Διακοπές στο βουνό του Φιρένζε

Από χτες αργά το βράδυ, βρισκόμαστε με το ‘μωρό’ στο Πήλιο. Το ταξίδι κράτησε λίγο παραπάνω από πέντε ώρες στη διάρκεια των οποίων ένα μηχανάκι έπεσε πάνω μας και είδαμε τις φλόγες της Βαρυμπόμπης να κόβουν την εθνική στη μέση. Στην οποία εθνική οδό χτες για πολλά, πολλά χιλιόμετρα ταξιδεύαμε ολομόναχοι. Ένα αυτοκίνητο εδώ, μιά νταλίκα πιο πέρα και γύρω γύρω εξωγήινοι. Γενικά δεν ήταν και πολύ εύκολο ταξίδι: για 80 χιλιόμετρα στον Μαλλιακό έδωσα σκληρή εσωτερική μάχη για να καταπολεμήσω την πεταλοφοβία μου. Βγαίνοντας από τον Βόλο βρήκαμε επιτέλους την πολυπόθητη πινακίδα που έγραφε «Αργαλαστή 20 χλμ». Μετά από 45 λεπτά και 4 κιλά νεύρα σε σερπαντίνες τα χιλιόμετρα παρέμειναν τα ίδια: «Αργαλαστή 20 χλμ». Kudos στη σήμανση και τους απανταχού τοπογράφους. Το δυσκολότερο κομμάτι ήταν η διαδρομή στο βουνό: ταξιδεύαμε σε pitch black φωτισμό, με μόνη ένδειξη ζωής τις αλεπούδες που πετάγονταν συχνά πυκνά στη μέση του δρόμου χαρούμενες και πιο φουντωτές από ποτέ. Επίσης, εγώ έχω γενικά μια κλίση προς τα αριστερά. Όχι ιδεολογικά αλλά λόγω άνισου καταμερισμού της προσωπικής μου βαρύτητας. Αυτή μου την κλίση την έχω μεταφέρει και στην οδήγηση που σημαίνει πως σε πολλές στροφές, οι δυό ρόδες της Μπουλούς βρίσκονταν στον αέρα. Περιμέναμε να δούμε και σε καμιά στροφή ένα κοριτσάκι με άσπρη ποδιά φρενοκομείου και μαύρα λιγδωμένα μαλλιά αλλά σταθήκαμε τυχεροί και δεν μας τίμησε.

Ευτυχώς, μας αποζημίωσε το ξενοδοχείο και η θέα, την οποία απολάυσαμε ανοίγοντας τα μάτια μας σήμερα το πρωί. Χθες, λόγω νύστας, το μόνο που καταφέραμε ήταν να τσιμπήσουμε κάτι στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Στο ρόλο του ‘κάτι’ βάλτε μιά σαλάτα λιβανέζικη που, όπως μας πληροφόρησε ο σερβιτόρος, την φτιάχνουν με ρόκα, βαλσάμικο, μαρούλι και τυριά. Τυριά δεν είχε αλλά, δόξα τω Θεώ, βρήκαμε πολλά νάτσος μέσα!

Σήμερα περάσαμε όλη τη μέρα ροχαλίζοντας. Κοιμήθηκαμε κατά τις 4 για μεσημέρι και μέσα στον ύπνο μου θυμάμαι ξεκάθαρα πως αναρωτήθηκα ‘μήπως να κοιμηθούμε συνεχόμενα και για βράδυ’? Σηκωθήκαμε όμως, πήγαμε για μπάνιο και χτύπησα και το ‘μωρό’ με μια μεγάλη ναυτική κουλούρα διάσωσης στο κεφάλι. Από τύχη δεν έπαθε διάσειση. Δική του τύχη δηλαδή γιατί έχω σαν αρχή να μην επισκέπτομαι νοσοκομεία στις διακοπές οπότε, θα κατέληγε με μαγιό πίσω από έναν θάμνο με κάπαρες.

Το καλό είναι πως το ξενοδοχείο έχει ασύρματο δίκτυο κι έτσι έχω το κομπουτεράκι μου και την ευκαιρία να ξαναγράφω στο μπλογκάκι μου που πολύ είχα παραμελήσει τελευταία και δεν μου άρεσε καθόλου αυτό.

Και τώρα ύπνο.

Αύριο πάλι.