Μεγαλώνεις ακούγοντας τα τραγούδια που αγαπάς. Τα τραγούδια που αγαπάς από μια συγκεκριμένη φωνή. Αναπόφευκτα ταυτίζεις τα λόγια και τη μελωδία με τα χείλια που τα ψιθυρίζουν κι αγαπάς μαζί κι αυτό το πρόσωπο. Γιατί πιστεύεις πως οι στιγμές που ντύθηκαν μ' αυτούς τους στίχους ήταν ευλογία. Και οι αναμνήσεις σου δένονται με πρόσωπα που ποτέ δεν γνώρισες αλλά νιώθεις πως σε στήριξαν περισσότερο κι από τον καλύτερο σου φίλο.
Κι έρχεται κάποια στιγμή που η συγκυρία είναι τέτοια ώστε να συνεργαστείς με αυτό το πρόσωπο που στο μυαλό σου είχες σαν δικό σου άνθρωπο. Και όλο αυτό που κουβάλαγες τόσα χρόνια στο μικρό σου κεφαλάκι, καταρρέει.
Κυρίως γιατί πιστεύες πάντα πως τα λόγια, το πάθος και η ζεστασιά της φωνής πηγάζουν από το ήθος, τον χαρακτήρα και την ευγένεια του ανθρώπου. Δυστυχώς όμως ανακαλύπτεις πως καμία τέτοια αντιστοιχία δεν υπάρχει. Αντ' αυτού βρίσκεις αγένεια, κακομοιριά και φτήνια. Βρίσκεις ένα κακομαθημένο παιδί που επειδή δεν φιλάς τις γωνιές που κατουράει - γιατί έτσι έχει μάθει- αποφασίζει να σου φερθεί με τον πιο αχάριστο τρόπο. Διόρθωση: δεν το αποφασίζει, είναι ο μόνος φυσικός του τρόπος.
Μετά από αυτό σου είναι αδύνατο να ξανακούσεις τα τραγούδια και να νιώσεις αυτό που ένιωθες για χρόνια. Δεν γίνεται. Απλά, στο εξής ακούς τραγούδια από μιά τραγουδίστρια και όχι από μιά καλλιτέχνιδα. Αυτό το 'απλά' βέβαια μπορεί να είναι χωράει πολλούς δυσάρεστους προσδιορισμούς.
20 σχόλια:
το έχω πάθει κι εγώ αυτό, όχι με τραγουδιστή, αλλά με άλλο άνθρωπο που θαύμαζα και έτυχε κάποια στιγμή να συνεργαστώ και ξενέρωσα τη ζωή μου. μεγάλη πίκρα η απομυθοποίηση
Εγω παλι δετ το επαθα με ζωντανο ανθρωπο, αλλα ηταν αναλογη η εμπειρια οταν διαβασα τα ημερολογια του Σεφερη, και συνειδητοποιησα οτι ο ποιητης που τοσο θαυμαζα τη γραφη του ηταν και αυτος ενας ανθρωπος με πολλα ψεγαδια. Τελικα αναρωτιεμαια αν το μεγεθος της απομυθοποιησης εινια ευθεως αναλογο μιας παραμυθενιας προσμονης. (Χριστος, does this make sense? not fully awake yet) DonnaBella
Ποιά σκύλα σε στεναχώρησε Νανάκο μου να παώ να την κλωτσήσω?!
Σε φιλώ πολύ πολύ
Ωχχχχχ...το χειρότερο που μπορεί να πάθει εις ευαίσθητος είναι αυτό...την απομυθοποίηση...
Νομίζω πως τελικά τους ανθρώπους τους γνωρίζεις καλά μόνο αν δουλέψεις μαζί τους γιατί έτσι έχεις την ευκαιρία να δεις (σχεδόν) όλες τις πτυχές του χαρακτήρα τους και κυρίως με πόσο σεβασμό κι αξιοπρέπεια αντιμετωπίζουν τους άλλους. Αλλά δυστυχώς η αξιοπρέπεια είναι για πολλούς άγνωστη λέξη.
αγαπημένε μου Νανάκο,
δυστυχώς τα είδωλα τα φτίαχνουμε εμείς. εμείς τα εξυψώνουμε στη φαντασία μας και εμείς τα καταρίπτουμε στην πραγματικότητα. και όλα αυτα γιατί απλώς τα είδωλα πρέπει να παραμένουν είδωλα.
απ΄την άλλη όμως, αυτή η στεναχώρια που βγάζεισ είναι για να αποπροσανατολίσεισ το κοινό με φτηνά κουλεμανσόν κόλπα για να μην κεράσεισ αύριο για τα γεννέθλιά σου.
ΔΕΝ ΘΑ ΓΛΥΤΩΣΕΙΣ ΟΜΩΣ!!!!!!!!!!
vassilis
σε έπιασε κατάθλιψη που αύριο έχεις γεννέθλια έ???
Στα γενέθλια δεν με πιάνει κατάθλιψη! Αν θυμάστε πέρυσι μάλιστα αντί για τα 31 γιόρτασα τα 35! I age gracefully!
Αχ, καταλαβαίνω τι περνάς.... Γι' αυτό και εγώ προσπαθώ στους απλούς ανθρώπους που με γνωρίζουν να δείχνω το καλύτερό μου πρόσωπο, αυτό που περιμένουν από μία θεότητα όπως εγώ... ώστε να μην χάνεται η μαγεία στα μάτια τους....
Και οφείλω να ομολογήσω ότι τα καταφέρνω... αφού με γνωρίσουν με λατρεύουν ακόμα περισσότερο
Apparently you met Χαρούλα Αλεξίου...
ti les? yparxoun kai xeiroteres. H Tsanaklidou gia paradeigma kai h Arvanitaki...Panagia mou kai Xriste mou. Mhn peseis sto stoma tous!
κατά πρώτον κρύβεις χρόνια, κατά δεύτερον είναι όσο χάλια περιγράφεις; (εγώ μόνο από αφηγήσεις φίλων ξέρω για αυτό το πρόσωπο/καλλιτέχνη, δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη)
Αν είναι Αλεξίου η Τσανακλίδου έχω κι'εγώ γνωστούς που έχουν συνεργαστεί μαζί τους...κουράγιο!
Προσωπικά το έχω πάθει, όχι σε επίπεδο εργασίας αλλά παρέας, ακόμα χειρότερα...με έναν πολύ γνωστό ηθοποιό που κάποτε θα έδινα τη μισή μου ζωή για μια νύχτα μαζί του και όταν τα έφερε η πουτάνα η ζωή έτσι ώστε να γνωριστούμε, κατάντησα να μή σηκώνω το κινητό αναφωνόντας "Ωχ, ο ξενέρωτος!"
τα προσωπικά σας συναισθήματα και η απογοήτευση αγαπητέ μου είναι τριτευούσης σημασίας, και αν. αυτό που πρωτεύει είναι να αποκαταστήσετε την αλήθεια. ακους εκεί η Αλεξίου! αν απογοητευτήκατε από την Αλεξίου, τότε εγώ απογοητεύτηκα από εσάς και δεν χρειάστηκε καν να συνεργαστούμε. Ελπίζω στην πραγματικότητα να μιλάτε για την Πέγκυ. (τη Ζήνα ντε!)
Μα είναι δυνατόν να απογοητευτεί κανείς γιατί θα "ανακαλύψει" ξαφνικά ότι η Τσανακλίδου και η Αρβανιτάκη είναι σκύλες από την κόλαση! Σε λίγο θα απογοητευτούμε που η Πρωτοψάλτη δεν είναι η πρώτη ξαδέρφη του Bob Marley.
Πάντα διαχωρίζω τον άνθρωπο από τον καλλιτέχνη. Υπάρχουν φορές που διαφωνώ με το ήθος, τον χαρακτήρα και τα πιστεύω του ως άνθρωπος, αλλά εξακολουθώ να τον θαυμάζω ως καλλιτέχνη.
Ξέρω πως αυτό δεν μπορούν να το κάνουν όλοι. Για μερικούς ο καλλιτέχνης και ο άνθρωπος ταυτίζονται ως μία οντότητα, εγώ απλά συγκεντρώνομαι στον καλλιτέχνη και αδιαφορώ για την προσωπικότητα του.
Σκηνοθέτες έχουν χαρακτηριστεί ως αγενείς, τραγουδιστές ως παιδόφιλοι, ηθοποιοί ως ρατσιστές -και ίσως και να είναι- αλλά εγώ εξακολουθώ να θαυμάζω τη δουλειά τους.
Βέβαια δεν ξέρω - ίσως εσένα να σου φέρθηκαν άσχημα όπως λες και επειδή έχει να κάνει με προσβολή σε προσωπικό επίπεδο, σε δικαιολογώ και ίσως κι εγώ έτσι να αντιδρούσα.
Dynx, έχεις απόλυτο δίκιο κι εγώ νιώθω πως πρέπει ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να κρίνεται από τις ιδιοτροπίες του ή τις επιλογές στην προσωπική του (η παιδοφιλία βέβαια είναι ένα άλλο θέμα). Όμως, ιδιότροπος και παλιοχαρακτήρας απέχουν πολύ. Και αν έχεις προσωπική εμπειρία είναι δύσκολο να το παρακάμψεις
υγ. Όχι δεν αναφέρομαι στην Αλεξίου. Οφείλω όμως να ομολογήσω πως το σχόλιο του DJ ήταν εντελώς απροσδόκητο και αποό το απόγευμα, το σκέφτομαι και γελάω διαρκώς. Super πετυχημένο!
Νανάκο άβυσσος είναι η ψυχή του καλλιτέχνη.
Κι αν δεν με πιστεύεις κοίτα το τελευταίο ποστ στον Οίκο.
Γεια σου Νανάκο, σε διαβάζω χρόνια πρώτη φορά σου γράφω όμως. Δεν πιστεύω πως είναι δυνατόν να διαχωρίσουμε τον καλλιτέχνη από τον άνθρωπο όπως είπε ο Dynx και ειδικά με το
"Σκηνοθέτες έχουν χαρακτηριστεί ως αγενείς, τραγουδιστές ως παιδόφιλοι, ηθοποιοί ως ρατσιστές -και ίσως και να είναι- αλλά εγώ εξακολουθώ να θαυμάζω τη δουλειά τους."
Δεν είναι δουλειά το να είσαι καλλιτέχνης πρώτα από όλα. Ασχολεισαι με την τέχνη επειδή είσαι άνθρωπος και η τέχνη σου επηρεάζεται από τη ζωή σου. Και κυρίως από τις αδυναμίες σου. Και αυτό δεν είναι κακό. Τώρα αν δεν μπορείς να έχεις τη στοιχειώδη ευγένεια απέναντι στον οποιονδήποτε και ειδικά σε συναδέλφους σου δεν αξίζεις να λέγεσαι άνθρωπος. Επίσης σε αυτό με την παιδοφιλία θα αποφανθεί η δικαιοσύνη. Ευτυχώς αυτό που περιγράφει ο Νανάκος δεν το έχω ζήσει ακόμα καθώς δεν έχω συνεργαστεί με κανένα μεγάλο μου "είδωλο" αλλά πάλι ευτυχώς έχει τύχει να συνεργαστώ με κόσμο που γνωρίζοντας τους ίδιους εκτίμησα ποιο πολύ τη δουλειά τους.
Θα σκάσω από την περιέργεια... Ποιά είναι τελικά;;;
Για να φτάσει κάποιος πολύ ψηλά, το πιθανότερο είναι να έχει κάνει πολλές θυσίες. Σε αυτές συχνά συγκαταλέγεται και η θυσία των αξιών. Δυστυχές, αλλά αληθές. Επίπονο αλλά πραγματικό. Ίσως αυτή να είναι και η εκδίκηση των μέτριων - διατηρούν την ανθρωπιά τους. Είσαι πολύ ευαίσθητος φίλε μου κι εγώ πολύ κυνική. Το πιθανότερο είναι ότι το σχόλιό μου δεν θα σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα, ευελπιστώ όμως ότι θα αντιληφθείς την (ψυχρή) επιχειρηματολογία μου. Επίσης αν ο/η ανώνυμος θέλει παρέα στο κλωτσίδι της σκύλας προσφέρομαι. Είμαι μόλις 1,63, αλλά έχω τα νέυρα μου από γεννήσεως...
Δημοσίευση σχολίου