Τρίτη, Σεπτεμβρίου 09, 2008

H παντόφλα που άφησα πίσω

Κοιτάζοντας την φωτογραφία από την εμφάνιση του Dj Fatman (με τον οποίο ήμασταν συμμαθητές στα σεμινάρια του τσαγιού 'Belvita' to 1821, αν θυμάμαι καλά) από τα προχθεσινά Mtv Awards, με έπιασε μια γλυκειά νοσταλγία και θυμήθηκα μια ιστορία της τρυφερής παιδικής μου ηλικίας.
Θυμήθηκα το καλοκαιρί που ήμουν 8 χρονών και η μαμά μου μαζί με δύο αστεράκια νίντζα για τις διακοπές, μου είχε ψωνίσει ένα deux pieces πιτζάμας alouette και το είχε κομποζάρει με ένα ζευγάρι παντόφλες, φτυστές με αυτές του κύριου dj.
Για κάποιο λόγο, τις αγαπούσα πολύ αυτές τις παντουφλίτσες. Ίσως να ήταν η μοναδική φορά στη ζωή μου που δεν περπατούσα στις εξοχές ξυπόλητος σαν τον Μόγλη. Ήταν μπλέ και μαλακές. Ήταν τόσο άνετες μπροστά που μπορούσα να κουνάω τα δαχτυλάκια μου, τα οποία τότε έμοιαζαν με μικρά ριγκατόνι.
Στη ζωή όμως τίποτε δεν πρέπει να έχουμε ως δεδομένο.
Είχαμε πάει θυμάμαι διακοπές με τους γονείς στη Λευκάδα. Τότε ήταν η εποχή που έπαιζα μπάσκετ κι εκτός από τις παντουφλίτσες και το 'True blue' της Μαντόνα κουβάλαγα πάντοτε μαζί μου και μια μπάλα του μπάσκετ. Μια στρουμπουλή, κεραμιδή Mikasa. Ένα απόγευμα λοιπόν, κατέβηκα στην αυλή του ξενοδοχείου να παίξω με την μπάλα μου. Στο τρίτο άστοχο καλάθι αποφάσισα να πάω στο περίπτερο για τσίχλες. Στο δρόμο για το περίπτερο έκανα ντόινγκ-ντόινγκ με τη μπαλίτσα μου η οποία όμως σκόνταψε κι άρχισε να κατρακυλάει. Κατρακύλαγε, κατρακύλαγε μέχρι που μπήκε σε κάτι θάμνους και χάθηκε. Τρέχω να την πιάσω από τους θάμνους και βουλιάζω με φόρα σ' ένα χαντάκι.
Φοβήθηκα πάρα πολύ γιατί πέραν της πτώσης προσγειώθηκα σ' ένα στρώμα από αγκάθια που ξεπέτσισαν το παιδικό κορμάκι μου. Άρχισα να φωνάζω 'βοήθεια' σε τρεις γλώσσες (ήταν η πρώτη χρονιά που έκανα γαλλικά και γνώριζα άπταιστα να προφέρω 'au secours'!). Skata! Ψυχή δεν περνούσε από εκεί. Ματωμένος και σε βουτηγμένος στις τσουκνίδες και την απόγνωση, άρχισα να παίρνω βαθιές ανάσες και να τραγουδώ από μέσα μου το 'Papa don't preach'. Προσπάθησα να σκαρφαλώσω στο χαντάκι αλλά οι παντουφλίτσες γλιστρούσαν. Η ώρα περνούσε. Σκοτείνιαζε κι εγώ από το πολύ εσωτερικό τραγούδι είχα φτάσει στη δεύτερη πλευρά του LP. Και τότε πήτα μια γενναία απόφαση.
Έβγαλα τις παντόφλες, τις ακούμπησα μαλακά στα χόρτα κι άρχισα να κρεμιέμαι από το χείλος του γκρεμού (το οπόιο δεν ήταν πάνω από 1,5 μέτρο αλλά ακόμα δεν είχα πάρει το απιτούμενο μπόι από το μπάσκετ). Άρχισα να χοροπηδάω σαν το πιο δαιμονισμένο τραμπολίνο του κόσμου. Οι πατούσες μου έγιναν καφέ/μωβ από τα χώματα και τις γρατζουνιές. Στο τέλος τα κατάφερα. Έμοιαζα βέβαια με την Poison Ivy αλλά δεν είχε σημασία. Είχα σώσει την μπάλα και είχα μάθει το μάθημα μου: you have to lose a little, to win a little!
Bέβαια, πάνω στον πανικό μου και την απόλυτη πεποίθηση πως εκεί θα γινόταν ο χορταρένιος τάφος μου, δεν σκέφτηκα πως έτσι ακριβώς όπως είχα σώσει την μπάλα πετάγοντας τη έξω από το χαντάκι, θα μπορούσα να είχα κάνει το ίδιο με τις παντόφλες. Αυτό ήταν το δεύτερο μάθημα της μέρας: looks and brains don't match!

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ήξερες ακριβώς τους στίχους της Μαντόνας ή τα έλεγες σαν τη Βουλγαρίδα Κεν Ληη; Εγώ πήγαινα τότε στη 2η Προκαταρκτική στα Αγγλικά, οπότε καταλαβαίνεις τι δολοφονία της γλώσσας γινόταν. Το δε La Isla Bonita που είχε και ισπανικά μέσα, καλύτερα να μη σου πω πόσο το σκότωνα...
(Άσχετο, αλλά και εμένα ο Καραμαν Λη δε μου φάνηκε αδυνατισμένος. Μαυρισμένος και ανανεωμένος ναι. Είδες τι κάνει ο ζωογόνος ήλιος της Ραφήνας;)

An-Lu είπε...

Είχες ήδη μάθει το LP της Μαντονάρας στα 8 σου!!!!!!!
Τι βραβείο πρέπει να σου δώσω γιαυτό; Τηγανιτό λουκάνικο ;-)
υγ Πολύ ηθικοδιδακτικό το πόστιον και με εχάλασεν ολίγον ;-)

nanakos είπε...

Αλλοτριωμένη, κάπως έτσι σουρντάν μπουρντάν τα έλεγα κι εγώ με εξαίρεση το La isla Bonita το οποίου τους στίχους είχα βρει στο περιοδικό Disco Moda In. Ok! στη Μανίνα τους είχα βρει αλλά και στο Disco Moda είχα βρει πολλά άλλα τραγούδια!

Άντζελα, σκοπός μου με αυτό το ποστ είναι "να φωτίσω, να διδάξω...να αλλάξω" όπως έλεγε ο Γκαίτε. Υπάρχει μία περίπτωση να το θυμάμαι και αυτό από τη Μανίνα αλλά δεν ορκίζομαι!

tsok είπε...

Αν το παλουκάρι πάει έτσι στα βραβεία, να υποθέσω ότι κάνει νάνι με το φράκο (ή κάποιο από τα λαμέ κοστουμάκια του Γιαννάκη του Φλωρινιώτη)?
Και σόρρυ που διαφωνώ κιόλα αλλά αυτή η παντόφλα είναι χάλι. Έκανα 3χρόνια να πείσω το Έτερο Ήμισυ να πάψει να τη φοράει δημοσία και άλλα 2 ιδιωτικά.

BLUEPRINTS είπε...

τσ,τσ, τι έχεις περάσει κι εσύ βρε παιδί μου, τόσα παιδικά τραύματα πως να τ' αντέξεις, ώστε έτσι έχασες τις αγαπημένες σου παντόφλες;
υ.γ.: πάντως στην περίπτωσή σου looks and brains do match

kangerlussuaq είπε...

Είσαι καλά; Έπαιζες μπάσκετ με παντόφλες; Από στυλιστικής απόψεως, αυτό είναι -τουλάχιστον- εγκληματικό...

Εγώ πάντως με θυμάμαι να παίζω ποδόσφαιρο με κάτασπρα μποτάκια μπάσκετ μάρκας "Ζίτα", τότε που η Μαντόνα έκανε θραύση με το "Ματήριαλ Γκερλ"

[Germanos] είπε...

Και εγω φοραγα ζιτα και φορμες sut
Παρακμή τα eighties

Ανώνυμος είπε...

Kanger..., τα 'χεις τα χρονάκια σου! Στο μπάσκετ εγώ φορούσα lotto και nike. Και μια άλλη μάρκα που θύμιζε έναν ήρωα κόμικ αλλά δεν θυμάμαι. Στην εξοχή είχα την μπάλα αλλά όχι το πατούμενο!

Tsok, ό,τι και να σχολιάσω θα είναι το ελάχιστο! Θα σε κρίνει ο Θεός μόνο!

Blprnts, το ξέρω ;-)

Ανώνυμος είπε...

χαχαχχαχαχα...τέλειο ρε μαλάκα! σόρρυ κιόλας αλλά σούπερ το κειμενο.

georgethebeast είπε...

afto me tis sagionares steilto apo to spiti se perikalo....tin xontri me tin kaouka evlepa to proi eidiseis sto fox mporeis na tin kratiseis!!!!!