Η Κάρπαθος που θα'θελα να ξεχάσω

Στην εγκυκλοπαίδεια των καλοκαιρινών διακοπών θα βρεις την έκφραση: "Δεν έχει σημασία το μέρος αλλά η συντροφιά" - Άγνωστος. Αυτό τον άγνωστο δεν ξέρω αν τον λένε Βασίλη, Παναγιώτη ή Μερόπη. Το σίγουρο όμως είναι πως αυτός ο 'άγνωστος' δεν έχει επισκεφθεί την Κάρπαθο.

Η Κάρπαθος είναι ένα νησί που φημίζεται για τις παραλίες του, τις μακαρούνες, τους ευγενείς κατοίκους και την Όλυμπο. Ας πάρουμε κοιπόν τα πράγματα με τη σειρά.

Οι παραλίες του είναι όντως υπέροχες και θα τις λατρέψεις. Aν είσαι ο Κακλαμανάκης! Στην αντίθετη περίπτωση, τα μεγάλα κύματα θα σε στείλουν οριζοντιωμένο στο ορθοπεδικό της Ρόδου. Είναι ωραίο να τα βλέπεις αλλά αδύνατο να τα κολυμπήσεις. Κι αν καταφέρεις να βουτήξεις θα βγεις από το νερό και θα μοιάζεις με δειγματολόγιο κραγιόν για ΕΜΟ με όλες τις πιθανές αποχρώσεις του βιολετί.

Οι μακαρούνες είναι σπιτικά κοντόχοντρα μακαρόνια με ντρέσσινγκ από σοταρισμένο κρεμμύδι και τυρί. Είναι πάρα πολύ ωραία. Αν δεν τα φας κατεψυγμένα - που είναι και το πιθανότερο. Σε μερικές δε περιπτώσεις, ο φούρνος μικροκυμάτων δεν δουλεύει και τόσο καλά με αποτέλεσμα η κατεψυγμένη μακαρούνα να σου διαλύσει τον τραπέζίτη. Αν ζητήσεις τη συνταγή κανείς δεν θα θελήσει να την μοιραστεί μαζί σου!

Οι ευγενείς κάτοικοι! Ακολουθεί πραγματικός διάλογος:

"Ήρθατε χωρίς να έχετε κλείσει αυτοκίνητο?"

"Είχαμε κλείσει αλλά στα 10 χιλιόμετρα το αυτοκίνητο χάλασε και ο ιδιοκτήτης μας απείλησε πως θα μας κάνει μήνυση γιατί του χαλάσαμε τον δίσκο."

"Α, μάλιστα! Ε, συμβαίνουν αυτά!! Τί αυτοκίνητο θέλετε?"

"Ένα μικρό που να μην μας αφήσει στην επόμενη γωνία".

"Ας βρούμε μεγάλο και ευχαριστημένοι να είστε".

"Εντάξει αλλά να μην το πληρώσουμε και 60 ευρώ".

"60 ευρώ??!! Χαχαχαχχαχαχχα!! Σήμερα έδωσα ένα Fiat Punto για 80 ευρώ!"

"Δεν είναι λίγο υπερβολικό?"

"Και βέβαια είναι! Αλλά εμείς δουλέυουμε 1 μήνα τον χρόνο και πρέπει να βγάλουμε λεφτά για ένα χρόνο!"

"Το καλό είναι πως μας το λέτε στα μούτρα!"

"Ε,τι? Να μην νομίζετε πως σας κλέβω κιόλας!"

Και κάπως έτσι οι κάτοικοι από 'ευγενείς' αναβαπτίστηκαν σε 'αφοπλιστικά έντιμοι'.

Η Όλυμπος! "Η φίλη μου η Μαριάντζελα μόλις έφθασε στην Όλυμπο έβαλε τα κλάμματα" μας είπε η Αγάπη. Λογικό αφού μετά από 20 χιλιόμετρα χωμάτινης ανηφόρας η Μαριάντζελα θα κόντεψε να ξεράσει τα pancakes που έτρωγε προ διετίας στο Τέξας. Στη θέση της εκτός από κλάμματα, φίλησα και τα χαλίκια. Η Όλυμπος είναι ένα πολύ ωραίο παραδοσιακό χωριό κυριολεκτικά κρεμασμένο πάνω στο βουνό. Εκεί υποτίθεται πως συγκινείσαι από τις γυναίκες που εξακολουθούν να φορούν την παραδοσιακή ενδυμασία και είναι έτοιμες να σε καλωσορίσουν στο σπίτι τους. Αυτό γινόταν παλιά.

Πλέον οι κυρίες κάθονται και πλέκουν μπροστά στα μαγαζάκια τους με την παραδοσιακή πραγμάτεια. Στο ρόλο του 'πλέκουν' δυο χέρια που κάνουν την κίνηση του πλεξίματος κι ένα μαγικό κουβάρι που δεν ξετυλίγεται ΠΟΤΕ! Στο ρόλο της 'παραδοσιακής πραγμάτειας' πασμίνες, μαντήλια, τσάντες και παπούσια. Αν βέβαια τα κοιτάξεις λίγο καλύτερα, θα καταλάβεις πως οι κυρίες με τις παραδοσιακές στολές είναι Κινέζες και Ινδές καθώς ΟΛΑ τα πράγματα φέρουν την επιγραφή "made in China/India"! Αν ανοίξεις τον χάρτη της Καρπάθου σου εγγυώμαι πως δεν θα βρεις ούτε China ούτε India. Θα βρεις επίσης πολύ κάρυ σε παραδοσιακά σακουλάκια. Α, και το βράδυ οι κυρίες φοράνε τα κανονικά τους ρούχα και πίνουν τη λεμονίτα τους στην πλατεία. Λογικό!

Όπως καταλαβαίνεις, δεν με ενθουσίασε η Κάρπαθος. Είχε μερικά ωραία σημεία και μερικές εντυπωσιακές όψεις. Είναι όμως ένα νησί που δεν σε χαλαρώνει. Όλα τα σπίτια είναι παράξενα φτιαγμένα, λες και δεν έπρεπε να είναι καν εκεί. Όλα φαίνονται να γίνονται βεβιασμένα, με χρώμα που θα έπρεπε να είναι παραδοσιακό αλλά τελικά είναι ένα ξεθωριασμένο τουριστικό σε αγχωτικό τόνο. Λες και κάνεις διακοπές στο σετ του "My big fat greek wedding" με μόνιμο σάουντρακ τα άπαντα της Ελένης Τσαλιγοπούλου.

Μετά τις υπέροχες μέρες στο Πήλιο, η Κάρπαθος μας έκατσε στο λαιμό σαν κουκούτσι από γιαρμά.

Το καλύτερο κομμάτι της Καρπάθου λέγεται 'Γλάρος' και είναι ένα εστιατόριο/ ξενώνας στην Αρκάσα. Με πολύ μεγάλη διαφορά το καλύτερο φαγητό και οι ευγενέστεροι οικοδεσπότες. Η Σοφία που το έχει ήταν μια εξαιρετική οικοδέσποινα, φιλόξενη, περιποιητική και διακριτική. ίσως ο μοναδικός λόγος για να μην σβήσεις με γαλάζιο μπλάνκο την Κάρπαθο από κάθε μελλοντικό σχέδιο διακοπών.

Προσωπικά νομίζω πως είναι θαύμα το ότι περάσαμε ωραία με τον Στε και γελάσαμε πολύ. είναι πραγματικό κατόρθωμα το ότι δεν σφαχτήκαμε. Ή το ότι δεν σφάξαμε τον επιστάτη του ξενοδοχείου που καθότανε αθόρυβα τα μεσημέρια έξω από το παράθυρο μας για να ακούσει αυτό που κάνουν οι άνθρωποι όταν δεν μπορούν να πάνε για μπάνιο και η τηλεόραση δεν πιάνει κανένα κανάλι!

Μετά την Κάρπαθο, απέκτησα ένα σεβασμό για την Ιτέα!

The farfale climax

Χθες πήγαμε σε μιά υπέροχη παραλία κοντά στην Ξυνόβρυση, στα Ποτιστικά. Το όνομα παραπέμπει σε αυτό που ξέχασες να βάλεις στο μπαλκόνι σου και μόλις γυρίσεις από τις διακοπές θα τραγουδάς το "μαραμένο, μαραμένο/ λουλουδάκι είμαι κομμένο" αλλά, μην δυσανασχετείς. Η παραλία ήταν υπέροχη. Τεράστια, με βαθιά κρυστάλλινα νερά και σχετικά ήσυχη. Το 'σχετικά' πηγαίνει στα δεκάδες ζευγάρια ρακετών που σ' έστελναν στο πλησιέστερο φαρμακείο για αναβράζοντα παναντόλ σε χρόνο μηδέν! Το εντυπωσιακό εμ αυτή την παραλία ήταν πως, για κάποιο ανεξήγητο κι απίθανα ρομαντικό λόγο, υπήρχαν άνθρωποι που πέταγαν χαρταετό! Αληθινό χαρταετό, της Καθαροδευτέρας με ουρά, ζύγια and everything! Οι περισσότεροι βέβαια που πετούσαν τους αετούς ήταν τουρίστες αλλά ακόμα και αν υπήρχαν ανάμεσα τους μερικοί έλληνες με λαγάνα και ντολμαδάκια στην τσάντα θαλάσσης , ήταν μια από τις ωραιότερες εικόνες που έχω συναντήσει σε παραλία.
Πάνω από την παραλία υπάρχει ένα εστιατόριο, το Climax. Με πανοραμική θέα του ορμού, εφτά μόνο τραπεζάκια, πλούσιο μπαρ και day beds. (Αυτό το τελευταίο είναι κάτι καναπεδοκρέβατα με κουρτίνες. Το 'μωρό' με ενημέρωσε πως δεν ήταν τόσο καλά όσο της εταιρείας 'Dedon' ή της 'Ego Paris' - μην με ρωτάς: ούτε και ξέρω, ούτε και κατάλαβα!). Το εστιατόριο αυτό μας το είχε προτείνει η φίλη μου η Κλαίρη, την οποία και θα απονυχώσω με την πρώτη ευκαιρία.
Μόλις πήγαμε, ο 'μετρ' μας ενημέρωσε πως δεν μπορούσαμε να κάτσουμε γιατί στα τέσσερα τραπέζια έτρωγαν και τα άδεια ήταν ρεζερβέ! Πήραμε μιά πινακίδα που έγραφε "τα θέλει ο κώλος μας" και καθήσαμε στο μπαρ. Ένα ντάκιρι λεμόνι σερβιρισμένο σε ποτήρι του κρασιού κι ένα μπολ ταγκιασμένα νάτσος αργότερα, άδειασε ένα τραπέζι και καθίσαμε. Παραγγείλαμε
μιά σαλάτα (γιατί μυαλό δεν βάζω) και δύο κυρίως πιάτα - ζυμαρικά και μπριζόλα.
45 λεπτά αργότερα κι αφού κόντευα εκτός από την μπαγκέτα να φάω και τον μαέστρο, ήρθε η σαλάτα. Πότε ήρθε, πότε εξαφανίστηκε ούτε που το καταλάβαμε. Καλή ήταν - σουρινάμι ήταν, το άδειο μας στομάχι δεν μας άφησε περιθώρια για βιοψία. Και άρχισε πάλι η αναμονή: το μακρύ ταξίδι της πείνας μέσα στη λύσσα. Μισή ώρα αργότερα και αφού στο εστιατόριο δεν έτρωγαν πάνω από 15 άτομα (για όλα υπάρχει μιά εξήγηση) ρωτάμε τον μετρ: "Έχουμε παραγγείλει και 2 κυρίως πιάτα...", "Ω! η κουζίνα μας θα ανταμείψει την αναμονή σας!" απάντησε ο μετρ! Το επιφώνημα είχα κάτι συγκινητικά μελοδραματικό και χαμογελάσαμε ευγενικά.
Όση ώρα περιμέναμε, μάκρυναν τα νύχια, τα μαλλιά και τα δόντια μου, το 'Sunset Boulevard' ξανανέβηκε στο Λονδίνο και ξαναήρθαν στη μόδα οι ποδιές των οικιακών βοηθών. Λίγο πριν μπει ο Αύγουστος ήρθε και το φαγητό! Τρώγαμε πολύ αργά για να χορτάσουμε. Αν τυχόν θέλαμε να παραγγείλουμε κάτι ακόμα, θα φεύγαμε σε αναπηρικό καροτσάκι με πικέ κουβέρτες στα γόνατα, αναπολώντας την πρώτη φορά που παραγγείλαμε. Το φαγητό ήταν μέτριο αλλά, ξέρεις, μακαρόνια με κοτόπουλο σου φτιάχνω κι εγώ σε 10 λεπτά - μάξιμουμ. Τρώγαμε και δεν μιλούσμε, μουτζώνοντας ο ένας τον άλλον από μέσα μας.
Ο καλός Θεούλης όμως μας αποζημίωσε. Γιατί όσο τρώγαμε, ήρθε μιά Αγγλίδα που νωρίτερα είχαμε δει να ξεροψήνεται στην παραλία. Χαιρετάει τον μετρ κι αυτός της απαντά "Hello! you look like cancer!" Το αποσβολωμένο ύφος-what-the-fuck?- της κοπέλας αντιστάθμισε το δίωρο της αναμονής εξαργυρώνοντας το σε γέλιο μέχρι δακρύων. O μετρ φυσικά και κέρδισε με μεγάααλη διαφορά το βραβείο Kουλεμανσόν summer 2008! Έστω και χωρίς τιπ!

Ο βυθός

Όση ώρα ταξιδεύαμε χτες για την Τσαγκαράδα, στο μυαλό μου γυρνούσε ο Τόλκιν και η λέξη φετίχ που χρησιμοποιούσε ανά πέντε αράδες: φιδογυριστός, φιδογυριστή, φιδογυριστό. Ήταν σα να οδηγούσε στη πλάτη ενός ανακόντα με πλατάνια. Πολύ ωραία διαδρομή αλλά μου βγήκε η ψυχή γιατί λόγω της φιδογυριστοφοβίας μου οδηγούσα με 20 χλμ με αποτέλεσμα να έχει σχηματιστεί πίσω μου η ουρά των διοδίων της Χαλκίδας. Στο τέλος, κάποιοι με προσπέρασαν, ανταλλάξαμε μούντζες και πήγαμε στην ευχή του Θεού.
Στο ρόλο τηε ευχής, η παραλία του Μηλοπόταμου. Αν είχε περισσότερη συννεφιά θα νόμιζα πως τηλεμεταφέρθηκα στις μαγικές παραλίες της Κορνουάλης. Πολύ λεπτό χαλίκι, μεγάλα κύματα, ωραίος κόσμος, απαλή μουσική που ταίριαζε με την ώρα και το μέρος, καθαριότητα. Σωριάστηκα σε μιά ξαπλώστρα και καρβούνιασα μέχρι που διάβασα τις 178 τελευταίες σελίδες από τα "Ανίσχυρα ψεύδη του Ορεστη Χαλκιόπουλου" (από τις συνολικά 205). Που και που σήκωνα το βλέμμα μου και χόρταινα θάλασσα μέχρι εκέι που έφτανε το μάτι. Σε τέτοιες παραλίες έχεις την αίσθηση πως κολυμπάς στον ουρανό.
Τα πράγματα άρχισαν να αγριεύουν όταν περπατήσαμε στη διπλανή, μικρότερη, παραλία με τη σπηλιά. Εκεί πήγαιναν μόνο όσοι -νεαροί στην πλειψηφία τους- ήθελα να αναμετρηθούν με τα κύματα που ήταν πολύ μεγαλύτερα. Σ' ένα ρεσιτάλ ανόητης κρίσης βουτήξαμε. Το deathmatch δεν κράτησε πολύ με απόλυτο νικήτή την θάλασσα φυσικά: έγδαρα τα γόνατα μου και το 'μωρό' έχασα τα γυαλιά ηλίου του με τους διορθωτικούς φακούς. Κατεβάσαμε το κεφάλι κι επιστρέψαμε μουτρωμένοι στις ξαπλώστρες μας.
Ώρες ώρες σε πιάνει μιά ηλίθια παρόρμηση. Αυτό που θέλεις να κάνεις νικάει κατά κράτος αυτό που ξέρεις πως δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να κάνεις. Ήξερα πως δεν έπρεπε να ξαναπάω στην παραλία και να ψάξω για τα χαμένα γυαλιά ηλίου: τα κύματα ήταν πολύ μεγάλα, ο βυθός απίθανα θολός και, ούτως ή άλλως, είχαν περάσει περίπου δυό ώρες οπότε μάλλον θα ταξίδευαν ήδη για Εύβοια. Δεν είναι μεγαλοψυχία, ούτε επίδειξη γενναιότητας: απλά δεν μπορείς να βλέπεις τον άλλον θλιμμένο. Δεν θες να ξέρεις πως αυτές τις λίγες μέρες που όλα πρέπει να είναι τέλεια υπάρχει έστω και η ελάχιστη υποψία στεναχώριας. Το ανεπαίσθητο "αχ, και να μην είχε συμβεί". Δεν το θες. Γιατί δεν θες να έχεις το βάρος πως το επέτρεψες να συμβεί.
Έτσι γύρισα πίσω με τη μάσκα μου και πριν βουτήξω έκανα μια fast forward προσεύχη που συνοψιζόταν στο "θεούλη μου, ας μην γίνω χαλκομανία στα βράχια". Ως εκ θαύματος, βρήκα τα γυαλιά στα πρώτα 10 λεπτά. Σε μιά βαθιά βουτιά πριν την απελπισία, τα είδα σφηνωμένα στην άμμο του βυθού, ανάμεσα σε δυό μεγάλα βράχια. Ήταν λες και βρήκα τον χαμένο θησαυρό! Τουλάχιστον! Βγήκα από το νερό και σκεφτόμουν πως αν με ρωτήσουν στο εξής ένα πράγμα για το οποίο είμαι αληθινά περήφανος, θα σκέφτομαι πάντα τη στιγμή που έβλεπα το 'μωρό' να πλησιάζει στην παραλία τρέχοντας για να με σταματήσει πριν βουτήξω και χτυπήσω. Τη στιγμή που σήκωσα τα γυαλία ψηλά λες και ήταν το μεγαλύτερο βραβείο.
Μπορεί να ακούγεται εξαιρετικά ανόητο όλο αυτό αλλά μερικές φορές δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις στροφές που παίρνει το μυαλό μας ή τις εμμονές μας. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
Οι φακοί δυστυχώς καταστράφηκαν και τα γυαλιά είναι σχεδόν άχρηστα. Αλλά φεύγοντας από το Μηλοπόταμο ξέραμε πως υπάρχουν κύματα που με χαρά θα αψηφίσουμε για να κρατά ο ένας τον άλλον ευτυχισμένο.

H δικτατορία της τομάτας

Σε γενικές γραμμές, οι διακοπές μου μέχρι τώρα είναι υπέροχες: μπάνιο, φαγητό, ύπνος. Χθες το βράδυ δε, έβρεχε κιόλας καταρρακτωδώς για ώρες και ήταν αληθινή μαγεία. Υπάρχει όμως κι ένα μικρό αγκάθι και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας που με καταλαβαίνετε κι έχουμε περάσει τόσα τοσά μαζουλάκι.
Το downside των διακοπών λέγεται 'σαλάτα'. Μην ψάχνεις για κρυμμένα μηνύματα, δεν μιλάω μεταφορικά, είμαι ακριβής όσο ποτέ άλλοτε. Η σαλάτα: χωριάτικη, με μαρούλι, χόρτα βραστά, λαχανικά τουρσί, φασόλες (οι οποίες, thank God, μέχρι τώρα είχαν εξαντληθεί απ' όλες τις ταβέρνες), πρασινάδα λαδερή. Γιατί? Γιατί πρέπει να φάμε οπωσδήποτε σαλάτα κάθε φορά που θα κάτσουμε να ρουπώσουμε μιά ρημαδομπουκιά? "Γιατί η σαλάτα κάνει καλό/ γιατί η σαλάτα βοηθά το έντερο/ γιατί όλα στις μέρες μας είναι 'green'/ γιατί τίποτα δεν συγκρίνεται με μια δροσερή αγγουροντομάτα! Whatever happened to saganaki?!
Και κυκλοφορούν και σε τεράστιες μερίδες! Για να φάνε δυό άνθρωποι μιά σαλάτα πρέπει να αφήσουν τους μισούς κεφτέδες. Γιατί? Γιατί? Γιατί? Γιατί ο σερβιτόρος πρέπει να με κοιτάξει σαν ποντικοκούραδο αν του πω "ευχαριστώ αντί για σαλάτα θα πάρω το σπετζοφάϊ?" Πιπεριές δεν έχει κι αυτό?! Δεν θέλω καλέ μου άνθρωπε να τρώω 3 φορές τη μέρα σαλάτα. Θα μου βγει ο μαϊντανός από τ' αυτιά. "Μα είναι από το μποστάνι μας". "Μα και χέστηκα για το μεταλλαγμένο σου μποστάνι που καλοκαιριάτικα γεννάει λάχανα!"
Είμαι σε διακοπές! Θέλω λουκάνικα, πατάτες τηγανητές και κεφτέδες. Χοντρά μακαρόνια με σάλτσα, θαλασσινά και γιγαντιαίες μπριζόλες. Comprends? Kι ας πάρω και μερικά κιλά: θα φτάνω πιο γρήγορα στον πάτο της θάλασσας! Χάρισμα μου στα μούτρα τα δικά μου!
Πάω για milkshake!

υγ. κι όποιος πει πως σφήνωσα στη κουλούρα γιατί φάρδυνε ο κώλος από την σαλατοαποχή μου, να ξέρει πως έχει δίκιο!

Η σιωπή των αυγών

Το μοναδικό πράγμα που δεν μπορώ να καταλάβω με τις διακοπές είναι πώς μπορεί να αποφασίζουν να φύγουν μαζί δύο άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα να κουβεντιάσουν. Τις δυό τελευταίες μέρες πέφτουμε διαρκώς πάνω σε ζευγάρια αμίλητα: στην παραλία, στη διπλανή βεράντα, στις ταβέρνες, στην πισίνα. Τα ίδια πρόσωπα που κάθονται δίπλα δίπλα κοιτώντας ο ένας το κενό στα δεξιά και ο άλλος το κενό στ' αριστερά. Οκ! Κατανοώ το concept 'η σιωπή τα λέει απόψε όλα' και το συμμερίζομαι. Όλοι μας θέλουμε κάποια στιγμή να μην ακούμε καμία φωνή, κανένα τηλέφωνο, κανέναν ήχο, ούτε καν τις φωνές μέσα στο κεφάλι μας. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να κάθονται δύο άνθρωποι στο ίδιο τραπέζι και να μην σχολιάζουν έστω αυτά που δοκιμάζουν. Πώς γίνεται δυό γονείς να βλέπουν το παιδάκι τους να ετοιμάζεται να κάνει το σάλτο μορτάλε από τρίμετρο πεζούλι κι αντί να φωνάζουν ο ένας στον άλλο "τρέχα να σώσουμε τον Ντέμιαν!", να σκουντάει η μαμά τον μπαμπά και να του δείχνει το soon to be σιδερώτυπο στα πλακάκια της πιτσίνας. Πώς γίνεται δυό ερωτευμένοι άνθρωποι να βλέπουν στο Downtown τη φωτογράφηση της Βανδή και να μην σχολιάσουν γελώντας "Κοίτα! γυρίζουν τον Πλανήτη των πιθήκων στο Κολωκοτρωνίτσι"? Γιατί τα ζευγάρια δεν κολυμπούν μαζί?
Ίσως βέβαια και αυτό αν είναι υγιές σε έναν βαθμό. Εμείς με το 'μπεμπέ' έχουμε όλη μέρα θέματα. Θέματα, θέματα πολλά θέματα! Πάντα έχουμε βέβαια αλλά τώρα στις διακοπές ακόμα περισσότερα. Μάλλον γιατί σκεφτόμαστε το ίδιο πράγμα: όλος ο χρόνος που έχουμε τώρα είναι πολύτιμος και θέλουμε να χορτάσουμε ο ένας τον άλλον. Με κουβέντα, με παιχνίδια, με γέλια, με μαλακίες, με imaginary καράτε, με βουτιές, με μπουκιές από το ίδιο πιρούνι, με γουλιές από το ίδιο καλαμάκι. Δεν θα με πείραζε βέβαια αν σταματούσε για λίγο να μιλάει όταν διαβάζω αλλά τί να κάνουμε? Αν είναι για τον έρωτα, να τη χέσω τη λογοτεχνία.
Ωραία είναι η σιωπή όταν μοιράζεται. Άραγε όμως αντιλαμβανόμαστε τη στιγμή που η σιωπή γίνεται αμηχανία? Τη στιγμή που από το "τόσα καλοκαίρια" καταλήγουμε στο "μη μου μιλάς για καλοκαίρια?"

* ο πρωινός προβληματισμός οφείλεται κατά 93% στο disastreous πρωινό του ξενοδοχείου και την εκκωφαντική απουσία ομελέττας από το μπουφέ.
Πάω για ούζα και βουτιές!

Διακοπές στο βουνό του Φιρένζε

Από χτες αργά το βράδυ, βρισκόμαστε με το ‘μωρό’ στο Πήλιο. Το ταξίδι κράτησε λίγο παραπάνω από πέντε ώρες στη διάρκεια των οποίων ένα μηχανάκι έπεσε πάνω μας και είδαμε τις φλόγες της Βαρυμπόμπης να κόβουν την εθνική στη μέση. Στην οποία εθνική οδό χτες για πολλά, πολλά χιλιόμετρα ταξιδεύαμε ολομόναχοι. Ένα αυτοκίνητο εδώ, μιά νταλίκα πιο πέρα και γύρω γύρω εξωγήινοι. Γενικά δεν ήταν και πολύ εύκολο ταξίδι: για 80 χιλιόμετρα στον Μαλλιακό έδωσα σκληρή εσωτερική μάχη για να καταπολεμήσω την πεταλοφοβία μου. Βγαίνοντας από τον Βόλο βρήκαμε επιτέλους την πολυπόθητη πινακίδα που έγραφε «Αργαλαστή 20 χλμ». Μετά από 45 λεπτά και 4 κιλά νεύρα σε σερπαντίνες τα χιλιόμετρα παρέμειναν τα ίδια: «Αργαλαστή 20 χλμ». Kudos στη σήμανση και τους απανταχού τοπογράφους. Το δυσκολότερο κομμάτι ήταν η διαδρομή στο βουνό: ταξιδεύαμε σε pitch black φωτισμό, με μόνη ένδειξη ζωής τις αλεπούδες που πετάγονταν συχνά πυκνά στη μέση του δρόμου χαρούμενες και πιο φουντωτές από ποτέ. Επίσης, εγώ έχω γενικά μια κλίση προς τα αριστερά. Όχι ιδεολογικά αλλά λόγω άνισου καταμερισμού της προσωπικής μου βαρύτητας. Αυτή μου την κλίση την έχω μεταφέρει και στην οδήγηση που σημαίνει πως σε πολλές στροφές, οι δυό ρόδες της Μπουλούς βρίσκονταν στον αέρα. Περιμέναμε να δούμε και σε καμιά στροφή ένα κοριτσάκι με άσπρη ποδιά φρενοκομείου και μαύρα λιγδωμένα μαλλιά αλλά σταθήκαμε τυχεροί και δεν μας τίμησε.

Ευτυχώς, μας αποζημίωσε το ξενοδοχείο και η θέα, την οποία απολάυσαμε ανοίγοντας τα μάτια μας σήμερα το πρωί. Χθες, λόγω νύστας, το μόνο που καταφέραμε ήταν να τσιμπήσουμε κάτι στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Στο ρόλο του ‘κάτι’ βάλτε μιά σαλάτα λιβανέζικη που, όπως μας πληροφόρησε ο σερβιτόρος, την φτιάχνουν με ρόκα, βαλσάμικο, μαρούλι και τυριά. Τυριά δεν είχε αλλά, δόξα τω Θεώ, βρήκαμε πολλά νάτσος μέσα!

Σήμερα περάσαμε όλη τη μέρα ροχαλίζοντας. Κοιμήθηκαμε κατά τις 4 για μεσημέρι και μέσα στον ύπνο μου θυμάμαι ξεκάθαρα πως αναρωτήθηκα ‘μήπως να κοιμηθούμε συνεχόμενα και για βράδυ’? Σηκωθήκαμε όμως, πήγαμε για μπάνιο και χτύπησα και το ‘μωρό’ με μια μεγάλη ναυτική κουλούρα διάσωσης στο κεφάλι. Από τύχη δεν έπαθε διάσειση. Δική του τύχη δηλαδή γιατί έχω σαν αρχή να μην επισκέπτομαι νοσοκομεία στις διακοπές οπότε, θα κατέληγε με μαγιό πίσω από έναν θάμνο με κάπαρες.

Το καλό είναι πως το ξενοδοχείο έχει ασύρματο δίκτυο κι έτσι έχω το κομπουτεράκι μου και την ευκαιρία να ξαναγράφω στο μπλογκάκι μου που πολύ είχα παραμελήσει τελευταία και δεν μου άρεσε καθόλου αυτό.

Και τώρα ύπνο.

Αύριο πάλι.