Καιρός να πάμε παρακάτω

Πριν λίγες μέρες η αγαπημένη Ροδιά του μπλόγκινγκ με προσκάλεσε σ' ένα παιχνίδι στο οποίο "ανεβαζουμε ενα ποιημα που μας αρεσει και που αντιστεκεται στη δυσωδια της εποχης". Στην αρχή σκέφτηκα ένα ποίημα του Εγγονόπουλου, μετά ένα του Σαχτούρη, ένα άλλο του Σεφέρη- καλά, μην φανταστείς πως θυμάμαι και πολλά απ' έξω.
Ξεκίνησα να γράφω το ποστ αλλά κάτι δεν μου πήγαινε. Σα να έκανα αγγαρεία. Μετά από λίγη ώρα το έσβησα κι αποφάσισα πως δεν θέλω να γράψω για όλη αυτή τη σκοτεινιά. Δεν θέλω να γράψω για σαπίλες, για κατάρρευση, για ανηθικότητα, για παρακμή, για ψέμματα, για συντρίμμια κι αβεβαιότητα. Κουράστηκα. Κουράστηκα να ακούω, να διαβάζω, να μιλάω για όλα αυτά. Έσβησα το ποστ κι αποφάσισα να κλείσω τα μάτια μου. Κι όταν τα άνοιξα πάλι το μόνο που έβλεπα ήταν το φως των επόμενων ημερών.
Δεν με νοιάζει τί συμβαίνει τώρα. Οι κοινωνίες περνούν κρίσεις σε όλα τα επίπεδα. Αλλά αυτή η στιγμή είναι μια ευκαρία για να ξεριζωθεί ό,τι σάπιο υπάρχει. Μπορεί να δύσκολο, μπορεί να φέρει απώλειες και ίσως ακόμα μεγαλύτερα αδιέξοδα. Αλλά αν κοιτάξουμε γύρω μας θα δούμε ανθρώπους, νέους ανθρώπους, πολλούς ανθρώπους με όραμα για ένα καλύτερο αύριο. Ανθρώπους που γράφουν, σχεδιάζουν, ζωγραφίζουν, σκέφτονται, οργανώνουν μια δικαιότερη κοινωνία. Ανθρώπους που θέλουν να ξεριζώσουν τα πάντα γιατί είναι αποφασισμένοι να μεγαλώσουν τις επόμενες γενιές σ' ένα κόσμο εύρωστο κι αξιοπρεπή και όχι εξεφτελισμένο.
Δεν με νοιάζει ποιός τα πήρε, ποιός πήδηξε, ποιός είδε, ποιός έκλεψε. Δεν έχω να προβάλλω καμία αντίσταση σε αυτή τη βρωμιά γιατί τίποτε από όλα αυτά δεν με αγγίζει. Στον δικό μου κόσμο, στο κόσμο που εγώ ονειρεύομαι και για τον οποίο παλεύω με όποιο πενιχρό μέσο διαθέτω, τίποτε από όλα αυτά δεν έχει θέση. Πάντα θα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι γιατί ο λάθος δρόμος είναι κομμάτι της ανθρώπινης φύσης κι αυτό κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει. Σχεδόν χαίρομαι που όλα καταρρέουν. Γιατί μόλις διαλυθούν και ξεκαθαρίσει ο κονιορτός θα έρθουν ξανά αυτοί που περιμένουν με ανυπομονησία τη σειρά τους για να γεμίσουν την κοινωνία με ελπίδα και δύναμη. Με προοπτική και αλήθεια.
Μια ματιά μόνο να ρίξεις στα μπλόγκς θα δεις ένα κομμάτι από το αύριο. Ένα απίθανα αισιόδοξο κι ελπιδοφόρο κομμάτι. Εκεί θα έπρεπε να κοιτάμε όλοι. Το τώρα είχε εδώ και πολύ καιρό ημερομηνία λήξης. Κι ευτυχώς τελειώνει πια.
Η μόνη αντίσταση στη δυσωδία είναι η απόλυτη απαξίωση της. Η εξορία της στην ανυπαρξία. Όταν κάτι είναι σαθρό αργά ή γρήγορα, θα διαλυθεί από μόνο του. Και είμαι απόλυτα βέβαιος πως όλη η αυτή η βρωμιά σύντομα θα είναι παρελθόν.
Το αύριο έρχεται. Και είναι γεμάτο φως.

Αν κοιτάξεις καλά, θα δεις...
η
πόλη
γέμισε
καρδιές.
Για μένα, αυτό είναι σημείο των καιρών.

(η φωτογραφία είναι από το xpigs.wordpress.com)