Tων παθών

Aυτό που μουαρέσει με αυτή τη χρονιά που διανύουμε είναι το ότι αν με ρωτήσεις "ποιά 'ηταν η χειρότερη εβδομάδα του χρόνου" δεν θα ήξερα ποιά να πρωτοδιαλέξω! Bottom - πιο bottom - rock bottom - hard rock bottom και το βαρέλι δεν έχει πάτο. Χαίρε βάθος απύθμενο!
Αλλά τί να κάνεις?
Χτυπάει το τηλέφωνο και δεν ξέρεις ποιός είναι και τί μαλακία θα του έχει κατέβει στη γκλάβα. Χτυπάει το κουδούνι και δεν ξέρεις ποιός κάφρος θέλει να ρίξει μιά ματιά στο σπίτι που μένεις και πλέον είναι up for grabs. Πάνε οι εποχές που οι μόνοι που κουδούνιζαν την πόρτα μου ήταν τα παιδιά του Pizza Hut με πίτσες και σκορδοκαλούδια.
ΒTW, ξαναμετακομίζω! Για δεύτερη φορά μέσα σε 6 μήνες. Μην φανταστείς, δεν πάω και πολύ μακριά, στον κάτω όροφο αλλά σε πολύ πολύ μεγαλύτερο διαμέρισμα. Είναι πάρα πολύ ωραίο κι έχει και χώρο στο χωλ για να βάλω μια ωραιότατη 'κουτσομπόλα', η οποία κατά πάσα πιθανότητα θα είναι ένα 'Lazy boy' με χώρο για εφημερίδα/empire/ downtown κι ένα παλιακό τηλέφωνο με χοντρό περμανάντ καλώδιο. Κατά προτίμηση κόκκινο! Η ευχάριστη στιγμή των τελευταίων ημερών ήταν όταν μπήκα στην πολυκατοικία χ8ες βράδυ και μοσχοβολούσαν τα φρεσκογυαλισμένα πατώματα. Bliss!
Kατά τα άλλα, σκατά! Η Φρόσω μεγαλώνει αλλά η σπιτονοικοκυρά δεν την θέλει και βλέπω να της βάζω τακούνια και μπούργκα και να λέω πως είναι η κοντή μου ασκημομούρα εξαδέλφη από το Αίγιο.
Στη δουλειά μπαινοβγαίνει τόσος κόσμος και ο καθένας έχει τόσο ζαλιστική θεματολογία που μετά τα πρώτα 15 δεύτερα συζήτησης θέλω να ουρλιάξω "έξω όλοι! θέλω να παίξω pacman!". Ok, αυτό δεν απέχει από την πραγματικότητα γιατί το έκανα δυο-τρεις φορές. Και θα πρέπει να ήμουν και πολύ εκνευρισμένος γιατί με άφησαν ήσυχο (για 5 λεπτά ανεκτίμητης ησυχίας). Με θαύμασα!
Το cd κόλλησε. Πάω να το αλλάξω.
Νομίζω πως θέλω ένα ποτό.
Διπλή μαστίχα.
On the rocks.

υγ. Σε λίγο θα πάω να κουρευτώ σε μια κυρία που η σπεσιαλιτέ της είναι τα ράστα!