Παρασκευή, Ιουνίου 23, 2006

Grief

Όταν χωρίζει ένα ζευγάρι ακολουθεί η επίπονη διαδικασία της μοιρασιάς: το δικό μου, το δικό σου, το δικό μας κομμένο στη μέση, το σπίτι, τα παιδιά κ.ο.κ. Όταν χώρισα πριν 2,5 χρόνια μετά από σχεδόν 5 χρόνια δεν έγινε καμία μοιρασιά. Ούτε σπίτι, ούτε αντικείμενα, ούτε καν τα περιοδικά μου. Δεν είναι πως δεν ήθελα αυτό που μου αναλογούσε ή πως δεν δένομαι με τα πράγματα απλά αποφάσισα πως ήταν καλύτερα να ξεκινήσω από το zero point στο οποίο βρισκόμουν και όχι να στήσω τη νέα μου ζωή ζώντας με πράγματα που ανήκαν στο παρελθόν.
Έτσι, λοιπόν, δεν πήρα τίποτε μαζί μου. Μόνο ένα ήθελα να κρατήσω αλλά φέρθηκα ανόητα και δεν το διεκδίκησα: τον Πέτρο.
Ο Πετράκος υπήρξε το πρώτο μου σκυλί. Ένα ροτβάιλερ που αγοράσαμε μαζί με τον Θ. λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2001. Σαν αρκουδάκι ήταν όταν τον πρωτοείδα: κοντό, παχουλό, ατσούμπαλο, κοιμόταν πάντα ανάσκελα. Τον φέραμε σπίτι μαζί με την αδερφή του αλλά με τον Πέτρο αγαπηθήκαμε από τη πρώτη στιγμή.
Μεγάλωνε γρήγορα. Το σώμα του γεμάτο δύναμη και το κεφάλι του μεγάλο. Μέσα σε 15 λεπτά είχε μάθει να κάθεται, να ξαπλώνει και να δίνει το χέρι του. Όταν έλειπε ο φίλος μου τον έβαζα κρυφά μέσα στο σπίτι, τον έκανα μπάνιο και τον άφηνα να ξαπλώνει στο κρεβάτι. Κοιμόταν σαν άνθρωπος: με το κεφάλι στο μαξιλάρι και το πόδι του να το αγκαλιάζει. Μάτια μεγάλα που κοκκίνιζαν όταν νύσταζε. Ίσως το πιο απίθανο πράγμα που έκανε είναι πως όταν με έβλεπε ξαπλωμένο, ξάπλωνε κι αυτός από πίσω μου και μ' έσπρωχνε τόσο όσο χρειαζόταν να χωρέσει το πόδι του κάτω από το κεφάλι μου. Σα να μ' έπαιρνε αγκαλιά.
Τον έφερνα στον Πειραιά, στο Γαλαξείδι, σε βόλτες χωρίς λουρί, στη θάλασσα, σε θερινά σινεμά, σε πάρτυ, σε σπίτια φίλων. Όλοι τον κορόιδευαν πως είναι Ροτβάιλερ με ψυχολογία κανίς γιατί ήταν ήσυχος και το μόνο που ήθελε ήταν να τον χαιδεύεις. Δεν γαύγιζε, δεν γκρίνιαζε, ήθελε μόνο την μπάλα του και το χέρι μου.
Όταν χώρισα ο Πέτρος είχε μελαγχολήσει. Μειώθηκαν οι βόλτες του και η μόνιμη παρέα του ήταν η Λιλίκα και η Φλώρα. Πολλές στιγμές τον αναζήτησα. Κυρίως γιατί όταν του μιλούσα με κοιτούσε μέχρι να τελειώσω αυτό που του έλεγα. Με βλέμμα "κάτι προσπαθείς να μου πεις εσύ αλλά δεν καταλαβαίνω. Προσπαθώ όμως."
Ίσως γίνεται έτσι και όταν χωρίζει ένα ζευγάρι και οι γονείς διεκδικούν τα παιδιά: κάποιος τα θέλει κοντά τουγιατί τα λατρέυει και κάποιος γιατί θέλει να πονέσει λίγο ακόμα τον άλλον/ γιατί δεν μπορεί να δεχθεί πως είναι ανίκανος να τα μεγαλώσει / γιατί εκτιμά πως το να βάλεις βενζίνη στο αυτοκίνητο και το ξενυχτήσεις στο πλάι του άρρωστου παιδιού σου είναι το ίδιο πράγμα.
Και να σου πω και κάτι; Ο Πέτρακος πέθανε μωρέ σήμερα το πρωί και ποτέ δεν θα μάθουμε γιατί. Και δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά και δεν ξέρω που ήθελα να καταλήξω και σκέφτηκα πως αν τα γράψω θα σταματήσω να κλαίω. Αλλά είμαι τόσο πολύ πολύ στεναχωρημένος γιατί ποτέ δεν τόλμησα να πάω να τον κλέψω. Και τώρα πέθανε από μοναξιά. Σαν άνθρωπος.

23 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

:'(

Xνούδι είπε...

........
........
........

Τυπος Νυχτερινος είπε...

Fucking shit
Με πάτησες εκεί που πονάω.
Τη δικιά μου την έλεγαν Ραίσα και ήταν κόκερ. Δεν έχω τι σκατά να σου γράψω. Θα πονάει καιρό. Ελπίζω εσύ να τα καταφέρεις καλύτερα απο μένα, εγώ δεν μπόρεσα να συγχωρέσω τον εαυτό μου...
γαμώτο

Γιουτζίν είπε...

:-(

enteka είπε...

:(((((((((((

Idάκι είπε...

Αγκαλιά και φιλί στα δάκρυα πάνω...

Να συγχωρήσεις τον εαυτό σου, και να υποσχεθείς ότι δεν θα απομακρυνθείς ποτέ από το Λέννυ...

Μου λείπει ο σκύλος μου και θυμώνω με τους δικούς μου που δεν τον προσέχουν και τον αμολάνε μόνο του βόλτα και τώρα απειλούν άλλοι ιδιοκτήτες ότι θα τον φολιάσουν :((

Η Μικρή Ολλανδέζα είπε...

Ακριβώς όμως ? Απ'τον γάμο που τέλιωσε ο Παμπλο μου έλειψε πιο πολύ παρά ο ΕΞ.
Σκατ-άνθρωποι είμαστε?

Μην μου κλαις μικρούλη ...θα κάνει χαρές και θα γλύφει την μουσούδα του δικού μου τώρα ο Πετράκης.
:)

nonplayer είπε...

Νανάκο θα πάμε για πατάτες τηγανιτές όταν έρθω, ΟΚ; Καλύτερα;

ZissisPap είπε...

Πόνος και μόνο πόνος...
:(

Psipsinel είπε...

lipame....xxxx

nanakos είπε...

Ναι μωρέ κι εγώ λυπάμαι... για τον Πετράκο και για ό,τι ή όποιον πληρώνει τα σπασμένα από το ξερό μας το κεφάλι.

Provato είπε...

Μην στεναχωριέσαι μωρό μου τρυφερό! σγπ πλ!!


μπεεεε

Dimitra είπε...

Eντάξει, νομίζω όλοι όσοι έχουμε ζήσει παρόμοιες καταστάσεις σε καταλαβαίνουμε πραγματικά και - ειλικρινά - νομίζω αν δεν έχεις δεθεί με ζωντανό έτσι, δε μπορείς να διανοηθείς τί σημαίνει να το χάνεις.
Θυμάμαι κάποιος μου είχε πει πως η διαφορά μεταξύ στην αγάπη ανθρώπου προς ζώο και ανθρώπου προς άνθρωπο είναι οτι στην πρώτη δεν υπάρχει τίποτε άλλο: it's pure love. Δεν παίζουν ζήλιες, πικρίες, παρελθόντα λάθη, άλυτα, σύνδρομα και όλα αυτά τα περίεργα και περίπλοκα που δένουν τους ανθρώπους μεταξύ τους. Και έτσι, όταν φεύγει πια αυτή η ζωή από τη ζωή σου, σε κυνηγάνε συνέχεια δυο μεγάλα μάτια και οι σκέψεις του 'τί θα μπορούσα να είχα κάνει καλύτερα'?
Μεγάλες αγκαλιές λοιπόν και από εμένα... Και σκέψεις που λένε να θυμίζεις στον εαυτό σου πόσο τυχερός είσαι που είχες αυτό το χρόνο με τον Πέτρο και πόσο πιο όμορφη έκανε τη ζωή σου - έστω και για λίγο. x De(e)

iPol είπε...

καλά, πήγα να γράψω ένα ποστ και με ψιχοπλάκωσαν τα σχόλια...
life goes on, guyz!
εντάξει, ας γράψω τώρα αυτό που ήθελα:
Θυμάμαι όταν κι εγώ χώρισα από μια 5-years-ex ότι το μόνο που μου έλειψε ήταν το αγαπημένο μας γατάκι και ο μουσακάς της...
Νανάκο, ωραία τα λες (once again). A,και θενξ για τα καλοκαιρινά τραγούδια. Τα κατέβασα, τα πέρασα στο κινητό μου, τα άκουγα σήμερα στη θάλασσα και σε σκεφτόμουνα.

Grimdal είπε...

Συμφωνώ με το πιο πάνω σχόλιο.
Να αισθάνεσαι τυχερός που μπόρεσες να έχεις έστω+αυτό το λίγο χρόνο με τον αξιολάτρευτο 4ποδο Πετράκο.

Πάντως, να είσαι σίγουρος ότι όλα τα καλά σκυλιά πάνε στον παράδεισο. +να ξέρεις ότι τώρα είναι συνέχεια μαζί σου+σε συντροφεύει, μπορεί να ακούγεται κοινότυπο αλλά είναι αλήθεια.
Ποτέ δεν αποχωριζόμαστε πραγματικά τους αληθινούς φίλους που αγαπήσαμε+μας αγάπησαν+δη με την αγάπη που μόνο ένας σκύλος μπορεί να μας δείξει. Να ξέρεις πως ότι είναι μέσα στη καρδιά σου παραμένει εκεί καλά προφυλαγμένο+προστατευμένο. Κανείς+τίποτα δεν μπορεί να σου πάρει τις όμορφες αναμνήσεις που έχεις μοιραστεί με αγαπημένους.
Υπομονή+κουράγιο Νανάκο, ο χρόνος πάντα γλυκαίνει.

sikia είπε...

:*

vatraxokoritso είπε...

φιλακι.

snikolas είπε...

Τουλάχιστον έχεις τον Λένυ. Ελπίζω να νοιώθεις καλύτερα αύριο. :(

πολυβιος είπε...

κουράγιο, νανάκε

NIKH είπε...

Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.
Κουράγιο φίλε μου.

Αθήναιος είπε...

Πω πω νυχτιάτικα. Λυπάμαι φοβερά. Η απώλεια ενός ζώου είναι τρομακτική, σας καταλαβαίνω απόλυτα. Αποκλείεται να ξεχάσετε το σκύλο σας, το ξέρω από προσωπική πείρα αυτό, τον δικό μου που τον είχα 15 χρόνια δεν τον ξέχασα ποτέ ακόμη κ τώρα που έχω ένα αλλο αξιολάτρευτο σκυλάκι.

Λυπάμαι πολύ.

0comments είπε...

θυμήθηκα τον Ρούντι ...

Ανώνυμος είπε...

Λυπάμαι ειλικρινά και για τον χαμό του και για το ότι δεν τον διεκδίκισες. Εμείς που έχουμε σκυλιά και σχέσεις που 'χαροπαλεύουν' γνωρίζουμε απ'αυτά, και το μόνο που ειλικρινά σκέφτομαι είναι αυτή η μοιρασιά. Ο Πετράκος πήγε στον παράδεισο των σκύλων, εσύ ελπίζω να ξεπεράσεις την λιγοψυχία σου και σε αντίστοιχη κατάσταση να φανείς στο ύψος των περιστάσεων. Φιλιά πολλά