Τρίτη, Σεπτεμβρίου 23, 2008

Τα τσακάλια

Όταν ήμασταν μικροί, μόλις τελείωναν οι καλοκαιρινές διακοπές ζούσαμε όλοι τον εφιάλτη του κλουβιού: επιστρέφαμε από την άπλα της εξοχής, από τις αλάνες και τις παραλίες πίσω στο διαμέρισμα. Θυμάμαι πως τις πρώτες μέρες ήμουν σαν αγρίμι: ήθελα να βγω να παίξω και να κυλιστώ στο δρόμο. Τότε βέβαια ήταν οι εποχές που τα παιδιά έπαιζαν ακόμη στους δρόμους αλλά επειδή από ένα σημείο και μετά κατέληγα, τουλάχιστον, με μαυρισμένο μάτι (σχεδόν σε καθημερινή βάση) απέφευγα να κατεβαίνω στη γειτονιά κι έτσι έπαιζα λάστιχο και μονόπολι στο μπαλκόνι με την αδελφή και τα ξαδέλφια μου (την Φαρφούρα και τον Γιώργο). Το θέμα συζήτησης στα τηλεφωνήματα μεταξύ μαμάδων ήταν βασικά το "Πώς θα τον μαζέψω τον αλήτη?" αλλά με τα χρόνια βρήκαν το κόλπο κι επιστρέφαμε μία μέρα πριν ανοίξουν τα σχολεία οπότε και πέφταμε με τα μούτρα στ' αντικαταθλιπτικά χωρίς περίοδο χάριτος. Τώρα το δράμα των μαμάδων έχει μετατοπιστεί σ' εμάς.

Χθες το βράδυ, γύρισε από τις διακοπές το Λέννυ. Τέρμα τα μπάνια (εύχομαι κι ελπίζω), τέρμα οι ανοιχτές πόρτες, τέρμα η ζητιανιά για ένα κομμάτι μπρεσάολα στα μπακάλικα, τέρμα το σκάψιμο για μιά δροσερή φωλιά στον κήπο. Η πρώτη νύχτα ήταν λίγο δύσκολη γιατί την πέρασε μπροστά στο ψυγείο προσπαθώντας να θυμηθεί πώς στα κομμάτια ανοίγει. Επειδή όμως έχουν γνώση οι φύλακες, είχα φροντίσει να σμπρώξω μιά βαριά πολυθρόνα μπροστά. Από τα χαράματα είχε αρχίσει να μoυρμουράει γιατί δεν μπορούσε να εξηγήσει πώς είχε πάει 6 το πρωί κι εκείνος δεν ήταν στο πάρκο με τα κουκουνάρια να κουβαριάζεται και μετά να βουτάει στη θάλασσα. Με ξύπνησε, το συζητήσαμε, άκρη δεν βγάλαμε! Έχει γίνει δε τόσο αλήτης που στο Γαλαξείδι μπουνιδιαζόταν κάθε μέρα με τη νέμεση του, τον Παπουτσάκια, με αποτέλεσμα ο σβέρκος του να είναι γεμάτος ξεραμένες πληγές. Δεν τον λυπάμαι βέβαια, γιατί και το άλλο το καυμένο το σκυλάκι το είχα δει μιά μέρα με κατεβασμένη τη μούρη.
Πολύ φοβάμαι δε πως αν τελικά τον στείλω στο νυχτερινό θα μπλέξει με παλιοπαρέες και σε δυό χρόνια θα έχει τον δικό του στόλο από βαποράκια, πουτάνες, μπουζούκια και θα εμπορεύεται παράνομα και ληγμένα κόκκαλα. Λέω να τον βάλω από τώρα στο ίδρυμα για να έχω ήσυχο το κεφάλι μου.

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Tα παιδιά είναι πεδεμός, dear!

patsiouri είπε...

Εκείνη η σοφή παροιμία "Παιδιά-σκυλιά δεν έχει" τελικά δεν έσκασε καθόλου τυχαία.
Το ανακαλύπτω κι'εγώ μέρα με τη μέρα.

Ιφιμέδεια είπε...

Πρόσεξε τη στιγμή που θα του πεις: "Η αλήθεια παιδί μου Λέννυ βρίσκεται στο θεό" και θα σου απαντήσει ότι "η αλήθεια βρίσκεται στους σεξ πίστολς"...

nanakos είπε...

Το πιο πιθανό, Ιφιμερίδα, είναι να του πω "Η αλήθεια παιδί μου Λέννυ βρίσκεται στο Downtown" κι αυτός να μου απαντήσει ότι "η αλήθεια ρε μαλάκα βρίσκεται στο ψυγείο. Και την έχω φάει"!

georgethebeast είπε...

aman kai esi polithrona mprosta sto psigeio!!!!
afise to paidi na paijei!!!
kai as mplejei kai me poutanes!!!
afiste ta niata na pernane kala!!!!

kangerlussuaq είπε...

Απο το να σου βγεί emo το παιδί, χίλιες φορές καλύτερα να σου βγει πουτανιάρης ή νταβατζής. Άντε να τρέχεις να του βρεις καρώ φιογκάκια ή να θέλει να του βάζεις eye liner.

Σκέψου να είχε μοιάσει στον Κολούμπο του Κωστέτσου και να πρέπει να το πηγαίνεις στον ψυχολόγο κάθε φορά που η Ευριδίκη πάει στη Γιουροβίζιον. Καταστροφή!

Γι' αυτό σου λέω: καλύτερα στις πουτάνες.

vatraxokoritso είπε...

Έχεις παιδιά; Να τα χαίρεσαι...
Δεν έχεις παιδιά; Να χαίρεσαι!

Parsifal είπε...

Αααα εγώ ξέρω κ άλλη σοφή λαΙκή ρήση:

Παντρεύτηκες, γέρασες. Παιδοκόμησες, πέθανες.

Ανώνυμος είπε...

Yparxei kia llo ena me kati kargies pou xtypiountai alla den to 8ymamai.
Trexa gyreve.

nanakos είπε...

Επίσης, πήρε ο κουτσός κατήφορο!
Και Kanger..., πόσες φορές θα πάει πια η Εuroδίκη στη Eurovision?!

Ανώνυμος είπε...

Τον κακομοιρούληηη, πως τον έκλεισες πίσω από τα κάγκελα;; Τι μπαμπάς είσαι εσύ; Δεσμοφύλακας είσαι! :( :(