Νύχτες στη Νίσυρο


Στη Νίσυρο η ζωή είναι ωραία. Τώρα πια, που έχουν περάσει 4 ολόκληρες μέρες! Στην αρχή ήθελα να πάρω το πρώτο θαλάσσιο ποδήλατο και να φύγω – γιατί άλλος τρόπος δεν υπάρχει εκτός και αν είναι 8 το πρωί ή 5:30 το απόγευμα που έχει καραβάκι για Κω.
Στη Νίσυρο ήρθα – υποτίθεται- για να παρακολουθήσω τα σεμινάρια σεναρίου που διοργανώνει το Mediterranean Film Institute μαζί με την Πωλινίτσα και τον Αλεξούλη. Τα παιδιά είχαν έρθει 10 μέρες νωρίτερα, στην αρχή των μαθημάτων αλλά εγώ λόγω ριάλιτι δεν μπορούσα να έρθω πριν τελειώσει το παλιόπραμα.
Διακοπές στη Νίσυρο, λοιπόν.

1) Καταρχάς η Νίσυρος είναι ένα πανέμορφο νησί με υπέροχους κι ευγενικούς κατοίκους…

2) … που όμως είναι οι ασχημότεροι άνθρωποι του κόσμου! Μια Πορτογαλέζα, η Μάρτα αποκαλεί τη Νίσυρο “the Ugly Land” γιατί όλοι είναι τόσο πολύ άσκημοι και εκτός αυτού μοιάζουν και μεταξύ τους! Οι φίλοι μου που έχουν μια θεωρία για όλα, λένε πως αυτό οφείλεται στην επιμειξία. Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι πως στη πλατεία της ‘Ηλικιωμένης’ είναι μια κυρία με πολύ μαύρο δέρμα και τρίχες σε όλο το πρόσωπο. Οι πιο άτυχες θα είναι οι γυναικοπαρέες που θα έρθουν με σκοπό να πιουν, να ξενυχτίσουν και, κυρίως, να σεξουαλιστούν μέχρι τελικής πτώσεως: they are dooooomed!!!

3) Στο σεμινάριο δεν έχω πατήσει, Πήγα χτες σε μια διάλεξη και μετάνιωσα την ώρα και τη στιγμή, όπως και πολλοί άλλοι. Τώρα που σας γράφω είμαι σε μια αίθουσα που 5 παιδιά συζητούν τα σενάρια τους και μιλάει μια (πανέμορφη) ισπανίδα για ένα πολύ βαρετό πράγμα που δεν βγάζει νόημα.

4) Αντί των σεμιναρίων αποφάσισα να κάνω διακοπές. Μπάνιο, φαγητό και κίτρινα περιοδικά! Μόλις πήρα αυτή την απόφαση η ‘εκδρομή’ μετατράπηκε σε πραγματικές διακοπές!

5) Το καλύτερο σημείο των διακοπών λέγεται Terry! H κίτρινη βέσπα που καβαλάω και κάνω τους γύρους του νησιού. Για πρώτη φορά οδηγώ μηχανή και παρ’ ότι κάθε φορά που ανεβαίνω πάνω φοβάμαι, δεν βλέπω την ώρα να φτιάξω ακόμα και μια δικαιολογία για να πάω βόλτα με τον Τέρι. Εγώ, ο Τέρι , η θέα και το ipod να παίζει στη διαπασών… αυτές είναι πραγματικά οι πιο ευτυχισμένες στιγμές των διακοπών!

6) Τα παιδιά του σεμιναρίου είναι διεθνείς κατά κύριο λόγο. Δεν έχω κάνει πολύ παρέα μαζί τους γιατί συνήθως κινούνται μαζικά σαν αγέλη και είσαι μόνιμα καταδικασμένος να τρως με 10-20 άτομα. Όση καλή θέληση και αν έχεις, όσο καλός άνθρωπος και αν είσαι δεν μπορείς να κυκλοφορείς σαν το νομάδα με το ασκέρι συνέχεια.

7) Γενικά οι περισσότερες κουβέντες αφορούν το ποιοι ‘το έκαναν’ μεταξύ τους, ποια τράβηξε μαλακία σε ποιόν κλπ κλπ Ευχάριστα καλιαρντά που όμως όταν γνωρίζεις μόνο φατσικά τους πρωταγωνιστές, είναι ανούσια και βαρετά.

8) Λόγω των γεγονότων στο αεροδρόμιο δεν πρόλαβα να αγοράσω κανένα βιβλίο. Στο τοπικό βιβλιοπωλείο είχε ποικιλία αλλά ήμουν grumpy και δεν με ικανοποιούσε τίποτε. Την ώρα όμως που έφευγα κλώτσησα κατά λάθος μια στοίβα με βιβλία τσέπης. Και τότε μου αποκαλύφθηκε: « Η κόρη του Μιστράλ»!!! Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής και δίχως ίχνος ντροπής, από τη στιγμή που άρχισα να διαβάζω (το πιο αγαπημένο μου σίριαλ ΟΛΩΝ των εποχών – μαζί με το ‘Αν το αύριο έρθει’) μου έφτιαξε κατακόρυφα η διάθεση!

9) Στη Νίσυρο δεν έχει ΠΟΥΘΕΝΑ ωραίο ψωμί!

10) Στο γκρούπ και στο διπλανό μου δωμάτιο, υπάρχει ένας παθολογικός ψεύτης που κυνηγάει όλο τον κόσμο και τους ζητάει να ‘παίξουν’ ελληνορωμαϊκή πάλη!

11) Πολλές αγελάδες! Πολλές, πολλές, πολλές!!! Και όλες με σκουλαρίκια!

Όταν πρωτοήρθα εδώ είχα πολλά μούτρα. Κυρίως λόγω του πως θα έπρεπε να εξαρτώμαι από άλλα 20 άτομα για το που θα πάω, τι θα κάνω και τι ώρα θα κοιμηθώ. Μου πήρε δυόμιση μέρες να καταλάβω πως αυτό δεν είναι διακοπές αλλά υποχρέωση. Κι εγώ αυτές τις μέρες έχω σκοπό να μαυρίσω, να κοιμηθώ, να διαβάσω για τη ζωή της Μαγκαλί και να φάω όσους περισσότερους ρεβυθοκεφτέδες μπορώ.
Αυτά για την ώρα. Πάω για μπάνιο και μπριτζόλα τηγανιτή.