Guns n' fate n' roses

Τέτοια εποχή πριν 13 χρόνια αλληλογραφούσα με έναν τύπο, τον Σ.. 17 εγώ, 34 εκείνος. Στο Πειραιά εγώ, στη Χαλκιδική αυτός. Στο σχολείο εγώ, στη φυλακή αυτός. Για νομική είχα χωθεί εγώ, για ναρκωτικά τον είχαν χώσει εκείνον.
Με τον Σ. επικοινωνούσαμε κάτι παραπάνω από ένα εξάμηνο. Είχε βάλει αγγελία για φίλους μέσω αλληλογραφίας σ’ ένα περιοδικό – το Τηλέραμα αν δεν κάνω λάθος. Την αγγελία μου την είχε φέρει ο Νεκτάριος, που ήταν 5 χρόνια μεγαλύτερος μου και τελείωνε τότε τη Θεολογική σχολή. Μου είχε σχεδόν επιβάλλει να απαντήσω στην αγγελία γιατί «όλοι άνθρωποι είμαστε /πρέπει να βοηθάμε όσους έχουν την ανάγκη μας κλπ» και πολλά άλλα τέτοια χριστιανικά κι ορθόδοξα που είτε δεν πίστευε είτε ξέχασε με τα χρόνια που πέρασαν.
Το πρώτο γράμμα μου έμοιαζε με ποστ στο μπλόγκ: σχετικά σύντομο, σχετικά προσωπικό, κυρίως γενικό και αόριστο. Έλαβα την πρώτη απάντηση λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Ένα γράμμα χειμαρρώδες κάτι παραπάνω από 4 σελίδες. Το πρώτο που έκανε ήταν να μου συστηθεί και να μου πει πως είχε καταδικαστεί για εμπόριο ναρκωτικών αφήνοντας μου την πρωτοβουλία για το αν θα ήθελα να συνεχίσουμε την αλληλογραφία από τη στιγμή που γνώριζα το αδίκημα του. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, για λίγο προβληματίστηκα. Σκέφτηκα πως κάτω από άλλες συνθήκες η θέση μου απέναντι σ’ έναν έμπορο ναρκωτικών θα ήταν «Σταύρωσον αυτόν». Αποφάσισα όμως πως πλέον θα ήταν λίγο ελεεινό να του γράψω «Sorry, ψάχνω να αλληλογραφήσω με κάποιον που είναι μέσα για φοροδιαφυγή. P.S. Burn in hell».
Έτσι έστειλα το δεύτερο γράμμα. Κι εκείνος απάντησε – ανακουφισμένος που δεν είχα ανακαλέσει την αρχική μου απόφαση. Αλληλογραφούσαμε πολύ συχνά, 4-5 καμιά φορά και παραπάνω φορές τον μήνα. Μου έγραφε λίγο πριν κλείσουν τα φώτα τη νύχτα, τα μεσημέρια όταν τελείωναν τη δουλειά, όσο συχνά ένιωθε την ανάγκη. Άλλοτε ευδιάθετος, άλλοτε βαρύς από τη ζωή, τα λάθη και τις ενοχές του. Μεγάλα γράμματα, πυκνά γραμμένα γεμάτα σκέψεις, αναμνήσεις και, κάποιες φορές, εξομολογήσεις. Εγώ του περιέγραφα τη ζωή στη Τρίτη Λυκείου κι αυτός τη ζωή στη πτέρυγα των αγροτικών φυλακών.
Από τα γράμματα του φαινόταν ένας άνθρωπος μορφωμένος, ροκάς, ανυπότακτος, γεμάτος επιχειρήματα για την παραμικρή του δραστηριότητα. Οι πράξεις για τις οποίες καταδικάστηκε, αν και πολλές φορές αναφέρθηκαν, δεν μπήκαν ποτέ στο μικροσκόπιο. Η αλήθεια είναι πως εγώ δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω σαν πραγματικότητα. Και το είχαμε αφήσει εκεί.
Πολλές φορές μέσα στα γράμματα μου του έβαζα και μικρά σημειώματα των συμμαθητών μου, κασέτες που του έγραφαν, ακόμα κι ένα διαγώνισμα Πολιτικής Οικονομίας που ο Παναγιώτης είχε πάρει 06 λόγω ‘ανακολουθίας σκέψεων’. Για ‘μας ήταν παιχνίδι. Για τον Σ. όμως ήταν το παράθυρο σε μια ζωή που δεν είχε ποτέ – λόγω επιλογών κυρίως. Ενθουσιαζόταν τόσο πολύ με τα νέα μας που για να μας ανταποδώσει τη ‘χάρη’ όταν του είπα πως θα πηγαίναμε πενταήμερη στη Ρόδο μου έστειλε μια δισέλιδη λίστα με ονόματα και διευθύνσεις από γνωστούς και φίλους του που θα μας παρείχαν από θαλαμηγό για βόλτες, τραπέζι στα καλύτερα εστιατόρια κλπ. Οι φίλοι μου ποτέ δεν είδαν αυτή τη λίστα.
Τον Σ. τον συνάντησα μόνο μια φορά. Τέλη Μαΐου 1993 σε μια πενθήμερη άδεια του στη συναυλία των Guns n’ Roses. H αλήθεια είναι πως όταν τον είδα τρόμαξα λίγο γιατί ήταν ψηλός και ογκώδης αν και το πρόσωπο του ήταν όσο ευγενικό περίμενα. Η συναυλία ήταν συγκλονιστική και ο Σ. είχε ενθουσιαστεί. Κάποιες στιγμές που τον παρατηρούσα αντιλαμβανόμουν πως δεν σου έδινε την εντύπωση ανθρώπου που στερείται την ελευθερία του: γεμάτος χαρά, ενέργεια σα να μην σκέφτεται την επόμενη μέρα που θα επέστρεφε στο κελί του. Μετά τη συναυλία πήγαμε σ’ ένα μπαρ στο Μεταξουργείο. Αν σας έλεγα πως εκεί τα ναρκωτικά τα έφερναν σε δίσκο θα ήταν υπερβολή αλλά θα παίρνατε αρκετά ξεκάθαρη ιδέα για το τι συνέβαινε. Περιέργως δεν είχα σοκαριστεί μολονότι δεν έμεινα πολύ και ίσως να απέφυγα τυχόν καυγάδες που όπως μου είχε πει ο Σ. ήταν ‘καθημερινότητα σ’ αυτό το μπουρδέλο’. Αυτό έλεγε και τρανταζόταν από τα γέλια.
Μια εβδομάδα μετά έλαβα το τελευταίο του γράμμα. Χωρίς διεύθυνση. Λίγα λόγια για πρώτη φορά. Μου έγραφε πως το είχε σκάσει μερικές ώρες μετά τη συνάντηση μας. «Καλύτερα μια σκοτάδι παρά σκοτάδι σκέτο», έγραφε. Μου είπε πως χάρη στη δική μας πήρε αυτή την απόφαση – κάτι που ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν είναι καλό ή όχι. Επίσης, μου έγραφε τι να κάνω σε περίπτωση που με ενοχλούσε η αστυνομία – κάτι που δεν έγινε ποτέ. Έκλεινε λέγοντας ‘να μη λυπάσαι για ‘μένα. Είμαι ελεύθερος’.

Όλα αυτά τα θυμήθηκα με αφορμή ένα ποστ του Enteka για τους Guns n Roses. Και θυμήθηκα τον Σ. και το November rain που του είχε γράψει η φίλη μου η Σταυρούλα σε μια κασέτα Denon και πολύ του άρεσε. Για μια στιγμή θέλησα να βάλω μερικά αποσπάσματα από τα γράμματα του Σ. αλλά οι φίλοι μου με απέτρεψαν λόγω απορρήτου. Αν τα έβαζα θα το έκανα γιατί με τα γράμματα του Σ. κατάλαβα από πολύ νωρίς τι σημαίνει ‘δεύτερη ευκαιρία’.