Grief

Όταν χωρίζει ένα ζευγάρι ακολουθεί η επίπονη διαδικασία της μοιρασιάς: το δικό μου, το δικό σου, το δικό μας κομμένο στη μέση, το σπίτι, τα παιδιά κ.ο.κ. Όταν χώρισα πριν 2,5 χρόνια μετά από σχεδόν 5 χρόνια δεν έγινε καμία μοιρασιά. Ούτε σπίτι, ούτε αντικείμενα, ούτε καν τα περιοδικά μου. Δεν είναι πως δεν ήθελα αυτό που μου αναλογούσε ή πως δεν δένομαι με τα πράγματα απλά αποφάσισα πως ήταν καλύτερα να ξεκινήσω από το zero point στο οποίο βρισκόμουν και όχι να στήσω τη νέα μου ζωή ζώντας με πράγματα που ανήκαν στο παρελθόν.
Έτσι, λοιπόν, δεν πήρα τίποτε μαζί μου. Μόνο ένα ήθελα να κρατήσω αλλά φέρθηκα ανόητα και δεν το διεκδίκησα: τον Πέτρο.
Ο Πετράκος υπήρξε το πρώτο μου σκυλί. Ένα ροτβάιλερ που αγοράσαμε μαζί με τον Θ. λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2001. Σαν αρκουδάκι ήταν όταν τον πρωτοείδα: κοντό, παχουλό, ατσούμπαλο, κοιμόταν πάντα ανάσκελα. Τον φέραμε σπίτι μαζί με την αδερφή του αλλά με τον Πέτρο αγαπηθήκαμε από τη πρώτη στιγμή.
Μεγάλωνε γρήγορα. Το σώμα του γεμάτο δύναμη και το κεφάλι του μεγάλο. Μέσα σε 15 λεπτά είχε μάθει να κάθεται, να ξαπλώνει και να δίνει το χέρι του. Όταν έλειπε ο φίλος μου τον έβαζα κρυφά μέσα στο σπίτι, τον έκανα μπάνιο και τον άφηνα να ξαπλώνει στο κρεβάτι. Κοιμόταν σαν άνθρωπος: με το κεφάλι στο μαξιλάρι και το πόδι του να το αγκαλιάζει. Μάτια μεγάλα που κοκκίνιζαν όταν νύσταζε. Ίσως το πιο απίθανο πράγμα που έκανε είναι πως όταν με έβλεπε ξαπλωμένο, ξάπλωνε κι αυτός από πίσω μου και μ' έσπρωχνε τόσο όσο χρειαζόταν να χωρέσει το πόδι του κάτω από το κεφάλι μου. Σα να μ' έπαιρνε αγκαλιά.
Τον έφερνα στον Πειραιά, στο Γαλαξείδι, σε βόλτες χωρίς λουρί, στη θάλασσα, σε θερινά σινεμά, σε πάρτυ, σε σπίτια φίλων. Όλοι τον κορόιδευαν πως είναι Ροτβάιλερ με ψυχολογία κανίς γιατί ήταν ήσυχος και το μόνο που ήθελε ήταν να τον χαιδεύεις. Δεν γαύγιζε, δεν γκρίνιαζε, ήθελε μόνο την μπάλα του και το χέρι μου.
Όταν χώρισα ο Πέτρος είχε μελαγχολήσει. Μειώθηκαν οι βόλτες του και η μόνιμη παρέα του ήταν η Λιλίκα και η Φλώρα. Πολλές στιγμές τον αναζήτησα. Κυρίως γιατί όταν του μιλούσα με κοιτούσε μέχρι να τελειώσω αυτό που του έλεγα. Με βλέμμα "κάτι προσπαθείς να μου πεις εσύ αλλά δεν καταλαβαίνω. Προσπαθώ όμως."
Ίσως γίνεται έτσι και όταν χωρίζει ένα ζευγάρι και οι γονείς διεκδικούν τα παιδιά: κάποιος τα θέλει κοντά τουγιατί τα λατρέυει και κάποιος γιατί θέλει να πονέσει λίγο ακόμα τον άλλον/ γιατί δεν μπορεί να δεχθεί πως είναι ανίκανος να τα μεγαλώσει / γιατί εκτιμά πως το να βάλεις βενζίνη στο αυτοκίνητο και το ξενυχτήσεις στο πλάι του άρρωστου παιδιού σου είναι το ίδιο πράγμα.
Και να σου πω και κάτι; Ο Πέτρακος πέθανε μωρέ σήμερα το πρωί και ποτέ δεν θα μάθουμε γιατί. Και δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά και δεν ξέρω που ήθελα να καταλήξω και σκέφτηκα πως αν τα γράψω θα σταματήσω να κλαίω. Αλλά είμαι τόσο πολύ πολύ στεναχωρημένος γιατί ποτέ δεν τόλμησα να πάω να τον κλέψω. Και τώρα πέθανε από μοναξιά. Σαν άνθρωπος.