Οι πιο αγαπημένες μουσικές (Νοs. 20 - 16)

No. 16 Paris / Malcolm Mclaren and Catherine Deneuve

Μάιος 1998. 30 ώρες στο Παρίσι με την Μπέσσυ. «Πάμε για καφέ» είπαμε στη παρέα που μας περίμενε στη μαρίνα του Southampton. Και φύγαμε με την πρώτη πτήση που βρήκαμε. Στο αεροδρόμιο ψωνίσαμε ριγέ μπλούζες και μαντήλια. Περπατούσαμε αγκαλιά στους ανοιξιάτικους δρόμους και λέγαμε πως είμαστε οι πιο τυχεροί άνθρωποι του κόσμου. Όταν καταλάβαμε πως το συνάλλαγμα της Μπέσσυς δεν ‘περνούσε’ πια, έπρεπε να διαλέξουμε ανάμεσα σε ξενοδοχείο για τη νύχτα και μουσεία για την επόμενη μέρα. Κοιμηθήκαμε κάτω από τον Πύργο του Άιφελ ενώ γύρω μας παρέες τραγουδούσαν με κιθάρες μέχρι το ξημέρωμα. Λίγο πριν κοιμηθούμε, ξαναείπαμε πως είμαστε οι πιο τυχεροί άνθρωποι στον κόσμο. Δυό ώρες μετά, νωρίς το πρωί μιας ζεστής Κυριακής, ξετυλίγαμε ζεστά κρουασάν και χορεύαμε όπως η Γκόλντι Χόουν και ο Γούντι Άλεν στη Pont –Neuf.
Εκτός από τυχεροί ήμασταν μαζί κι ευτυχισμένοι.

Best bit: "Oh baby, just take my frozen hand and hear me say
don't let me turn to sand and blow away
through this crowded desert called Paris"



Νο. 17 Ιris / The Goo Goo Dolls

Το πρώτο μου καραόκε σ’ ένα γκέι μπαρ στην Αγγλία.Όλοι τραγουδούσαν Μαντόνα, Τραβόλτα, Κάιλι Μινόγκ και ξαφνικά βγήκα πάνω στη σκηνή και είπα αυτό το κομμάτι. Με τη φάλτσα μου φωνή, χωρίς να έχω ιδέα από νότες ή συγχρονισμό. Και αν κάπου εδώ νομίζεις πως ξαφνικά άρχισαν να με χειροκροτούν γιατί τραγούδησα με πάθος, κάνεις λάθος: με γιούχαραν! Κι όσο με γιούχαραν όλο και πιο δυνατά τραγουδούσα αλλά μάλλον φαινόταν πως ήθελα να πεθάνω από τη ντροπή μου. Και τότε ανέβηκε πάνω στη σκηνή η Στέλλα κι άρχισε να τραγουδάει μαζί μου. Κάποιος μας πέταξε ένα μπουκάλι νερό αλλά εμείς συνεχίσαμε. Όχι γιατί θέλαμε να βασανίσουμε τον κόσμο αλλά γιατί ξέραμε πως έπρεπε να τελειώσουμε. Για κάποιο παράξενο λόγο, το θάρρος μας εκτιμήθηκε και ήρθαμε τρίτοι. Και οι φίλοι στη ζωή μου πρώτοι.

Best bit : "And all I can taste is this moment and, all I can breathe is your life".



Νο. 18 Walking in my blue jeans (strange thing) / Sophie B. Hawkins

Καλοκαίρι στο Γαλαξείδι. Πολύ, πολύ πρωί με τον Πετράκο (το ροτβάιλερ) σε μια παραλία. Το τραγούδι αυτό έπαιζε στο cd όσο πέταγα ξύλα στη θάλασσα για να τα πιάνει ο Πέτρος. Και ξαφνικά, άρχισα να σκέφτομαι πως η ζωή μου άλλαζε πλέον οριστικά: τέρμα οι σπουδές, τελείωνε η θητεία μου, μεγάλωνα και πλέον έπρεπε να αντιμετωπίσω το μέλλον. Αυτές οι σκέψεις είναι φυσικά απόλυτα φυσιολογικές για έναν άνθρωπο. Το μέλλον όμως είναι πολύ σκληρό για κάποιον που ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με το παρόν. Σκέφτηκα πως ίσως έτσι να νιώθουν οι άνθρωποι όταν ωριμάζουν. Η ιδέα μου φάνηκε τόσο τρομαχτική. Τι σημαίνει ‘ωριμάζω’? Θα έπρεπε να αποχωριστώ ό,τι χαρούμενο και θετικό μάζευα από παιδί για να το αντικαταστήσω με άγχος και αυπνία? Θα έπρεπε να σταματήσω τις βουτιές και να κολυμπήσω στα βαθιά? Θα χρειαζόταν να γίνει το πετσί μου σκληρό και το χαμόγελο μου δύσκαμπτο? Ένιωσα να πνίγομαι. Βούτηξα στο νερό και για πρώτη φορά, ο Πέτρος με ακολούθησε στ’ ανοιχτά. Όταν βγήκαμε από το νερό τον πήρα αγκαλιά και του είπα πως θα τον αγαπώ για πάντα. Ξαναφόρεσα τ’ ακουστικά μου κι αρχίσαμε να περπατάμε. Ας άλλαζε η ζωή μου. Ας μεγάλωνα. Ακόμα κι αν έπρεπε να γίνω κάποιος άλλος, θα αγαπούσα πάντα αυτόν τον σκύλο και το παρελθόν μου. Μ’ αυτή τη σκέψη, το σύμπαν μου επανήλθε στη θέση του.

Best bit : " I'm like a photograph who's image is still changing"


Νο. 19 (Can’t give you) Anything but my love / The Stylistics

Μερικά τραγούδια είναι σαν να τα γνωρίζεις από πάντα. Είναι σαν να γεννιέσαι και να είναι καταχωρημένα στο DNA σου. Ένα από αυτά είναι και αυτή η μελωδία που δεν ξέρεις αν είναι χαρούμενη ή πνιγμένη στο παράπονο. Μέσα στα χρόνια έμαθα να την μεταφράζω ανάλογα με τις περιστάσεις. Ταιριάζει σε κάθε έρωτα και σε κάθε απογοήτευση. Σε κάθε χαρά ή λύπη, χειμώνα ή καλοκαίρι. Δεν μου θυμίζει μια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής μου απλά νιώθω πως δεν υπήρχε στιγμή της ζωής μου που να μην ακουγόταν από κάπου στο βάθος να παίζει από κάποιο ραδιόφωνο, κάποιο ανοιχτό παράθυρο, σε κάποιο πάρτυ. Ίσως γι’ αυτό με ενθουσιάζει τόσο κάθε φορά που το ακούω: γιατί μου θυμίζει πως δεν υπάρχει πραγματική μοναξιά. Πάντα κάποιος σε προσέχει.

Best bit: "My devotion I will give for as long as I live"



Νο. 20 This old heart of mine / Rod Stewart & Ronald Isley

Πολλά, πολλά χρόνια προτού μάθω αυτό το τραγούδι από τους Isley Brothers άκουσα αυτή την εκτέλεση περίπου το 1993, όταν έδινα Πανελλήνιες εξετάσεις. Κάθε πρωί πριν πάω να δώσω ένα μάθημα. Ίσως το μοναδικό τραγούδι που ερμήνευα πάντα μπροστά στον καθρέφτη αγκαλιά με το κοντάρι της ηλεκτρικής σκούπας. Εκείνη την εποχή πίστευα πως ήταν η πιο χαρούμενη μελωδία που είχα ακούσει. Ο ρυθμός, τα λόγια του, η φωνή του Rod που φωνάζει χωρίς να γίνεται νευρωτικός. Ίσως το πρώτο τραγούδι που μου ψιθύρισε συνοδεία σαξοφώνου, πως ο έρωτας είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση, γεμάτη λάθη, πόνο και εγκατάλειψη. Αυτό όμως που τελικά μας δένει με τους ανθρώπους είναι κάτι που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Κι έτσι το αφήνουμε να μας παρασύρει. Ακόμα κι αν μας ραγίζει η καρδιά ξανά και ξανά και ξανά.

Best bit: "But if you leave me a hundred times, a hundred times I'll take you back"