Εnough!

To χειρότερο πράγμα με την κρίση της οικονομίας είναι η κυριαρχία του καφέ χρώματος. Έχουμε βαφτεί όλοι καφέ και ό,τι αγγίζουμε γίνεται κι αυτό με τη σειρά του καφέ. Σκατά! Παντού σκατά! "Τί κάνεις?","Πώς είσαι?", "Πως πάει η δουλειά/τα παιδιά/ η ζωή σου?", "Πώς λες να τα πάμε στη Γιουροβίζιον?", όλα έχουν μία μονολεκτική και δύσοσμη απάντηση: σκατά!
Ακόμα και το Λέννυ που είναι φύσει αισιόδοξο πλάσμα, τον έπληξε το δυσοίωνο κλίμα και προχτές έπαιζε για ώρες στο πιάνο το θέμα από το "Love story".
Jinx!
Γι' αυτό αποφάσισα από χθες να νιώθω υπέροχα. Να λέω πως περνάω την καλύτερη φάση της ζωής μου στον ωραιότερο πεζόδρομο της Αθήνας. Τί κι αν αύριο βγω σε ρομαντικό δείπνο με την εγγονή της σπιτονοικοκυράς μου (δεν θες να ξέρεις!)? Τί κι αν τον Αύγουστο ενδέχεται να τηγανίζω πατάτες σε καντίνα της Χαλκίδας? Η ζωή συνεχίζεται. Με λιγότερα λεφτά, αλλά συνεχίζεται. Το αληθινά σκατένιο θα ήταν εκτός από λεφτά να ήταν χάλια οι εξετάσεις μου, να μην είχα την οικογένεια, τους φίλους και την προοπτική πως κάποια στιγμή θα έλθουν στην Ελλάδα οι Bon Jovi. Δεν αντέχεται αυτό το πράγμα να σηκώνεσαι το πρωί βρίζοντας και βλασφημόντας και να συνεχίζεις έτσι όλη τη μέρα, όλη την εβδομάδα, όλο τον μήνα.
Enough!
Aπό χθες αποφάσισα πως η ζωή είναι η ωραία. Όχι απαραίτητα γιατί είναι αλλά περισσότερο γιατί έτσι θέλω εγώ να είναι. Κι ας έχει αγώνες και θυσίες και προβλήματα και ζωνάρι για την μεσούλα της Dita von Teese. Γι' αυτό από χθες έχει ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο που θα το ονομάσω "ουράνιο τόξο". Κι ευτυχώς δεν έχει καφέ χρώμα!
Αυτά και την καλύτερη καλημέρα μου!