Ημερολόγια Χωρισμένων Ανδρών μέρος 'ΙΑ: Ο μάγειρας, ο γέρος και η ντουλάπα

Με τον, βασικά-δεν-θυμάμαι-πως-τον-λένε-αλλά-ας-τον-πούμε, Σνούπι γνωριστήκαμε ένα μεσημέρι του Γιούνη. Είχε πολύ ζέστη εκείνη τη μέρα και ήπιαμε ένα δροσερό καφέ στο Σύνταγμα.

Εξωτερικά δεν ήταν τίποτε ιδιαίτερο, ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Μέτριο ανάστημα, γύρω στα 35, με όλα τα μαλλιά στη θέση τους και λίγη κοιλίτσα.

Στα δέκα πρώτα λεπτά με είχε κερδίσει με την ευγένεια και τους καλούς του τρόπους.

Στο δωδέκατο λεπτό της συνάντησης μας έκανε τη μεγάλη αποκάλυψη: ήταν σεφ – αν και θα ορκιζόμουν πως αντί για ‘είμαι καλός σεφ’ τον ‘άκουσα να λέει ‘είμαι ο Γυμνός Σεφ’!

Γυμνός, ντυμένος δεν είχε καμία διαφορά για ‘μένα. Είμαι ένας παχουλός, φαγανός άνθρωπος που όλη μέρα ονειρεύομαι παγωτά, πίτσες και μπισκότα. Η περίπτωση να ‘τα φτιάξεις’ με κάποιον που τα φτιάχνει όλα αυτά και άλλα πολλά έχει μόνο μια κατάληξη.

Το ευχάριστο απόγευμα έκλεισε με μια σύντομη βόλτα και την πρόσκληση του Σνούπι για φαγητό στο σπίτι του την επομένη. «Τι θα φτιάξεις;» τον ρώτησα ξελιγωμένος. «Θα είναι έκπληξη» μου απάντησε κλείνοντας το μάτι.

THE DAY AFTER

Tο σπίτι του ήταν στο κέντρο της Αθήνας. Το πρώτο πράγμα που θες να δεις στο σπίτι ενός σεφ είναι η κουζίνα. Στο σπίτι του Σνούπι η κουζίνα ήταν τόσο παράδοξα μικρή που νομίζοντας πως είναι ντουλάπα μπήκα 3 φορές στο μπάνιο.

«Δεν μαγειρεύω πολύ συχνά» μου είπε όση ώρα είχαμε σφηνώσει στη κάσα της πόρτας.

Μαγείρευε κοκκινιστό με μακαρόνι χοντρό. Αυτό με τη τρούπα. Βέβαια, επειδή εκτός από χώρο η κουζίνα δεν είχε ούτε σκεύη μαγειρικής φάγαμε πρώτα το κρέας, έπλυνα τη κατσαρόλα –μη με πει και γαιδούρι- και μετά βράσαμε τα μακαρόνια.

Την ώρα που τρώγαμε τα τυριά - δηλαδή, τη φέτα της ΦΑΓΕ – χτύπησε το θυροτηλέφωνο.



«Σνούπι άνοιξε μου. Ξέχασα τα κλειδιά μου» ακούστηκε μια αντρική φωνή. Κρύος ιδρώτας έλουσε τον Σνούπι.

«Χριστέ μου, ο συγκάτοικος μου!»

«Έχεις συγκάτοικο;»

«Ναι τον, βασικά-δεν-θυμάμαι-πως-τον-λένε-αλλά-ας-τον-πούμε, Μπάνι. Χρυσό παιδί, θα τον κατασυμπαθήσεις. Κρύψου γρήγορα στη ντουλάπα».

«Τι; Σε ποιά ντουλάπα;»

«Σε αυτή εδώ»

Όσο μεγάλος κι αν ήταν ο πειρασμός να κρυφτώ σε μια ντουλάπα που σίγουρα φύλαγε την Πύλη για την Χώρα του Κουλεμανσόν αντιστάθηκα γιατί σκέφτηκα πως αν ο Μπάνι μ’ έβρισκε τρουπωμένο εκεί μέσα δεν θα είχα καλό τέλος.

Καθίσαμε γρήγορα γρήγορα στο ετοιμόρροπο σαλονάκι και κάναμε τους ανύποπτους. Και τότε μπήκε ο Μπάνι.

Για να σας τον περιγράψω εξωτερικά θα σας πω ένα μόνο: στο βιογραφικό του ο Μπάνι όπου έγραφε «Άλλες γλώσσες» απαντούσε "Γραμμική Α’ + Β’" και χόμπι "ζωγραφική σε σπηλιές, ξεπέτσωμα πτεροδάκτυλων".

Στα επόμενα 10 λεπτά που έμεινα αποκαλύφθηκε πως ο Μπάνι περνούσε τα απογεύματα του με πολύ εκλεκτή και – κυρίως – ισορροπημένη παρέα.

Άρχισε να με ρωτάει αν ακούω Ημισκούμπρια, Κραουνάκη, διαβάζω τσόντες, πετάω με σκουπόξυλα, χορεύω γυμνός κάτω από τη πανσέληνοι κρατώντας μαιντανό διαβασμένο σε σταυροδρόμι που αρχίζει από Μ.

Ο Σνούπι δεν μιλούσε. Φεύγοντας μου είπε να του τηλεφωνήσω την άλλη μέρα για να πάμε βόλτα μαζί με δυο φίλους του.

Δεν έμαθα ποτέ τι μουσική άκουγε ο Σνούπι. Σίγουρα όμως τις επόμενες 2 μέρες τραγούδησε πολλές φορές τις «Αναπάντητες κλήσεις».