The farfale climax

Χθες πήγαμε σε μιά υπέροχη παραλία κοντά στην Ξυνόβρυση, στα Ποτιστικά. Το όνομα παραπέμπει σε αυτό που ξέχασες να βάλεις στο μπαλκόνι σου και μόλις γυρίσεις από τις διακοπές θα τραγουδάς το "μαραμένο, μαραμένο/ λουλουδάκι είμαι κομμένο" αλλά, μην δυσανασχετείς. Η παραλία ήταν υπέροχη. Τεράστια, με βαθιά κρυστάλλινα νερά και σχετικά ήσυχη. Το 'σχετικά' πηγαίνει στα δεκάδες ζευγάρια ρακετών που σ' έστελναν στο πλησιέστερο φαρμακείο για αναβράζοντα παναντόλ σε χρόνο μηδέν! Το εντυπωσιακό εμ αυτή την παραλία ήταν πως, για κάποιο ανεξήγητο κι απίθανα ρομαντικό λόγο, υπήρχαν άνθρωποι που πέταγαν χαρταετό! Αληθινό χαρταετό, της Καθαροδευτέρας με ουρά, ζύγια and everything! Οι περισσότεροι βέβαια που πετούσαν τους αετούς ήταν τουρίστες αλλά ακόμα και αν υπήρχαν ανάμεσα τους μερικοί έλληνες με λαγάνα και ντολμαδάκια στην τσάντα θαλάσσης , ήταν μια από τις ωραιότερες εικόνες που έχω συναντήσει σε παραλία.
Πάνω από την παραλία υπάρχει ένα εστιατόριο, το Climax. Με πανοραμική θέα του ορμού, εφτά μόνο τραπεζάκια, πλούσιο μπαρ και day beds. (Αυτό το τελευταίο είναι κάτι καναπεδοκρέβατα με κουρτίνες. Το 'μωρό' με ενημέρωσε πως δεν ήταν τόσο καλά όσο της εταιρείας 'Dedon' ή της 'Ego Paris' - μην με ρωτάς: ούτε και ξέρω, ούτε και κατάλαβα!). Το εστιατόριο αυτό μας το είχε προτείνει η φίλη μου η Κλαίρη, την οποία και θα απονυχώσω με την πρώτη ευκαιρία.
Μόλις πήγαμε, ο 'μετρ' μας ενημέρωσε πως δεν μπορούσαμε να κάτσουμε γιατί στα τέσσερα τραπέζια έτρωγαν και τα άδεια ήταν ρεζερβέ! Πήραμε μιά πινακίδα που έγραφε "τα θέλει ο κώλος μας" και καθήσαμε στο μπαρ. Ένα ντάκιρι λεμόνι σερβιρισμένο σε ποτήρι του κρασιού κι ένα μπολ ταγκιασμένα νάτσος αργότερα, άδειασε ένα τραπέζι και καθίσαμε. Παραγγείλαμε
μιά σαλάτα (γιατί μυαλό δεν βάζω) και δύο κυρίως πιάτα - ζυμαρικά και μπριζόλα.
45 λεπτά αργότερα κι αφού κόντευα εκτός από την μπαγκέτα να φάω και τον μαέστρο, ήρθε η σαλάτα. Πότε ήρθε, πότε εξαφανίστηκε ούτε που το καταλάβαμε. Καλή ήταν - σουρινάμι ήταν, το άδειο μας στομάχι δεν μας άφησε περιθώρια για βιοψία. Και άρχισε πάλι η αναμονή: το μακρύ ταξίδι της πείνας μέσα στη λύσσα. Μισή ώρα αργότερα και αφού στο εστιατόριο δεν έτρωγαν πάνω από 15 άτομα (για όλα υπάρχει μιά εξήγηση) ρωτάμε τον μετρ: "Έχουμε παραγγείλει και 2 κυρίως πιάτα...", "Ω! η κουζίνα μας θα ανταμείψει την αναμονή σας!" απάντησε ο μετρ! Το επιφώνημα είχα κάτι συγκινητικά μελοδραματικό και χαμογελάσαμε ευγενικά.
Όση ώρα περιμέναμε, μάκρυναν τα νύχια, τα μαλλιά και τα δόντια μου, το 'Sunset Boulevard' ξανανέβηκε στο Λονδίνο και ξαναήρθαν στη μόδα οι ποδιές των οικιακών βοηθών. Λίγο πριν μπει ο Αύγουστος ήρθε και το φαγητό! Τρώγαμε πολύ αργά για να χορτάσουμε. Αν τυχόν θέλαμε να παραγγείλουμε κάτι ακόμα, θα φεύγαμε σε αναπηρικό καροτσάκι με πικέ κουβέρτες στα γόνατα, αναπολώντας την πρώτη φορά που παραγγείλαμε. Το φαγητό ήταν μέτριο αλλά, ξέρεις, μακαρόνια με κοτόπουλο σου φτιάχνω κι εγώ σε 10 λεπτά - μάξιμουμ. Τρώγαμε και δεν μιλούσμε, μουτζώνοντας ο ένας τον άλλον από μέσα μας.
Ο καλός Θεούλης όμως μας αποζημίωσε. Γιατί όσο τρώγαμε, ήρθε μιά Αγγλίδα που νωρίτερα είχαμε δει να ξεροψήνεται στην παραλία. Χαιρετάει τον μετρ κι αυτός της απαντά "Hello! you look like cancer!" Το αποσβολωμένο ύφος-what-the-fuck?- της κοπέλας αντιστάθμισε το δίωρο της αναμονής εξαργυρώνοντας το σε γέλιο μέχρι δακρύων. O μετρ φυσικά και κέρδισε με μεγάααλη διαφορά το βραβείο Kουλεμανσόν summer 2008! Έστω και χωρίς τιπ!

Ο βυθός

Όση ώρα ταξιδεύαμε χτες για την Τσαγκαράδα, στο μυαλό μου γυρνούσε ο Τόλκιν και η λέξη φετίχ που χρησιμοποιούσε ανά πέντε αράδες: φιδογυριστός, φιδογυριστή, φιδογυριστό. Ήταν σα να οδηγούσε στη πλάτη ενός ανακόντα με πλατάνια. Πολύ ωραία διαδρομή αλλά μου βγήκε η ψυχή γιατί λόγω της φιδογυριστοφοβίας μου οδηγούσα με 20 χλμ με αποτέλεσμα να έχει σχηματιστεί πίσω μου η ουρά των διοδίων της Χαλκίδας. Στο τέλος, κάποιοι με προσπέρασαν, ανταλλάξαμε μούντζες και πήγαμε στην ευχή του Θεού.
Στο ρόλο τηε ευχής, η παραλία του Μηλοπόταμου. Αν είχε περισσότερη συννεφιά θα νόμιζα πως τηλεμεταφέρθηκα στις μαγικές παραλίες της Κορνουάλης. Πολύ λεπτό χαλίκι, μεγάλα κύματα, ωραίος κόσμος, απαλή μουσική που ταίριαζε με την ώρα και το μέρος, καθαριότητα. Σωριάστηκα σε μιά ξαπλώστρα και καρβούνιασα μέχρι που διάβασα τις 178 τελευταίες σελίδες από τα "Ανίσχυρα ψεύδη του Ορεστη Χαλκιόπουλου" (από τις συνολικά 205). Που και που σήκωνα το βλέμμα μου και χόρταινα θάλασσα μέχρι εκέι που έφτανε το μάτι. Σε τέτοιες παραλίες έχεις την αίσθηση πως κολυμπάς στον ουρανό.
Τα πράγματα άρχισαν να αγριεύουν όταν περπατήσαμε στη διπλανή, μικρότερη, παραλία με τη σπηλιά. Εκεί πήγαιναν μόνο όσοι -νεαροί στην πλειψηφία τους- ήθελα να αναμετρηθούν με τα κύματα που ήταν πολύ μεγαλύτερα. Σ' ένα ρεσιτάλ ανόητης κρίσης βουτήξαμε. Το deathmatch δεν κράτησε πολύ με απόλυτο νικήτή την θάλασσα φυσικά: έγδαρα τα γόνατα μου και το 'μωρό' έχασα τα γυαλιά ηλίου του με τους διορθωτικούς φακούς. Κατεβάσαμε το κεφάλι κι επιστρέψαμε μουτρωμένοι στις ξαπλώστρες μας.
Ώρες ώρες σε πιάνει μιά ηλίθια παρόρμηση. Αυτό που θέλεις να κάνεις νικάει κατά κράτος αυτό που ξέρεις πως δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να κάνεις. Ήξερα πως δεν έπρεπε να ξαναπάω στην παραλία και να ψάξω για τα χαμένα γυαλιά ηλίου: τα κύματα ήταν πολύ μεγάλα, ο βυθός απίθανα θολός και, ούτως ή άλλως, είχαν περάσει περίπου δυό ώρες οπότε μάλλον θα ταξίδευαν ήδη για Εύβοια. Δεν είναι μεγαλοψυχία, ούτε επίδειξη γενναιότητας: απλά δεν μπορείς να βλέπεις τον άλλον θλιμμένο. Δεν θες να ξέρεις πως αυτές τις λίγες μέρες που όλα πρέπει να είναι τέλεια υπάρχει έστω και η ελάχιστη υποψία στεναχώριας. Το ανεπαίσθητο "αχ, και να μην είχε συμβεί". Δεν το θες. Γιατί δεν θες να έχεις το βάρος πως το επέτρεψες να συμβεί.
Έτσι γύρισα πίσω με τη μάσκα μου και πριν βουτήξω έκανα μια fast forward προσεύχη που συνοψιζόταν στο "θεούλη μου, ας μην γίνω χαλκομανία στα βράχια". Ως εκ θαύματος, βρήκα τα γυαλιά στα πρώτα 10 λεπτά. Σε μιά βαθιά βουτιά πριν την απελπισία, τα είδα σφηνωμένα στην άμμο του βυθού, ανάμεσα σε δυό μεγάλα βράχια. Ήταν λες και βρήκα τον χαμένο θησαυρό! Τουλάχιστον! Βγήκα από το νερό και σκεφτόμουν πως αν με ρωτήσουν στο εξής ένα πράγμα για το οποίο είμαι αληθινά περήφανος, θα σκέφτομαι πάντα τη στιγμή που έβλεπα το 'μωρό' να πλησιάζει στην παραλία τρέχοντας για να με σταματήσει πριν βουτήξω και χτυπήσω. Τη στιγμή που σήκωσα τα γυαλία ψηλά λες και ήταν το μεγαλύτερο βραβείο.
Μπορεί να ακούγεται εξαιρετικά ανόητο όλο αυτό αλλά μερικές φορές δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις στροφές που παίρνει το μυαλό μας ή τις εμμονές μας. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
Οι φακοί δυστυχώς καταστράφηκαν και τα γυαλιά είναι σχεδόν άχρηστα. Αλλά φεύγοντας από το Μηλοπόταμο ξέραμε πως υπάρχουν κύματα που με χαρά θα αψηφίσουμε για να κρατά ο ένας τον άλλον ευτυχισμένο.

H δικτατορία της τομάτας

Σε γενικές γραμμές, οι διακοπές μου μέχρι τώρα είναι υπέροχες: μπάνιο, φαγητό, ύπνος. Χθες το βράδυ δε, έβρεχε κιόλας καταρρακτωδώς για ώρες και ήταν αληθινή μαγεία. Υπάρχει όμως κι ένα μικρό αγκάθι και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας που με καταλαβαίνετε κι έχουμε περάσει τόσα τοσά μαζουλάκι.
Το downside των διακοπών λέγεται 'σαλάτα'. Μην ψάχνεις για κρυμμένα μηνύματα, δεν μιλάω μεταφορικά, είμαι ακριβής όσο ποτέ άλλοτε. Η σαλάτα: χωριάτικη, με μαρούλι, χόρτα βραστά, λαχανικά τουρσί, φασόλες (οι οποίες, thank God, μέχρι τώρα είχαν εξαντληθεί απ' όλες τις ταβέρνες), πρασινάδα λαδερή. Γιατί? Γιατί πρέπει να φάμε οπωσδήποτε σαλάτα κάθε φορά που θα κάτσουμε να ρουπώσουμε μιά ρημαδομπουκιά? "Γιατί η σαλάτα κάνει καλό/ γιατί η σαλάτα βοηθά το έντερο/ γιατί όλα στις μέρες μας είναι 'green'/ γιατί τίποτα δεν συγκρίνεται με μια δροσερή αγγουροντομάτα! Whatever happened to saganaki?!
Και κυκλοφορούν και σε τεράστιες μερίδες! Για να φάνε δυό άνθρωποι μιά σαλάτα πρέπει να αφήσουν τους μισούς κεφτέδες. Γιατί? Γιατί? Γιατί? Γιατί ο σερβιτόρος πρέπει να με κοιτάξει σαν ποντικοκούραδο αν του πω "ευχαριστώ αντί για σαλάτα θα πάρω το σπετζοφάϊ?" Πιπεριές δεν έχει κι αυτό?! Δεν θέλω καλέ μου άνθρωπε να τρώω 3 φορές τη μέρα σαλάτα. Θα μου βγει ο μαϊντανός από τ' αυτιά. "Μα είναι από το μποστάνι μας". "Μα και χέστηκα για το μεταλλαγμένο σου μποστάνι που καλοκαιριάτικα γεννάει λάχανα!"
Είμαι σε διακοπές! Θέλω λουκάνικα, πατάτες τηγανητές και κεφτέδες. Χοντρά μακαρόνια με σάλτσα, θαλασσινά και γιγαντιαίες μπριζόλες. Comprends? Kι ας πάρω και μερικά κιλά: θα φτάνω πιο γρήγορα στον πάτο της θάλασσας! Χάρισμα μου στα μούτρα τα δικά μου!
Πάω για milkshake!

υγ. κι όποιος πει πως σφήνωσα στη κουλούρα γιατί φάρδυνε ο κώλος από την σαλατοαποχή μου, να ξέρει πως έχει δίκιο!

Η σιωπή των αυγών

Το μοναδικό πράγμα που δεν μπορώ να καταλάβω με τις διακοπές είναι πώς μπορεί να αποφασίζουν να φύγουν μαζί δύο άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα να κουβεντιάσουν. Τις δυό τελευταίες μέρες πέφτουμε διαρκώς πάνω σε ζευγάρια αμίλητα: στην παραλία, στη διπλανή βεράντα, στις ταβέρνες, στην πισίνα. Τα ίδια πρόσωπα που κάθονται δίπλα δίπλα κοιτώντας ο ένας το κενό στα δεξιά και ο άλλος το κενό στ' αριστερά. Οκ! Κατανοώ το concept 'η σιωπή τα λέει απόψε όλα' και το συμμερίζομαι. Όλοι μας θέλουμε κάποια στιγμή να μην ακούμε καμία φωνή, κανένα τηλέφωνο, κανέναν ήχο, ούτε καν τις φωνές μέσα στο κεφάλι μας. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να κάθονται δύο άνθρωποι στο ίδιο τραπέζι και να μην σχολιάζουν έστω αυτά που δοκιμάζουν. Πώς γίνεται δυό γονείς να βλέπουν το παιδάκι τους να ετοιμάζεται να κάνει το σάλτο μορτάλε από τρίμετρο πεζούλι κι αντί να φωνάζουν ο ένας στον άλλο "τρέχα να σώσουμε τον Ντέμιαν!", να σκουντάει η μαμά τον μπαμπά και να του δείχνει το soon to be σιδερώτυπο στα πλακάκια της πιτσίνας. Πώς γίνεται δυό ερωτευμένοι άνθρωποι να βλέπουν στο Downtown τη φωτογράφηση της Βανδή και να μην σχολιάσουν γελώντας "Κοίτα! γυρίζουν τον Πλανήτη των πιθήκων στο Κολωκοτρωνίτσι"? Γιατί τα ζευγάρια δεν κολυμπούν μαζί?
Ίσως βέβαια και αυτό αν είναι υγιές σε έναν βαθμό. Εμείς με το 'μπεμπέ' έχουμε όλη μέρα θέματα. Θέματα, θέματα πολλά θέματα! Πάντα έχουμε βέβαια αλλά τώρα στις διακοπές ακόμα περισσότερα. Μάλλον γιατί σκεφτόμαστε το ίδιο πράγμα: όλος ο χρόνος που έχουμε τώρα είναι πολύτιμος και θέλουμε να χορτάσουμε ο ένας τον άλλον. Με κουβέντα, με παιχνίδια, με γέλια, με μαλακίες, με imaginary καράτε, με βουτιές, με μπουκιές από το ίδιο πιρούνι, με γουλιές από το ίδιο καλαμάκι. Δεν θα με πείραζε βέβαια αν σταματούσε για λίγο να μιλάει όταν διαβάζω αλλά τί να κάνουμε? Αν είναι για τον έρωτα, να τη χέσω τη λογοτεχνία.
Ωραία είναι η σιωπή όταν μοιράζεται. Άραγε όμως αντιλαμβανόμαστε τη στιγμή που η σιωπή γίνεται αμηχανία? Τη στιγμή που από το "τόσα καλοκαίρια" καταλήγουμε στο "μη μου μιλάς για καλοκαίρια?"

* ο πρωινός προβληματισμός οφείλεται κατά 93% στο disastreous πρωινό του ξενοδοχείου και την εκκωφαντική απουσία ομελέττας από το μπουφέ.
Πάω για ούζα και βουτιές!

Διακοπές στο βουνό του Φιρένζε

Από χτες αργά το βράδυ, βρισκόμαστε με το ‘μωρό’ στο Πήλιο. Το ταξίδι κράτησε λίγο παραπάνω από πέντε ώρες στη διάρκεια των οποίων ένα μηχανάκι έπεσε πάνω μας και είδαμε τις φλόγες της Βαρυμπόμπης να κόβουν την εθνική στη μέση. Στην οποία εθνική οδό χτες για πολλά, πολλά χιλιόμετρα ταξιδεύαμε ολομόναχοι. Ένα αυτοκίνητο εδώ, μιά νταλίκα πιο πέρα και γύρω γύρω εξωγήινοι. Γενικά δεν ήταν και πολύ εύκολο ταξίδι: για 80 χιλιόμετρα στον Μαλλιακό έδωσα σκληρή εσωτερική μάχη για να καταπολεμήσω την πεταλοφοβία μου. Βγαίνοντας από τον Βόλο βρήκαμε επιτέλους την πολυπόθητη πινακίδα που έγραφε «Αργαλαστή 20 χλμ». Μετά από 45 λεπτά και 4 κιλά νεύρα σε σερπαντίνες τα χιλιόμετρα παρέμειναν τα ίδια: «Αργαλαστή 20 χλμ». Kudos στη σήμανση και τους απανταχού τοπογράφους. Το δυσκολότερο κομμάτι ήταν η διαδρομή στο βουνό: ταξιδεύαμε σε pitch black φωτισμό, με μόνη ένδειξη ζωής τις αλεπούδες που πετάγονταν συχνά πυκνά στη μέση του δρόμου χαρούμενες και πιο φουντωτές από ποτέ. Επίσης, εγώ έχω γενικά μια κλίση προς τα αριστερά. Όχι ιδεολογικά αλλά λόγω άνισου καταμερισμού της προσωπικής μου βαρύτητας. Αυτή μου την κλίση την έχω μεταφέρει και στην οδήγηση που σημαίνει πως σε πολλές στροφές, οι δυό ρόδες της Μπουλούς βρίσκονταν στον αέρα. Περιμέναμε να δούμε και σε καμιά στροφή ένα κοριτσάκι με άσπρη ποδιά φρενοκομείου και μαύρα λιγδωμένα μαλλιά αλλά σταθήκαμε τυχεροί και δεν μας τίμησε.

Ευτυχώς, μας αποζημίωσε το ξενοδοχείο και η θέα, την οποία απολάυσαμε ανοίγοντας τα μάτια μας σήμερα το πρωί. Χθες, λόγω νύστας, το μόνο που καταφέραμε ήταν να τσιμπήσουμε κάτι στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Στο ρόλο του ‘κάτι’ βάλτε μιά σαλάτα λιβανέζικη που, όπως μας πληροφόρησε ο σερβιτόρος, την φτιάχνουν με ρόκα, βαλσάμικο, μαρούλι και τυριά. Τυριά δεν είχε αλλά, δόξα τω Θεώ, βρήκαμε πολλά νάτσος μέσα!

Σήμερα περάσαμε όλη τη μέρα ροχαλίζοντας. Κοιμήθηκαμε κατά τις 4 για μεσημέρι και μέσα στον ύπνο μου θυμάμαι ξεκάθαρα πως αναρωτήθηκα ‘μήπως να κοιμηθούμε συνεχόμενα και για βράδυ’? Σηκωθήκαμε όμως, πήγαμε για μπάνιο και χτύπησα και το ‘μωρό’ με μια μεγάλη ναυτική κουλούρα διάσωσης στο κεφάλι. Από τύχη δεν έπαθε διάσειση. Δική του τύχη δηλαδή γιατί έχω σαν αρχή να μην επισκέπτομαι νοσοκομεία στις διακοπές οπότε, θα κατέληγε με μαγιό πίσω από έναν θάμνο με κάπαρες.

Το καλό είναι πως το ξενοδοχείο έχει ασύρματο δίκτυο κι έτσι έχω το κομπουτεράκι μου και την ευκαιρία να ξαναγράφω στο μπλογκάκι μου που πολύ είχα παραμελήσει τελευταία και δεν μου άρεσε καθόλου αυτό.

Και τώρα ύπνο.

Αύριο πάλι.

Το ορφανοτροφείο

Προχθές, είχα αποφασίσει πως θα περάσω τη βραδιά μου στη δεξιά γωνία του καναπέ κρατώντας στο' να χέρι το τσιγάρο, στ' άλλο χέρι το καρπούζι. Το ερ κοντισιόν σε αρνητικό δείκτη, το παιδί αναποδογυρισμένο στον διάδρομο and a partridge in a pair tree!
Πήγα λοιπόν στο dvd club και, όπως συνηθίζω, στήθηκα με ανοιχτό το στόμα μπροστά από το stand με τις ταινιές. Δέκα αποχαυνωμένα λεπτά αργότερα, οι φιναλίστ της βραδυάς ήταν οι εξής δυο: το ψυχολογικό θρίλερ "Το ορφανοτροφείο" και, την οικολογική περιπέτεια "Mega-snake" - νομίζω πως οποιαδήποτε επεξήγηση είναι αδικαιολόγητα περιττή.
Mε την πρώτη ταινία θα ερχόμουν σ' επαφή με τη non-existent αρτιστίκ πλευρά του ισπανόφωνου εαυτού μου. Η δεύτερη ήταν ξεκάθαρο tribute στη Γιάννα που γοητεύεται από οτιδήποτε σαυροειδές, καρχαροειδές, εντομοειδές κλπ κλπ. Όσο ταλανιζόμουν, παρατήρησα πως το χοντρό (αλλά μυώδες και ηλιοκαμένο) σκυλί μου αντί να με περιμένει πιστά στο πεζοδρόμιο, είχε πάρει την κατηφόρα (στο ρόλο της κατηφόρας, ο δρόμος προς το συντριβάνι της Ζέας). Από ένστικτο, έδωσα μιά ταινία στον υπάλληλο κι έφυγα να μαζέψω τον Φέλπς πριν βουτήξει για το παγκόσμιο στην πεταλούδα.
Γυρίσαμε σπίτι σώοι και, κυρίως, στεγνοί. Έβαλα την ταινία, πήρα αγκαλιά το καρπούζι και οριζοντιώθηκα. Μετά από τα πρώτα 30 λεπτά της ταινίας ήταν σαφές πως είχα διαλέξει το λάθος έργο, την λάθος βραδυά.
Έκανα ένα γρήγορο ζάπινγκ μπας και πετύχω βίντεο κλιπ με την Αθηνά Χαϊκάλη αλλά τίποτα. Αποφάσισα πως η Τέχνη θέλει θυσίες και ξαναπάτησα στο play.


Λίγα λόγια για το έργο: ένα ζευγάρι ζει σ' ένα σπίτι που παλιά ήταν ορφανοτροφείο. Έχουν υιοθετήσει κι ένα παιδάκι που στην καλύτερη περιγραφή έχει aids και στην χειρότερη, ένα κοπάδι από imaginary friends. Το παιδάκι εξαφανίζεται, η μαμά ψάχνει να βρει τους φανταστικούς του φίλους για να το πάρει πίσω και στο τέλος όλοι παντρεύονται.
Λίγα λόγια για τις παρενέργειες του έργου: παιδάκια, παιδάκια, παιδάκια. Ξυπόλητα, άρρωστα, δαιμονισμένα, με βρώμικα ρουχαλάκια και κουκούλες πιο μακάβριες από την μάσκα του χόκευ που φόραγε ο Τζέησον Βούρχις. Παιδάκια εγκληματικά, παιδάκια που φέρουν τριψήφιο νούμερο στο τριχωτό της κεφαλής, παιδάκια που η αγαπημένη τους κούκλα λέγεται Τσάκι και όχι Μπάρμπι. Και όλα αυτά στο σπίτι σου!
Όλη τη νύχτα είχα την αίσθηση πως τα άκουγα να πηγαινοέρχονται από την κουζίνα στο σαλόνι και από το ταβάνι στο κεφάλι μου. Νόμιζα πως άκουγα την πόρτα ν' ανοιγοκλείνει και τα σερβίτσια να στρώνονται και να ξεστρώνονται. Κατά μία διαβολική σύμπτωση, άρχισε να στάζει και η βρύση του μπάνιου σε αυτόν τον αργόσυρτο ρυθμό που μπορεί να σε στείλει στο τρελλοκομείο.
Σηκώθηκα, έφτιαξα ένα ντάκο και τον έφαγα όρθιος στον πάγκο της κουζίνας. Όση ώρα έτρωγα έριχνα και καμιά κλωτσιά στον αέρα πίσω μου - έτσι για να έχω ήσυχο το κεφάλι μου. Σκέφτηκα να βγάλω μια βόλτα το χοντρό αλλά φοβήθηκα πως θα γυρνούσα και θα έβρισκα ολόκληρο νηπιαγωγείο να παίζει αμπάριζα στο νεροχύτη.
Κοιμήθηκα κατά τις 6 το πρωί. Φουσκωμένος από το ντάκο, τα κάσιους, τη βυσσινάδα κι ένα γιαούρτι με ζάχαρη και ψωμί.
Και κατάλαβα γιατί ο Λέννυ δεν συμπαθεί τα παιδιά: δεν σε ταίζουν ποτέ, σε κρατάνε όλη τη νύχτα όρθιο και δεν ξέρεις πότε θα αποφασίσουν να παίξουν 'Μαθήματα νεκροτομείας' μ' εσένα στον ρόλο του πτώματος. Μετά από αυτή τη βραδυά αποφάσισα και το δώρο που θα πάρω στην Έφη για το νεογέννητο μωρό της: δύο ωραιότατα ζευγάρια χειροπέδες - χεριών/ ποδιών. Case closed.

Τραγούδια για τις μέρες # 33: Mamma knows best!

Mamma mia!


Honey honey


Dancing queen


S.O.S.


Lay all your love on me


Super trouper


The winner takes it all


Slipping through my fingers


I have a dream

Reconstructing Hamlet

Ο βασικότερος λόγος που δεν πολυπηγαίνω στο θέατρο είναι γιατί, συνήθως, ο θεατρικός λόγος των ηθοποιών είναι ψεύτικος κι επιτηδευμένος. Δεν με πείθει και δεν με παρασέρνει στην ιστορία αντίθετα με κάνει να πλήττω και να σκέφτομαι πώς θα έμοιαζαν οι ηθοποιοί με διαφορετικά κοστούμια και χτενίσματα. Οι περισσότεροι έλληνες σκηνοθέτες δε, έχουν τέτοια αγωνία για να πρωτοπορήσουν που ποντάρουν στα ευρήματα χωρίς όμως να τα συνδέσουν με την ουσία του υλικού τους.
Χθες βράδυ παρακολούθησα μιά συγκλονιστική παράσταση που στέκεται στον αντίποδα όλων αυτών: τον Άμλετ του Τόμας Οστερμάϊερ. Η θεατρική μου παιδεία, βέβαια, είναι τόσο περιορισμένη που αποκλείεται να καταφέρω να συνθέσω με λέξεις μια άρτια θεατρική κριτική γι' αυτό που είδα. Θα σου περιγράψω όμως τί ένιωσα σ' αυτή την παράσταση.
Καταρχάς, από ένα σημείο κι έπειταξεχνάς πως είσαι στο θέατρο και νομίζεις πως παρακολουθείς μια ροκ εκδοχή του σαιξπηρικού έργου. Χωρίς καμία κλασσική σύμβαση, χωρίς καμία ανώφελη σοβαροφάνεια, χωρίς κανένα τυποποιημένο στόμφο, ο σκηνοθέτης έβαλε το χέρι του στη καρδιά του κειμένου ξερίζωσε τις πέντε λέξεις του πυρήνα του και τις έδωσε στους ηθοποιούς να τις αναπτύξουν μέχρι να διαλυθούν. Και ο σώζον εαυτόν σωθήτω!
Σήψη, εκδίκηση, οδύνη, φθόνος, απώλεια. Όλα αυτά σ' ένα βασίλειο που έβρεχε συνεχώς, μέσα από τα μάτια του ίδιου του ήρωα που βλέπει τις φιγούρες δίπλα του να ξεθωριάζουν από τα ίδια τους τα κρίματα, σ' ένα γιορτινό τραπέζι που προοικονομεί τη σφαγή, σε μια λογική που σιγά σιγά συναντά το αδιέξοδο της.
Φυσικά και ήταν μια εξαιρετικά ευρηματική παράσταση. Η κάμερα, η βροχή, ο πνιγμός της Οφηλίας, το νοτισμένο χώμα έτοιμο να υποδεχτεί ένα προς ένα τα τραγικά πρόσωπα, τα ρούχα ακόμα και οι φωνές των πρωταγωνιστών που άλλαζαν ανάλογα με τον χαρακτήρα που υποδύονταν. Τίποτε όμως, μα απολύτως τίποτε, δεν έπαψε στιγμή να είναι ασφυκτικά δεμένο με το κείμενο και οτιδήποτε αυτό εννοούσε. Το έβλεπες στα μάτια των ηθοποιών. Ήξερες τί λένε (και κυρίως τί νιώθουν) χωρίς καν να κοιτάξεις τους υπέρτιτλους. Όλα επί σκηνής χωρίς καθωσπρεπισμούς και τύψεις.
Mέσα σε δύο ώρες και σαράντα περίπου λεπτά, ο Οστερμάϊερ αποτράβηξε τους ήρωες του από χιλιάδες θεατρικές συμβάσεις και μας το κέρασε έτσι ακριβώς όπως σκόπευε να το κάνει ο Σαίξπηρ όταν το πρωτοέγραφε: με ωμότητα, τόλμη και ουσία. Όταν ξέρεις τί ακριβώς θέλεις να πεις, καμία σκηνή δεν πρόκειται να σε προδώσει.

Aποτελέσματα Πανελληνίων Εξετασεων Κουλεμανσόν 2008

Σε γενικές γραμμές έμεινα πολύ ευχαριστημένος από τη βαθμολογία των φετινών εξετάσεων. Η επιτροπή προκειμένου να διορθώσει τα γραπτά ανέστειλε τις προγραμματισμένες διακοπές της για μία εβδομάδα κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ένα πρωτόγνωρο ξέσπασμα αυστηρότητας και κάποιους μετεξεταστέους. Πέραν όμως τούτου, η συνέπεια και η επιμέλεια επιβραβεύτηκαν και το αποτέλεσμα δικαίωσε τους επίδοξους απουσιολόγους και σημαιοφόρους.
Για την ιστορία να σας πω ότι η κυρία Κουμαριανού φιλοδοξούσε να ιδρύσει την πρώτη σχολή τρανσέξουαλ στην Ελλάδα, το πάλαι μποτέ λιονταράκι του κυρ Ηλία, Βάσια Παναγοπούλου, είχε χρεωθεί το χαϊδευτικό ‘Φαρμακούλα’, η ταυτότητα του Λέννυ γράφει ‘Λέννιν’, η Πόπη Μαλλιωτάκη έχει γίνει τηλεκάρτα και ο πρόεδρος του Συλλόγου Ληστευθέντων έχει ληστευθεί δις. Τέλος, παρ’ ότι η Αλεξία είχε παραδεχθεί ανοιχτά (και η κομμώτρια της το είχε επιβεβαιώσει επαινόντας τον εργασιακό της ζήλο) πως νοίκιαζε μωρά από μια τσιγγάνα και ζητιάνευε στην Ομόνοια, σε πρόσφατη συνέντευξη της στην καλή κυρία Δρούζα δήλωσε πως το αγάπημενο της επάγγελμα ήταν αυτό του λαχειοπώλη!



Ντανίλα: 50%

Αν ξαναδιαβάσεις το γραπτό σου είμαι βέβαιος πως κι εσύ η ίδια θα λιποθυμήσεις από την πλήξη. Δεν καταλαβαίνω πώς ενώ όλη τη χρονιά την έβγαλες πιο λαμπερή από ποτέ, την κρίσιμη στιγμή σε κατέλαβε το πνεύμα του ‘πιτσιρίκου’ κι έδωσες ένα γραπτό – έγκλημα κατά της ιστολογικής ανθρωπότητας. Ο μόνος λόγος που έπιασες την βάση είναι το άγαστο μίσος εναντίον του Βillzouk και η σωστή απάντηση σε ένα βίντεο που δεν είδες καν.

Τsok: 70%

Στο multiple choice είχαμε κάποια προβληματάκια. Έχουμε πει χίλιες φορές πως αν η εναλλακτική σας δεν οδηγεί την έννοια του κουλεμανσόν over the cliff, να προτιμάτε την ασφαλή οδό. Η επιλογή της plastic οδοντιάτρου θεωρείται μπανάλ σε κάθε περίπτωση αλλά γενικά το γραπτό σου μπορεί άνετα να χρησιμεύσει ως αντίποδας του Αθηνοράματος για δραπέτες φυλακών υψίστης ασφαλείας με έξτρα μπιζουδάκι το trivia “στου Μπαραϊκτάρη που μαζεύει και τα καλύτερα τεκνά”!

Oni: 72%

Η έφεση σου σε κάθε trashy πληροφορία που ο πολύπλοκος εγκέφαλος σου απορροφά σαν Bounty κουζίνας, σ’ έβγαλε ασπροπρόσωπο. Περίμενα βέβαια να είχες σημειώσει και πώς αποκαλούσε η Φαρμακούλα την Αρβανιτάκη στις προσωπικές της συνομιλίες αλλά δεν πειράζει. Η φράση ‘χύνω να μην παχύνω’ ήταν εξαιρετικά παλιομοδίτικο ατόπημα αλλά λόγω γενεθλίων παρέβλεψα την σύντομη επιστροφή σου στα διαλείμματα της Β’ Γυμνασίου.

Yo!reekas: -%

To γραπτό σου θα βαθμολογηθεί όταν μετά από 1,5 χρόνο περίπου θα λάβω πρόσκληση για την βάφτιση του διαδόχου. Εκτός και αν μέχρι τότε έχουν δικαιωθεί οι αγώνες μου και η *Αθηνά* καταλάβει πως μπλέχτηκε στα δίχτυα σου σαν ανυποψίαστο δελφίνι στα τιρκουάζ νερά του Αιγαίου και σε δώσει τις σαγιονάρες στο μαυριδερό σου χέρι. Μέχρι τότε επιλαχών.

Fevis: 84%

Εξαιρετικό bounce back συγκριτικά με το περσινό γραπτό. Ίσως το μοναδικό που είχε απαντήσει σωστά σε όλες τις multiple ερωτήσεις. Με υψηλό δείκτη δυσκολίας λόγω των εντατικών σου μαθημάτων δίπλα στη βιρτουόζα της παρονυχίδας Τέτα, απέδειξες ό,τι και η Τζίνα Αλιμόνου με τον τελευταίο γάμο της: «Όταν θέλεις, μπορείς!» Εύγε! Τώρα μπορείς με ένα πλατύ χαμόγελο ανακούφισης να κλείσεις τον κύριο Καμπούρη και να τρέξεις ξένοιαστη στο Ματσουτσίτσα!

Kangerlussuaq: 86%

Εξαιρετικό γραπτό, πλούσιο σε τουριστικές πληροφορίες και θερινούς προορισμούς. Έξτρα βαθμούς για τις 30 ανορθρόγραφες λέξεις που χρειάζεσαι δραμαμίνη για να διαβάσεις, πόσο μάλλον να γράψεις, και την έφεση σου στις ξένες γλώσσες. Ανεπίτρεπτη παραφωνία λέξεις τύπου «τσιμπουκοπνίχτρα και φαρμακομούνα». Και μία ερώτηση: τί είναι η φακιροπίπιζα?

Vassilis: 78%

Πολύ καλή προσπάθεια και με αισθητή μείωση των ορθογραφικών λαθών. Οκ, είναι λίγο φοβιστικό πως ξέρεις με τέτοια ακρίβεια τί ακριβώς είπε η Κάρμεν για την Κουμαριανού καθώς και χρήση των καλιαρντών και δη σε ζευγαρωτή αλλά, ως γνωστόν, μόνο ο Μάικλ Μπόλτον είναι τέλειος! Μπράβο σου για ένα γραπτό που αντικατοπτρίζει άνθρωπο σκεπτόμενο, με άποψη και πολλά χιλιόμετρα στο κοντέρ του Ερωτοδικείου!

Π. Φιλλιπίδης: 80%

Πολλά τα μπόνους σ’ ένα γραπτό που κουβαριάζει την τέχνη με την ενημέρωση, την ανθοκομία με τη στιχουργική δεινότητα και όλα αυτά πάντα με την προσοχή στη λεπτομέρεια. Φυσικά στη βαθμολογία σου έπαιξε ρόλο το ότι είσαι –πιθανότατα- γείτονας και μοιραζόμαστε τον ίδιο ανθοπώλη τα τελευταία 30 χρόνια. Μπράβο!

Collateral: 90%

Γενικά, υπόδειγμα γραπτού παρ’ ότι οι δευτερεύουσες ερωτήσεις ήταν όλες λάθος. Πρέπει όμως να υποκλιθώ στην αναφορά της «Μαρίας Σαμπανιώτη» που ήταν και ο καταλύτης για την υψηλή σου βαθμολόγηση. Για έναν ανεξήγητο λόγο, με γύρισε νοσταλγικά στις μέρες που η κυρία Πατσιαούρα μετά τον ομαδικό βιασμό της από σημαίνον πολιτικό πρόσωπο και το εντουράζ του, άνοιγε τα μάτια της και το πρώτο πράγμα που αντίκρυζε ήταν «γύρω γύρω μπάνιο!». Έξοχα!

Χασοδίκης: -%

Καταλαβαίνω το σκεπτικό σου: σ’ ένα μπλόγκ που θα μπορούσε να γράφει ο Γκάρφιλντ υμνώντας την τεμπελιά, τα μακαρόνια με έξτρα έξτρα τυρί και την μαλακή πλευρά του καναπέ, 2 μόνο απαντήσεις είναι ικανές για να με προβιβάσουν. Apparently not! Γιατί σε αυτό το μπλόγκ ισχύει η δημοκρατία του ενός και ο μόνος που έχει δικαίωμα στην τεμπελιά είμαι εγώ και τα playmobil μου. It’s a pity!

Blueprints: 68%

Γιαννάκη μου, ήσουν άτυχος! Μέχρι να φτάσω στο γραπτό σου είχα διαβάσει άλλες 456 φορές την αναφορά στο Qele-Qele και είχε χάσει τη φρεσκάδα της. Επικροτώ βεβαίως την έφεση σου στην αντιγραφή αλλά επικροτώ ακόμα περισσότερο το ότι είσαι ένα πανάθλιο, σιχαμερό γλυφτράκι! Το καλάθι με τα δώρα σου το λάβαμε και η γιαγιά ιδιαίτερα συγκινημένη που ξανακαμάρωσε τη Ρούλα στα σκαλιά του Συριανού δημαρχείου, επέμενε να προαχθείς μετ’ επαίνων! Αν έπαιζες σε ριάλιτι αυτό θα ήταν το “The Wall” και θα σε έλεγαν Νταίζη! Well done!

Μετεξεταστέος: 80%

Απάντηση στη ερώτηση 4: «Ονομάζομαι Βιόλα Σουλέλογλου, είμαι αφράτη, γλυκομίλητη, ευφραδής, κωλοπετσωμένη και ταλαιπωρημένη γυναίκα από περιπέτειες του παρελθόντος. Αναζητώ κύριο για γνωριμία ή για ότι άλλο προκύψει, τον οποίο θα τον χαρακτηρίζουν τα παρακάτω: υγιής (ούτε ασπιρίνη να μην παίρνει), εργατικός, να μην χάνει ποτέ τις αισθήσεις του και να γνωρίζει την δουλειά του μπόγια ή του χασάπη για να με βοηθήσει να κλείσω κάτι παλαιούς λογαριασμούς.
Δεκτές μόνο σοβαρές προτάσεις. Όλοι οι ενδιαφερόμενοι σκανάρονται και τσεκάρονται από την συνιφάδα μου πριν έρθουν σε επαφή μαζί μου. Η συνιφάδα μου είναι η κυρία που είχε εμφανιστεί μαζί μου στο γυαλί».
Δε νομίζω πως πρόσεξα καμία άλλη απάντηση!

Ria: 50%

Από την πρώτη απάντηση σου είναι απολύτως ξεκάθαρο πως όταν όλοι ξαγρυπνούσαν για τις επαναλήψεις, εσύ έπαιζες λάστιχο και μάλιστα έχανες στην κατηγορία «Τσαφ τσουφ το τρένο περνά, μέσα- έξω, μέσα –έξω, πατητό». FIY, ο φόβος του άνδρα ήταν ανέκαθεν ένας και μοναδικός: μην του συμβεί κάποιο ατύχημα και βρεθεί στο ER με ξηλωμένο σώβρακο. Σας έχω πει χιλιάδες φορές να μην παρασύρεστε από το downfall του Cosmopolitan!

Alitovios: -%

Νομίζω πως αν είχες μπει στον κόπο να απαντήσεις και στις υπόλοιπες ερωτήσεις με την ίδια λακωνική ακρίβεια αυτή τη στιγμή θα μιλούσα για ένα γραπτό – εκπρόσωπο του ολοκληρωτικού μινιμαλισμού και, φυσικά, μια υποψηφιότητα για το πάνελ της εκπομπής “Starατες κουβέντες”. Σου λείπει το όραμα, όχι οι γνώσεις.

Νεραϊδονονά-Νινί: 63%

Το γραπτό σου ήταν, σχετικά, καλό. Η αναφορά βέβαια στο παλιακό ανέκδοτο με τον παπά και το λιβανιστήρι θα μπορούσε να λείπει αλλά δεν πειράζει. Το βασικό σου πρόβλημα βρίσκεται αλλού: στο ψευδώνυμο! Είσαι Νεραϊδονονά, είσαι και νινί! Χωρίς να το θέλεις έπεσες στη δυσμένεια των ονομάτων με κατάληξη ‘–ούλα’ (ζουζουνούλα, ζαχαρούλα, ξωτικούλα κλπ) και των παραμυθένιων συγγενειών τους (βαρκάρισσα της χίμαιρας, μωρουλίνι του ονείρου, μπουσουλίνι του μαγεμένου πύργου κλπ). Προτείνω άμεση επαναβάφτιση σε κατεύθυνση αντίθετη από εκείνη που φυσά ο άνεμος που κουνά το ταπεινό χαμομηλάκι.

Ιφιμέδεια: 89%

Μπράβο Ιφιμέδεια, μπράβο! Με το γραπτό σου απέδειξες πως εκτός από εν δυνάμει ανώμαλη γυναίκα που ρωτάει ανυποψίαστους ανθρώπους «μήπως σας ξέρω από κάπου;!» είσαι και πολύ επιμελής μαθήτρια! Η απάντηση σου στην ερώτηση για τον μικρό Αλέξανδρο ήταν η καλύτερη όλων με μεγάλη διαφορά αλλά πρέπει να σου υπενθυμίσω, και αυτό να γίνει ένα μάθημα σε όλους σας, πως για να αριστεύσεις δεν φτάνει μόνο να μελετάς την διδακτέα ύλη του Extra3. Yπάρχει και η Άννα Δρούζα!

Ωραίο το χαστούκι του Θαλασσινού στην Αρβανιτάκη: πολέμησες το κουλεμανσόν με τα ίδια του τα όπλα!

Elisavet: 77%

Σύντομη, περιεκτική και με ιδιαίτερα δυνατό μνημονικό (ή ιδιαίτερα μεγάλο στόκ από memodrin). Μερικές ερωτήσεις ήθελαν λίγο παραπάνω ανάπτυξη αλλά ουκ εν το πολλώ το ευ. Η μόνη μου παρατήρηση είναι να αποφεύγεις ειρωνικά σχόλια τύπου «κάτι πιο δύσκολο;!» γιατί η ιστορία έχει αποδείξει πως το αποτέλεσμα θα σε δαγκώσει στον κώλο και θα σου κόψει ένα ανεκτίμητο ζουμερό κομμάτι. Όπως στην προκειμένη περίπτωση!

Billzouk: 72%

Φανερή η βελτίωση σε σχέση με το πατσαβούρι που μας είχες εμφανίσει πέρυσι. Έστω και στο νήμα έδειξες μια επιμέλεια που θα ζήλευε ακόμα και η Ντανίλα. Αν και με την πρώτη σου απάντηση έδειξες παρόμοια σημάδια κοπροσκυλοσύνης στη συνέχεια με ένα θεαματικό πλονζόν κατάφερες να αποκοπείς από οποιαδήποτε σύγκριση με τους ταραξίες του τελευταίου θρανίου. Μπορεί να μην έσκισες αλλά έδειξες την μεγαλύτερη πρόοδο. Από τη νέα σεζόν σε απαλλάσσω από το ξεσκόνισμα του πίνακα!

Vague Tourist: 94%

Θέλει μεγάλη προσπάθεια και θαυμαστή ευρυμάθεια για να συνθέσεις ένα μπουκέτο απαντήσεων με vintage άνθη όπως τηνη Κούλα, την Cindy και, κυρίως, τους Φίλους για πάντα! Γι’ αυτούς και μόνο τους λόγους σου αξίζει μια θέση στην ποτισμένη από τους αφρούς του Neomat πίστα της Boom Boom. Στην ερώτηση για τον Λέννυ, θαύμασα την ικανότητα σου να διαβάζεις τη σκέψη σε απόσταση μεγαλύτερη των 5 χιλιομέτρων. A natural marvel!

Aλλοτριωμένη: -%

Μην κλαις και μην λυπάσαι. Σημασία έχει που ακόμα μπορείς να συνομιλείς με την Magic 8 ball σου. Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα βρισκόμουν σ’ εκείνο το πρωινό στο ναύσταθμο Σαλαμίνας και στην αναθεματισμένη στιγμή που έδινα σε μια αξιωματικό την δική μου Magic 8 ball προτείνοντας της μια μίνι επιχείρηση μελλοντολογίας στην οποία οι ναύτες θα μπορούσαν να μαθαίνουν τις άδειες τους και τις αγγαρείες της επόμενης μέρας, πριν ακόμα αυτές ανακοινωθούν! Δεν την ξαναείδα ποτέ!

Κόβεσαι. Αλλά φαντάζομαι πως η μπαλίτσα σου το είχε ήδη προβλέψει αυτό!

George the beast: 92%

Έχεις μπλέξει τη δική σου ζωή με τη ζωή του Πρόδρομου, της Μούμιας (το νούμερο 2), της Μαράγιας, της Αλεξίας και της Σαμάνθας. Και όλα αυτά σε τέλειο ατονικό σύστημα! Σου προτείνω να κόψεις την ψυχοθεραπεία γιατί του χρόνου οι κρουαζιέρες του ταμείου ανεργίας θα έχουν γεμίσει από τους γιατρούς που σ’ έχουν κουράρει. Αδικείσαι στο τιμόνι. Προτείνω την επανίδρυση του ‘Καναλιού της Βαγγελίτσας’ μ’εσένα σε χρέη γενικού διευθυντή και την Βαγγελίτσα στο πόστο της κυρίας που μαζεύει τα tips στην τουαλέτα. And I rest my case.

Loucretia: 96%

Όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο, ο Οίκος των Βοργίων μεγαλούργησε για άλλη μια φορά. Με μοναδική αντιπρόσωπο την εξοχότητα σας, καταφέρατε Δουκέσσα να συνθλίψετε τον ανταγωνισμό που, ομολογουμένως, ήταν πιο άγριος και (γιατί όχι;) πιο λαμπερός από ποτέ. Πέραν των αποστομωτικών απαντήσεων σας διαπρέψατε και στον μακιαβελισμό και τη μηχανοραφία, αγαπημένα σπορ της μεγαλειότητας σας, με περίσση χάρη και νοστιμάδα (τορτελινοφαγούσα γαρ). Καταδώσατε τους συνυποψηφίους σας χωρίς προσχήματα και τύψεις, χωρίς δεύτερη σκέψη ή κουκούλα. Το απαράμιλλο θράσος σας και η απίθανη κλίση σας στον χαφιεδισμό θα ήταν κρίμα να μην επιβραβευθούν. Είστε το πιστό ροτβάιλερ που κάθε κάιζερ θα ήθελε να έχει στο πλάϊ του. Τα θερμά μου συγχαρητήρια για άλλη μια φορά και τα θερμά μου συλλυπητήρια στην αυλή σας!

MAD: 84%

Πάρα πολύ καλή προσπάθεια. Ωραία τα σχέδια εξόντωσης, απλά κι εύκολα στην εκτέλεση τους. Βέβαια, ο άσσος ‘πεθερά’ δεεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιείται εναντίον ανδρών καθώς οι μανούλες τείνουν, ως γνωστόν, να υπερασπίζονται τους γαμβρούς και ουχί τις κόρες τους. Και οι άνδρες, ως είδος, έχουν μεγαλύτερες αντοχές στη γλώσσα της πεθεράς από τις γυναίκες.Επίσης, η χρήση της λέξης ‘μπήχτης’ έχει απαγορευτεί από την χρυσή εποχή της βιντεοκασσέτας και επιτρέπεται μόνο σε θεματικές βραδυές αφιερωμένες στον Σταμάτη Γαρδέλη και την Έφη Μπίκουλα.

Enteka: 81%

Έξοχα, όπως ακριβώς το περίμενα. Πολλούς έξτρα πόντους για την αναφορά στην κυρία Κορομβούκη που εκτίναξε το γραπτό σου στα ύψη του βαθμολογικού βαρόμετρου. Με μοναδικό ατόπημα την διπλή αναφορά στους καυγάδες της κυρίας Κουμαριανού την ώρα που δεν είχες πουθενά σημειώσει την νέμεση της, κυρία Βουνελάκου. Ανεπίτρεπτη παράλειψη αλλά και πάλι, το σανσόν ουρλιάζει από χιλιόμετρα. Εύγε!

Ερμής: 87%

Οκ, μετά το περσινό γραπτό θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο να επιτευχθεί μιά αντίστοιχη επιτυχία εντούτοις ένας χαρισματικός τετράποδος μαθητής μπορεί να διακιώσει την κλάση του ακόμα και χωρίς οπτικοκακουστική συνεπικουρία. Τον τίτλο «Σαν ηφαίστειο που ξερνά» βρήκα λίγο άδικο (για την Άννα Γούλα) αλλά η αδυναμία που δείχνει κάθε χρόνο στο γραπτό σου ο Λέννυ εξισορρόπησε το ατόπημα.