Dearest and beloved,
ήρθε η ώρα να σας αποχαιρετήσω. Κουράστηκα. Φεύγω. Να προσέχετε. Goodbye.
Νανάκος.
Παρασκευή, Ιουνίου 30, 2006
Πέμπτη, Ιουνίου 29, 2006
Προβατοδώρο
Το αγαπημένο μου Προβατάκι - που κατά βάθος μας συνδέει άγαστο μίσος - απογοητεύτηκε πολύ από τον τελευταίο δίσκο της Χαρούλας. "Χέστηκα" θα μου πεις και θα 'χεις και δίκιο αλλά καλοκαίρι είναι και δεν υπάρχει λόγος να γίνεσαι γκαμούζα με τη πίκρα του πλησίον σου. Τα καλά νέα είναι πως η αγαπημένη Ελένη Πέτα κυκλοφόρησε έναν πραγματικά υπέροχο δίσκο που θα σου αρέσει ακόμα και αν δεν είσαι φαν - αν και δεν βρίσκω το λόγο να ξινίζεις. Τα καλύτερα νέα - enter Πρόβατος - είναι πως η Χάρις Αλεξίου έχει γράψει τους στίχους σ' ένα εξαιρετικό -κατά τη γνώμη μου - τραγούδι, το "Ό,τι θέλεις". Τη μουσική την έχει γράψει ο Νίκος Ζέρβας. Για ΟΛΟΥΣ τους υπόλοιπους από τον ίδιο δίσκο σας χαρίζω το "Να μ' αγαπάς" σε μουσική του Κώστα Κατωμέρη και στίχους της Μαρίνας Δημητρούλα. Ελπίζω να σας αρέσουν αλλιώς αύριο θα σας βάλω Χρύσπα και Σαμπρέλ!
Τετάρτη, Ιουνίου 28, 2006
Θετικές σκέψεις
Όταν ξέρεις πως του/της αρέσεις και σου λέει πως θα σου τηλεφωνήσει αλλά οι μέρες περνούν και σε θυμούνται όλοι εκτός από αυτόν/αυτήν, μην αφήσεις τις μαύρες σκέψεις να σου σκοτίσουν το μυαλό. Η εξήγηση μπορεί να είναι απλή:
1) Μπορεί να του/της συνέβη κάποιο ατύχημα - και να πέθανε.
1) Μπορεί να του/της συνέβη κάποιο ατύχημα - και να πέθανε.
2) Μπορεί να έμπλεξε σε καυγά - και να πέθανε.
3) Μπορεί να έφαγε κάτι που τον/την πείραξε - και να πέθανε.
4) Μπορεί να γιόρτασε τη γνωριμία σας πίνοντας πολύ - και να πέθανε.
5) Μπορεί να τον απήγαγαν οι εξωγήινοι - και να πέθανε in a galaxy far, far away.
Τα Κακά Κορίτσα
Νομίζω πως είναι άδικο καλοκαιριάτικα να ασχολείστε μόνο με τη Σοφία Αρβανίτη και τον Μιχάλη Ρακιντζή και να ξεχνάτε άλλες μεγάλες μορφές του ελληνικού πενταγράμμου. Τα Κακά Κορίτσα γνώρισαν 'πιτυχία τη διετία '97-'98 (και κάτι λιγότερο). Το μεγαλύτερο σουξέ τους ήταν "Ο Δολοφόνος" - 'που στον τόπο του εγκλήματος γυρνάααα'! Η καριέρα τους έκλεισε με τη διασκεύη στον "Τρόπο" του Πασκάλη - όχι του Τερζή, του άλλου του παντανέου. Τα ίχνη τους χάθηκαν από τότε. Αλλά, ευτυχώς για σας, εμείς εδώ χάμου ό,τι αγαπάμε το αγαπάμε για πάντα!
Τρίτη, Ιουνίου 27, 2006
Δευτέρα, Ιουνίου 26, 2006
Holding out for a hero
Ζέστη, ιδρώτας , νέυρα, λίγο κακή διάθεση, μια ανεξήγητη απογοήτευση, κάτι κρεμμύδια που καίγονταν από μια διπλανή κουζίνα...Σκατά! Μούτρα, μούτρα, μούτρα. Μέχρι και ο Λένυ το κατάλαβε και ούτε την ουρά δεν κούναγε. Σα να μου' λεγε "Μαλάκα, ντιβάνι που σου χρειάζεται!". Το βλέμμα μου έπεσε πάνω στα βιβλία με τους σούπερ ήρωες που έχω στη βιβλιοθήκη. Ο Σπαίντερμαν, οι Χ-Μεν, ο Μπάτμαν, ο Σούπερμαν και άλλα πολλά. Και μόνο μια σκέψη μου καρφώθηκε και έχει σφηνώσει σε κάποιο ημισφαίριο του εγκεφάλου και δεν λέει να ξεκολλήσει: που πήγαν όλοι μου οι ήρωες;
Θυμήθηκα την εποχή που πίστευα (και φαντάζομαι πως δεν ήμουν ο μόνος) πως εγώ ήμουν Ο σούπερ ήρωας, με ΤΙΣ φοβερές δυνάμεις που θα έσωζα τον κόσμο και θα αποκαθιστούσα το καλό και το δίκαιο. Πετώντας, εκτοξέυοντας φωτεινές ριπές, με μπότες, κάπα καισυγκλονιστικά ακροβατικά. Με αυτοσχέδιες στολές ανέβαινα στη ταράτσα κι όταν μ' έβλεπε η Θεανώ από τη διπλανή πολυκατοικία κρυβόμουν κάτω από τον ηλιακό θερμοσίφωνα. Όχι πως ντρεπόμουν απλά δεν ήθελα κανείς να με βλέπει όταν εξασκόμουν σε imaginary πολεμικές τέχνες.
Πολύ σύντομα όμως κατάλαβα πως δεν ήμουν ο μοναδικός σούπερ ήρωας στην οικογένεια. Όταν είδα στο σινεμά το "Hook" με ένα μπερδεμένο αίσθημα χαράς και πικρίας συνειδητοποίησα πως ο μπαμπάς μου ήταν ο Πήτερ Παν: πετούσε, μπορούσε να υποδυθεί τον κόκκορα και θα έφτανε έως την άκρη του όποιου κόσμου για να σώσει εμένα και την αδελφή μου. Εκείνο το απόγευμα θυμάμαι πως τον αγάπησα περισσότερο. Και έπαψα να νιώθω σπουδαίος. Αυτή η διαπίστωση με τον καιρό γινόταν βεβαιότητα.
Γνώριζα διαρκώς ανθρώπους με εξαιρετικές δυνάμεις: χιούμορ, καλοσύνη, λατρεία για ζωή, πάθος για άγνωστα πράγματα, ασφάλεια και χιλιάδες άλλα χαρίσματα. Η αλήθεια είναι πως απογοητέυτηκα λίγο που κανένας από αυτούς - απ' όσο γνωρίζω τουλάχιστον- δεν πετούσε. Όμως με τα χρόνια ανακάλυψα πως όλους τους παιδικούς μου ήρωες δεν τους αγαπούσα για τα κοστούμια ή τις μεταλλαγμένες ικανότητες τους άλλα για αυτό που αντιπροσώπευαν: την μάχη για μια καλύτερη ζωή, έναν δικαιότερο κόσμο, μια πιο αγαπημένη γειτονιά. Το τέλος της βίας, έτσι όπως θέλει ή επιλέγει να το μεταφράσει ο καθένας. Και είδα πως όσοι ήταν γύρω μου μοχθούσαν για τον ίδιο ακριβώς σκοπό. Μπορεί τα ονόματα και τα ρούχα τους να είναι λιγότερο ευφάνταστα όμως χρειάζεται τιτάνια δύναμη για να παλεύεις τα αδιέξοδα σου, να ονειρεύεσαι όχι μόνο για τον εαυτό σου αλλά και γι' αυτούς που αγαπάς. Χρειάζεται υπεράνθρωπες ικανότητες η περηφάνια που νιώθεις για αυτόν που αγαπάς την στιγμή που σε απογοητέυει. Οι φίλοι μου.
Έχω πάψει να αισθάνομαι ήρωας από τη στιγμή που έκρυψα το σπαθί μου και κατέβηκα από την ταράτσα. Τότε όμως ήταν που γνώρισα τους πραγματικούς ήρωες της ζωής μου. 'Αλλους με λευκό άλογο, άλλους με σπαθιά, άλλους χωρίς ίχνος φωτός πάντα όμως εξαιρετικά δυνατοί. Με φοβερά αποθέματα αγάπης, θέλησης, αξιοπρέπειας και δύναμης. Και σήμερα που ένιωθα κάπως αδιέξοδα η σκέψη και μόνο πως η σωτηρία μπορεί να έρθει από το τηλέφωνο και όχι από το παράθυρο, δεν με δυσαρέστησε. Ίσα ίσα. Μ' έκανε να πάρω βαθιά ανάσα και να χαμογελάσω.
Καλημέρα
Θυμήθηκα την εποχή που πίστευα (και φαντάζομαι πως δεν ήμουν ο μόνος) πως εγώ ήμουν Ο σούπερ ήρωας, με ΤΙΣ φοβερές δυνάμεις που θα έσωζα τον κόσμο και θα αποκαθιστούσα το καλό και το δίκαιο. Πετώντας, εκτοξέυοντας φωτεινές ριπές, με μπότες, κάπα καισυγκλονιστικά ακροβατικά. Με αυτοσχέδιες στολές ανέβαινα στη ταράτσα κι όταν μ' έβλεπε η Θεανώ από τη διπλανή πολυκατοικία κρυβόμουν κάτω από τον ηλιακό θερμοσίφωνα. Όχι πως ντρεπόμουν απλά δεν ήθελα κανείς να με βλέπει όταν εξασκόμουν σε imaginary πολεμικές τέχνες.
Πολύ σύντομα όμως κατάλαβα πως δεν ήμουν ο μοναδικός σούπερ ήρωας στην οικογένεια. Όταν είδα στο σινεμά το "Hook" με ένα μπερδεμένο αίσθημα χαράς και πικρίας συνειδητοποίησα πως ο μπαμπάς μου ήταν ο Πήτερ Παν: πετούσε, μπορούσε να υποδυθεί τον κόκκορα και θα έφτανε έως την άκρη του όποιου κόσμου για να σώσει εμένα και την αδελφή μου. Εκείνο το απόγευμα θυμάμαι πως τον αγάπησα περισσότερο. Και έπαψα να νιώθω σπουδαίος. Αυτή η διαπίστωση με τον καιρό γινόταν βεβαιότητα.
Γνώριζα διαρκώς ανθρώπους με εξαιρετικές δυνάμεις: χιούμορ, καλοσύνη, λατρεία για ζωή, πάθος για άγνωστα πράγματα, ασφάλεια και χιλιάδες άλλα χαρίσματα. Η αλήθεια είναι πως απογοητέυτηκα λίγο που κανένας από αυτούς - απ' όσο γνωρίζω τουλάχιστον- δεν πετούσε. Όμως με τα χρόνια ανακάλυψα πως όλους τους παιδικούς μου ήρωες δεν τους αγαπούσα για τα κοστούμια ή τις μεταλλαγμένες ικανότητες τους άλλα για αυτό που αντιπροσώπευαν: την μάχη για μια καλύτερη ζωή, έναν δικαιότερο κόσμο, μια πιο αγαπημένη γειτονιά. Το τέλος της βίας, έτσι όπως θέλει ή επιλέγει να το μεταφράσει ο καθένας. Και είδα πως όσοι ήταν γύρω μου μοχθούσαν για τον ίδιο ακριβώς σκοπό. Μπορεί τα ονόματα και τα ρούχα τους να είναι λιγότερο ευφάνταστα όμως χρειάζεται τιτάνια δύναμη για να παλεύεις τα αδιέξοδα σου, να ονειρεύεσαι όχι μόνο για τον εαυτό σου αλλά και γι' αυτούς που αγαπάς. Χρειάζεται υπεράνθρωπες ικανότητες η περηφάνια που νιώθεις για αυτόν που αγαπάς την στιγμή που σε απογοητέυει. Οι φίλοι μου.
Έχω πάψει να αισθάνομαι ήρωας από τη στιγμή που έκρυψα το σπαθί μου και κατέβηκα από την ταράτσα. Τότε όμως ήταν που γνώρισα τους πραγματικούς ήρωες της ζωής μου. 'Αλλους με λευκό άλογο, άλλους με σπαθιά, άλλους χωρίς ίχνος φωτός πάντα όμως εξαιρετικά δυνατοί. Με φοβερά αποθέματα αγάπης, θέλησης, αξιοπρέπειας και δύναμης. Και σήμερα που ένιωθα κάπως αδιέξοδα η σκέψη και μόνο πως η σωτηρία μπορεί να έρθει από το τηλέφωνο και όχι από το παράθυρο, δεν με δυσαρέστησε. Ίσα ίσα. Μ' έκανε να πάρω βαθιά ανάσα και να χαμογελάσω.
Καλημέρα
Παρασκευή, Ιουνίου 23, 2006
Grief
Όταν χωρίζει ένα ζευγάρι ακολουθεί η επίπονη διαδικασία της μοιρασιάς: το δικό μου, το δικό σου, το δικό μας κομμένο στη μέση, το σπίτι, τα παιδιά κ.ο.κ. Όταν χώρισα πριν 2,5 χρόνια μετά από σχεδόν 5 χρόνια δεν έγινε καμία μοιρασιά. Ούτε σπίτι, ούτε αντικείμενα, ούτε καν τα περιοδικά μου. Δεν είναι πως δεν ήθελα αυτό που μου αναλογούσε ή πως δεν δένομαι με τα πράγματα απλά αποφάσισα πως ήταν καλύτερα να ξεκινήσω από το zero point στο οποίο βρισκόμουν και όχι να στήσω τη νέα μου ζωή ζώντας με πράγματα που ανήκαν στο παρελθόν.
Έτσι, λοιπόν, δεν πήρα τίποτε μαζί μου. Μόνο ένα ήθελα να κρατήσω αλλά φέρθηκα ανόητα και δεν το διεκδίκησα: τον Πέτρο.
Ο Πετράκος υπήρξε το πρώτο μου σκυλί. Ένα ροτβάιλερ που αγοράσαμε μαζί με τον Θ. λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2001. Σαν αρκουδάκι ήταν όταν τον πρωτοείδα: κοντό, παχουλό, ατσούμπαλο, κοιμόταν πάντα ανάσκελα. Τον φέραμε σπίτι μαζί με την αδερφή του αλλά με τον Πέτρο αγαπηθήκαμε από τη πρώτη στιγμή.
Μεγάλωνε γρήγορα. Το σώμα του γεμάτο δύναμη και το κεφάλι του μεγάλο. Μέσα σε 15 λεπτά είχε μάθει να κάθεται, να ξαπλώνει και να δίνει το χέρι του. Όταν έλειπε ο φίλος μου τον έβαζα κρυφά μέσα στο σπίτι, τον έκανα μπάνιο και τον άφηνα να ξαπλώνει στο κρεβάτι. Κοιμόταν σαν άνθρωπος: με το κεφάλι στο μαξιλάρι και το πόδι του να το αγκαλιάζει. Μάτια μεγάλα που κοκκίνιζαν όταν νύσταζε. Ίσως το πιο απίθανο πράγμα που έκανε είναι πως όταν με έβλεπε ξαπλωμένο, ξάπλωνε κι αυτός από πίσω μου και μ' έσπρωχνε τόσο όσο χρειαζόταν να χωρέσει το πόδι του κάτω από το κεφάλι μου. Σα να μ' έπαιρνε αγκαλιά.
Τον έφερνα στον Πειραιά, στο Γαλαξείδι, σε βόλτες χωρίς λουρί, στη θάλασσα, σε θερινά σινεμά, σε πάρτυ, σε σπίτια φίλων. Όλοι τον κορόιδευαν πως είναι Ροτβάιλερ με ψυχολογία κανίς γιατί ήταν ήσυχος και το μόνο που ήθελε ήταν να τον χαιδεύεις. Δεν γαύγιζε, δεν γκρίνιαζε, ήθελε μόνο την μπάλα του και το χέρι μου.
Όταν χώρισα ο Πέτρος είχε μελαγχολήσει. Μειώθηκαν οι βόλτες του και η μόνιμη παρέα του ήταν η Λιλίκα και η Φλώρα. Πολλές στιγμές τον αναζήτησα. Κυρίως γιατί όταν του μιλούσα με κοιτούσε μέχρι να τελειώσω αυτό που του έλεγα. Με βλέμμα "κάτι προσπαθείς να μου πεις εσύ αλλά δεν καταλαβαίνω. Προσπαθώ όμως."
Ίσως γίνεται έτσι και όταν χωρίζει ένα ζευγάρι και οι γονείς διεκδικούν τα παιδιά: κάποιος τα θέλει κοντά τουγιατί τα λατρέυει και κάποιος γιατί θέλει να πονέσει λίγο ακόμα τον άλλον/ γιατί δεν μπορεί να δεχθεί πως είναι ανίκανος να τα μεγαλώσει / γιατί εκτιμά πως το να βάλεις βενζίνη στο αυτοκίνητο και το ξενυχτήσεις στο πλάι του άρρωστου παιδιού σου είναι το ίδιο πράγμα.
Και να σου πω και κάτι; Ο Πέτρακος πέθανε μωρέ σήμερα το πρωί και ποτέ δεν θα μάθουμε γιατί. Και δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά και δεν ξέρω που ήθελα να καταλήξω και σκέφτηκα πως αν τα γράψω θα σταματήσω να κλαίω. Αλλά είμαι τόσο πολύ πολύ στεναχωρημένος γιατί ποτέ δεν τόλμησα να πάω να τον κλέψω. Και τώρα πέθανε από μοναξιά. Σαν άνθρωπος.
Έτσι, λοιπόν, δεν πήρα τίποτε μαζί μου. Μόνο ένα ήθελα να κρατήσω αλλά φέρθηκα ανόητα και δεν το διεκδίκησα: τον Πέτρο.
Ο Πετράκος υπήρξε το πρώτο μου σκυλί. Ένα ροτβάιλερ που αγοράσαμε μαζί με τον Θ. λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2001. Σαν αρκουδάκι ήταν όταν τον πρωτοείδα: κοντό, παχουλό, ατσούμπαλο, κοιμόταν πάντα ανάσκελα. Τον φέραμε σπίτι μαζί με την αδερφή του αλλά με τον Πέτρο αγαπηθήκαμε από τη πρώτη στιγμή.
Μεγάλωνε γρήγορα. Το σώμα του γεμάτο δύναμη και το κεφάλι του μεγάλο. Μέσα σε 15 λεπτά είχε μάθει να κάθεται, να ξαπλώνει και να δίνει το χέρι του. Όταν έλειπε ο φίλος μου τον έβαζα κρυφά μέσα στο σπίτι, τον έκανα μπάνιο και τον άφηνα να ξαπλώνει στο κρεβάτι. Κοιμόταν σαν άνθρωπος: με το κεφάλι στο μαξιλάρι και το πόδι του να το αγκαλιάζει. Μάτια μεγάλα που κοκκίνιζαν όταν νύσταζε. Ίσως το πιο απίθανο πράγμα που έκανε είναι πως όταν με έβλεπε ξαπλωμένο, ξάπλωνε κι αυτός από πίσω μου και μ' έσπρωχνε τόσο όσο χρειαζόταν να χωρέσει το πόδι του κάτω από το κεφάλι μου. Σα να μ' έπαιρνε αγκαλιά.
Τον έφερνα στον Πειραιά, στο Γαλαξείδι, σε βόλτες χωρίς λουρί, στη θάλασσα, σε θερινά σινεμά, σε πάρτυ, σε σπίτια φίλων. Όλοι τον κορόιδευαν πως είναι Ροτβάιλερ με ψυχολογία κανίς γιατί ήταν ήσυχος και το μόνο που ήθελε ήταν να τον χαιδεύεις. Δεν γαύγιζε, δεν γκρίνιαζε, ήθελε μόνο την μπάλα του και το χέρι μου.
Όταν χώρισα ο Πέτρος είχε μελαγχολήσει. Μειώθηκαν οι βόλτες του και η μόνιμη παρέα του ήταν η Λιλίκα και η Φλώρα. Πολλές στιγμές τον αναζήτησα. Κυρίως γιατί όταν του μιλούσα με κοιτούσε μέχρι να τελειώσω αυτό που του έλεγα. Με βλέμμα "κάτι προσπαθείς να μου πεις εσύ αλλά δεν καταλαβαίνω. Προσπαθώ όμως."
Ίσως γίνεται έτσι και όταν χωρίζει ένα ζευγάρι και οι γονείς διεκδικούν τα παιδιά: κάποιος τα θέλει κοντά τουγιατί τα λατρέυει και κάποιος γιατί θέλει να πονέσει λίγο ακόμα τον άλλον/ γιατί δεν μπορεί να δεχθεί πως είναι ανίκανος να τα μεγαλώσει / γιατί εκτιμά πως το να βάλεις βενζίνη στο αυτοκίνητο και το ξενυχτήσεις στο πλάι του άρρωστου παιδιού σου είναι το ίδιο πράγμα.
Και να σου πω και κάτι; Ο Πέτρακος πέθανε μωρέ σήμερα το πρωί και ποτέ δεν θα μάθουμε γιατί. Και δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά και δεν ξέρω που ήθελα να καταλήξω και σκέφτηκα πως αν τα γράψω θα σταματήσω να κλαίω. Αλλά είμαι τόσο πολύ πολύ στεναχωρημένος γιατί ποτέ δεν τόλμησα να πάω να τον κλέψω. Και τώρα πέθανε από μοναξιά. Σαν άνθρωπος.
Πέμπτη, Ιουνίου 22, 2006
Φάκιν σσίπ!
Φάκιν σίπ πληροφορώ εσένα και το εντουράζ σου πως έφτιαξα τα φάκιν λίνκς ΚΑΙ στους 5 ανέμους ΚΑΙ στη Χριστιάνα - 'πιπόντως Κοκοβιέ δεν περιμένα κάτι καλύτερο από εσένα! Κατά τα άλλα, ζητώ συγνώμη για τα λάθος λίνκς - στα 45 τραγούδια δικαιούμαι και 2 λάθη- και χαίρομαι πολύ που το πόστ που μου αφιέρωσες ξεπέρασε σε σκόλια το 98% των κοινών σου πόστ - σούπερ άουτς, άουτς, μπίτερ, μπίτερ, εικόνες με μπαλκόνια, μπικουτί, τσόκαρα και μπουγάδες!!! Σε αγαπώ, σε σέβομαι εσένα και τη προσωπικότητα σου, ελπίζω στο μέλλον να έρθουμε πιο κοντά - όταν εγώ θα τραγουδάω στον τελικό κι εσύ θα με βλέπεις από την τηλεόραση του σπιτιού σου! Κουτεμπέεεε!!
Υ.Γ. Επίσης, όσοι διαβάζετε το μοναδικό 'επίπεδο' του Προβάτου θέλω να σας ενημερώσω πως σε πρόσφατη τηλεφωνική επικοινωνία μου ζήτησε να 'ανεβάσω' το Τώρα μου μιλάει της πάλαι ποτέ αγαπημένης Στέλλας Γεωργιάδου! Τα συμπέεεεερασματα δικά σας!
Δευτέρα, Ιουνίου 19, 2006
Θεματικό Τζούκμποξ: αυτό το καλοκαίρι!
Ο.Κ! Τέρμα τα κρύα, οι καταιγίδες, τα χιόνια και όλα τα καιρικά κουλεμανσόν-σανσόν! Το καλοκαίρι ήρθε, ο τζίτζικας έσκασε και ο Λένυ άρχισε τα πρώτα του μπάνια. Σας βάζω λοιπόν σήμερα το ελληνικό καλοκαιρινό πλέιλιστ, χωρίς περιθώρια επιλογών για να αποφευχθούν τα δυσάρεστα της προηγούμενης φοράς. Σας τα τακτοποιώ και σε δυο κατηγορίες για να μην μπερδευτείτε οι έντεχνοι και κατεβάσετε κατά λάθος Γιαγκούση και λιποθυμήσει ο σκληρός σας. Οριστικά και αμετάκλητα, Καλό Καλοκαίρι!
Απολύτως απαραίτητα
Απολύτως απαραίτητα
Καλοκαιράκι / Αφροδίτη Μάνου
Καλοκαίρι / Διονύσης Σαββόπουλος
Το καλοκαιράκι / Φατμέ, Σαββόπουλος, Γιοκαρίνης
Καλοκαιρινές διακοπές / Νίκος Καρβέλας
Αν η άνοιξη αυτή δεν μας φέρει καλοκαίρι / Γιώργος Αλουπογιάννης
Μη μου μιλάς για καλοκαίρια / Σοφία Αρβανίτη
Βραδυνό μπανάκι / Κώστας Χαριτοδιπλωμένος
Το καλοκαίρι θα 'ρθεί / Χριστιάνα
Μικρές ανήθικες προτάσεις / Ελένη Πέτα & Tasos
Αυτό το καλοκαίρι / Έλλη Κοκκίνου
Αγάπη καλοκαιρινή / Θάνος Καλλίρης
Στη θάλασσα / Θεοδοσίου Τσάτσου
Kρουαζιέρα / Βαγγέλης Γερμανός
Σταγόνα στο Αιγαίο / Ευρυδίκη
Βουλιαγμένη / Λουκιανός Κηλαηδόνης
Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε / Λαθρεπιβάτες
Αυτό το καλοκάιρι / Μαντώ
Έλα / Δέσποινα Βανδή
Λιωμένο παγωτό / Ξύλινα Σπαθιά
Σα ναυαγοί / Νίνο Νίνο Νίνο
Πάμε ξανά στα θαύματα / Ελευθερία Αρβανιτάκη
Καλοκαιρινά ραντεβού / Δυτικές Συνοικίες
Μια φορά / Δημήτρης Κοργιαλάς & Κατερίνα Μουτσάτσου
Πιάνω φωτιά / Μπλέ
Να βρω την αγάπη / Ανδρέας Στάμος
Κοίτα μια νύχτα / Χάρις Αλεξίου
Τόσα καλοκαίρια / Αλέξια
Ό,τι μου θυμίζει καλοκαίρι
Δακτυλικά αποτυπώματα / Χρήστος Δάντης
Κάνε μια ευχή / Μιχάλης Ρακιντζής
Καινούρια αγάπη / Antique
Χούλα χουπ / Άννα Βίσση
Αφού μ' αρέσεις / Έφη Σαρρή
Αμαρία / Λίτσα Γιαγκούση
Καυτές βραδυές / Κωνσταντίνα
Ξανά / Κώστας Χαριτοδιπλωμένος
Ναι / Άντζελα Δημητρίου & Κ. Χαριτοδιπλωμένος
Η καρδιά μου είναι ζαλισμένη / Κωνσταντίνα & Πλούταρχος
Βγάλε το κραγιόν σου / Στέφανος Κορκολής
Πώς να φανταστώ / Δημήτρης Κόκκοτας
Άσπρο Μαύρο / Αλέξια
Βροχούλα / Κωνσταντίνος Χριστοφόρου
Το δηλητήριο / Βασίλης Καρράς & Κωνσταντίνα
Στους 5 ανέμους / Στέφανος Κορκολής & Κωνσταντίνα
Ο τελευταίος χορός / Άννα Βίσση & Νίκος Καρβέλας
Πάρε με / Ελένη Δήμου
Ό,τι μου θυμίζει καλοκαίρι
Δακτυλικά αποτυπώματα / Χρήστος Δάντης
Κάνε μια ευχή / Μιχάλης Ρακιντζής
Καινούρια αγάπη / Antique
Χούλα χουπ / Άννα Βίσση
Αφού μ' αρέσεις / Έφη Σαρρή
Αμαρία / Λίτσα Γιαγκούση
Καυτές βραδυές / Κωνσταντίνα
Ξανά / Κώστας Χαριτοδιπλωμένος
Ναι / Άντζελα Δημητρίου & Κ. Χαριτοδιπλωμένος
Η καρδιά μου είναι ζαλισμένη / Κωνσταντίνα & Πλούταρχος
Βγάλε το κραγιόν σου / Στέφανος Κορκολής
Πώς να φανταστώ / Δημήτρης Κόκκοτας
Άσπρο Μαύρο / Αλέξια
Βροχούλα / Κωνσταντίνος Χριστοφόρου
Το δηλητήριο / Βασίλης Καρράς & Κωνσταντίνα
Στους 5 ανέμους / Στέφανος Κορκολής & Κωνσταντίνα
Ο τελευταίος χορός / Άννα Βίσση & Νίκος Καρβέλας
Πάρε με / Ελένη Δήμου
Παρασκευή, Ιουνίου 16, 2006
Ημερολόγια Χωρισμένων Ανδρών μέρος 'ΙΑ: Ο μάγειρας, ο γέρος και η ντουλάπα
Με τον, βασικά-δεν-θυμάμαι-πως-τον-λένε-αλλά-ας-τον-πούμε, Σνούπι γνωριστήκαμε ένα μεσημέρι του Γιούνη. Είχε πολύ ζέστη εκείνη τη μέρα και ήπιαμε ένα δροσερό καφέ στο Σύνταγμα.
Εξωτερικά δεν ήταν τίποτε ιδιαίτερο, ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Μέτριο ανάστημα, γύρω στα 35, με όλα τα μαλλιά στη θέση τους και λίγη κοιλίτσα.
Στα δέκα πρώτα λεπτά με είχε κερδίσει με την ευγένεια και τους καλούς του τρόπους.
Στο δωδέκατο λεπτό της συνάντησης μας έκανε τη μεγάλη αποκάλυψη: ήταν σεφ – αν και θα ορκιζόμουν πως αντί για ‘είμαι καλός σεφ’ τον ‘άκουσα να λέει ‘είμαι ο Γυμνός Σεφ’!
Γυμνός, ντυμένος δεν είχε καμία διαφορά για ‘μένα. Είμαι ένας παχουλός, φαγανός άνθρωπος που όλη μέρα ονειρεύομαι παγωτά, πίτσες και μπισκότα. Η περίπτωση να ‘τα φτιάξεις’ με κάποιον που τα φτιάχνει όλα αυτά και άλλα πολλά έχει μόνο μια κατάληξη.
Το ευχάριστο απόγευμα έκλεισε με μια σύντομη βόλτα και την πρόσκληση του Σνούπι για φαγητό στο σπίτι του την επομένη. «Τι θα φτιάξεις;» τον ρώτησα ξελιγωμένος. «Θα είναι έκπληξη» μου απάντησε κλείνοντας το μάτι.
THE DAY AFTER
Tο σπίτι του ήταν στο κέντρο της Αθήνας. Το πρώτο πράγμα που θες να δεις στο σπίτι ενός σεφ είναι η κουζίνα. Στο σπίτι του Σνούπι η κουζίνα ήταν τόσο παράδοξα μικρή που νομίζοντας πως είναι ντουλάπα μπήκα 3 φορές στο μπάνιο.
«Δεν μαγειρεύω πολύ συχνά» μου είπε όση ώρα είχαμε σφηνώσει στη κάσα της πόρτας.
Μαγείρευε κοκκινιστό με μακαρόνι χοντρό. Αυτό με τη τρούπα. Βέβαια, επειδή εκτός από χώρο η κουζίνα δεν είχε ούτε σκεύη μαγειρικής φάγαμε πρώτα το κρέας, έπλυνα τη κατσαρόλα –μη με πει και γαιδούρι- και μετά βράσαμε τα μακαρόνια.
Την ώρα που τρώγαμε τα τυριά - δηλαδή, τη φέτα της ΦΑΓΕ – χτύπησε το θυροτηλέφωνο.
«Σνούπι άνοιξε μου. Ξέχασα τα κλειδιά μου» ακούστηκε μια αντρική φωνή. Κρύος ιδρώτας έλουσε τον Σνούπι.
«Χριστέ μου, ο συγκάτοικος μου!»
«Έχεις συγκάτοικο;»
«Ναι τον, βασικά-δεν-θυμάμαι-πως-τον-λένε-αλλά-ας-τον-πούμε, Μπάνι. Χρυσό παιδί, θα τον κατασυμπαθήσεις. Κρύψου γρήγορα στη ντουλάπα».
«Τι; Σε ποιά ντουλάπα;»
«Σε αυτή εδώ»
Όσο μεγάλος κι αν ήταν ο πειρασμός να κρυφτώ σε μια ντουλάπα που σίγουρα φύλαγε την Πύλη για την Χώρα του Κουλεμανσόν αντιστάθηκα γιατί σκέφτηκα πως αν ο Μπάνι μ’ έβρισκε τρουπωμένο εκεί μέσα δεν θα είχα καλό τέλος.
Καθίσαμε γρήγορα γρήγορα στο ετοιμόρροπο σαλονάκι και κάναμε τους ανύποπτους. Και τότε μπήκε ο Μπάνι.
Για να σας τον περιγράψω εξωτερικά θα σας πω ένα μόνο: στο βιογραφικό του ο Μπάνι όπου έγραφε «Άλλες γλώσσες» απαντούσε "Γραμμική Α’ + Β’" και χόμπι "ζωγραφική σε σπηλιές, ξεπέτσωμα πτεροδάκτυλων".
Στα επόμενα 10 λεπτά που έμεινα αποκαλύφθηκε πως ο Μπάνι περνούσε τα απογεύματα του με πολύ εκλεκτή και – κυρίως – ισορροπημένη παρέα.
Άρχισε να με ρωτάει αν ακούω Ημισκούμπρια, Κραουνάκη, διαβάζω τσόντες, πετάω με σκουπόξυλα, χορεύω γυμνός κάτω από τη πανσέληνοι κρατώντας μαιντανό διαβασμένο σε σταυροδρόμι που αρχίζει από Μ.
Ο Σνούπι δεν μιλούσε. Φεύγοντας μου είπε να του τηλεφωνήσω την άλλη μέρα για να πάμε βόλτα μαζί με δυο φίλους του.
Δεν έμαθα ποτέ τι μουσική άκουγε ο Σνούπι. Σίγουρα όμως τις επόμενες 2 μέρες τραγούδησε πολλές φορές τις «Αναπάντητες κλήσεις».
Πέμπτη, Ιουνίου 15, 2006
Τετάρτη, Ιουνίου 14, 2006
Born Zleepy
Τις τελευταίες μέρες το σύνθημα ήταν: "Δουλειά, δουλειά, δουλειά"!! Καλά, μη φανταστείτε πως δούλευα και στην οικοδομή απλά τα συνεχόμενα ξενύχτια ξεκούρδισαν τους δείκτες του βιολογικού μου ρολογιού. Τώρα πια δεν θέλω να γίνω πατέρας, θέλω μόνο να κοιμηθώ! Σαν εκείνη την ηρωίδα από το ομώνυμο διήγημα του Τσέχωφ (μην τρομάζεις σταμάτησα να διαβάζω Τσέχωφ από τότε που έβγαλε η Γαρμπή το 'Φαντασματάκι') θέλω να τους πνίξω ΟΛΟΥΣ: τους παίκτες του ριάλιτι, το Λένυ, τις φωνές μες στο κεφάλι μου και να ροχαλίσω μέχρι τελικής πτώσης!
Θα πέσω να κοιμηθουλίνι τώρα λιγάκι. Μόλις ξυπνήσω θα βουλιάξω στον καναπέ και θα δω 14 επεισόδια από το 'Lost', θα παραγγείλω μια γιγαντιαία πίτσα με τορτελίνια και δεν θ' απαντήσω στο τηλέφωνο. Το βραδάκι ή αύριο νωρίς το πρωί θα επιστρέψω πιο φρέσκος -ελπίζω- και με το νέο επεισόδιο από τα Ημερολόγια Χωρισμένων με τίτλο "Ο μάγειρας, ο γέρος και η ντουλάπα" - γιατί προχτές συνειδητοποίησα πως παέι καιρός από το τελευταίο και πολύ μου έλειψαν.
Δυστυχώς δεν είχα χρόνο για να κάνω βόλτα στη μπλογκόσφαιρα. Ελπίζω να ήσασταν καλά παιδιά και αν μην έχετε φάει τα λυσσακά σας. Οκ, αυτό δεν ήταν και πολύ σικ αλλά έχω να κοιμηθώ έναν αιώνα οπότε συγχωρεμένος είμαι.
Σας άφήνω με την εκτέλεση της Laura Branigan στο "Ti Amo" του Umberto Tozzi. Είναι καλοκαιρινό και υπέροχο και κουβέντα δεν σηκώνω. Καλημέρα!
Θα πέσω να κοιμηθουλίνι τώρα λιγάκι. Μόλις ξυπνήσω θα βουλιάξω στον καναπέ και θα δω 14 επεισόδια από το 'Lost', θα παραγγείλω μια γιγαντιαία πίτσα με τορτελίνια και δεν θ' απαντήσω στο τηλέφωνο. Το βραδάκι ή αύριο νωρίς το πρωί θα επιστρέψω πιο φρέσκος -ελπίζω- και με το νέο επεισόδιο από τα Ημερολόγια Χωρισμένων με τίτλο "Ο μάγειρας, ο γέρος και η ντουλάπα" - γιατί προχτές συνειδητοποίησα πως παέι καιρός από το τελευταίο και πολύ μου έλειψαν.
Δυστυχώς δεν είχα χρόνο για να κάνω βόλτα στη μπλογκόσφαιρα. Ελπίζω να ήσασταν καλά παιδιά και αν μην έχετε φάει τα λυσσακά σας. Οκ, αυτό δεν ήταν και πολύ σικ αλλά έχω να κοιμηθώ έναν αιώνα οπότε συγχωρεμένος είμαι.
Σας άφήνω με την εκτέλεση της Laura Branigan στο "Ti Amo" του Umberto Tozzi. Είναι καλοκαιρινό και υπέροχο και κουβέντα δεν σηκώνω. Καλημέρα!
Δευτέρα, Ιουνίου 05, 2006
Θεσπρωτία II : How to ditch the bitch
Δέκα τρόποι για να μην γίνετε ‘κολλητοί’, εσύ και ο εφιάλτης:
1) Θα σου’ρθει στη δουλειά, σούπερ βαμμένη, βαστώντας τα βυζά της κι αναστενάζοντας: « Έχω ένα πλάκωμα σήμερα, άλλο πράμα!» Θα το πει σε πολλές εκτελέσεις: κοιτώντας το κενό, καπνίζοντας (και κοιτώντας το κενό), τρώγοντας νευρικά τα νύχια της (και κοιτώντας το κενό) κλπ. Αν κάνεις το μοιραίο λάθος να την ρωτήσεις από συμπόνια «τι έχεις μωρή και σφαδάζεις;», το πιθανότερο είναι να περάσεις ΟΛΗ τη νύχτα σου ακούγοντας τη να κλαίει από την άλλη άκρη του τηλεφώνου!
2) Αν σου τηλεφωνήσει και είσαι σπίτι, βγες στην εξώπορτα και χτύπα το κουδούνι. Η φράση «σε κλείνω αγάπη μου, μου χτυπάνε» έχει σώσει πολύ κόσμο.
3) Αν σου τηλεφωνήσει και είσαι στο δρόμο, προσποιήσου μετρό/ τούνελ/ συνάντηση με παλιό συμμαθητή/ τροχαίο/ χελώνα στο κεφάλι.
4) Μην απαντάς τα τηλεφωνήματα της. Ποτέ! Ποτέ! ΠΟΤΕ! Είναι σκληρό, απάνθρωπο μπλα μπλα μπλα. Το ξέρω! Να θυμάσαι όμως πως η υστερικοί άνθρωποι είναι σαν τη Λιάνα Κανέλλη: αν τους αφήσεις να μιλήσουν μια φορά, θα σου μιλούν για πάντα!
5) Μην της μιλάς ποτέ για τη δική σου ευτυχία, γιατί: α) ποτέ δεν σε προσέχει πραγματικά και, β) είναι πολύ πιθανό ν’ αρχίσει να σε καταριέται παρέα με 2-3 καλές της φίλες – πιθανότατα κέρινες και καρφιτσωμένες.
6) Μην της δίνεις συμβουλές για τα ερωτικά της θέματα. Το πιθανότερο είναι πως μπορεί να τα κάνει σκατά και χωρίς τη βοήθεια σου. Αν της δώσεις μια συμβουλή και πάνε όλα κατά διαόλου θα δεις τη φάτσα σου σε billboards στη Κηφισίας με τη λεζάντα «Μου ρήμαξες τη ζωή. Σκρόφα.»
7) Μην την προξενέψεις ποτέ σε γνωστό σου. Θα υποφέρεις από δισεκατομμύρια τηλεφωνήματα με θέμα «Του μίλησες; Τι σου είπε; Μ’ αγαπάει; Να κλείσω Σαβ/κο στη Ναυπακτία;» Ο φίλος σου θα νοσηλεύεται στη ‘Κασταλία’ μετά το ραντεβού, η Θεσπρωτία θα κάνει ταπετσαρίες με νυφικά και φιγουρίνια για τη δεξίωση κι εσύ θα αλλάξεις τηλέφωνα, διεύθυνση, δουλειά και ενορία.
8) Μην τη γνωρίσεις ποτέ στη παρέα σου. Αν απλώσει τα πλοκάμια της θα βεντουζάρει στη ζωή σου till death do you part!
9) Μάθε της τα chat rooms, τα blogs και ό,τι άλλο θα την φέρει σε επαφή με ομοιοπαθούντες. Δεν είναι χαζή: είναι βέβαιο πως θα προτιμήσει ανθρώπους που μοιράζονται τον ίδιο σεβντά από εσένα που «τι ανάγκη έχεις εσύ, τον έχεις δέσει τον γάιδαρο σου. Τι να πούμε κι εμείς που ’χει πιάσει κοτόψειρες το στρίνγκ μας».
10) Ο καλύτερος τρόπος για να μη λυγίσεις στις προσπάθειες να αποφύγεις την εκάστοτε Θεσπρωτία είναι να θυμάσαι πάντα πως δεν πάσχει από κανένα πραγματικό πρόβλημα πέρα από την υστερία πως δεν έχει γκόμενο! Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά οι δρόμοι που καταλήγουν στη Ρώμη. Μην συγκινηθείς, μη σπάσεις, μην υποκύψεις σε συναισθηματικούς εκβιασμούς! Να θυμάσαι πως στη συντριπτική τους πλειοψηφία – και μέχρι να ισορροπήσουν- οι Θεσπρωτίες αντιμετωπίζουν τους υπόλοιπους ανθρώπους περισσότερο σαν ακροατές και λιγότερο σα φίλους.
(Φυσικά και τα αντίστοιχα ισχύουν και για τους απανταχού Θεσπρωτούς, οι οποίοι ας σημειωθεί πως πολλές φορές είναι πιο δραματικοί και ανυπόφοροι από τις γυναίκες. Απ’ όσο έχω δει τουλάχιστον μέχρι σήμερα).
1) Θα σου’ρθει στη δουλειά, σούπερ βαμμένη, βαστώντας τα βυζά της κι αναστενάζοντας: « Έχω ένα πλάκωμα σήμερα, άλλο πράμα!» Θα το πει σε πολλές εκτελέσεις: κοιτώντας το κενό, καπνίζοντας (και κοιτώντας το κενό), τρώγοντας νευρικά τα νύχια της (και κοιτώντας το κενό) κλπ. Αν κάνεις το μοιραίο λάθος να την ρωτήσεις από συμπόνια «τι έχεις μωρή και σφαδάζεις;», το πιθανότερο είναι να περάσεις ΟΛΗ τη νύχτα σου ακούγοντας τη να κλαίει από την άλλη άκρη του τηλεφώνου!
2) Αν σου τηλεφωνήσει και είσαι σπίτι, βγες στην εξώπορτα και χτύπα το κουδούνι. Η φράση «σε κλείνω αγάπη μου, μου χτυπάνε» έχει σώσει πολύ κόσμο.
3) Αν σου τηλεφωνήσει και είσαι στο δρόμο, προσποιήσου μετρό/ τούνελ/ συνάντηση με παλιό συμμαθητή/ τροχαίο/ χελώνα στο κεφάλι.
4) Μην απαντάς τα τηλεφωνήματα της. Ποτέ! Ποτέ! ΠΟΤΕ! Είναι σκληρό, απάνθρωπο μπλα μπλα μπλα. Το ξέρω! Να θυμάσαι όμως πως η υστερικοί άνθρωποι είναι σαν τη Λιάνα Κανέλλη: αν τους αφήσεις να μιλήσουν μια φορά, θα σου μιλούν για πάντα!
5) Μην της μιλάς ποτέ για τη δική σου ευτυχία, γιατί: α) ποτέ δεν σε προσέχει πραγματικά και, β) είναι πολύ πιθανό ν’ αρχίσει να σε καταριέται παρέα με 2-3 καλές της φίλες – πιθανότατα κέρινες και καρφιτσωμένες.
6) Μην της δίνεις συμβουλές για τα ερωτικά της θέματα. Το πιθανότερο είναι πως μπορεί να τα κάνει σκατά και χωρίς τη βοήθεια σου. Αν της δώσεις μια συμβουλή και πάνε όλα κατά διαόλου θα δεις τη φάτσα σου σε billboards στη Κηφισίας με τη λεζάντα «Μου ρήμαξες τη ζωή. Σκρόφα.»
7) Μην την προξενέψεις ποτέ σε γνωστό σου. Θα υποφέρεις από δισεκατομμύρια τηλεφωνήματα με θέμα «Του μίλησες; Τι σου είπε; Μ’ αγαπάει; Να κλείσω Σαβ/κο στη Ναυπακτία;» Ο φίλος σου θα νοσηλεύεται στη ‘Κασταλία’ μετά το ραντεβού, η Θεσπρωτία θα κάνει ταπετσαρίες με νυφικά και φιγουρίνια για τη δεξίωση κι εσύ θα αλλάξεις τηλέφωνα, διεύθυνση, δουλειά και ενορία.
8) Μην τη γνωρίσεις ποτέ στη παρέα σου. Αν απλώσει τα πλοκάμια της θα βεντουζάρει στη ζωή σου till death do you part!
9) Μάθε της τα chat rooms, τα blogs και ό,τι άλλο θα την φέρει σε επαφή με ομοιοπαθούντες. Δεν είναι χαζή: είναι βέβαιο πως θα προτιμήσει ανθρώπους που μοιράζονται τον ίδιο σεβντά από εσένα που «τι ανάγκη έχεις εσύ, τον έχεις δέσει τον γάιδαρο σου. Τι να πούμε κι εμείς που ’χει πιάσει κοτόψειρες το στρίνγκ μας».
10) Ο καλύτερος τρόπος για να μη λυγίσεις στις προσπάθειες να αποφύγεις την εκάστοτε Θεσπρωτία είναι να θυμάσαι πάντα πως δεν πάσχει από κανένα πραγματικό πρόβλημα πέρα από την υστερία πως δεν έχει γκόμενο! Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά οι δρόμοι που καταλήγουν στη Ρώμη. Μην συγκινηθείς, μη σπάσεις, μην υποκύψεις σε συναισθηματικούς εκβιασμούς! Να θυμάσαι πως στη συντριπτική τους πλειοψηφία – και μέχρι να ισορροπήσουν- οι Θεσπρωτίες αντιμετωπίζουν τους υπόλοιπους ανθρώπους περισσότερο σαν ακροατές και λιγότερο σα φίλους.
(Φυσικά και τα αντίστοιχα ισχύουν και για τους απανταχού Θεσπρωτούς, οι οποίοι ας σημειωθεί πως πολλές φορές είναι πιο δραματικοί και ανυπόφοροι από τις γυναίκες. Απ’ όσο έχω δει τουλάχιστον μέχρι σήμερα).
Κυριακή, Ιουνίου 04, 2006
Παρασκευή, Ιουνίου 02, 2006
Γυναίκες Δηλητήριο
Δέκα λόγοι για να μισήσεις μια γυναίκα.
1) Σου συστήνεται: « Χαίρω πολύ, Θεσπρωτία Α. Βασιλοπούλου αλλά θέλω να το αλλάξω το επιθετάκι και να το κάνω ‘Ψαχνογκομενοπούλου’. Και το ‘Α’ αντί για ‘Αντωνίου’ να το βαφτίσω ‘Απελπισμένη. Χαχαχαχα»
2) Ανά 15 λεπτά ψεκάζεται με ένα πράμα που λέγεται “Aura soma” και υποτίθεται πως καθαρίζει και απολυμαίνει την αύρα, ξεματιάζει, ηρεμεί, διώχνει την κακή ενέργεια και προσελκύει τους άνδρες. Στην πραγματικότητα βρωμάει σαν παλιό, καλό κατσαριδοκτόνο, σου φέρνει λιγοθυμιά και απομακρύνει κάθε ζωντανό οργανισμό από κοντά σου για τουλάχιστον 24 λεπτά.
3) Όσο της μιλάς σε κοιτάει με γουρλωμένα μάτια που (σας ορκίζομαι) μια φορά νόμιζα πως περνούσε με autocue η φράση: "Δεν καταλαβαίνω γιατί μου μιλάς για κάτι που δεν μ’ ενδιαφέρει και δεν είμαστε στο δωματιάκι με τα χαρτιά τουαλέτας να πηδιόμαστε! Γιατί ? Γιατί ? ΓΙΑΤΙ?"
4) Μπορεί να σου μιλήσει με 78 λέξεις ανά δευτερόλεπτο και στο 13 δευτερόλεπτο το θέμα της συζήτησης να έχει αλλάξει από «Η ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις» σε «Πώς οι ελληνοτουρκικές σχέσεις επηρεάζουν την ερωτική μου ζωή».
5) Ένα βράδυ παρακάλεσε τους τεχνικούς να μην παίζουν πλέιστέισον την ώρα της βάρδιας ως εξής: « Παιδιά θα σας παρακαλούσα να μην παίζετε playstation την ώρα της βάρδιας γιατί αν μπει κάποιος ξαφνικά εγώ θα έχω την ευθύνη και θα απολυθώ. Και είμαι μια γυναίκα μόνη, που ζω σε ένα διαμέρισμα 43 τετραγωνικά με ενοίκιο 350 ευρώ το μήνα, χωρίς άλλα εισοδήματα, με ένα οικόπεδο στη Κερατέα. Ξέρω να μαγειρεύω και να καθαρίζω, έχω λουλούδια στις γλάστρες και τα βράδια δεν ροχαλίζω. Είμαι 36 χρονών και δεν έχω άντρα να με φροντίζει αλλά είμαι ανοιχτή σε προτάσεις.».
6) Μια μέρα που της είχε σώσει το aura soma και βρισκόταν σε ψυχωτική κρίση ρώτησε μια φίλη της – όμοιας κατηγορίας : «Δεν μπορώ να καταλάβω πώς έχει η Μάρω (Λύτρα) γκόμενο και δεν έχουμε εμείς!!»
7) Σχεδόν σε κάθε βάρδια μας ενημερώνει πως έχει να κάνει σεξ από το καλοκαίρι του 2004. Και αν υποθέτετε πως τότε έκανε σεξ με μεθυσμένο τουρίστα, έχετε απόλυτο δίκιο!
8) Μέσα σε όλα πιστεύει πως την έχει καταλάβει το πνεύμα της Carrie Bradshaw και συνήθως μιλάει σε άπταιστη νεουρκέζικη προφορά. Και σ’ εμάς αλλά και στον εαυτό της.
9) Ένα απόγευμα έβαφε τα νύχια στα τεράστια δάχτυλα των ποδιών της. Σε ταυτόχρονη δράση στον ίδιο χώρο μια κοπελίτσα μας διηγούταν πως πέρασε το προηγούμενο βράδυ με τον φίλο της. Η Θεσπρωτία της έριχνε κλεφτές ματιές. Όταν σηκώθηκε από τη καρέκλα της είχε βάψει νύχια, δάχτυλα, το σαντάλι κι ελαφρώς τον αστράγαλο.
10) Δεν βγάζει ποτέ τον σκασμό, μιλάει σε όλους τους άνδρες γλυκά, στις γυναίκες αγενέστατα, τινάζει συνέχεια το κεφάλι της σαν τη Βουγιουκλάκη, μουρμουρίζει τραγούδια της Mina και κάνει και το ασυγχώρητο λάθος: τρώει από το φαγητό των άλλων χωρίς να ρωτήσει!
Bonus info: Τα βράδια που μιλάει με δυο φίλες της – οι οποίες ζουν στο εξωτερικό μάλλον για να την αποφύγουν- τα μόνιμα θέματα τους είναι τα γκομενικά. Η Θεσπρωτία μπορεί να μη έχει γκόμενο αλλά έχει τη λύση για τα ερωτικά προβλήματα των φιλενάδων της: « Να τον χωρίσεις κούκλα μου τον scumbag. Σου αξίζει καλύτερος!»
Όλοι ξέρουμε μια Θεσπρωτία! Beware!
1) Σου συστήνεται: « Χαίρω πολύ, Θεσπρωτία Α. Βασιλοπούλου αλλά θέλω να το αλλάξω το επιθετάκι και να το κάνω ‘Ψαχνογκομενοπούλου’. Και το ‘Α’ αντί για ‘Αντωνίου’ να το βαφτίσω ‘Απελπισμένη. Χαχαχαχα»
2) Ανά 15 λεπτά ψεκάζεται με ένα πράμα που λέγεται “Aura soma” και υποτίθεται πως καθαρίζει και απολυμαίνει την αύρα, ξεματιάζει, ηρεμεί, διώχνει την κακή ενέργεια και προσελκύει τους άνδρες. Στην πραγματικότητα βρωμάει σαν παλιό, καλό κατσαριδοκτόνο, σου φέρνει λιγοθυμιά και απομακρύνει κάθε ζωντανό οργανισμό από κοντά σου για τουλάχιστον 24 λεπτά.
3) Όσο της μιλάς σε κοιτάει με γουρλωμένα μάτια που (σας ορκίζομαι) μια φορά νόμιζα πως περνούσε με autocue η φράση: "Δεν καταλαβαίνω γιατί μου μιλάς για κάτι που δεν μ’ ενδιαφέρει και δεν είμαστε στο δωματιάκι με τα χαρτιά τουαλέτας να πηδιόμαστε! Γιατί ? Γιατί ? ΓΙΑΤΙ?"
4) Μπορεί να σου μιλήσει με 78 λέξεις ανά δευτερόλεπτο και στο 13 δευτερόλεπτο το θέμα της συζήτησης να έχει αλλάξει από «Η ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις» σε «Πώς οι ελληνοτουρκικές σχέσεις επηρεάζουν την ερωτική μου ζωή».
5) Ένα βράδυ παρακάλεσε τους τεχνικούς να μην παίζουν πλέιστέισον την ώρα της βάρδιας ως εξής: « Παιδιά θα σας παρακαλούσα να μην παίζετε playstation την ώρα της βάρδιας γιατί αν μπει κάποιος ξαφνικά εγώ θα έχω την ευθύνη και θα απολυθώ. Και είμαι μια γυναίκα μόνη, που ζω σε ένα διαμέρισμα 43 τετραγωνικά με ενοίκιο 350 ευρώ το μήνα, χωρίς άλλα εισοδήματα, με ένα οικόπεδο στη Κερατέα. Ξέρω να μαγειρεύω και να καθαρίζω, έχω λουλούδια στις γλάστρες και τα βράδια δεν ροχαλίζω. Είμαι 36 χρονών και δεν έχω άντρα να με φροντίζει αλλά είμαι ανοιχτή σε προτάσεις.».
6) Μια μέρα που της είχε σώσει το aura soma και βρισκόταν σε ψυχωτική κρίση ρώτησε μια φίλη της – όμοιας κατηγορίας : «Δεν μπορώ να καταλάβω πώς έχει η Μάρω (Λύτρα) γκόμενο και δεν έχουμε εμείς!!»
7) Σχεδόν σε κάθε βάρδια μας ενημερώνει πως έχει να κάνει σεξ από το καλοκαίρι του 2004. Και αν υποθέτετε πως τότε έκανε σεξ με μεθυσμένο τουρίστα, έχετε απόλυτο δίκιο!
8) Μέσα σε όλα πιστεύει πως την έχει καταλάβει το πνεύμα της Carrie Bradshaw και συνήθως μιλάει σε άπταιστη νεουρκέζικη προφορά. Και σ’ εμάς αλλά και στον εαυτό της.
9) Ένα απόγευμα έβαφε τα νύχια στα τεράστια δάχτυλα των ποδιών της. Σε ταυτόχρονη δράση στον ίδιο χώρο μια κοπελίτσα μας διηγούταν πως πέρασε το προηγούμενο βράδυ με τον φίλο της. Η Θεσπρωτία της έριχνε κλεφτές ματιές. Όταν σηκώθηκε από τη καρέκλα της είχε βάψει νύχια, δάχτυλα, το σαντάλι κι ελαφρώς τον αστράγαλο.
10) Δεν βγάζει ποτέ τον σκασμό, μιλάει σε όλους τους άνδρες γλυκά, στις γυναίκες αγενέστατα, τινάζει συνέχεια το κεφάλι της σαν τη Βουγιουκλάκη, μουρμουρίζει τραγούδια της Mina και κάνει και το ασυγχώρητο λάθος: τρώει από το φαγητό των άλλων χωρίς να ρωτήσει!
Bonus info: Τα βράδια που μιλάει με δυο φίλες της – οι οποίες ζουν στο εξωτερικό μάλλον για να την αποφύγουν- τα μόνιμα θέματα τους είναι τα γκομενικά. Η Θεσπρωτία μπορεί να μη έχει γκόμενο αλλά έχει τη λύση για τα ερωτικά προβλήματα των φιλενάδων της: « Να τον χωρίσεις κούκλα μου τον scumbag. Σου αξίζει καλύτερος!»
Όλοι ξέρουμε μια Θεσπρωτία! Beware!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)