Κυριακή βράδυ.
Με τον Γιάννη (;) γνωριστήκαμε στο dvd club. Δυο κουβέντες αντρικές και σταράτες.
- Ωραία ταινία είναι αυτή!
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 09, 2006
Ημερολόγια Χωρισμένων Μέροσ Δ: The Video Creep
- Την έχεις δει;
- Μμμμ, όχι
- Τότε πως το ξέρεις;
- Μου το’ πε μια φίλη μου ζογκλέρ.
- Μάλιστα.
- Σ’ εμένα ούτως ή άλλως αρέσουν άλλου είδους ταινίες.
Με λένε Γου.
- Χάρηκα. Εμένα Νου.
- Ναι σε ξέρω. Είσαι αυτός που ο σκύλος του έχεσε στο τμήμα με τα videogames.
- Πρώτον, τα μάζεψα και δεύτερον..
- Θες να πάμε για ένα καφέ;
- Απόψε δεν μπορώ. Πρέπει να πάω σπίτι. Είναι 9 παρά 5. ;Eχω μια δουλειά.
- Αύριο ίσως.
- Αύριο.
Δευτέρα βραδάκι.
Την επομένη το απογευματάκι βγήκαμε για καφέ και μετά συνεχίσαμε για φαγητό. Ήταν πολύ ευχάριστος, είχαμε πολλά κοινά ενδιαφέροντα και τα ίδια γούστα περί υγιεινής διατροφής.
Η βραδυά κυλούσε ευχάριστα. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, όλοι μου φίλοι με θυμήθηκαν εκείνο το βράδυ με αποτέλεσμα το κινητό να χτυπάει ασταμάτητα. Κάποια στιγμή το έκλεισα.
- Φαίνεται πως έχεις πολλούς φίλους.
- Πολλούς κι αγαπημένους.
- Το βρίσκεις φυσιολογικό να έχεις τόσους φίλους;
Όπως καταλαβαίνετε, μετά από αυτή την καθόλου ρητορική ερώτηση things took a very ugly twist! Άρχισε να μου παραθέτει τις απόψεις του για τη φιλία που συνοψίζονταν σε 3 βασικές θέσεις:
(α) Οι φίλοι σου τρώνε χρόνο, χρήμα, τον γκόμενο και σε αντιγράφουν.
(β) Αν θες κάποιον να μιλήσεις, κοιτάξου στον καθρέφτη και πες τα με τον εαυτό σου.
(γ) Ο καλύτερος φίλος του άντρα πρέπει να είναι η μανούλα του.
Αυτό το τελευταίο μου ακούστηκε πολύ γνώριμο.
Από την αρχή της κουβέντας φάνηκε πως δεν υπήρχε περίπτωση να βγάλουμε άκρη οπότε αρκέστηκα στο να παραγγείλω ένα τεράστιο παγωτό και να γνέφω κατφατικά όση ώρα εκείνος παραληρούσε κι εγώ τραγουδούσα μέσα στο κεφάλι μου. Απέφυγα να φέρω αντιρρήσεις γιατί δεν ήξερα που μπορεί να κατέληγα και ποιόν είχα τελικά απέναντι μου.
Η βραδυά τελείωσα άδοξα και με φούσκωμα από το παγωτό.
Τρίτη πρωί
Το επόμενο πρωί από τις 10.15 έως τις 11.30 μέτρησα 37 μηνύματα στο κινητό με συγκεκριμένη θεματολογία.
"Πέρασα υπέροχα χτες. Σε σκέφτομαι συνέχεια".
"Είμαι στο γραφείο και σε σκέφτομαι"
"Τι κάνεις τώρα; Σε σκέφτομαι"
"Σε σκέφτομαι. Νιώθω πολύ τυχερός που σε γνώρισα"
"Θες να πάμε μαζί το απόγευμα να ψωνίσω παπούτσια;"
κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ
Σε όλα αυτά η δική μου απάντηση ήταν "Καλημέρα. Είμαι στο γραφείο και πνίγομαι στη δουλειά".
Ο καταιγισμός συνεχίστηκε. Κατά τις 12 παρά μου 'σωσαν τα ηρεμιστικά και του τηλεφώνησα. Ο 'χωρισμός' κράτησε λιγότερο από 5 λεπτά και ήταν σχετικά απλός. Είπαμε να μην χαθούμε και κλείσαμε.
Τα μηνύματα σταμάτησαν να έρχονται αργά το μεσημέρι - όταν μάλλον θα του τελείωσαν οι μονάδες.
Ξεκίνησαν διακριτικά ("Να είσαι καλά και σ' ευχαριστώ πολύ για τη χτεσινή παρέα.Να προσέχεις τη ζωή σου"),
κλιμακώθηκαν ("Θα το φας το κεφάλι σου...Παλιομαλάκα!!")
και κορυφώθηκαν ("Να σου καεί το βίντεο!")
Αυτό το τελευταίο μου φάνηκε τόσο ρετρό που για λίγες στιγμές παραλίγο να αναθεωρήσω!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
14 σχόλια:
Δε σε λυπαμαι καθολου μα καθολου Νανακο! Αυτα παθαινει οποιος αγνοει τις συμβουλες των αγαπημενων του φιλων και τρεχει σε ραντεβου με αγνωστους που στην αρχη του φανηκαν cute... Next time remember me!
Εντάξει, τώρα ξέρω ποιά θυσία - ποιά θυσία έχεις κάνει εσύ για μέεε-
εεεεε-
εεεναααα.
Βλέπω τις φωτογραφίες και δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω. Καλημέρα αδερφούλη. :-)
ομολογουμένως ο συνδυασμός κειμένου και φωτογραφίας, είναι πάντα και σε όλα τα ποστς ΑΠΑΙΧΤΟΣ!!!
μα που τα βρίσκεις βρε νανάκο???
λες και όλες οι φωτό έχουνε τραβηχτεί για να υποστηρίξουν κάποια στιγμή τα ποστς σου!
μπράβο!
Nanako πρέπει να μας πεις πως τα καταφέρνεις και πέφτεις πάντα στην περίπτωση του παλαβού.
Ανεξαρτήτως του τραγελαφικού της ιστορίας (γελάω κανά μισάωρο τώρα), ο μουρλομαγνήτης είναι κάτι κολλητικό; Αν ναι, ούτε να σε ξαναδώ δεν θέλω... :-)
xaxaxa oi fotografies einai ekpliktikes! pali kala pou diekrines nwris auto to kati (oxi pou thelei i garmpi alla to psychokati) kai prolaves ta xeirotera!
Ω!
Παίζατε κι εσείς Νανάκο
Μπιρίμπα,φωνάζοντας
αρίμπα,αρίμπα,αρίμπα..
Τouching:D
S.D.L.: Εσύ μη μιλάς γιατί για πολλές καταστροφές ευτύνεσαι. Τσαούσ-α!
JoJo: Τω όντι! Έρχονται όμως και δύσκολες 'στορίες που δεν ξέρω ακόμα τι θα τις κάνω! "Θα το παλέψω όμως και στο τέλος θα νικήσω!"
Αδελφούλα, χαίρομαι που στις επισκέψεις σου θυμάσαι ν' αφήσεις τον Μάλαμα στην εξώπορτα!:-)))))
Υ: Κολλητική δεν είναι η γκαντεμιά! Μην ανησυχείς! Είναι σαν το Ροκ: είναι να το'χεις!
Νικολάκι μου, και που'σαι ακόμα! Φαντάζομαι όμως πως κι εγώ στα δικά τους μάτια ίσως να φαινόμουν παλαβός! Η διαφορά όμως είναι στ' ότι εγώ έχω μπλόγκ! Μπουχαχα!! :-D
Τζώρτζη, δυστυχώς δεν το καταλάβαινα πάντα στην αρχή! Συντονίσου κάθε Παρασκεύη για περισσότερα Ημερολόγια και θα καταλάβεις τι εννοώ!;-)
Τα φιλιά μου στην ερωτοχτυπημένη!
Cocky, BRING IT ON BABE!! Να ξέρεις όμως πως κινδυνεύεις να "πάθεις" trimming ... αν πρόκειται για σεντονάκι! :-))))))
Lolitaki, από μικρό στα βάσανα! Νομίζω πως άρχισα την καριέρα μου στα 14. Με μεγάλη επιτυχία και πολλά τουρνουά στο ενεργητικό μου!Proud to say! :-)
Ένα τόσο ευχάριστο και διόλου βαρετό post. Μειδιάσαμε, κύριε Νανάκο. Εύγε.
Νανάκο σου έχω μια θέση για το φωτορομάντσο στο "Φίλησε με". Εϊσαι ο άρχων του είδους...
Λαμπρούκο, αυτό το "Φίλησε με" είναι ανάλογης αισθητικής με το "Διάβασε με"; Αν ναι, μ'ενδιαφέρει πολύ!
Κύριε Βαρετέ, η δική σας επιβράβεύση ισοδυναμεί με το κλειδί της πόλης! Αν δεν βαρεθήκατε εσείς σ' ένα τόσο μεγάλο ποστ τότε έχω πράγματι λόγο να είμαι ικανοποιημένος!
Θα προτείνω στον κολλητό που κάνει διδακτορικό στα ημερολόγια να συμπεριλάβει τα ανεπανάληπτα... φωτορομάντζα σου!!
Ξεσκίστηκα στα γέλια :))
Άπαιχτο το ποστ, όντως!!!ΕΥΓΕ!! Αλλά βρε παιδί μου.. πως τα καταφέρνεις και πέφτεις πάντα στις πιο ακραίες περιπτώσεις; Κι εγώ έχω μια άλφα γκαντεμιά , έναν (μαλακο)μαγνήτη , αλλά μέχρι ένα σημείο. εσύ πια έχεις ξεπεράσει κάθε όριο!! :)
Δημοσίευση σχολίου