Τετάρτη, Ιουλίου 30, 2008

Ο βυθός

Όση ώρα ταξιδεύαμε χτες για την Τσαγκαράδα, στο μυαλό μου γυρνούσε ο Τόλκιν και η λέξη φετίχ που χρησιμοποιούσε ανά πέντε αράδες: φιδογυριστός, φιδογυριστή, φιδογυριστό. Ήταν σα να οδηγούσε στη πλάτη ενός ανακόντα με πλατάνια. Πολύ ωραία διαδρομή αλλά μου βγήκε η ψυχή γιατί λόγω της φιδογυριστοφοβίας μου οδηγούσα με 20 χλμ με αποτέλεσμα να έχει σχηματιστεί πίσω μου η ουρά των διοδίων της Χαλκίδας. Στο τέλος, κάποιοι με προσπέρασαν, ανταλλάξαμε μούντζες και πήγαμε στην ευχή του Θεού.
Στο ρόλο τηε ευχής, η παραλία του Μηλοπόταμου. Αν είχε περισσότερη συννεφιά θα νόμιζα πως τηλεμεταφέρθηκα στις μαγικές παραλίες της Κορνουάλης. Πολύ λεπτό χαλίκι, μεγάλα κύματα, ωραίος κόσμος, απαλή μουσική που ταίριαζε με την ώρα και το μέρος, καθαριότητα. Σωριάστηκα σε μιά ξαπλώστρα και καρβούνιασα μέχρι που διάβασα τις 178 τελευταίες σελίδες από τα "Ανίσχυρα ψεύδη του Ορεστη Χαλκιόπουλου" (από τις συνολικά 205). Που και που σήκωνα το βλέμμα μου και χόρταινα θάλασσα μέχρι εκέι που έφτανε το μάτι. Σε τέτοιες παραλίες έχεις την αίσθηση πως κολυμπάς στον ουρανό.
Τα πράγματα άρχισαν να αγριεύουν όταν περπατήσαμε στη διπλανή, μικρότερη, παραλία με τη σπηλιά. Εκεί πήγαιναν μόνο όσοι -νεαροί στην πλειψηφία τους- ήθελα να αναμετρηθούν με τα κύματα που ήταν πολύ μεγαλύτερα. Σ' ένα ρεσιτάλ ανόητης κρίσης βουτήξαμε. Το deathmatch δεν κράτησε πολύ με απόλυτο νικήτή την θάλασσα φυσικά: έγδαρα τα γόνατα μου και το 'μωρό' έχασα τα γυαλιά ηλίου του με τους διορθωτικούς φακούς. Κατεβάσαμε το κεφάλι κι επιστρέψαμε μουτρωμένοι στις ξαπλώστρες μας.
Ώρες ώρες σε πιάνει μιά ηλίθια παρόρμηση. Αυτό που θέλεις να κάνεις νικάει κατά κράτος αυτό που ξέρεις πως δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να κάνεις. Ήξερα πως δεν έπρεπε να ξαναπάω στην παραλία και να ψάξω για τα χαμένα γυαλιά ηλίου: τα κύματα ήταν πολύ μεγάλα, ο βυθός απίθανα θολός και, ούτως ή άλλως, είχαν περάσει περίπου δυό ώρες οπότε μάλλον θα ταξίδευαν ήδη για Εύβοια. Δεν είναι μεγαλοψυχία, ούτε επίδειξη γενναιότητας: απλά δεν μπορείς να βλέπεις τον άλλον θλιμμένο. Δεν θες να ξέρεις πως αυτές τις λίγες μέρες που όλα πρέπει να είναι τέλεια υπάρχει έστω και η ελάχιστη υποψία στεναχώριας. Το ανεπαίσθητο "αχ, και να μην είχε συμβεί". Δεν το θες. Γιατί δεν θες να έχεις το βάρος πως το επέτρεψες να συμβεί.
Έτσι γύρισα πίσω με τη μάσκα μου και πριν βουτήξω έκανα μια fast forward προσεύχη που συνοψιζόταν στο "θεούλη μου, ας μην γίνω χαλκομανία στα βράχια". Ως εκ θαύματος, βρήκα τα γυαλιά στα πρώτα 10 λεπτά. Σε μιά βαθιά βουτιά πριν την απελπισία, τα είδα σφηνωμένα στην άμμο του βυθού, ανάμεσα σε δυό μεγάλα βράχια. Ήταν λες και βρήκα τον χαμένο θησαυρό! Τουλάχιστον! Βγήκα από το νερό και σκεφτόμουν πως αν με ρωτήσουν στο εξής ένα πράγμα για το οποίο είμαι αληθινά περήφανος, θα σκέφτομαι πάντα τη στιγμή που έβλεπα το 'μωρό' να πλησιάζει στην παραλία τρέχοντας για να με σταματήσει πριν βουτήξω και χτυπήσω. Τη στιγμή που σήκωσα τα γυαλία ψηλά λες και ήταν το μεγαλύτερο βραβείο.
Μπορεί να ακούγεται εξαιρετικά ανόητο όλο αυτό αλλά μερικές φορές δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις στροφές που παίρνει το μυαλό μας ή τις εμμονές μας. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
Οι φακοί δυστυχώς καταστράφηκαν και τα γυαλιά είναι σχεδόν άχρηστα. Αλλά φεύγοντας από το Μηλοπόταμο ξέραμε πως υπάρχουν κύματα που με χαρά θα αψηφίσουμε για να κρατά ο ένας τον άλλον ευτυχισμένο.

10 σχόλια:

kanataki είπε...

νανακο μην με κανεις να συγκινούμαι

δεν είπαμε ότι η showbiz είναι σκληρή και πρέπει να γίνω γρήγορα κακιά σαν την Αλέξις??

Parsifal είπε...

Klaps. Sygkinithika.

O Mylopotamos einai auth h paralia pou sth mesh exei mia kamara k thn pernas gia na pas sth dipla paralia? An einai auth einai super super super. K exei k ena super xyma bar apo panw me enan megalo skylo. Eee? auto einai?? Fortwnw to amaksi k erxomai. (apeilh).

An-Lu είπε...

Μικρές γλυκιές στιγμές των διακοπών...
;-)

enteka είπε...

πωπω... τι όμορφη ιστορία, σας εύχομαι να είστε πάντα έτσι, μπράβο νανάκο!

philos είπε...

Μου ξύπνησε τις δικές μου μνήμες αυτό το ποστ.
Στον Μυλοπόταμο κόντεψα να πνιγώ σε ηλικία 10 χρονώ. Το τι νερό έβγαλα όταν με γυρίσαν ανάποδα... Απο αυτά τα απίστευτα κύματα που σε παίρνουν μέσα ακόμη και όταν κάθεσαι στην άμμο της παραλίας.

Σας εύχομαι πάντα ευτυχισμένοι και αγαπημένοι!
;))

ria είπε...

και με χιούμορ και ιππότης!

τυχερό το μωρό!

nanakos είπε...

ΤαπερΝτόνα, είσαι ήδη πολύ μεγαλύτερη από την Αλέξις. Οπότε, Στέφανι Φόρεστερ και αν σου αρέσει!

Πάρσι, ναι αυτός είναι ο Μυλοπόταμος! Τον σκύλο δεν τον είδαμε και το beach bar είχε γεννήσει ένα δεύτερο που έφτιαχνε σούπερ γιάμι πίτσες! Φόρτωσε το αυτοκίνητο και τρέχα!

Phile, χτες έμαθα πως σε αυτή την παραλία ένας τρελλός ψυχοθεραπευτής πήγε κατά ομάδες τους ασθενείς του και τους άφηνε εκεί για 8-12 ώρες μέχρι να καθαριστεί το μέσα τους! Προφανώς, δεν είσαι ο μοναδικός με φριχτές αναμνήσεις από την αμμουδιά!

'Εντεκα, γιατί είσαι εδώ και δεν γράφεις την συνέχεια των Στε? Γιατί? Γιατί? Γιατί?

Ρία, ο τυχερός είμαι εγώ. (Και ξέρεις, μέχρι να τελειώσουν οι διακοπές το 'μωρό' έχει μετονομαστεί σε 'καθίκι' κι εγώ σε 'μαλάκα'!) :-D

Άντζελα, ελπίζω να μην είναι οι μόνες (και αντεύχομαι βεβαίως!) ;-)

Ανώνυμος είπε...

- Γιατί δεν μπορώ να βρω κι εγώ έναν άντρα τρυφερό, με χιούμορ, να με αγαπάει, να με προσέχει και να μη μου χαλάει ποτέ χατήρι?
- Γιατί τον έχει προλάβει άλλος!
Καλή συνέχεια στις διακοπές σας, εύχομαι να συνεχίσετε να είστε ευτυχισμένοι μαζί για πολύ πολύ καιρό ακόμα...
Μαρία

Ανώνυμος είπε...

...και διαβάζω σιωπηλά τα ποστ των διακοπών που κάνεις και ηρεμώ και γελάω και συγκινούμαι και, τέλος πάντων, όσα γράφουν και οι υπόλοιποι..

Νανάκο σε διαβάζω χρόνια και ως τώρα δεν με έχεις απογοητεύσει με αυτό που είσαι: εσύ, αληθινός, όπως από το πρώτο ποστ σου. Και αυτό είναι το κυριότερο για να διαβάζεις κάποιον..

Φιλιά!

ΥΓ
(Δεν αφήνω σχόλιο με το μπλογκο-όνομά μου για να μην θεωρηθεί γλύψιμο!)

billzouk είπε...

ωραιο ποστ! (ριχνω το γλυψιμο μου, για τις εξετασεις του χρονου. Των φρονιμων τα παιδια ...)
Αληθεια πολυ ωραιο ποστ.