Who's your daddy?!

Η επιστροφή του Υποκόμη

Πληροφορίες εντός

Tων παθών

Aυτό που μουαρέσει με αυτή τη χρονιά που διανύουμε είναι το ότι αν με ρωτήσεις "ποιά 'ηταν η χειρότερη εβδομάδα του χρόνου" δεν θα ήξερα ποιά να πρωτοδιαλέξω! Bottom - πιο bottom - rock bottom - hard rock bottom και το βαρέλι δεν έχει πάτο. Χαίρε βάθος απύθμενο!
Αλλά τί να κάνεις?
Χτυπάει το τηλέφωνο και δεν ξέρεις ποιός είναι και τί μαλακία θα του έχει κατέβει στη γκλάβα. Χτυπάει το κουδούνι και δεν ξέρεις ποιός κάφρος θέλει να ρίξει μιά ματιά στο σπίτι που μένεις και πλέον είναι up for grabs. Πάνε οι εποχές που οι μόνοι που κουδούνιζαν την πόρτα μου ήταν τα παιδιά του Pizza Hut με πίτσες και σκορδοκαλούδια.
ΒTW, ξαναμετακομίζω! Για δεύτερη φορά μέσα σε 6 μήνες. Μην φανταστείς, δεν πάω και πολύ μακριά, στον κάτω όροφο αλλά σε πολύ πολύ μεγαλύτερο διαμέρισμα. Είναι πάρα πολύ ωραίο κι έχει και χώρο στο χωλ για να βάλω μια ωραιότατη 'κουτσομπόλα', η οποία κατά πάσα πιθανότητα θα είναι ένα 'Lazy boy' με χώρο για εφημερίδα/empire/ downtown κι ένα παλιακό τηλέφωνο με χοντρό περμανάντ καλώδιο. Κατά προτίμηση κόκκινο! Η ευχάριστη στιγμή των τελευταίων ημερών ήταν όταν μπήκα στην πολυκατοικία χ8ες βράδυ και μοσχοβολούσαν τα φρεσκογυαλισμένα πατώματα. Bliss!
Kατά τα άλλα, σκατά! Η Φρόσω μεγαλώνει αλλά η σπιτονοικοκυρά δεν την θέλει και βλέπω να της βάζω τακούνια και μπούργκα και να λέω πως είναι η κοντή μου ασκημομούρα εξαδέλφη από το Αίγιο.
Στη δουλειά μπαινοβγαίνει τόσος κόσμος και ο καθένας έχει τόσο ζαλιστική θεματολογία που μετά τα πρώτα 15 δεύτερα συζήτησης θέλω να ουρλιάξω "έξω όλοι! θέλω να παίξω pacman!". Ok, αυτό δεν απέχει από την πραγματικότητα γιατί το έκανα δυο-τρεις φορές. Και θα πρέπει να ήμουν και πολύ εκνευρισμένος γιατί με άφησαν ήσυχο (για 5 λεπτά ανεκτίμητης ησυχίας). Με θαύμασα!
Το cd κόλλησε. Πάω να το αλλάξω.
Νομίζω πως θέλω ένα ποτό.
Διπλή μαστίχα.
On the rocks.

υγ. Σε λίγο θα πάω να κουρευτώ σε μια κυρία που η σπεσιαλιτέ της είναι τα ράστα!

KαΨτεΜε

Τον μακρυπόδαρο κύριο τον λένε Γιάννη Μαντζίκο κι ανέβασε χτες αυτό το βίντεο στο προφίλ του στο facebook, προφανώς γιατί το θεώρησε πολύ έξυπνο και μάγκικο. Υποτίθεται πως ενημερώθηκαν οι αρμόδιοι στο Γ.Ε.Σ. και θα πράξουν τα δέοντα. Μάλλον δεν χρειάζεται να κάνω κανένα άλλο σχόλιο.

Η Τριλογία του καλοκαιριού, μέρος Β: Κι ύστερα ήρθες και μ' έλυσες

Πριν 11 μήνες περίπου ένα ζευγάρι αγόρασε από έναν εκτροφέα, ένα θηλυκό αγγλικό μπουλντόγκ. Δεν είχαν σκοπό ν' αποκτήσουν σκύλο αλλά το μικρό τους αγοράκι έπασχε από ελαφρυάς μορφής αυτισμό και οι γιατροί τους συνέστησαν πως θα έκανε πολύ καλό στο παιδί αν μεγάλωνε μαζί μ' έναν σκύλο. Και είχαν απόλυτο δίκιο.
Σε λίγους μόνο μήνες το αγοράκι έδειξε θεαματική βελτίωση στην αντίληψη και την επικοινωνία του. Όπως ήταν φυσικό, το αγοράκι και ο σκύλος έγιναν ένα. Μέχρι που μιά μέρα ο σκύλος άρχισε να βήχει.
Ο μπαμπάς πήγε τον σκύλο στον κτηνίατρο και μετά από πολλές εξετάσεις ο κτηνίατρος του είπε πως το σκυλί έχει στένωση αορτής και πολύ σύντομα θα πέθαινε.
Όπως καταλαβαίνεις, αν μιά μέρα το σκυλάκι ξεψυχούσε στην αγκαλιά του παιδιού θα ήταν μιά φρικτή εμπειρία για τον μικρό και θα σήμαινε απίθανη επιδείνωση της υγείας του. Έτσι, λοιπόν, οι γονείς, συμβουλευόμενοι τους γιατρούς που παρακολουθούσαν το παιδί αντικατέστησαν τον σκύλο μ' έναν άλλο, όμοιας ράτσας, μικρότερης ηλικίας αλλά υγιή λέγοντας στο παιδί πως ο σκύλος του έπρεπε να πάει διακοπές κι έστειλε στη θέση του την μικρή της αδελφή.
Ο κτηνίατρος άφησε το άρρωστο μπουλντόγκ σε μιά κλινική μικρών ζώων ελπίζοντας πως εκεί θα περνούσε ήρεμα τις λίγες μέρες που του απέμεναν.
Τρεις μήνες μετά, ένα απογεύμα στην αρχή του Αυγούστου βρεθήκαμε σε αυτή την κλινική. Πριν ακόμα μπούμε μέσα μας γάβγιζε ένα μπουλντόγκ από μιά περιφραγμένη αλάνα με άλλα σκυλιά, στο πλαί της κλινικής. Τα μάτια της ήταν πιο μεγάλα κι από την κοιλίτσα της! Η κτηνίατρος μας είπε την παραπάνω ιστορία σημειώνοντας πως η στένωση αορτής είναι πολύ συνηθισμένη στα μπουλντόγκ αλλά δεν είναι θανατηφόρα: με προσοχή στις δραστηριότητες κι ένα λασίξ την ημέρα το σκυλί θα ζήσει μιά απόλυτα φυσιολογική ζωή.
Το συγκεκριμένο βέβαια σκυλί που είχε μάθει μεγαλώνοντας να είναι όλος ο κόσμος ενός μικρού παιδιού, ζούσε τους τελευταίους μήνες σ' ένα κλουβί, με λίγες ώρες παιχνιδιού την ημέρα. Είχε στο βλέμμα την ίδια προσμονή που είχε ο Λέννυ όταν τον πρωτοαντίκρυσα στη βιτρίνα του pet shop πριν 4,5 χρόνια: λες και σου ζητούσε να την σώσεις.
Την φώναζαν Κλειώ. Κι αν κατά μία διαβολική σύμπτωση διαβάζει αυτό το πόστ κάποιος από την παλιά της οικογένεια να ξέρει πως αυτή τη στιγμή που γράφω ροχαλίζει ευτυχισμένη στο παχιό της μαξιλάρι. Τώρα πια την λέμε 'Φρόσω' και είναι πολύ καλά.

H Tριλογία του καλοκαιριού, μέρος Α : Το πάχος χιλιάδες φορές

Το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Ιουλίου πήγα στο Γαλαξείδι για να δω λίγο τους γόνεις που παραθέριζαν από τα τέλη Ιουνίου, να μαζέψω τον αλήτη που ξεροστάλιαζε όλη μέρα έξω από τα σαλαμάδικα και να παραλάβω την αυγόπιτα που θα μου έφτιαχνε η γιαγιά.

Έφυγα από την Αθήνα στις 04:30 και λιγότερο από 2 ώρες μετά βρισκόμουν στους Δελφούς με ανοιχτά παράθυρα, Νατάσσα Θεοδωρίδου στη διαπασών και μιά ελαφρυά αδιαθεσία. Μέχρι να φτάσω σπίτι, τα μούτρα μου είχαν φτάσει στο συμπλέκτη και ο πυρετός στο 38,2. Οι γονείς κοιμόντουσαν ακόμα και ο αλήτης ήταν στη θάλασσα με τη γιαγιά. Έφαγα λίγη αυγόπιτα και ξάπλωσα.

Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι ήταν η φωνή της μανούλας να με διατάζει: «Ξύπνα, έφερα τη ζυγαριά!». Μέσα στον ζεματιστό μου ύπνο, αυτή η φράση μου φάνηκε απόλυτα λογική. Ίσως πάλι επειδή αυτό που άκουσα ήταν: «Ξύπνα, έφερα τη συκωταριά!». Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε ο καλοκαιρινός μου Γολγοθάς.

Οι γονείς είχαν πλήξει αφόρητα στις διακοπές κι αποφάσισαν να παίξουμε οικογενειακό «Fat Camp» με μοναδικό πρόσκοπο εμένα. Για κάποιο περίεργο – και σας ορκίζομαι πλήρως ανυπόστατο - λόγο θεώρησαν πως μέσα στον μήνα που είχαν να με δουν είχα πάρει τόσα κιλά που από απλό ελεφαντάκι είχα γίνει η έγκυος μάνα του ελέφαντα που είχε φουσκώσει από τα πολλά μπαμπού. Εγώ φυσικά δεν είχα πάρει ούτε ένα κιλό. 96 με άφησαν, 96 με βρήκαν – το καλοκαίρι είμαι πάντα στη συντήρηση.Φαντάσου το όμως αυτό όλο με τον πυρετό να σε καίει.

Και νά οι σαλάτες, και νά οι θερμιδομετρητές, και νά τα ψητά ψάρια, και νά τα λιποτρόπικ, και νά τα μπιφτέκια τ’ αψώμωτα. Ούτε νερό δεν με άφηναν να πιώ γιατί, λέει, φούσκωνε το στομάχι μου! Το ψυγείο είχε μόνο φρούτα, σαλάτες και κάτι λουκάνικα του Λέννυ. Μην φαντάζεσαι, μετρημένα τα είχαν. Το μεγαλύτερο πλήγμα ήταν πως είχαν κρύψει τα κλειδιά του σπιτιού της γιαγιάς για να μην φάω από το ψυγείο της. Και την γιαγιά δεν την έβλεπα γιατί είναι ο αδύναμος κρίκος. Ένα απόγευμα μας έπιασε το σκυλί της Γκεστάπο να μου πετάει η γιαγιά από το μπαλκόνι λίγο παστουρμά από τις γκαμήλες του Σουλάντζου κι έτρεξε να μας καρφώσει στον Γκαίμπελς. Για μία ολόκληρη εβδομάδα η γιαγιά δεν είδε Extreme Makeover.

Όπως έλεγε όμως και η Ευριδίκη «τη μέρα μπαίνω στη φυλακή μου, τη νύχτα βγαίνω στον ουρανό». Στο ρόλο τ’ ουρανού, ο μπακαλιάρος στο Πάνορμο, οι πίτσες στην Άμφισσα και τα σπληνάντερα της Βίδαβης. Μέχρι στην Ιτέα έφτασε η χάρη μου όπου σ’ ένα βράδυ πήγα δυο φορές σε δύο διαφορετικά τραπέζια. Δεν θυμάμαι τί έφαγα αλλά θυμάμαι πως εκείνο το βράδυ βόασα μακαρίως. Το πρωί σολωμό στεγνό (που ούτε ο Λέννυ ο σκουπιδοτενεκές δεν πλησίαζε) και το βράδυ προβατίνα τέσσερα τυριά.

Το αποτέλεσμα αυτής της παρωδίας ήταν οι γονείς να πιστέψουν μετά από λίγες μέρες πως πράγματι αδυνάτιζα. Μπάνιο + περπάτημα + βραστό κολοκύθι = bye bye betoniera. Η αληθινή, βέβαια, εξίσωση ήταν: Μπάνιο + μπιρίμπα + σπληνάντερο = welcome back 2,5 κιλά που είχα να σας δω από το στρατό.

Βέβαια, εκτός από τους γονείς παρατήρησαν κι άλλοι πως είχα πάρει 340 γραμμάρια σε σχέση με το περσινό καλοκαίρι. Αυτές «οι άλλοι» ήταν κοπέλες 38-42, singles ή φρεσκοχωρισμένες που είτε είχαν σουρώσει από τα δάκρυα του χωρισμού είτε είχαν σταφιδιάσει από τις πολλές φρουτοσαλάτες που τρώνε με πολλά νεύρα (μάλλον επειδή δεν είναι burger). Aυτές οι κοπέλες εκτός του ότι έχουν γκρι χρώμα από την αδυναμία, πορεύονται με μιά μυστική αποστολή: να σε πείσουν πως είναι υγιές να μοιάζεις λες κι έχεις καταπιεί το δόντι σου. Μόλις σε δουν σε ρωτάνε (με βδελυγμία): «Πάχυνες?». «Παντρεύτηκες?» της απαντάς καλόκαρδα και χαμογελαστά. Η απάντηση αυτή είναι τόσο αφοπλιστική που μάλλον θα έχεις ξεφορτωθεί μιά για πάντα την χτικιάρα.

Πέραν τούτου, επέστρεψα φράπα στην Αθήνα και, σημειωτέον, αριστεύσας σε πρόσφατες αιματολογικές εξετάσεις – προς απογοήτευση των γονέων που ήθελαν αφορμή για να ξαναπιάσουν το σουξέ «Πάλι φαρμάκια μας ποτίζει το χοντρό».

Πήγα να γραφτώ και σ’ ένα πολύ χάι γυμναστήριο στο κέντρο της Αθήνας. Στη συνέντευξη (!) με ρώτησαν «Γιατί θέλω να πάω στο γυμναστήριο». Τους απάντησα πως βαριέμαι θανατηφόρα τα γυμναστήρια και πως πάω μόνο για την παρέα. Με απέρριψαν!

Υγ. Μόλις τώρα συνειδητοποίησα πως ‘ΤΝS’ είναι η συντομογραφία του ‘TaNasiS’. (semi)Brilliant!

Σόλα: μια κόκκινη γραμμή

Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη. Η πρώτη μέρα μετά τις διακοπές για κάποιους. Η πρώτη μέρα του χρόνου για κάποιους άλλους. Η πρώτη μέρα για μιά πιο ελαφρυά ανταύγεια του μπλε για την σπιτονοικοκυρά μου.
Για 'μένα είναι η πρώτη μέρα μετά την πρώτη μου βουτιά. Πριν 2 μήνες βούτηξα στο νερό και είναι λες κι εκείνο το μακροβούτι κράτησε 60 ακριβώς εικοσιτετράωρα. Βαθιά, πολύ βαθιά, κάθε μέρα και βαθύτερα πέρασε ένα καλοκαίρι και η αλμύρα σφίγγει ακόμα τόσο ασφυκτικά το δέρμα μου.
Οι διακοπές για 'μένα τελείωσαν. Και μαζί τους τελείωσε μια αλυσίδα από δυσάρεστες και κουραστικές μέρες που προηγήθηκαν. Τελείωσε η αποχή, η απραξία, η συναισθηματική κόπωση, η βαρυθυμία, οι ενοχές και η ανομονή για τον καινούριο δίσκο της Whitney Houston.
Φυσικά κι έχω πάρα πολλά να σας διηγηθώ. Αλλά σε λίγο έρχεται η πίτσα μου και στο dvd ήδη παίζει το Anacondas 4: Blood trail (και τρέχα και γύρευε). Από αύριο.
Eίναι η πρώτη μέρα. Η καινούρια μέρα.