Holding out for a hero

Ζέστη, ιδρώτας , νέυρα, λίγο κακή διάθεση, μια ανεξήγητη απογοήτευση, κάτι κρεμμύδια που καίγονταν από μια διπλανή κουζίνα...Σκατά! Μούτρα, μούτρα, μούτρα. Μέχρι και ο Λένυ το κατάλαβε και ούτε την ουρά δεν κούναγε. Σα να μου' λεγε "Μαλάκα, ντιβάνι που σου χρειάζεται!". Το βλέμμα μου έπεσε πάνω στα βιβλία με τους σούπερ ήρωες που έχω στη βιβλιοθήκη. Ο Σπαίντερμαν, οι Χ-Μεν, ο Μπάτμαν, ο Σούπερμαν και άλλα πολλά. Και μόνο μια σκέψη μου καρφώθηκε και έχει σφηνώσει σε κάποιο ημισφαίριο του εγκεφάλου και δεν λέει να ξεκολλήσει: που πήγαν όλοι μου οι ήρωες;
Θυμήθηκα την εποχή που πίστευα (και φαντάζομαι πως δεν ήμουν ο μόνος) πως εγώ ήμουν Ο σούπερ ήρωας, με ΤΙΣ φοβερές δυνάμεις που θα έσωζα τον κόσμο και θα αποκαθιστούσα το καλό και το δίκαιο. Πετώντας, εκτοξέυοντας φωτεινές ριπές, με μπότες, κάπα καισυγκλονιστικά ακροβατικά. Με αυτοσχέδιες στολές ανέβαινα στη ταράτσα κι όταν μ' έβλεπε η Θεανώ από τη διπλανή πολυκατοικία κρυβόμουν κάτω από τον ηλιακό θερμοσίφωνα. Όχι πως ντρεπόμουν απλά δεν ήθελα κανείς να με βλέπει όταν εξασκόμουν σε imaginary πολεμικές τέχνες.
Πολύ σύντομα όμως κατάλαβα πως δεν ήμουν ο μοναδικός σούπερ ήρωας στην οικογένεια. Όταν είδα στο σινεμά το "Hook" με ένα μπερδεμένο αίσθημα χαράς και πικρίας συνειδητοποίησα πως ο μπαμπάς μου ήταν ο Πήτερ Παν: πετούσε, μπορούσε να υποδυθεί τον κόκκορα και θα έφτανε έως την άκρη του όποιου κόσμου για να σώσει εμένα και την αδελφή μου. Εκείνο το απόγευμα θυμάμαι πως τον αγάπησα περισσότερο. Και έπαψα να νιώθω σπουδαίος. Αυτή η διαπίστωση με τον καιρό γινόταν βεβαιότητα.
Γνώριζα διαρκώς ανθρώπους με εξαιρετικές δυνάμεις: χιούμορ, καλοσύνη, λατρεία για ζωή, πάθος για άγνωστα πράγματα, ασφάλεια και χιλιάδες άλλα χαρίσματα. Η αλήθεια είναι πως απογοητέυτηκα λίγο που κανένας από αυτούς - απ' όσο γνωρίζω τουλάχιστον- δεν πετούσε. Όμως με τα χρόνια ανακάλυψα πως όλους τους παιδικούς μου ήρωες δεν τους αγαπούσα για τα κοστούμια ή τις μεταλλαγμένες ικανότητες τους άλλα για αυτό που αντιπροσώπευαν: την μάχη για μια καλύτερη ζωή, έναν δικαιότερο κόσμο, μια πιο αγαπημένη γειτονιά. Το τέλος της βίας, έτσι όπως θέλει ή επιλέγει να το μεταφράσει ο καθένας. Και είδα πως όσοι ήταν γύρω μου μοχθούσαν για τον ίδιο ακριβώς σκοπό. Μπορεί τα ονόματα και τα ρούχα τους να είναι λιγότερο ευφάνταστα όμως χρειάζεται τιτάνια δύναμη για να παλεύεις τα αδιέξοδα σου, να ονειρεύεσαι όχι μόνο για τον εαυτό σου αλλά και γι' αυτούς που αγαπάς. Χρειάζεται υπεράνθρωπες ικανότητες η περηφάνια που νιώθεις για αυτόν που αγαπάς την στιγμή που σε απογοητέυει. Οι φίλοι μου.
Έχω πάψει να αισθάνομαι ήρωας από τη στιγμή που έκρυψα το σπαθί μου και κατέβηκα από την ταράτσα. Τότε όμως ήταν που γνώρισα τους πραγματικούς ήρωες της ζωής μου. 'Αλλους με λευκό άλογο, άλλους με σπαθιά, άλλους χωρίς ίχνος φωτός πάντα όμως εξαιρετικά δυνατοί. Με φοβερά αποθέματα αγάπης, θέλησης, αξιοπρέπειας και δύναμης. Και σήμερα που ένιωθα κάπως αδιέξοδα η σκέψη και μόνο πως η σωτηρία μπορεί να έρθει από το τηλέφωνο και όχι από το παράθυρο, δεν με δυσαρέστησε. Ίσα ίσα. Μ' έκανε να πάρω βαθιά ανάσα και να χαμογελάσω.
Καλημέρα