Mέσα στον γυάλινο κώδωνα

Στη ζωή, έρχεται κάποια στιγμή που νομίζεις πως τα έχεις όλα: την καλύτερη οικογένεια, τον πιο υπέροχο σύντροφο, τους πιστότερους φίλους, την δημιουργικότερη δουλειά, τον πιο χνουδωτό σκύλο. Φαίνονται πως όλα είναι στη θέση τους και, μάλιστα, με τη δυναμικότερη προοπτική που θα μπορούσες να φανταστείς. Αλλά δεν μπορείς να φανταστείς.
Και ξαφνικά χάνεις τον έλεγχο. Τα έχεις όλα αλλά κάθε τί που θες να απολαύσεις συνοδεύεται από ένα κόμπο. Θες να περνάς όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο με τον άνθρωπο σου γιατί τόσο πολύ τον αγαπάς, αλλά δεν μπορείς. Θες να κοιμάσαι στη δουλειά σου γιατί τόσο πολύ την αγαπάς, αλλά δεν μπορείς. Θες να περάσεις χρόνο με τους φίλους σου γιατί, πώς να γίνει, έχουν περάσει πολλά χρόνια που τους λατρεύεις αλλά ούτε αυτό το μπορείς. Πρέπει να βρεις μιά ισορροπία ανάμεσα σε όλους και όλα. Πες μου πώς γίνεται;
Πώς γίνεται να μοιράσεις έτσι τη ζωή σου ώστε να μην αδικείς κανένα κομμάτι της; Πώς γίνεται μέσα στη νύχτα να σταματήσεις το μυαλό σου από το να τρέχει στο συναίσθημα που δεν κατάφερες να αποδώσεις την ημέρα που έφυγε ή την ημέρα που θα έρθει;
Τον τελευταίο καιρό ζω μέσα σε μιά μόνιμη ενοχή. Προσπαθώντας να τα κάνω όλα, νιώθω πως δεν κάνω τίποτα. Νιώθω πως έχω χάσει τον έλεγχο. Λίγο ή πολύ δεν ξέρω. Πάντως τον έχω χάσει. Και όλα αυτά που θα έπρεπε να απολαμβάνω φαίνεται πως απομακρύνονται. Μου φαίνεται πως όλα κουβαριάζονται μέσα στο μυαλό μου. Ακόμα και το μπλόγκ μου που αγαπάω τόσο πολύ εδώ και χρόνια εξαφανίζεται μέσα στον ορυμαγδό της μέρας. Έχω πολλά να γράψω αλλά νομίζω πως έχω αρχίσει να ξεχνάω πώς.
Είναι οι μέρες που ξεχνάω πώς. Οι μέρες που δεν ξέρω πώς. Όλα συνεχίζουν αλλά δεν ξέρω προς τα πού. Και η μέρα έχει τελικά πολύ λίγες ώρες για να ξεκαθαρίσω τόσους προορισμούς.
Υours faithfully.