H παντόφλα που άφησα πίσω

Κοιτάζοντας την φωτογραφία από την εμφάνιση του Dj Fatman (με τον οποίο ήμασταν συμμαθητές στα σεμινάρια του τσαγιού 'Belvita' to 1821, αν θυμάμαι καλά) από τα προχθεσινά Mtv Awards, με έπιασε μια γλυκειά νοσταλγία και θυμήθηκα μια ιστορία της τρυφερής παιδικής μου ηλικίας.
Θυμήθηκα το καλοκαιρί που ήμουν 8 χρονών και η μαμά μου μαζί με δύο αστεράκια νίντζα για τις διακοπές, μου είχε ψωνίσει ένα deux pieces πιτζάμας alouette και το είχε κομποζάρει με ένα ζευγάρι παντόφλες, φτυστές με αυτές του κύριου dj.
Για κάποιο λόγο, τις αγαπούσα πολύ αυτές τις παντουφλίτσες. Ίσως να ήταν η μοναδική φορά στη ζωή μου που δεν περπατούσα στις εξοχές ξυπόλητος σαν τον Μόγλη. Ήταν μπλέ και μαλακές. Ήταν τόσο άνετες μπροστά που μπορούσα να κουνάω τα δαχτυλάκια μου, τα οποία τότε έμοιαζαν με μικρά ριγκατόνι.
Στη ζωή όμως τίποτε δεν πρέπει να έχουμε ως δεδομένο.
Είχαμε πάει θυμάμαι διακοπές με τους γονείς στη Λευκάδα. Τότε ήταν η εποχή που έπαιζα μπάσκετ κι εκτός από τις παντουφλίτσες και το 'True blue' της Μαντόνα κουβάλαγα πάντοτε μαζί μου και μια μπάλα του μπάσκετ. Μια στρουμπουλή, κεραμιδή Mikasa. Ένα απόγευμα λοιπόν, κατέβηκα στην αυλή του ξενοδοχείου να παίξω με την μπάλα μου. Στο τρίτο άστοχο καλάθι αποφάσισα να πάω στο περίπτερο για τσίχλες. Στο δρόμο για το περίπτερο έκανα ντόινγκ-ντόινγκ με τη μπαλίτσα μου η οποία όμως σκόνταψε κι άρχισε να κατρακυλάει. Κατρακύλαγε, κατρακύλαγε μέχρι που μπήκε σε κάτι θάμνους και χάθηκε. Τρέχω να την πιάσω από τους θάμνους και βουλιάζω με φόρα σ' ένα χαντάκι.
Φοβήθηκα πάρα πολύ γιατί πέραν της πτώσης προσγειώθηκα σ' ένα στρώμα από αγκάθια που ξεπέτσισαν το παιδικό κορμάκι μου. Άρχισα να φωνάζω 'βοήθεια' σε τρεις γλώσσες (ήταν η πρώτη χρονιά που έκανα γαλλικά και γνώριζα άπταιστα να προφέρω 'au secours'!). Skata! Ψυχή δεν περνούσε από εκεί. Ματωμένος και σε βουτηγμένος στις τσουκνίδες και την απόγνωση, άρχισα να παίρνω βαθιές ανάσες και να τραγουδώ από μέσα μου το 'Papa don't preach'. Προσπάθησα να σκαρφαλώσω στο χαντάκι αλλά οι παντουφλίτσες γλιστρούσαν. Η ώρα περνούσε. Σκοτείνιαζε κι εγώ από το πολύ εσωτερικό τραγούδι είχα φτάσει στη δεύτερη πλευρά του LP. Και τότε πήτα μια γενναία απόφαση.
Έβγαλα τις παντόφλες, τις ακούμπησα μαλακά στα χόρτα κι άρχισα να κρεμιέμαι από το χείλος του γκρεμού (το οπόιο δεν ήταν πάνω από 1,5 μέτρο αλλά ακόμα δεν είχα πάρει το απιτούμενο μπόι από το μπάσκετ). Άρχισα να χοροπηδάω σαν το πιο δαιμονισμένο τραμπολίνο του κόσμου. Οι πατούσες μου έγιναν καφέ/μωβ από τα χώματα και τις γρατζουνιές. Στο τέλος τα κατάφερα. Έμοιαζα βέβαια με την Poison Ivy αλλά δεν είχε σημασία. Είχα σώσει την μπάλα και είχα μάθει το μάθημα μου: you have to lose a little, to win a little!
Bέβαια, πάνω στον πανικό μου και την απόλυτη πεποίθηση πως εκεί θα γινόταν ο χορταρένιος τάφος μου, δεν σκέφτηκα πως έτσι ακριβώς όπως είχα σώσει την μπάλα πετάγοντας τη έξω από το χαντάκι, θα μπορούσα να είχα κάνει το ίδιο με τις παντόφλες. Αυτό ήταν το δεύτερο μάθημα της μέρας: looks and brains don't match!