The farfale climax

Χθες πήγαμε σε μιά υπέροχη παραλία κοντά στην Ξυνόβρυση, στα Ποτιστικά. Το όνομα παραπέμπει σε αυτό που ξέχασες να βάλεις στο μπαλκόνι σου και μόλις γυρίσεις από τις διακοπές θα τραγουδάς το "μαραμένο, μαραμένο/ λουλουδάκι είμαι κομμένο" αλλά, μην δυσανασχετείς. Η παραλία ήταν υπέροχη. Τεράστια, με βαθιά κρυστάλλινα νερά και σχετικά ήσυχη. Το 'σχετικά' πηγαίνει στα δεκάδες ζευγάρια ρακετών που σ' έστελναν στο πλησιέστερο φαρμακείο για αναβράζοντα παναντόλ σε χρόνο μηδέν! Το εντυπωσιακό εμ αυτή την παραλία ήταν πως, για κάποιο ανεξήγητο κι απίθανα ρομαντικό λόγο, υπήρχαν άνθρωποι που πέταγαν χαρταετό! Αληθινό χαρταετό, της Καθαροδευτέρας με ουρά, ζύγια and everything! Οι περισσότεροι βέβαια που πετούσαν τους αετούς ήταν τουρίστες αλλά ακόμα και αν υπήρχαν ανάμεσα τους μερικοί έλληνες με λαγάνα και ντολμαδάκια στην τσάντα θαλάσσης , ήταν μια από τις ωραιότερες εικόνες που έχω συναντήσει σε παραλία.
Πάνω από την παραλία υπάρχει ένα εστιατόριο, το Climax. Με πανοραμική θέα του ορμού, εφτά μόνο τραπεζάκια, πλούσιο μπαρ και day beds. (Αυτό το τελευταίο είναι κάτι καναπεδοκρέβατα με κουρτίνες. Το 'μωρό' με ενημέρωσε πως δεν ήταν τόσο καλά όσο της εταιρείας 'Dedon' ή της 'Ego Paris' - μην με ρωτάς: ούτε και ξέρω, ούτε και κατάλαβα!). Το εστιατόριο αυτό μας το είχε προτείνει η φίλη μου η Κλαίρη, την οποία και θα απονυχώσω με την πρώτη ευκαιρία.
Μόλις πήγαμε, ο 'μετρ' μας ενημέρωσε πως δεν μπορούσαμε να κάτσουμε γιατί στα τέσσερα τραπέζια έτρωγαν και τα άδεια ήταν ρεζερβέ! Πήραμε μιά πινακίδα που έγραφε "τα θέλει ο κώλος μας" και καθήσαμε στο μπαρ. Ένα ντάκιρι λεμόνι σερβιρισμένο σε ποτήρι του κρασιού κι ένα μπολ ταγκιασμένα νάτσος αργότερα, άδειασε ένα τραπέζι και καθίσαμε. Παραγγείλαμε
μιά σαλάτα (γιατί μυαλό δεν βάζω) και δύο κυρίως πιάτα - ζυμαρικά και μπριζόλα.
45 λεπτά αργότερα κι αφού κόντευα εκτός από την μπαγκέτα να φάω και τον μαέστρο, ήρθε η σαλάτα. Πότε ήρθε, πότε εξαφανίστηκε ούτε που το καταλάβαμε. Καλή ήταν - σουρινάμι ήταν, το άδειο μας στομάχι δεν μας άφησε περιθώρια για βιοψία. Και άρχισε πάλι η αναμονή: το μακρύ ταξίδι της πείνας μέσα στη λύσσα. Μισή ώρα αργότερα και αφού στο εστιατόριο δεν έτρωγαν πάνω από 15 άτομα (για όλα υπάρχει μιά εξήγηση) ρωτάμε τον μετρ: "Έχουμε παραγγείλει και 2 κυρίως πιάτα...", "Ω! η κουζίνα μας θα ανταμείψει την αναμονή σας!" απάντησε ο μετρ! Το επιφώνημα είχα κάτι συγκινητικά μελοδραματικό και χαμογελάσαμε ευγενικά.
Όση ώρα περιμέναμε, μάκρυναν τα νύχια, τα μαλλιά και τα δόντια μου, το 'Sunset Boulevard' ξανανέβηκε στο Λονδίνο και ξαναήρθαν στη μόδα οι ποδιές των οικιακών βοηθών. Λίγο πριν μπει ο Αύγουστος ήρθε και το φαγητό! Τρώγαμε πολύ αργά για να χορτάσουμε. Αν τυχόν θέλαμε να παραγγείλουμε κάτι ακόμα, θα φεύγαμε σε αναπηρικό καροτσάκι με πικέ κουβέρτες στα γόνατα, αναπολώντας την πρώτη φορά που παραγγείλαμε. Το φαγητό ήταν μέτριο αλλά, ξέρεις, μακαρόνια με κοτόπουλο σου φτιάχνω κι εγώ σε 10 λεπτά - μάξιμουμ. Τρώγαμε και δεν μιλούσμε, μουτζώνοντας ο ένας τον άλλον από μέσα μας.
Ο καλός Θεούλης όμως μας αποζημίωσε. Γιατί όσο τρώγαμε, ήρθε μιά Αγγλίδα που νωρίτερα είχαμε δει να ξεροψήνεται στην παραλία. Χαιρετάει τον μετρ κι αυτός της απαντά "Hello! you look like cancer!" Το αποσβολωμένο ύφος-what-the-fuck?- της κοπέλας αντιστάθμισε το δίωρο της αναμονής εξαργυρώνοντας το σε γέλιο μέχρι δακρύων. O μετρ φυσικά και κέρδισε με μεγάααλη διαφορά το βραβείο Kουλεμανσόν summer 2008! Έστω και χωρίς τιπ!