Diversity's got talent!

Aχ καυμένη Σούζαν! Σε φάγαν τα κυκλώματα!

Backseat footsteps

Το απόγευμα της Τρίτης πήγα να πάρω τη Μπουλού από την οδό Καλλιδρομίου που την είχα, μετά κόπου μεγάλου, παρκάρει νωρίτερα το πρωί της ίδιας μέρας. Βρήκα το τζάμι της πίσω πόρτας σπασμένο, το cd player άφαντο με τα καλώδια να κρέμονται σαν αρνίσια εντόσθια και το αποτύπωμα μιάς ποδάρας στο κάθισμα. Μαζί με το player έλειπαν και δεκάδες cds με δικές μου επιλογές που με τόσο κόπο είχα κάνει. Ακολουθούν exhibits 1 & 2.




Σήμερα το πρωί μας χτύπησε την πόρτα ένας τύπος που μύριζε και ήθελε συνομωτικά να μας πουλήσει ένα cd/player αυτοκινήτου! Δεν ήταν το δικό μου αλλά δεν είχε και πολλή σημασία. Η συνέχεια ήταν λίγο απρόβλεπτη - και για μένα αλλά κυρίως για τον απατεώνα.


Το ρεζουμέ είναι πως ποτέ δεν ξέρεις τη στιγμή που θα σου φτιάξει η διαλυμένη σου μέρα. Heads up!

Τηλεφώνησε μου

Αυτό είναι το καινούριο μου τηλέφωνο. Μπορεί να μην είναι ασύρματο αλλά του έβαλα γιγαντιαίο καλώδιο, που τις επόμενες μέρες έχω σκοπό να ντύσω με πολύχρωμη ταινία, κι έτσι μπορώ να το σέρνω ακόμα και στην ταράτσα. Μπορεί να φαίνεται άβολο αλλά σε πληροφορώ πως σήμερα το πρωί σιδέρωνα το πανί της σιδερώστρας (huuuge 'L') και μιλούσα ταυτόχρονα με τη μαμά μου. (Απορία: γιατί οι μαμάδες έχουν πάντα πολλά θέματα μόλις ξυπνήσουν?)
Τέλος πάντων, το μόνο κακό είναι πως επειδή η συσκεύη εκτός από οπτικά ανήκει και τεχνικά στο 1984, δεν μπορώ να αλλάξω το ringtone και από απλό κουδούνισμα να βάλω το "Goody's, λέγεται παρακαλώ!" Αλλά όπως έχουμε πει στη ζωή δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Μπορείς όμως να τα φας όλα. Πάω για μπάνιο (not!)

Quiz

Το σημερινό κουίζ με τίτλο "Ντύσου πρόχειρα και βγάλε το καλτσόν σου" φιλοξενεί μια παλιά αγαπημένη από τις αρχές των '00ς.
Ποιά είναι και κυρίως ποιά ήταν η καθοριστική στιγμή που την έβαλε για πάντα στις μικρές, φτωχές (ρεσιτάλ μιζέριας!) καρδιές μας?

My side of the bed

Χθες το βράδυ, γύρισα πολύ αργά από τη δουλειά. Έφαγα δυό νεγράκια, έκανα ντους, πήρα το βιβλίο μου και ξάπλωσα. Το κρεββάτι στο καινούριο μου σπίτι είναι πολύ μεγάλο. Χωράει εμένα, το Λέννυ, την Πόλα Αμπντούλ και το μικρό της μπαλέτο. Με πήρε ο ύπνος διαβάζοντας, μου έπεσε το βιβλίο στο κεφάλι κι εγώ με τη σειρά μου έπεσα στο πάτωμα. Οκ, δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε.
Κόντευε 5 το πρωί κι άρχισα να σκέφτομαι τα διπλά κρεββάτια. Παραπάνω από το μισό κρεββάτι ήταν τέλεια στρωμένο. Τις πρώτες μέρες είχα τον ενθουσιασμό της άπλας, αυτό το 'φαρδύς - πλατύς' project που κουκουλώνεσαι κάτω από το πάπλωμα και νομίζεις πως η σπηλιά δεν έχει άκρη. Ξυπνάς το πρωί και είναι όλα ένα κουβάρι: σεντόνια, μαξιλάρια, μαλλιά, πάπλωμα. Όσο περνά όμως ο καιρός, η τρικυμία του ύπνου φθίνει. Δεν ξυπνάς σε τόση μεγάλη αταξία και σιγά σιγά κατασταλάζεις στη μιά μεριά του κρεββατιού. Κι αυτήν κρατάς.
Όσο περνά ο καιρός, χρειάζεσαι λιγότερο χώρο, κοιμάσαι στη μιά πλεύρά και ξυπνάς στην ίδια. Το αντίστοιχο βέβαια συμβαίνει και όταν δεν κοιμάσαι μόνος. Σε αυτή την περίπτωση αντί για την άπλα του κρεββατιού, διαλέγεις την άπλα της αγκαλιάς που έχεις δίπλα σου. Όμως και σ' αυτή την περίπτωση, σιγά σιγά τα πρωινά σε βρίσκουν στην πλευρά του κρεββατιού που είχες διαλέξει από πριν. Μαζεμένο στη γωνιά σου. Δεν είναι περίεργο?
Γιατί χρειαζόμαστε τόσο χώρο όταν αυτός που έχουμε αληθινά ανάγκη είναι πολύ λιγότερος?
Ξέρεις πως είναι τα βράδυα που δεν μπορείς να κοιμηθείς: σκέφτεσαι κάτι που ποτέ δεν θα σου πέρναγε από το μυαλό και σε τριγυρίζει και σε οδηγεί σε άλλες σκέψεις και κάθε μιά από αυτές, συνήθως, είναι αδιέξοδη με αποτέλεσμα στο τέλος να σε πάρει ο ύπνος γιατί μούδιασε το μυαλό σου από τα ερωτηματικά που συσσωρεύτηκαν χωρίς λόγο.
Προσπάθησα να με φανταστώ σ' ένα ηλιόλουστο πάρκο πουλώντας παγωτά. Το μυαλό μου όμως επέστρεφε σε μεγάλα κρεββάτια και σε μικρόσωμους ανθρώπους που γυρνούσαν την πλάτη τους σ' ένα κενό. Πολλές πλάτες, πολλά κενά. Κι έκαναν τα κρεββάτια να μοιάζουν ακόμα μεγαλύτερα. Και τα κενά ακόμη πιο άδεια.

Essential alone - in - bed listening: Turn to stone - Ingrid Michaelson

(Σκόρπιες) Σκηνές από ένα Σαββατοκύριακο

Σκηνή πρώτη
(ο τελευταίος άνδρας)

Mετά από προτροπή κι επίμονο μαρκάρισμα φίλων, δήλωσα τελικά συμμετοχή στο ριάλιτι "Αγρότης, μόνος, ψάχνει". Μπορεί να μην είμαι αγρότης per se αλλά και αμπέλια ψεκάζω και ελιές τινάζω και μελίσσια διαλύω με το νεροπίστολο μου και όποια χελώνα δω αναποδογυρισμένη, την γυρίζω από την καλή της μεριά μετά από λίγο. Έγραψα τα στοιχεία μου, κότσαρα και μια φωτογραφία από τις Απόκριες του '95 κι απάντησα στις ερωτήσεις. Στην ερώτηση "τί προσέχετε σε μιά γυναίκα που συναντάτε πρώτη φορά" απάντησα πως δεν προσέχω τίποτα. Θα προτιμούσα όμως να μην έχει τερατώδη αυτιά και να έχει δει το "Star Wars" τουλάστιχον μία φορά. Επίσης ρώτησαν "τί είναι για σας πιο σημαντικό στον χαρακτήρα μιάς γυναίκας". Αυτή η ερώτηση με δυσκόλεψε λιγάκι, ομολογώ. Γενικά πιστεύω πως σημαντικό προτέρημα είναι να μασάει με κλειστό στόμα. Αλλά δεν το έγραψα γιατί δεν ήξερα ποιά κατσίκα θα το διαβάσει. Επίσης, καλό είναι να μην ακούει Πάνο Κιάμο γιατί, οκ!, υπάρχουν και όρια αλλά ούτε αυτό το έγραψα. Τελικά αποφάσισα πως αφού την κάνω τη μαλακία ας την φτάσω στα άκρα. Κι έτσι έγραψα: "Εκτιμώ πολύ μιά γυναίκα που η μαμά της μένει σε απόσταση τέτοια που για να σε επισκεφθεί χρειάζεται ν' αλλάξει, μίνιμουμ, 3 συγκοινωνίες μία εκ των οποίων πρέπει οπωσδήποτε να είναι το τραμ. Επίσης, συμπαθώ τις γυναίκες που δεν είναι γλωσσοκοπάνες κι αν φάνε και καμιά καρπαζιά δεν σε στολίζουν με εξώδικα καθώς επίσης και αυτές που ξέρουν πως τον χειμώνα πρέπει να φέρνουν στον σύζυγο τις κλειστές παντόφλες και το καλοκαίρι τις σαγιονάρες. Να μην είναι κοντή, να μην είναι τριχωτή". Ελπίζω αυτή τη φορά να είμαι πιο τυχερός από το "Survivor".

Σκηνή δεύτερη
(Be a singer, be a lover)

Δες το βίντεο που ακολουθεί και μετά πέρασε να με πάρεις να καθίσουμε έξω από ένα σινεμά με πολλά γαριδάκια και να περιμένουμε να φτάσει 25 Νοεμβρίου. Και ν' ακούμε το "Ti voglio/Be italian" από την παράσταση του '92 με τον Jonathan Pryce και την Elaine Paige.

Σκηνή τρίτη
(To σκυλάκι της Μάλτας)

Λέννυ: Δώσε μου το κινητό σου.
Νανάκος: Τί το θες μέσα στη νύχτα.
Λέννυ: Θέλω να ψηφίσω την Μάλτα και μου σώσανε οι μονάδες.
Νανάκος: Τη χοντρή θα ψηφίσεις?
Λέννυ: Ως χοντρός θα την ψηφίσω. Και είναι μόλις 1,5 κιλό πιο παχυά από 'σένα.
Νανάκος: Αν ψηφίσεις τη μπετονιέρα, θα ξυπνήσεις χωρίς μουστάκια.
Λέννυ: Αν δεν ψηφίσω τη Μαλτίζερ, θα ξυπνήσεις χωρίς τοίχους.
Νανάκος: Γιατί δεν ψηφίζεις τον Σάκη που πηδάει από το μανταλάκι?
Λέννυ: Δεν είμαι η γιαγιά σε οίστρο.
Νανάκος: Γιατί δεν ψηφίζεις την Πατρίτσια που είναι μιά μεγάλη κυρία του γαλλικού τραγουδιού?
Λέννυ: Αν ήταν η Πατρίτσια από το "Wall" θα το σκεφτόμουν.
Νανάκος: Γιατί δεν ψηφίζεις την Ντίτα που αγαπάει και τους σκύλους?
Λέννυ: Μα εγώ τους μισώ τους σκύλους.
Νανάκος: Aν ανακαλύψω πως ψήφισες το κιούπι θα τρως μιά εβδομάδα κροκέτες. Από τις φτηνές, τις χύμα.
Λέννυ: Kelba!
Νανάκος: Μίλησε κανείς?
Λέννυ: Έσκασα ... poxt!

Δυό πόρτες έχει η ζωή

Με αγάπη από τον ρεπόρτερ Ηλία, τα Τρίκαλα κι ένα χώρο δεξιώσεων που μπορεί και να το λένε "Κάστρο" ενώ θα έπρεπε να το λένε "Βυζάντιο".

Αν σου λείπω

Προχθές το βράδυ είδα στην τηλεόραση το παρακάτω βίντεο κλιπ. (Σας έχω πει για την τελευταία μου μανία με τα Δρακουλίνια και τα Cheetos Mexicana πουπαίρνω αντί για βαλεριάνα κάθε βράδυ?) Ο τραγουδιστής λέγεται Στέλιος Μάξιμος / όποιος βρει το σκοινί να τον δέσει. Οκ, το τραγούδι είναι τόσο φρικτό που και με τον ήχο στο mute σε πονάν τ' αυτιά σου. Αυτό που με παραξένεψε περισσότερο ήταν το σενάριο του κλιπ. Pay atention:
Χτυπάει το κουδούνι κι εμφανίζεται στο κατώφλι της πόρτας ζεύγους τρίτης ηλικίας ο Στέλιος Μάξιμος (υποθέτω τουλάχιστον πως είναι ο ίδιος) αγκαλιά με ωραιότατο ανθοκήπιο. Μπαίνει στο σαλονάκι, κάθεται η ντάμα κι ο παππάς στο καναπεδάκι κι εκεί αρχίζει το μαρτύριο της Γκεστάπο: ο γαμβρός αρπάζει ένα μικρόφωνο (με stand) κι αρχίζει να λέει, να λέει, να φωνάζει και να χειρονομεί. Κάποια στιγμή εμφανίζεται κι ένας φίλος του ράπερ, κάθεται αυτός νευριασμένος στη μπερζέρα κι ο ράπερ λέει τα δικά του, πιάνοντας το μπούτι του. Το ζευγάρι εμβρόντητο στην καρέκλα ενώ αν παγώσουμε την εικόνα θα ακούσουμε τις φωνές στα κεφάλια των ηλικιωμένων: "ανάθεμα και μυριανάθεμα τα μπαλέτα της εγγόνας/ σήκω Μπαγιαντέρα για να δεις τα σουξέ της εποχής κλπ". Προς το τέλος, εμφανίζεται μια κοπέλα 18 κιλών, από αυτές που τρώνε ένα μαρτίνι και 2 πακέτα τσιγάρα για μεσημεριανό, τυλιγμένη με μιά πετσέτα. Ο τραγουδιστής γυρίζει, την κοιτάει και ξαναγυρίζει στο ζεύγος που, υποθέτω, από τα πολλά "στοπ" και "γυρίζουμε" του σκηνοθέτη έχει πάει κι έχει έρθει τρεις φορές στα εφημερεύοντα. Στο τέλος βγάζουν όλοι μαζί μιά αναμνηστική φωτογραφία για να'χουν να θυμούνται την αποφράδα μέρα. Όλοι πριν του ράπερ γιατί συνέχισε να πιάνει το μπούτι του και κόπηκε στο βαρόμετρο κόσμιας συμπεριφοράς.
Αυτό είναι όλο κι ό,τι κατάλαβες, κατάλαβες. Η μόνη λογική εξήγηση που κατάφερα να δώσω και να δικαιολογήσω το σεναριακό εύρημα είναι πως ο τραγουδιστής υποδύεται το χαπάκι της πίεσης, γι' αυτό κι απευθύνεται στους ηλικιωμένους. Και η κοπέλα είναι η αποκλειστική που προσέχει το ζεύγος (και στη συνέχεια θα τους κληρονομήσει). Αν έχετε καμιά καλύτερη ιδέα, please διαφωτίστε με γιατί χτες οδηγούσα 4,5 ώρες και πολύ με απασχολούσε το θέμα. Με απασχόλησε και η ελληνική ραπ, εν γένει, αλλά τώρα δεν προλαβαίνω - γιατί χτες μπορεί και να παντρεύτηκε η Μέρεντιθ τον Ντέρεκ και πρέπει να το διαλευκάνω. Toodles!

Μέρες που έφυγαν, ώρες που έρχονται

Όπως το περσινό καλοκαίρι, έτσι και το Πάσχα φέτος κινήθηκε σε "baby-boom" μοτίβο: το Γαλαξείδι είχε μετατραπεί σε σκηνικό του 'Οχτάποδα φρικιά' μόνο που αντί για αράχνες και ταραντούλες σε καταδίωκαν καρότσια και μωρά, μπιμπερό και πάνες, σκουφιά και παγουρίνια. Τόσα πολλά μωρά είχα να δω από το νηπιαγωγείο. Σε κάθε γωνιά, στην εκκλησία, στη λεωφόρο, στα πάρκα, στους κήπους! Κι όποιος δεν είχε μωρό, χάϊδευε μια τρομπαρισμένη κοιλίτσα. Και πρέπει να ξέρετε πως οι νέοι γονείς παρεξηγούνται όταν παρομοιάζεις το παιδί τους με το σκυλί σου. Τον λόγο βέβαια δεν τον καταλαβαίνω αφού το Λέννυ στους έξι μήνες ήταν πανέμορφο κι έπιανε πουλιά στον αέρα (κυριολεκτικά) ενώ το μωρό της Ρόζμαρι (επίσης, κυριολεκτικά) στους έξι μήνες θυμίζει κατσιμάμουνα που δεν μπορεί να περπατήσει στα τέσσερα.
Γι' αυτό λοιπόν και αποφασίσαμε με τον Θύμιο να εμφανίσουμε του χρόνου τα δικά μας μωρά! Θα νοικιάσουμε για 4 μέρες από ένα μωρό ο καθένας. Εγώ θα έχω ένα μαύρο και θα λέω πως το έκανα με τη Ριχάνα! Ο Θύμιος θα έχει ένα κίτρινο και θα λέει πως το έκανε με τη Γκονγκ Λι. Την επόμενη χρόνια, θα εμφανίσουμε άλλα μωρά, διαφορετικού φύλου, χρώματος και ηλικίας κάνοντας τους ανύποπτους ότι "μα είναι το ίδιο μωρό με το περσινό". Αυτό θα το επαναλαμβάνουμε μέχρι να εξαντληθούν τα φύλα και τα χρωματολόγια.

Η γρίπη των χοίρων. Όπως πολύ καλά γνωρίζετε, αρρωσταίνω από 2 έως 27 φορές τον χρόνο. Συνήθως γιατί θεωρώ υποχρέωση μου απέναντι στη Τέχνη όταν οδηγώ φρεσκολουσμένος να έχω και τα 4 παράθυρα της Μπουλούς ανοιχτά και να παίζει στη διαπασών το "Γιαρέμ-Γιαρέμ". Έτσι λοιπόν, όποια καινούρια γρίπη κυκλοφορεί τρυπώνει από το παράθυρο και της κάνω crash test πριν ακόμα την πάρουν είδηση στο Λοιμωδών.
Εδώ και 5 μέρες, λοιπόν, είμαι πάλι ζαβλακωμένος. Λίγο πυρετό, λίγο πόνο στο σώμα, λίγο πονόλαιμο, λίγο αγκαλιάζω την κολώνα και με παίρνει ο ύπνος. Δυστυχώς, αυτά δεν είναι τα συμπτώματα της διαβόητης γρίπης. Όπως καταλαβαίνετε, είμαι πάρα πολύ στεναχωρημένος γιατί μετά από τόσα χρόνια που στέκομαι ακλόνητος στο πλευρό του μπέϊκον, αυτό προτίμησε το Μεξικό αντί για 'μένα.
Για τον λόγο αυτό, σας καλώ όλους να επαναφέρουμε τη γρίπη των πουλερικών με τη δικαιολογία πως είναι μια αρρώστια κλασσική όπως τα loafers και ο Dean Martin.

Το highlight του μήνα ήρθε προχθές όταν ανακάλυψα πως επιτέλους ένας χριστιανός φιλοτιμήθηκε ν'ανεβάσει σε torrent την "Κόρη του Μιστράλ" (με πόσο μεγαλύτερο 'L' μπορεί να γραφεί η λέξη 'loser' στο κούτελο μου?!). Για όσους από εσάς το πρώτο ψηφίο της ηλικίας σας είναι κάτω από '3' αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Όλοι οι υπόλοιποι θα θυμούνται κάποια βράδια Τετάρτης στα μέσα των '80ς ('86-'87) που χαζεύαμε τη -σαραντάρα τότε- Στέφανι Πάουερς να υποδύεται την 18χρονη Μαγκαλί Λουνέλ να πέφτει από ένα ταψί ντυμένη μαρουλοσαλάτα και να προσγειώνεται στην αγκαλιά του Ζουλιέν Μιστράλ που θα την ερωτευόταν και μετά θα την χώριζε και μετά θα τα έφτιαχνε με την κόρη της και θα κατέληγε να είναι ο πατέρας της εγγονής της πρώην του αγαπημένης! Λέω να οργανώσω ειδική προβολή του σίριαλ και μετά καραόκε διαγωνισμό για το ποιός θα πει καλύτερα το 'Only love' της Νάνας. Θα μοιράζουμε και περιστρεφόμενα γαρύφαλλα!

Οι φήμες που διαδίδει η - κατά τ' άλλα τρισμέγιστη- Λουκρητία πως διατηρώ σχέση με τη Σούζαν Μπόιλ σας διαβεβαιώ πως είναι ψευδείς και πλήρως ανυπόστατες. Με τη Σούζαν είχαμε γνωριστεί τυχαία γιατί ψωνίζαμε αλλαντικά από το ίδιο Tesco. Μιά μέρα στην ουρά του ταμείου μου έπεσε ένα σαλάμι που κρατούσα αγκαλιά - σαν μωρό ήταν θυμάμαι. Η ευγενέστατη Σούζαν, έσκυψε μου πιασε το σαλάμι, την ευχαρίστησα κι έκτοτε δεν την ξαναείδα. Δυστυχώς δεν ξαναείδα και το σαλάμι εκείνο γιατί ο σαλαμέμπορας κατηγορήθηκε για παράνομη διακίνηση μπλάνκο οπότε κλείσανε τα σαλάμια, κλείσανε και τα διορθωτικά.

Είναι Τετάρτη μεσημέρι και βρέχει. Σε λίγο θα φύγω για Γαλαξείδι για να μαζέψω επιτέλους το χοντρό και τη γιαγιά που ξόμειναν από τα Βάγια. Μου έχουν λείψει είναι η αλήθεια. Η γιαγιά δηλαδή γιατί για το χοντρό έχω βρει ήδη έναν κρεοπώλη στο Λαύριο
που θέλει να το αγοράσει με 35 ευρώ + Φ.Π.Α. Στο τέλος της διαδρομής με περιμένουν γεμιστά, κεφτέδες και το ποδήλατο μου. Βέβαια, την τελευταία φορά που ταξίδεψα για Γαλαξείδι με βροχή κατέληξα σ' ένα χαντάκι να μουτζώνω με τα πόδια τον Θεό. Και η Μπουλού στην εντατική. Ελπίζω να είμαι πιο τυχερός αυτή τη φορά. Αν όμως μου συμβεί κάτι σας υπερπαρακαλώ να μην φτιάξει κανείς αποχαιρετιστήρια σελίδα στο Facebook με τίτλο "Καλό ταξίδι στη γειτονιά των αγγέλων, Νανάκε !" γιατί θα στοιχειώσω τις τουαλέτες σας. Αυγά και την αγάπη μου!

Guess what baby

Essential comeback listening: Made it back - Beverley Knight

Καλή μας εβδομάδα!