Βίδες στον αστράγαλο

Χθες το βράδυ, πήρα το λεωφορείο για να γυρίσω σπίτι. Το σπίτι μου δεν είναι μακριά από τον σταθμό αλλά το απόγευμα είχε περάσει ο τυφώνας "Τάπερ-Ντόνα" από τη δουλειά και, όπως καταλαβαίνεις, είχα μπει από πολύ νωρίς στον αυτόματο.
Μπαίνω, κάθομαι, βγάζω και το Empire και βυθίζομαι. Δυό στάσεις μετά, ανοίγουν οι πόρτες και μπαίνει μια ορδή από γριές - bear. Οι γριές - bear διαφέρουν από τις κανονικές ως προς το ενδυματολογικό κυρίως: λόγω κάποιας πίτας/πάρτυ φιλόπτωχου/ μασκέ της ενορίας/ τσάι κάποιου (οποιουδήποτε) Συνδέσμου, έχουν σούπερ παστωθεί, έχουν κρεμάσει ό,τι χρυσαφικό επέζησε της Κατοχής, έχουν ρίξει ανέμελα πάνω τους όποιο ζώο βρέθηκε στουμπωμένο στο πατάρι κι έχουν πάρει τους δρόμους. Συνήθως συνοδεύονται από νεαρότερες κυρίες της πολυκατοικίας που ο άντρας τους βλέπει ποδόσφαιρο κι αυτές ξεφαντώνουν στις συνεστιάσεις των γηροκομείων.
Μου λέει λοιπόν μία από αυτές τις μικρότερες σε ηλικία με την καταπράσινη 'certified green' σκιά στο μάτι: "Νεαρέ μπορείς να σηκωθείς για να καθήσει η γιαγιά?" Στο ρόλο της γιαγιάς ετοιμόρροπο αρχοντικό της Τουρκοκρατίας με μιά τεράστια γούνα που μάζευε στην καμπούρα. Και της απαντώ: "Λυπάμαι πολύ αλλά είμαι στο πόδι από τις 6 κι έχω και 5 βίδες στον αστράγαλο". Μου είπαν περαστικά και μεάφησαν στην ησυχία μου.
Καταρχάς, μην φανταστείς πως είμαι τόσο ετοιμόλογος. Αυτή είναι η στάνταρντ απάντηση που χρησιμοποιώ από το 2001 σε ανάλογες περιπτώσεις. Ήταν εκείνες τις μέρες που όλες οι γριές σάρωναν την Επικράτεια μαζεύοντας υπογραφές για τις ταυτότητες. Θυμάμαι, γυρνούσα από τη δουλειά στο Μαρούσι και τα τρένα ήταν ασφυκτικά γεμάτα από γριές με σπορτέξ που δεν άφηναν μπουτίκ για κουρτινάδικο προκειμένου να συμμορφωθούν με τις επιταγές του Χριστόδουλου. Ξεκινούσαν από το χάραμα αφήνοντας το σπίτι χωρίς καν ένα μπριάμ στο φούρνο και γύρναγαν το βράδυ για να βγάλουν το ρεζουμέ της μέρας με το καλκιουλέητορ.
Από εκείνες τις μέρες, αποφάσισα να μην ξανασηκωθώ για καμία γριά σε κανένα μέσο μεταφοράς. Ακόμα κι αν μπει μέσα γριά που την έχει φάει ο κορκόδειλος από τη μέση και κάτω, δεν πρόκειται να σηκωθώ. Όχι γιατί δεν τις συμπονώ αλλά γιατί αν έχει περπατήσει η γριά από την Καισαριανή στο Μοσχάτο με τα πόδια (and back) τότε είναι απόλυτα βέβαιο πως μπορεί να κρατηθεί για 10 λεπτά και να σκεφτεί τί έκανε!