Ο βυθός

Όση ώρα ταξιδεύαμε χτες για την Τσαγκαράδα, στο μυαλό μου γυρνούσε ο Τόλκιν και η λέξη φετίχ που χρησιμοποιούσε ανά πέντε αράδες: φιδογυριστός, φιδογυριστή, φιδογυριστό. Ήταν σα να οδηγούσε στη πλάτη ενός ανακόντα με πλατάνια. Πολύ ωραία διαδρομή αλλά μου βγήκε η ψυχή γιατί λόγω της φιδογυριστοφοβίας μου οδηγούσα με 20 χλμ με αποτέλεσμα να έχει σχηματιστεί πίσω μου η ουρά των διοδίων της Χαλκίδας. Στο τέλος, κάποιοι με προσπέρασαν, ανταλλάξαμε μούντζες και πήγαμε στην ευχή του Θεού.
Στο ρόλο τηε ευχής, η παραλία του Μηλοπόταμου. Αν είχε περισσότερη συννεφιά θα νόμιζα πως τηλεμεταφέρθηκα στις μαγικές παραλίες της Κορνουάλης. Πολύ λεπτό χαλίκι, μεγάλα κύματα, ωραίος κόσμος, απαλή μουσική που ταίριαζε με την ώρα και το μέρος, καθαριότητα. Σωριάστηκα σε μιά ξαπλώστρα και καρβούνιασα μέχρι που διάβασα τις 178 τελευταίες σελίδες από τα "Ανίσχυρα ψεύδη του Ορεστη Χαλκιόπουλου" (από τις συνολικά 205). Που και που σήκωνα το βλέμμα μου και χόρταινα θάλασσα μέχρι εκέι που έφτανε το μάτι. Σε τέτοιες παραλίες έχεις την αίσθηση πως κολυμπάς στον ουρανό.
Τα πράγματα άρχισαν να αγριεύουν όταν περπατήσαμε στη διπλανή, μικρότερη, παραλία με τη σπηλιά. Εκεί πήγαιναν μόνο όσοι -νεαροί στην πλειψηφία τους- ήθελα να αναμετρηθούν με τα κύματα που ήταν πολύ μεγαλύτερα. Σ' ένα ρεσιτάλ ανόητης κρίσης βουτήξαμε. Το deathmatch δεν κράτησε πολύ με απόλυτο νικήτή την θάλασσα φυσικά: έγδαρα τα γόνατα μου και το 'μωρό' έχασα τα γυαλιά ηλίου του με τους διορθωτικούς φακούς. Κατεβάσαμε το κεφάλι κι επιστρέψαμε μουτρωμένοι στις ξαπλώστρες μας.
Ώρες ώρες σε πιάνει μιά ηλίθια παρόρμηση. Αυτό που θέλεις να κάνεις νικάει κατά κράτος αυτό που ξέρεις πως δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να κάνεις. Ήξερα πως δεν έπρεπε να ξαναπάω στην παραλία και να ψάξω για τα χαμένα γυαλιά ηλίου: τα κύματα ήταν πολύ μεγάλα, ο βυθός απίθανα θολός και, ούτως ή άλλως, είχαν περάσει περίπου δυό ώρες οπότε μάλλον θα ταξίδευαν ήδη για Εύβοια. Δεν είναι μεγαλοψυχία, ούτε επίδειξη γενναιότητας: απλά δεν μπορείς να βλέπεις τον άλλον θλιμμένο. Δεν θες να ξέρεις πως αυτές τις λίγες μέρες που όλα πρέπει να είναι τέλεια υπάρχει έστω και η ελάχιστη υποψία στεναχώριας. Το ανεπαίσθητο "αχ, και να μην είχε συμβεί". Δεν το θες. Γιατί δεν θες να έχεις το βάρος πως το επέτρεψες να συμβεί.
Έτσι γύρισα πίσω με τη μάσκα μου και πριν βουτήξω έκανα μια fast forward προσεύχη που συνοψιζόταν στο "θεούλη μου, ας μην γίνω χαλκομανία στα βράχια". Ως εκ θαύματος, βρήκα τα γυαλιά στα πρώτα 10 λεπτά. Σε μιά βαθιά βουτιά πριν την απελπισία, τα είδα σφηνωμένα στην άμμο του βυθού, ανάμεσα σε δυό μεγάλα βράχια. Ήταν λες και βρήκα τον χαμένο θησαυρό! Τουλάχιστον! Βγήκα από το νερό και σκεφτόμουν πως αν με ρωτήσουν στο εξής ένα πράγμα για το οποίο είμαι αληθινά περήφανος, θα σκέφτομαι πάντα τη στιγμή που έβλεπα το 'μωρό' να πλησιάζει στην παραλία τρέχοντας για να με σταματήσει πριν βουτήξω και χτυπήσω. Τη στιγμή που σήκωσα τα γυαλία ψηλά λες και ήταν το μεγαλύτερο βραβείο.
Μπορεί να ακούγεται εξαιρετικά ανόητο όλο αυτό αλλά μερικές φορές δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις στροφές που παίρνει το μυαλό μας ή τις εμμονές μας. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
Οι φακοί δυστυχώς καταστράφηκαν και τα γυαλιά είναι σχεδόν άχρηστα. Αλλά φεύγοντας από το Μηλοπόταμο ξέραμε πως υπάρχουν κύματα που με χαρά θα αψηφίσουμε για να κρατά ο ένας τον άλλον ευτυχισμένο.