Μείον ένας

Η πρώτη αντίδραση μου όταν μου τηλεφώνησε ο Ηλίας για να με καλέσει στο μπάτσελορ που θα έκανε μια μέρα πριν διαχωρήσει δια παντός τη θέση του από το γκρουπ των εργένικων ρεμαλιών ήταν "Oh!Fuuck!" O συνδυασμός "πιές μέχρι να σκάσεις" & "μια αλλοδαπή με ολόσωμη μπότα στην κοιλίτσα μου" ομολογώ πως δεν με ενθουσιάζει. Το ποτό δεν μου αρέσει έτσι κι αλλιώς και τα στριπτιτζάδικα δεν είναι ούτε Goody's ούτε Μetropolis. Ούτε καν Allou Fun Park!
Το πάρτυ ξεκίνησε σ' ένα μικρό μπαρ στο Κολωνάκι που δεν θυμάμαι πάλι πώς το λένε αλλά θυμάμαι πως όταν πέρυσι τα Χριστούγεννα μπήκαμε κατά λάθος μέσα με την Πωλινίτσα, μας έπιασε μιά ακαταμάχητη θλίψη από το λαρύγγι και παραλίγο να βάλουμε τα κλάμματα. Ευτυχώς, η δεύτερη φορά ήταν καλύτερη. Το μπαρ είχε έως και 12 άτομα, η μουσική ήταν καλή και το μπρί λιωμένο. Ο μέλλων γαμπρός είχε μιά θολούρα στο μάτι αλλά με τόσο τρέξιμο και άγχος πάλι καλά που δεν έιχε μια γυαλάδα circa "Αzax: Τα κάνει αόρατα".
Μου ήταν πολύ δύσκολο να πιστέψω πως ο φίλος μου παντρεύοταν. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω πως οι φίλοι μου παντρεύονται γενικά. Ίσως γιατί ένα κομμάτι του εαυτού μου τους θέλει πάντα διαθέσιμους για βουτιές και πλάκες και ξενύχτια και σφαλιάρες. ϊσως γιατί δεν μπορώ να φανταστώ πώς ο Ηλίας που πριν 15 χρόνια πηδούσε από τον Βράχο της μαϊμούς ουρλιάζοντας, είναι πλέον σύζυγος και σε λίγο θα είναι πατέρας. For better or worse.
Φαντάζομαι πως όλοι μας θα θέλαμε να πάρουμε τους πιο αγαπημένους μας φίλους και να τους κλείσουμε σε ένα σπίτι με σταματημένα ρολόγια. Αυτό θα ήταν μιά πολύ ωραία ευχή. Εγωιστική λίγο αλλά ποιός νοιάζεται.
Αλλάζουν οι ζωές των ανθρώπων και μαζί οι δρόμοι τους. Πάντα το ξέρεις αλλά όσες φορές κι αν το επαναλάβεις ποτέ δεν είναι αρκετό. Τα ελαφρώς οδυνηρά αξιώματα δεν σε συμφέρει να τα μάθεις με την πρώτη. Ο Ηλίας σύζυγος και σε λίγο μπαμπάς. Και σε λίγο ο άλλος Ηλίας, ο Βασίλης, ο Δημήτρης ο καθένας με τη σειρά του. Σου πάιρνει λίγο καρό για να συνηθίσεις την ιδέα πως θα είστε για πάντα φίλοι αλλά δεν θα είστε για πάντα μαζί. Και θα ήταν ωραία αν οι άνθρωποι ήταν μεγαλόψυχοι και βολεύονταν με την ευτυχία του άλλου. "Αρκεί που θα είναι ευτυχισμένος κι ας μην βλεπόμαστε τόσο συχνά". Προσωπικά, δεν είμαι τόσο μεγαλόψυχος. Αλλά τουλάχιστον είναι μιά παρηγοριά πως από ένα σημείο και μετά αρχίζει ο καθένας τη δική του ξεχωριστή περιπέτεια με καλά εφόδια. Γιατί ο Ηλίας αγαπάει τη Μαρία και η Μαρία λατρεύει τον Ηλία. Τον Ηλία που μόλις χτες κλέβαμε μαζί τσόντες από τα περίπτερα, σήμερα είναι σύζυγος και αύριο θα είναι πατέρας. Καλή αρχή.

υγ. για το μπάτσελορ ήθελα να γράψω αλλά μ' έπιασε παραλήρημα. Εν συντομία, όταν άρχισαν να ρίχνουν ιδέες για στριπτιτζάδικα, τα ματάκια μου βάρυναν (όπως βλέπεις χαρακτηριστικά στη φωτογραφία), οι 2 κόκα κόλες με βάρυναν απότομα και πήρα τον δρόμο του γυρισμού με μιά πολύ σύντομη στάση για σάντουϊτς. Την επομένη έμαθα πως δεν πήγαν σε στριπτιτζάδικο αλλά στα μπουζούκια. Just as well!