Silly love songs

Τον τελευταίο καιρό ήμουν πολύ απασχολημένος με ένα project που μου ανέθεσα μια πολύ στεναχωρηματική μέρα: να μαζέψω όλα τα τραγούδια που έχουν φτάσει στην κορυφή του μουσικού καταλόγου της Αγγλίας και της Αμερικής, από τη πρώτη εβδομάδα του 1980 έως και την εβδομάδα που διανύουμε. Πολλλλλλά τραγούδια (ειδικά για την Αγγλία που τα Νο 1s αλλάζουν συχνά με φρενήρης ρυθμούς )!
Χτες βράδυ τελείωσε η συλλογή των κομματιών, η ταξινόμηση τους ανά χρονιά και χώρα και μένουν μόνο οι συμπληρωματικές πληροφορίες σε κάθε τραγούδι ξεχωριστά. Αυτή η δουλειά με γέμισε πολλή μεγάλη χαρά: θυμήθηκα τραγούδια που είχα χρόνια ν’ ακούσω, ανακάλυψα καινούρια, πλημμύρισα αναμνήσεις κι επιβεβαίωσα το μοναδικό δόγμα της ζωής μου: η μουσική είναι ένα από τα δυο πράγματα της ζωής που δεν χρειάζεται να δικαιολογήσεις την επιλογή σου (για όσους άνοιξαν τώρα τους δέκτες τους, ο έρωτας είναι το δεύτερο – duhh!)
Όμως μέσα σε όλα έκανα και μια θλιβερή διαπίστωση: στις μέρες μας δεν υπάρχουν πια τα λεγόμενα love songs!
Κοιτάζω τις δυο προηγούμενες δεκαετίες και βρίσκω τόσα και τόσα τραγούδια που χορεύαμε στα πάρτυς, γράφαμε στα εσώφυλλα των βιβλίων, αφιερώναμε τους εφηβικούς (και μετέπειτα) έρωτες. Βρήκα τραγούδια και θυμάμαι πως έλιωνε ο κόσμος στο άκουσμα τους. Δεν θα σας μιλήσω με νούμερα και στατιστικές γιατί θα κοιμηθώ πριν τελειώσω τη φράση! Απλά απορώ: τι χορεύουν τα σημερινά παιδιά στα πάρτυς; Τι ψιθυρίζουν όταν αγκαλιάζονται; Τι σιγοτραγουδούν όταν σβήσουν τα φώτα; Όταν κουραστούν από τον χορό τα πόδια ποιος μιλάει για ραγισμένες καρδιές, ευτυχία, δάκρυα, φιλιά; Που είναι σήμερα όλοι αυτοί που έλεγε ο Paul McCartney πως ήθελαν να γεμίσουν τον κόσμο με “silly love songs” ;
Είναι περίεργο να σκέφτεσαι πόσα λίγα αληθινά ερωτικά τραγούδια κυκλοφορούν στις ήμερες μας όταν μάλιστα οι άνθρωποι πονάνε περισσότερο από παλιά. Οι σχέσεις πλέον δημιουργούνται και τελειώνουν μέσα σε μια νύχτα. Πάντα όμως μένει κάτι να θυμόμαστε από τον άλλο, όσο γρήγορα κι αν πέρασε από τη ζωή μας. Πως θα το κουβαλήσουμε αυτό το ‘κάτι’ στα χρόνια που θα έρθουν αν δεν το δέσουμε στις αισθήσεις μας μ’ ένα τέτοιο τραγούδι; Είναι πράγματι ανησυχητικό που δεν έχουμε πια τέτοιες μελωδίες στη ζωή μας ή είναι δική μου υπερβολή; Ίσως γιατί ανήκω σε μια γενιά που το να σβήσουν τα φώτα και να τυλίγονται τα χέρια γύρω από το λαιμό σήμαινε ακόμα κάτι. Σήμαινε κάτι και το να σβήσουν τα φώτα και να κρυφτείς κάτω από το πάπλωμα με τα ακουστικά στ’ αυτιά σου παίζοντας στη λούπα έναν αργό ρυθμό. Γίναμε τόσο κυνικοί πλέον που δεν ακούμε ρομαντικά τραγούδια; Το ήξερε κανένας άλλο αυτό και δεν μου το έλεγε; Γιατί έχω μόνο ερωτήσεις και καμία απάντηση. Ήμουν σίγουρος πως ο κόσμος αλλάζει. Απλά είχα την εντύπωση πως η ζωή μας δεν αλλάζει τόσο δραματικά /ύπουλα.

Μέχρι να ξανασβήσουν τα φώτα και να διαλέξουμε ταίρι ας θυμηθούμε ένα lovesong από κάθε χρονιά των ‘80ς που έφτασε στη κορυφή της Μεγάλης Βρετανίας.

1980: The winner takes it all / ABBA

1981: Being with you / Smokey Robinson

1982: Ebony & Ivory / Stevie Wonder & Paul McCartney

1983: Only you / The Flying Pickets

1984: Hello / Lionel Ritchie

1985: I know him so well / Elaine Page & Barbara Dickson

1986: Take my breath away / Berlin

1987: China in your hand / T’Pau

1988: A groovy kind of love / Phil Collins

1989: Sealed with a kiss / Jason Donovan