3A: Αγάπης Αγώνας Άγονος

Ο καλύτερος τρόπος για να περάσεις το Σαββατόβραδο σου όταν είσαι μόνος, κουρασμένος και φρεσκολουσμένος (η δικαιολογία που χρησιμοποιώ όταν βαριέμαι να βγω από το σπίτι) είναι να μιλήσεις στο τηλέφωνο με φίλους για φίλους. Θα σας έλεγα πως δεν πρόκειται για τηλεφώνημα κουτσομπολιού αλλά, μάλλον δεν θα έπειθα.
Η, κατά τα άλλα, ευχάριστη και χαλαρή βραδιά παίρνει μια αναπάντεχη τροπή όταν συνειδητοποιείς πως όσο περισσότερο ρωτάς ή απαντάς για τις ζωές όσων έχεις καιρό να δεις, οι προτάσεις σου φαίνονται να επαναλαμβάνονται με δραματικό τρόπο. Όσο περνούσε η ώρα, ένιωθα πως πολλοί φίλοι μου ζουν μόνοι και απογοητευμένοι. Άλλοι περνούν τις ώρες τους περιμένοντας να χτυπήσει το τηλέφωνο, άλλοι μπερδεμένοι σε αδιέξοδα γυμνασιακών καπρίτσιων, άλλοι προσπαθώντας να πείσουν τον κόσμο και κυρίως τον εαυτό τους πως ζουν ευτυχισμένοι. Κι ας μαδάνε όλη μέρα μαργαρίτες. Η μαργαρίτα ως γνωστό πεθαίνει τελευταία. Όχι η ελπίδα.
Προσπαθώ να καταλάβω:
Πως γίνεται οι δικοί μου φίλοι, όλοι τους μοναδικοί και χαρισματικοί να μην ζουν ευτυχισμένοι?
Πως είναι δυνατόν να μην θέλουν να δουν αυτόν που αγαπάνε?
Τι διάολο σκέφτονται όταν στο πρώτο ραντεβού με την κοπέλα των ονείρων τους, η πρώτη πληροφορία που δίνουν για τον εαυτό τους είναι «στη ζωή η απόλυτη προτεραιότητα είναι η καριέρα μου!»?
Τι τους κάνει να διαλέγουν να ζουν μ’ έναν άνθρωπο που δεν τους λείπει?
Γιατί οι φίλοι μου λένε πως φοβούνται την μοναξιά?
Είναι μόνο οι φίλοι μου?
Πότε ακριβώς ο κόσμος ξέχασε να γελάει, να κλαίει, να παραδίνεται, να ικετεύει, να συγχωρεί, να ονειρεύεται, να κοιμάται αγκαλιά, να φιλάει με τα μάτια ανοιχτά, να σφίγγει το μπράτσο του άλλου, να λέει αθώα ψέματα, να χορεύει, να πολιορκείται, να φτάνει στο ραντεβού μισή ώρα νωρίτερα από την ανυπομονησία, να πίνει από το ίδιο ποτήρι, να μην κλείνει το τηλέφωνο αν δεν το κλείσει πρώτα ο άλλος? Πώς ακριβώς χώρεσε η μοναξιά ανάμεσα σε δυο σφιχτά αγκαλιασμένους ανθρώπους? Φαντάζομαι τη στιγμή που ο ίδιος κόσμος αποφάσισε να πάψει ν’ αγωνίζεται. Για τον έρωτα τουλάχιστον. Μάλλον κανείς δεν θέλει ν’ αναλάβει αυτή την ευθύνη πια.
Ίσως βέβαια και όλα αυτά να είναι μια εξαιρετικά λανθασμένη γνώμη. Ίσως αυτά να μην συμβαίνουν και όλα να είναι καλύτερα απ’ όσο νομίζω. Πολύ πιθανό. Εξάλλου, όλα αυτά σας τα γράφει ένας άνθρωπος του οποίου προτεραιότητες είναι οι φίλοι, ένας παχουλός, γελαστός κανελί σκύλος, τα itunes και μια διπλή τηγανιά πατάτες. Κάποιος που δεν γνώρισε (ή δεν κατάλαβε ποτέ τι θα πει) προσωπική μοναξιά, άμυνα στην ευτυχία, τα-παρατάω-όλα-για τη-καριέρα-τώρα! Πέντε χρώματα έχω όλα κι όλα και μ’ αυτά ανακατεύω τη ζωή μου. Η μαμά μου όμως μ’ έμαθε να μην μπλέκω ποτέ το μαύρο με το άσπρο γιατί το γκρίζο λεκιάζει εύκολα. Πρώτα το μάτι και μετά τη ζωή.

Words of wisdom: "...you ask me to enter and then you make me crawl

and I can't keep holding on to what you've got

when all you've got is hurt".

One / Mary J Blige & U2