Ραδιοφωνικοί εφιάλτες

Σήμερα το πρωί μποτιλιαρισμένος στου Μακρυγιάννη, είχα μιά πολύ δυσάρεστη αυτοκινητιστική εμπειρία. Είχα βγάλει όλα μου τα cds για να το καθαρίσω και είχε ξεμείνει μόνο ένα best της Ζανέτ Καπούγια κάτω από το κάθισμα του συνοδηγού: 14 τραγούδια έχει όλα κι όλα, τα 'μαθα απ' έξω και πριν χρειαστώ δραμαμίνες το έκλεισα. Και πήρα μιά πολύ δραματική απόφαση: ν' ανοίξω το ραδιόφωνο.
Το πρωινό ελληνικό ραδιόφωνο δεν είναι και πολύ ευχάριστο. Καταρχάς, έχει πολλά λόγια και λίγη μουσική. Συνήθως οι παρουσιαστές είναι δύο: αγόρι/ κορίτσι. Το αγόρι είναι συνήθως μια χαζή αδελφή ή μιά χαζή αδελφή που βλέπει ποδόσφαιρο. Ξέρω πως θα με πεις ρατσιστή αλλά όταν ακούς κάποιον να χρησιμοποιεί πρωινά καλιαρντά και στο τέλος να λέει "θέλω ν'αφιερώσω το επόμενο τραγούδι στην κοπέλα μου", η υπομονή εξαντλείται.
Η κοπελίτσα συνήθως γελάει, γελάει, γελάει, διαβάζει και καμιά είδηση από το yahoo τύπου "λυκόσκυλο με δυό ουρές γέννησε τετράδυμα ριγέ δαλματίας...αααα! μωρέ τα γλυκουλινάκια μου!". Άραγε μιλάνε σαν καθυστερημένες και μετά το δίωρο της εκπομπής τους?
Υπάρχει βέβαια και η γροθιά στο στομάχι που λέγεται Πόπη Χατζηδημητρίου! Το Ποπάκι που μου ήταν τόσο συμπαθές στα - early- '90s, κάνει το αδιανόητο: συνομιλέι με τον εαυτό της! Κάνει μιά ερώτηση που νομίζεις πως είναι ρητορική αλλά ξαφνικά η παραγωγός απαντά στον εαυτό της. Με επαρχιώτικη προφορά δε! Όπως όταν η καυμένη η Κορομηλά έβγαζε σε παράθυρο τον εαυτό της και συζητούσαν. Really creepy!
Yπάρχουν και οι ενημερωτικές βέβαια που μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε, βγάζουν και 3 γραμμές ταυτόχρονα στον αέρα και γίνεται το απόλυτο χάος. Σα να ακούς τηλεόραση.
Mπορεί οι πρωινές εκπομπές να είναι οριακά χειρότερες από εκείνες τις βραδυνές στις οποίες οι εκφωνητές ανάμεσα σε δυο τραγούδια αερολογούν για "τα όνειρα μας που απόψε έβγαλαν φτερά και κάθονται στο συρματόπλεγμα να μας αγναντέψουν". Και να μας χέσουν το παρμπρίζ!
Καλημέρα και φιλιά από την κοπέλα μου!