα στρίνγκ για επιβράβευση. Κι επειδή αν συνεχίσεις να λες ανέκδοτα, να κλάνεις, και να βουτάς το ρίμελ της κάθε κοπέλας που κάνει το μοιραίο λάθος να σ’ ακολουθήσει σπίτι, οι χάρτινοι κώλοι θα είναι η σταθερή σου σχέση ...γι’ αρκετό καιρό!

Straight για μια εβδομάδα: Μέρα Δεύτερη

Step 2: Ολυμπι-Ολυμπι-Ολυμπιακέ!

Ο άντρας ο σωστός ξεχωρίζει για δυο πράγματα: την ομάδα και το άρωμα του. Σε πολλές δε περιπτώσεις αυτά τα δυο ταυτίζονται: πολλοί Γαύροι μυρίζουν ψαρίλα και πολλοί Βάζελοι μυρίζουν βαζελίνη. Τα χανουμάκια μυρίζουν ανάλογα με τα sticks που καίνε στο σαράι. Τέλος πάντων, το θέμα είναι πως έπρεπε να βρω μια ομάδα να υποστηρίξω.
Αρχικά, σκέφτηκα να βρω μια ομάδα 19ης κατηγορίας για να μην πολυκουράζομαι αλλά τελικά είπα «ΟΧΙ» στα πασαλείμματα. Εξάλλου, γεννήθηκα στον Πειραιά – σπούδασα στο λιμάνι. Ο Ολυμπιακός έχει αποδυτήρια στο υποσυνείδητο μου.
Δεν έχω κάτι προσωπικό με το ποδόσφαιρο σαν άθλημα, απλά το βρίσκω πάρα πολύ βαρετό. Έχω ΚΑΙ επιχείρημα: μισό πούλμαν άνθρωποι τρέχουν πάνω κάτω σ’ ένα γήπεδο και κυνηγάνε ένα πετσί. Και το χειρότερο, δεν σκοράρουν κιόλας! Λογικό μου φαίνεται γιατί αν σου έχει βγει η ψυχή να οργώνεις το γκαζόν μιάμιση ώρα, που να βρεις το κουράγιο τη κρίσιμη στιγμή?
Χτες το μεσημέρι λοιπόν, έγινα Ολυμπιακός. Και το έριξα στο διάβασμα. Η ομάδα μας αποτελείται από 5 τερματοφύλακες, 11 αμυντικούς, 9 μέσους και 6 επιθετικούς. Σύνολο 31. Ποιος πάγκος χωράει 31 ψυχές συν τα παιδιά για τις πετσέτες και τα νερά, μην με ρωτήσετε. Το γήπεδο μας είναι το Καραϊσκάκη, στο Φάληρο. Εκεί έχει Goody’s, Vodafone, καλοκαιρινό σινεμά και καροτσάκια με χοτ-ντογκ. Έχουμε κερδίσει 34 πρωταθλήματα, 22 κύπελλα, 2 Σούπερ Καπ και ένα Βαλκανικό Κύπελλο. Τι σόι καράφες είναι τα κύπελλα τούτα, δεν ξέρω αλλά γενικά μια περηφάνια την ένιωσα που η ομάδα μου έχει κερδίσει ένα σκρίνιο έπαθλα.
Μου πήρε περίπου 4 ώρες για να μάθω σε πολύ γενικές γραμμές τα κατορθώματα της ομάδας, μερικά ιστορικά γκόλ και φυσικά τους παίκτες. Από αυτούς ακουστά είχα μόνο τον Σεζάρ (λόγω γαλλικών βραβείων) και τον Νικοπολίδη (λόγω EURO & Τατιάνας). Από φανέλες θυμάμαι μόνο τον Όκκα γιατί φοράει το Νο 9 που έχουν δοξάσει και άλλοι τιμημένοι παίκτες όπως ο Τζώρτζογλου και η Τζούλια Αλεξανδράτου.
Καμιά προπόνηση όμως δεν έχει αξία αν δεν αναμετρηθείς με έναν αντίπαλο που θα αναγνωρίσει την αξία και την προσπάθεια σου.
Γεμάτος υπερηφάνεια τηλεφώνησα στον μπαμπά μου που βρίσκεται στην Αμερική. Σε όλο το τηλεφώνημα ακουγόμουν προβληματισμένος.

«Τι έχεις, Νανάκο μου? Δεν μου ακούγεσαι πολύ καλά» μου λέει ο Μιμάκος.
«Καλά είμαι απλά…να! Είμαι λίγο ανήσυχος γιατί στις 27 του μήνα παίζουμε στην Ουκρανία με τη Σαχτάρ Ντονέτσκ και σήμερα ανακοινώθηκε πως παρατηρητής θα είναι ο Μάρκο» απάντησα.
«Ποιοι παίζετε?»
«Εμείς… ο Ολυμπιακός δηλαδή. Και ο Μάρκο θα υποστηρίξει σίγουρα τους Ουκρανούς. Ε, και έχω αγωνία».
«Άκου, Νανάκο μου τι θα κάνεις. Θα πας στη γιαγιά και θα της ζητήσεις μισό ροζ χαπάκι. Ξέρει εκείνη. Μισό θα πάρεις για να μην σε ξεκάνει. Θα ξαπλώσεις και μόλις σηκωθείς φρέσκος θα πεις 3 φορές το ‘Πιστεύω’ και μετά θα γράψεις 100 φορές «Ο μπαμπάς μου είναι Παναθηναϊκός» και θα μου το στείλεις με φαξ. Γειά σου τώρα και καλή επιτυχία» είπε και μου έκλεισε το τηλέφωνο.

Το σημαντικό στη ζούγκλα είναι να σου κάνει το λιοντάρι πατ-πατ στον ώμο, να σε αποδεχτεί στο βασίλειο του και να σε βάλει στην επίλεκτη ομάδα του. Ο μπαμπάς μου με κάθισε στον πάγκο πριν ακόμα βγουν οι μαζορέτες. Κι έτσι έφαγα το πρώτο μου γκολ.

Straight για μια εβδομάδα: Μέρα Πρώτη

Step 1 : De-gay your life!

Το πρώτο πράγμα που αποφάσισα να κάνω την πρώτη μέρα αυτής της μυστηριώδους εβδομάδας, ήταν να απαλλαχτώ απ’ ό, τι γκέι βρίσκεται στο άμεσο περιβάλλον μου. Αυτό δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο καθώς: (α) δεν έχω τατουάζ με τη μύτη της Barbra Streisand, (β) στο εξώφυλλο της Ιεράς Σύνοψης δεν έχω κολλήσει τη Δέσποινα Βανδή και (γ) δεν σερβίρω cosmopolitans σε παλιά βινύλια των Pet Shop Boys και της Judy Garland. ΟΚ, μπορεί να έβλεπα ‘Κάντι-Κάντι’ μικρός αλλά in my defence, μου άρεσε η Ελίζα. Ούτε ο Άντονι, ούτε ο Άρτσι!
Έκρυψα τους δίσκους του Χατζιδάκι γιατί έχει πολλά γκλιν γκλον η μουσική του και δεν ταιριάζει στο νέο μου προφίλ. Προς στιγμήν σκέφτηκα να βάλω Καζαντζίδη αλλά είπα να μην το παραχέσω. Για περίπου μιάμιση ώρα προσπαθούσα να σκεφτώ έναν Έλληνα τραγουδιστή που να μην είναι αδελφή αλλά ούτε και πολύ μελό. Με την εις άτοπον απαγωγή κατέληξα στον Στέλλιο Διονυσίου και τον Βαλάντη. Νικητής του death match βγήκε ο Βαλάντης γιατί ο Στελλάρας είναι βάζελος και από αύριο θα είμαι ΚΑΙ ορκισμένος Ολυμπιακός! Μαζί με όλα έκρυψα και κάτι δίσκους όπερας γιατί έχω γνωστούς που αποδεικνύουν πως η Σκάλα του Μιλάνου είναι shortcut για τον δρόμο της straight απώλειας.
Στις ταινίες ήταν πιο εύκολα τα πράγματα: θρίλλερ, νίντζα, περιπέτειες, διαστημικά και το Beaches, που βγήκε αμέσως προτεινόμενο και αποχώρησε με συνοπτικές διαδικασίες.
Στη βιβλιοθήκη μου το μόνο μεμπτό που μπορείς να βρεις είναι μερικά βιβλία της Αλκυόνης Παπαδάκη και το «Οι άγγελοι δεν έχουν φύλο» της Τζένης Χειλουδάκη. Ταλαντεύτηκα από ‘δω, ταλαντεύτηκα από ‘κει και στα τελικά προκρίθηκε η Τζένη.
Στη ντουλάπα μου δεν βρήκα τίποτε ιδιαίτερα μεμπτό: ένα ζευγάρι Ferragamo με καμπανάκια, ένα ροζ κασκόλ, μια ροζ καρό βερμούδα από το Ράλφ Λόρεν – που πολύ θα εκτιμούσε το Βατραχοκόριτσο- και πολλά πολλά ρούχα που δεν μου κάνουν. Βρήκα κι ένα περικάρπιο με καρφιά (μεγάλη ιστορία) αλλά το κράτησα γιατί ίσως κάποια άλλη εβδομάδα αποφασίσω να γίνω gothic.
Άρχισα να κάνω βόλτες στο σπίτι για να βρω και άλλα αντικείμενα που θα στέκονταν εμπόδιο στις θεάρεστες προσπάθειες μου. Με μεγάλη μου χαρά δεν ανακάλυψα τίποτε άλλο που σημαίνει πως ίσως τελικά να ήμουν στρέιτ από παλιά και να μην μου το είχαν πει. Έβγαλα και το κόκκινο περιλαίμιο του Λέννυ και του φόρεσα ένα σκούρο δερμάτινο γιατί αν είναι να με πάρει ο κατήφορος he’s going down with me!
Έφτιαξα μια λίστα με πράγματα που δεν πρέπει να κάνω ως στρέιτ:

- Κομμένη η tv από τις 10 το πρωί έως και τις 8 το βράδυ γιατί αν παρασυρθώ από πρωινά, μεσημεριανά και ‘Κωνσταντίνου & Ελένης’ θα ξανακυλήσω.
- Κομμένο το Downtown.
- Koμμένος ο καφές με 5 κουταλιές ζάχαρη.
- Κομμένες οι συναναστροφές με έναν φίλο μου που χρησιμοποιεί ιδιαίτερα συχνά τη λέξη ‘θεά’, ‘κουλή’, ‘στρατώνας’και, με έναν άλλο που εξακολουθεί στα 30 του να παίζει ‘λάστιχο’.
- Επιστροφή στα άφιλτρα τσιγάρα ΧΩΡΙΣ να ανάβω αρωματικά κεριά.
- Αποχή από τη μπιρίμπα.
- Να αλλάξω την αφίσα των Hi-5 και να την αντικαταστήσω με μια παλιά του Πατσίνο από τον ‘Ταξιτζή’.
- Να κάνω ορθογραφικά λάθη.

Για μια στιγμή σκέφτηκα να κόψω και το blogging γιατί μου ‘χουν πει πως κυκλοφορούν πολλοί ομοφυλόφιλοι στη μπλογκόσφαιρα και θα πρέπει να αποφύγω τις κακές συναναστροφές. Μετά όμως αποφάσισα πως το μλογκο- idol μου γι’ αυτή την εβδομάδα θα είναι ο Νίκος Δήμου. Πήρα μια βαθιά ανάσα και ηρέμησα.
Κοιμήθηκα νωρίς γιατί έχω πολύ δουλειά.

Από σήμερα και για μια ολόκληρη εβδομάδα θα είμαι straight!

Τα φτερά του έρωτα

Μεγαλώνουν οι σκιές

μα όλα τα ρολόγια σταματήσανε από χθες

που είπες θα 'ρθεις να με βρεις

και στρώνω και στολίζω το τραπέζι της αυλής.

Όλοι λεν πως η αγάπη δεν κρατάει πολύ

και σαν το χελιδόνι φεύγει ένα πρωί

όμως να το γράψεις και να μου το θυμηθείς

πως δεν της αντιστάθηκε κανείς.

Μεγαλώνουν οι σκιές

κι οι ώρες της αγάπης μεγαλώνουν κι αυτές

στην καρδιά μου έχεις μπει

σαν ήλιος σταυροφόρος με ολόλαμπρη στολή.

Ντύθηκες απόψε κι ήρθες μ' άσπρη φορεσιά

ταιριάζεις με τ' αστέρια και τα γιασεμιά

άγγελος ο έρωτας στα μάτια με κοιτά

και μου φυτεύει βέλη στην καρδιά.

Άγγελος ο έρωτας / Άλκηστη Πρωτοψάλτη

Στίχοι: Μπέττυ Κομνηνού

Μουσική: Νένα Βενετσάνου

Από τον δίσκο "Δικαίωμα"

Ημερολόγια Χωρισμένων, Μέρος 'ΙΒ: Είναι το γράμμα δράμα!

"Αγαπημένε μου,
αυτό το γράμμα είναι ό,τι πιο δύσκολο έχω κάνει το τελευταίο δίωρο. Το ξέρω πως θες να είμαι καλά και το ίδιο επιθυμώ κι εγώ για ' μένα. Δυστυχώς όμως αν συνεχίσουμε να βλεπόμαστε θα με δεις από την ανάποδη μου - κάτι που δεν θα ήθελες.

Ξέρω πως η γνωριμία μας υπήρξε θυελλώδης και πόνταρες πολύ σ' αυτές τις 3 τελευταίες μέρες που συναντιόμαστε.




Σε συμπάθησα αμέσως μόλις σε γνώρισα. Ήσουν βέβαια λίγο τραχύς στους τρόπους σου αλλά δεν άργησα να καταλάβω πως κάτω από το σκληρό πετσί σου κρυβόταν ένας τρυφερός άνθρωπος.




Από τις πρώτες κιόλας κουβέντες άρχισες να μου ανοίγεσαι και να μου μιλάς για τα ενδιαφέροντα σου. Η αλήθεια είναι πως κάτι υποψιάστηκα όταν μου είπες πως προμηθεύεις ξενοδοχεία ημιδιαμονής με συστήματα παρακολούθησης.



Μετά έμαθα πως πουλάς προστασία σε 2 ψιλικατζίδικα, 7 μοδίστρες και 4 βίντεο "Μπλού" στα Πετράλωνα...





καβαλάτε τα μοτοσακό με τους φίλους σου και προσπαθείτε να πατάξετε την υποκουλτούρα...



ξεπλένετε χρήμα από κλεμμένες συντάξεις...




ασχολείσαι με ιδιαίτερα επικίνδυνα σπορ...




και κάθε απόγευμα παρακολουθείς ειδήσεις στο "Star".



Ξέρω πως δεν φταις εσύ για όλα αυτά. Η δόλια η μάνα σου που 'κατσε στον Φρέντι Κρούγκερ φταίει αλλά έλα κι εσύ στη θέση μου.



Χτες το βράδυ με κλώτσησες 5 φορές επειδή ροχάλιζα. Την τελευταία ειδικά μου 'ρθε να σου κάνω κακό.



Καπνίζεις ασταμάτητα κι ασυναίσθητα ...



κριτικάρεις συνέχεια τα μαλλιά μου...



και, το χειρότερο, μαθαίνεις στον Λένυ αντιπαιδαγωγικά παιχνίδια.



Κατόπιν τούτου, θεωρώ πως είναι προτιμότερο να χωρίσουμε. Μη μου ζητάς ν' αλλάξω γνώμη, για 'μας απόψε δεν υπάρχουν άλλοι δρόμοι.Προτίμησα να σου τα πω όλα αυτά γραπτώς γιατί ήθελα να αποφύγουμε τυχόν δραματικές σκηνές.




Εύχομαι να ζήσεις ευτυχισμένος. Το εννοώ. Στο σταυρό που σου κάνω. Να σε νεκροφιλήσω".

Quiz

Aγάπη είναι...

να φιλάς αυτό που η λογική σου αρνείται ν' αγκαλιάσει.

ANAKOINΩΣΗ

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΟΥΛΕΜΑΝΣΟΝ

Από τη Δευτέρα 9/10 ξεκινούν τα νέα ολιγομελή τμήματα για την τέχνη του 'Κουλεμανσόν'!

Μάθε άπταιστα 'Σανσόν', 'Μανσόν' και 'Κουλεμανσόν Σανσόν' σε 3 μόνο μήνες!!! Πτυχίο αναγνωρισμένο από εμένα τον ίδιο!

Συνεργαζόμαστε με τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου: τον Lenny & τη γιαγιά - η οποία θα εκτελεί και χρέη γκανιότας για καθαρά τασάκια, μεζέδες και φρεσκοξισμένα μολύβια!

Επιτυχία εξασφαλισμένη!

Θέσεις περιορισμένες!

Γιατί η επόμενη Βέρα Λάμπρου...είσαι εσύ!

9/11

Ένα απόγευμα Σεπτέμβρη

Την ώρα που γυρνούσαμε με τον Λένυ από την απογευματινή μας βόλτα στη Πειραϊκή, είδα το μεγαλύτερο φεγγάρι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου: ολοστρόγγυλο, βαθύ πορτοκαλί, τόσο καθαρό που διέκρινες τα σημάδια στην επιφάνεια του. Μόλις εκείνη την ώρα ξεπρόβαλλε από τις ράχες των βουνών. Καθίσαμε για λίγο στην παραλία να το χαζέψουμε. Ακόμα και ο Λένυ το κοίταζε – ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε. «Φθινοπώριασε» του είπα. Κι εκείνη τη στιγμή, χάσαμε και το τελευταίο ίχνος της μελαγχολίας μας. Μάλλον γιατί ένα τόσο όμορφο απόγευμα δεν σου αφήνει περιθώρια για σκιές. Η δροσιά του φθινοπώρου σε καταδιώκει. Κάθε τι που σκέφτεσαι είναι γεμάτο από ‘ξεκίνημα’. Και είναι μεγάλη χαρά να ξέρεις πότε πρέπει να τινάξεις την άμμο από το παντελόνι σου και να φορέσεις το πουλόβερ σου. Τέλος εποχής. Δεν ξέρω αν χαίρομαι περισσότερο για τις τελείες της ζωής μου ή για τα νέα κεφάλαια. Ρωτάω τον Λένυ, δεν ξέρει να μου πει. Κοιτάει το φεγγάρι και είμαι σίγουρος πως σκέφτεται τη Λώρα. Kαι δεν έχει και άδικο: τι να κάνεις το φθινόπωρο χωρίς τη σιγουριά (ή την ελπίδα) πως κάποιος θα σε σκεπάζει τα βράδυα;! Όλα από εκεί ξεκινούν κι εκεί - ευτυχώς- καταλήγουν. Κι αυτή είναι μια υπέροχη σκέψη για να ξεκινήσεις την υπόλοιπη ζωή σου.

Γυρίσαμε σπίτι χορτασμένοι από το σούρουπο κι ανυπόμονοι για όσα μας περιμένουν. Και αυτά είναι τα τραγούδια που ακούγαμε αυτό το υπέροχο απόγευμα του Σεπτέμβρη στη παραλία:

1... Chasing cars / Snow patrol

2... Over my head (Cable car) / The Fray

3... Set me free / Jam & Spoon feat. Rea Garvey

4... Jack talking / Dave stewart & the Spiritual Cowboys

5... By your side / Sade

6... Mona Lisa / Nat King Cole

7... From a distance / Bette Midler

8... Queen of rain / Roxette

9... For just a moment (St. Emo's Fire) / David Foster

10... Now & forever / Richard Marx

11... Babe / The Styx

12... Your love is king / Will Young

Z O D I A C

Οι προβλέψεις του ζωδίου μου γι' αυτό τον μήνα είναι πολύ ευοίωνες: δυο εκλείψεις που γίνονται στο κεφάλι μου πάνω, μια πανσέληνος που με επηρεάζει και γενικά όλα τα καλά του Θεού! Ο.Κ! Ξέρω από τώρα πως ό,τι γκαντεμιά με κυνηγήσει θα την αποδώσω στα ζωδιακά φαινόμενα με ευχάριστες ατάκες του τύπου "αφού μου το 'πε η Ντάκου γιατί δεν μαντρώθηκα στο σπίτι"/"να τι παθαίνω για να μην ακούω τη Λουκά" κλπ κλπ.
Σήμερα το πρωί όμως ξύπνησα με μια ζωδιακή απορία: αφού όλα θα μου πήγαιναν στραβά κι ανάποδα γιατί σηκώθηκα σφυρίζοντας με χαρά? Αν οι εκλείψεις και οι πλανήτες φέρνουν την καταστροφή τότε ποιός ευθύνεται για την καλή μου τύχη? Αν ο μήνας τελικά αντί για πολλά στερητικά "α" φέρει ευτυχία και χαμόγελα θα μπορούσα άραγε να αναγκάσω -έστω και λίγες από αυτές- τις γελοίες/ανόητες/κομπογιανίτισσες αστρολοτζούδες να κλείσουν το γραφειάκι τους και πάνε να τυλίξουνε σουβλάκια?
Δεν πιστεύω στα ζωδία. Ποτέ δεν πίστεψα και ποτέ δεν καθόρισαν τη ζωή μου. Οι Ιχθείς αυτό τον μήνα θα περνούσαν μεγάλα δεινά λόγω εκλείψεων και πανσελήνου. Είμαι ο χαρακτηριστικότερος εκπρόσωπος του ζωδίου μου και σήμερα το πρωί ξύπνησα σφυρίζοντας το Raindrops keep falling on my head! Kαι όχι χωρίς λόγο!

Υ.Γ. Η αλήθεια είναι πως τώρα στην τιβι βλέπω τον Τέρενς Κουίκ να ξεφυλλίζει το Πλέιμπόι και τη Νατάσσα Θεοδωρίδου - που 'πιπτόντως έχει γίνει σαν τον Κατσουλίνο! Life IS tough!

In memoriam

Steve Irwin: Last Action Hero

Simply red

Κανονικά, αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να γράφω για τις εντυπώσεις μου από τη χθεσινοβραδυνή συναυλία των Simply Red. Aλλά δυστυχώς η συναυλία ακυρώθηκε. Δεν θα αρχίσω τη γκρίνια για τη γκαντεμιά που μας δέρνει ως έθνος και κανενάς καλλιτέχνης της προκοπής δεν ξεβράζεται στα μέρη μας αλλά από όλες τις εμφανίσεις που ήταν προγραμματισμένες αυτή ήταν η μοναδική που όταν ακυρώθηκε, λυπήθηκα. Γιατί μεγάλωσα με τον Mick και τις κόκκινες του μπούκλες και οι μουσικές τους πάντα είχαν νόημα. Είναι από τα συγκροτήματα που μου υπενθυμίζουν πως πέρασα ωραία παιδικά χρόνια, ωραία σχολικά πάρτυ, ωραία εφηβεία, μοναδικές στιγμές στις φοιτητικές μου μέρες, ξένοιαστα σαββατοκύριακα όταν είχα άδεια από τη ναυτική μονάδα. 20 χρόνια! 20 ολόκληρα χρόνια! Θα ήταν από εκείνες τις συναυλίες που πηγαίνεις για να επιβεβαιώσεις πως μεγάλωνες μαζί με την καλύτερη δυνατή συντροφιά. Με μια παρέα που σε πρόσεχε και σε νοιαζόταν. Δεν είναι μόνο οι Simply Red, είναι και πολλοί άλλοι απλά αυτοί έτυχε να ανακοινώσουν εμφάνιση. Και ήθελα πραγματικά να τους δω για να τραγουδήσω μαζί τους και να τους ευχαριστήσω για όσα έκαναν για 'μένα.
Μια φίλη μου είπε να μην στεναχωριέμαι που δεν ήρθαν οι 'φλώροι' γιατί αύριο έρχονται οι Placebo. Δεν θέλω να πάω να χτυπηθώ με τους Placebo ανάμεσα σε δεκάδες πιτσιρίκια γιατί είμαι 30 χρονών γομάρι. Κι αντί να προσποιούμαι πως έχω τα γούστα και την ενέργεια των 18χρονων προτιμώ ν' ακούσω τον Hucknall να τραγουδάει και να παραδεχτώ πως μεγάλωσα. Kι ευτυχώς, μεγάλωσα όμορφα.

Essential Simply Red listening: Say you love me

1 Σεπτεμβρίου

Aγαπημένοι φίλοι από τα χιονισμένα αναχώματα της μπλογκόσφαιρας.

Σε 'σένα μιλάω (σχεδόν) τίμιε βιοπαλαιστή, που σε πληρώνει ο Κωτσόβολος για να δουλεύεις κι εσύ κάθεσαι και σπέρνεις σχόλια στα απανταχού πόστς όπως ο έσπερνε 'ξώγαμα ο Έρικ Φόρεστερ: τέρμα η ανυπομονησία σου! Τέρμα η προσμονή, το άγχος και η καούρα. Από σήμερα πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη το τιμημένο ετούτο ιστολόγιο στρώνει ξανά τα τραπεζομάντηλα για να σε υποδεχτεί στο τσιμπούσι του. Γιατί εδώ χάμου, δίκαιο είναι το δίκιο του πεινάλα!
Οι διακοπές μας τελείωσαν κι επαναπατριστήκαμε , εγώ και το παχουλοχνουδωτό σκυλί μου! Επιστρέψαμε για να πούμε όλα αυτά που δεν σώσαμε την προηγούμενη σεζόν και να πιάσουμε το αγαπημένο μας κουλεμανσόν από εκεί που το αφήσαμε. Ξέρω πόσο πολύ σου λείψαμε και λυπάμαι που δεν μπορώ να πω το ίδιο αλλά ξέρεις πως είναι αυτά τα πράματα!
Από μια σύντομη ματιά, είδα νέα προσώπατα στο μαντρί αλλά δεν πρόλαβα να τα διαβάσω γιατί η ψυχοθεραπεύτρια Λιάνα απαγορεύει αυστηρά το μπλόγκινγκ την περίοδο των διακοπών. Τώρα θα μου πεις μου απαγορεύει και την Πέγκυ Ζήνα αλλά θα σου απαντήσω πως σ' αυτή τη ζωή δεν μπορούμε να τα ισοπεδώνουμε όλα! Επίσης, για λίγες μέρες δεν θα έχουμε μουσικές για τεχνικούς λόγους! Ευτυχώς να λέτε δηλαδή γιατί ήμουν έτοιμος να βάλω πρώτο τραγούδι το "Summer kisses, winter tears" της Julee Cruise και να γκαντεμιάσω όσους ρουφήχτηκαν το καλοκαίρι!
Καλό μας και χαρούμενο χειμώνα!