What's another year?

Σήμερα το πρωί ξύπνησα και ήμουν 33 και μία (μέρα). Πήγα στο μπάνιο και κοίταξα το είδωλο μου σ' ένα μπουκάλι βότκα: ήμουν φρέσκος και πιο απολαυστικός από ποτέ. Ντύθηκα, έφαγα ένα σουβλάκι που είχε μείνει από την Παρασκεύη κάτω από τον καναπέ και μπήκα στο ασανCher. Πάτησα το στοπ γιατί θυμήθηκα πως δεν είχα φορέσει ανάποδα το βρακί μου και πάλι θα μου έλιωνε ο λαβύρινθος από το μάτι.
Πήγα στη Μπουλού και βρήκα μιά κλήση. Ξανά. Έβγαλα το μπλάνκο μου, έγραψα τα στοιχεία του μπροστινού αυτοκινήτου και την χάρισα στους υαλοκαθαριστήρες ενός Twingo.
Στο δρόμο σταμάτησα για να περάσω έναν παππού στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ο παππουλάκος όμως περπατούσε πιο αργά κι από πλυντήρι πιάτων με αποτέλεσμα ν' ανάψει κόκκινο κι εγώ να μοιάζω με τον Χάρο που περνάει το νεκρό στο καθιστικό της Κόλασης.
Τα τζάμια της Μπουλούς ήταν τόσο βρώμικα που με δυσκολία ξεχώριζα τους πεζούς από τα κάγκελα. Και αναρωτήθηκα: πού είναι οι καθαριστές τζαμιών όταν τους χρειάζεσαι?
Έφτασα στη δουλειά. Βρήκα μιά διπλή λουκανικόπιτα με μουστάρδα. Την πέταξα. Στο στομάχι μου. Κοίταξα το είδωλο μου σ' ένα μπουκάλι μαρτίνι και είδα μιά ελιά που δεν είχα παρατηρήσει στο παρελθόν.
Σήμερα είναι μιά δύσκολη μέρα - not. To βράδυ κάποιος θα χαστουκιστεί (μην με ρωτάτε, δεν ξέρω παραπάνω).
Το καλό είναι πως δεν είμαι πια 17 ετών και μπορώ να βγάλω άδεια για τηλεκατευθυνόμενους πυραύλους και απλώστρα στο πεζοδρόμιο. Ευτυχώς δεν είμαι ούτε 82 και αναγκασμένος να γράψω τα memoirs μου με αρθρίτιδα.
Είμαι 33 και μία. Με λένε Νανάκο και στο πάρτυ μου σέρβιρα ωμά τορτελίνια για σνάκ.