Δευτέρα, Μαΐου 08, 2006

3A: Αγάπης Αγώνας Άγονος

Ο καλύτερος τρόπος για να περάσεις το Σαββατόβραδο σου όταν είσαι μόνος, κουρασμένος και φρεσκολουσμένος (η δικαιολογία που χρησιμοποιώ όταν βαριέμαι να βγω από το σπίτι) είναι να μιλήσεις στο τηλέφωνο με φίλους για φίλους. Θα σας έλεγα πως δεν πρόκειται για τηλεφώνημα κουτσομπολιού αλλά, μάλλον δεν θα έπειθα.
Η, κατά τα άλλα, ευχάριστη και χαλαρή βραδιά παίρνει μια αναπάντεχη τροπή όταν συνειδητοποιείς πως όσο περισσότερο ρωτάς ή απαντάς για τις ζωές όσων έχεις καιρό να δεις, οι προτάσεις σου φαίνονται να επαναλαμβάνονται με δραματικό τρόπο. Όσο περνούσε η ώρα, ένιωθα πως πολλοί φίλοι μου ζουν μόνοι και απογοητευμένοι. Άλλοι περνούν τις ώρες τους περιμένοντας να χτυπήσει το τηλέφωνο, άλλοι μπερδεμένοι σε αδιέξοδα γυμνασιακών καπρίτσιων, άλλοι προσπαθώντας να πείσουν τον κόσμο και κυρίως τον εαυτό τους πως ζουν ευτυχισμένοι. Κι ας μαδάνε όλη μέρα μαργαρίτες. Η μαργαρίτα ως γνωστό πεθαίνει τελευταία. Όχι η ελπίδα.
Προσπαθώ να καταλάβω:
Πως γίνεται οι δικοί μου φίλοι, όλοι τους μοναδικοί και χαρισματικοί να μην ζουν ευτυχισμένοι?
Πως είναι δυνατόν να μην θέλουν να δουν αυτόν που αγαπάνε?
Τι διάολο σκέφτονται όταν στο πρώτο ραντεβού με την κοπέλα των ονείρων τους, η πρώτη πληροφορία που δίνουν για τον εαυτό τους είναι «στη ζωή η απόλυτη προτεραιότητα είναι η καριέρα μου!»?
Τι τους κάνει να διαλέγουν να ζουν μ’ έναν άνθρωπο που δεν τους λείπει?
Γιατί οι φίλοι μου λένε πως φοβούνται την μοναξιά?
Είναι μόνο οι φίλοι μου?
Πότε ακριβώς ο κόσμος ξέχασε να γελάει, να κλαίει, να παραδίνεται, να ικετεύει, να συγχωρεί, να ονειρεύεται, να κοιμάται αγκαλιά, να φιλάει με τα μάτια ανοιχτά, να σφίγγει το μπράτσο του άλλου, να λέει αθώα ψέματα, να χορεύει, να πολιορκείται, να φτάνει στο ραντεβού μισή ώρα νωρίτερα από την ανυπομονησία, να πίνει από το ίδιο ποτήρι, να μην κλείνει το τηλέφωνο αν δεν το κλείσει πρώτα ο άλλος? Πώς ακριβώς χώρεσε η μοναξιά ανάμεσα σε δυο σφιχτά αγκαλιασμένους ανθρώπους? Φαντάζομαι τη στιγμή που ο ίδιος κόσμος αποφάσισε να πάψει ν’ αγωνίζεται. Για τον έρωτα τουλάχιστον. Μάλλον κανείς δεν θέλει ν’ αναλάβει αυτή την ευθύνη πια.
Ίσως βέβαια και όλα αυτά να είναι μια εξαιρετικά λανθασμένη γνώμη. Ίσως αυτά να μην συμβαίνουν και όλα να είναι καλύτερα απ’ όσο νομίζω. Πολύ πιθανό. Εξάλλου, όλα αυτά σας τα γράφει ένας άνθρωπος του οποίου προτεραιότητες είναι οι φίλοι, ένας παχουλός, γελαστός κανελί σκύλος, τα itunes και μια διπλή τηγανιά πατάτες. Κάποιος που δεν γνώρισε (ή δεν κατάλαβε ποτέ τι θα πει) προσωπική μοναξιά, άμυνα στην ευτυχία, τα-παρατάω-όλα-για τη-καριέρα-τώρα! Πέντε χρώματα έχω όλα κι όλα και μ’ αυτά ανακατεύω τη ζωή μου. Η μαμά μου όμως μ’ έμαθε να μην μπλέκω ποτέ το μαύρο με το άσπρο γιατί το γκρίζο λεκιάζει εύκολα. Πρώτα το μάτι και μετά τη ζωή.

Words of wisdom: "...you ask me to enter and then you make me crawl
and I can't keep holding on to what you've got
when all you've got is hurt".
One / Mary J Blige & U2

11 σχόλια:

Λύσιππος είπε...

Αχ και νά'χα τώρα μια διπλή τηγανιά - Ελληνικές - πατάτες!

Provato είπε...

καλά, ότι του φανεί του λωλοστεφανή ο τύπος... τέλος πάντων.



έχεις πολύ δίκιο... αλλά είσαι και λίγο περισσότερο gloomy από ότι είναι τα πράγματα... μία σκέψη απλώς: δεν ξέρω, νομίζω ότι οι άνθρωποι περιμένουμε πολλά, πολύ γρήγορα ... και οι προσδοκίες μας τσακίζουν τελικά...

καλημέρα καλή βδομάδα!

μπεεεε

Λαμπρούκος είπε...

Μα καλά είναι δυνατό ένας άνθρωπος που κρατά στα χέρια του μια διπλή τηγανιά πατάτες να λέει τέτοια πράγματα.

Υ.Γ. Και πρόσεχε μη γεμίσεις λάδια το πληκτρολόγιο, γελοίε...

vatraxokoritso είπε...

Μάλλον το είχε η μέρα..
Δες τι έγραψα χωρίς να σε έχω διαβάσει..
Πάντως θα ήθελα να είμαι λιγότερο συναισθηματική λιγότερο παραχωρητική λιγότερο ευαίσθητη..
Πόσες φορές νομίζει πως μπορεί να γίνει κάποιος κομμάτια και ν αντέξει?
Γι αυτό τώρα φοβάμαι και την σκιά μου..
Πάω να νιώσω και το δεύτερο πράγμα είναι ο τρόμος..
Οι μεγάλες ήττες έρχονται από εκεί που δεν το περιμένεις από τους αγαπημένους φίλους από το ίδιο σου το αίμα..
Ίσως τελικά να μην είναι τόσο κακό να προστατεύεσαι..

Πολλά πολλά φιλάκια.

Idάκι είπε...

Τελικά έχουν γίνει όλοι αναχωρητές...

Σκήνωμα το εκάστοτε γραφείο, προσευχή η "κασέτα" πειθούς για τους πελάτες, νηστεία στις ανθρώπινες αδυναμίες/ανάγκες, απόλυτη απομόνωση από τις χαρές της ζωής.

Μόνο που δεν σε κάνει οσιομάρτυρα αυτή η μάταιη άσκηση, σε κάνει μόνο.

Ανώνυμος είπε...

Δύο μόνο προσωπικές εκιμήσεις γύρω από το θέμα: Αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου πρώτα δεν πρόκειται να αγαπήσεις κανέναν άλλο κι αλοίμονο στον άνθρωπο που θα εξαρτήσει την ευτυχία του από άλλον άνθρωπο (αυτό το τελευταίο δεν είναι δικό μου, αλλά το ασπάζομαι απόλυτα).

Η Μικρή Ολλανδέζα είπε...

Καλημερούδια κι απο μένα...και απ' την μοναξιά του εδώ σπιτιού (ασπασία την λέμε, χάρηκε πολύ!)...και απ'τις 5 πατάτες μου....βγάζουν 2πλή τηγανιά? Μπα.....
Ηλίθια γνωμάτευση...η σφιχτή αγκαλιά χωρίζει με μονόπετρο!!! Μπλιάχ!

Μαρκησία του Ο. είπε...

Μήπως η μαμά σου σου είπε να μην μπλέκεις τα χρωματιστά με τα άσπρα στο πλυντήριο;; ;-Ρ

θέλω να πιστεύω ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο τα λες...
εγώ πάλι καμιά φορά βλέπω ανθρώπους να συμβιβάζονται με καταστάσεις που δεν τους αξίζουν, ακριβώς επειδή φοβούνται τη μοναξιά, ή έστω, αυτό που εκείνοι νοούν ως μοναξιά.
Είναι λογικό κάποιος να έχει άμυνες αν έχει φάει πολλές φορές το κεφάλι του.
Ίσως ο κόσμος δεν ξέχασε να κάνει όλα αυτά που λες, αλλά απλά να ψάχνει ένα κίνητρο να τα ανακαλύψει από την αρχή...

Depsorama είπε...

Νανακό- εκπληκτικό blog.

H Μαρκησία έχει δίκιο. Αλλά δεν δικαιολογώ κανένα από αυτούς που περιγράφεις. Και δεν τους λυπάμαι καθόλου. Για όλους μας είναι ζόρικα τα πράγματα. Και όλοι μας κουβαλάμε πληγές, excess baggage, ζημιά. Και τα φορτώνουμε και σε τρίτους με τη σειρά μας φυσικά.

Αλλά, αν δεν μάθεις, όταν πάθεις (ίσως όχι με τη πρώτη φορά, αλλά με τη δεύτερη ή τη τρίτη ρε αδερφέ), και διαλέξεις να κρυφτείς μες στο καβούκι μιας μισής ύπαρξης, ε, τότε καλά να πάθεις. Θέλει αρετή, τόλμη, νεύρα, μυαλό, κρίση και κότσια να ζήσεις τη ζωή όπως την ονειρεύεσαι.

Αν φοβάσαι τόσο πολύ να πετύχεις, αν σου αρκεί το μικρό, το λειψό, η σκιά, επιλογή και μαγκιά σου. Δεν σε κατακρίνώ. Αλλά δεν σε λυπάμαι κιόλας.

(Γμτ, τώρα πείνασα και θέλω πατάτες τηγανητές. Με φέτα!)

Sadie είπε...

Exeis dikio.-

loukoumaki είπε...

nanako μου καλά τα λες, γινόμαστε όλοι γκρι και μονότονοι.. και εμείς και η ζωή μας και οι προτεραιότητες μας... όλα..