Την έλεγαν Πίτσα. Πίτσα Καράφα

Το Νοέμβριο του 1983 μετακομίσαμε οικογενειακώς στη Θεσσαλονίκη γιατί ο θείος Τάσος πέθανε και ο μπαμπάς μου κληρονόμησε το εργοστάσιο με τα παρκετόπανα. Οι γονείς μου δούλευαν όλοι μέρα στη φάμπρικα και η αδελφή μου πήγαινε στην Πέμπτη Δημοτικού. Η γιαγιά δεν έχει μεταναστεύσει μαζί μας γιατί εκείνη την εποχή έραβε φορέματα για τη μαμά της Μαντούς που τραγουδούσε στη Λυρική και έκανε διορθώσεις στα ντε-πιές της Νένας Μεντή για το θέατρο (εξακολουθώ να πιστεύω πως όλα αυτά τα είχε βγάλει από το κεφάλι της αλλά εμείς είχαμε δουλειές και ο παππούς δούλευε στα μαγιό 'Μοτίβο', οπότε δεν μπορούσε κανείς να την ελέγξει).
Οι γονείς μου είχαν προσλάβει μιά κοπέλα για να με παίρνει από το σκολείο, να μας μαγειρεύει και να προσέχει εμένα και την αδελφή μου. Πίτσα Καράφα την έλεγαν. Η ηλικία της ήταν απροσδιόριστη. Μπορεί να ήταν 25, μπορεί και 45, μπορεί και 153. Έμοιαζε νιά και τρελλή αμυγδαλιά αλλά ένα βράδυ που της έριξα σκορνταλιά με το νεροπίστολο άρχισε να ουρλιάζει και κλειδώθηκε στο μπάνιο μέχρι το πρωί. Μου πέρασε από το μυαλό πως ήταν ο Δράκουλας αλλά δεν έδωσα σημασία.
Μας έλεγε πάντα πως είχε έρθει από μιά πολύ μακρινή χώρα και ταξίδευε πολλές μέρες ζουπηγμένη στο αμπάρι με τα ποντίκια τρώγοντας ξερή μυζήθρα και τα νύχια της μέχρι να πιάσουνε λιμάνι.
Στην αρχή μας φερόταν πολύ καλά: μας τάιζε συνεχώς μακαρόνια και προτηγανισμένες πατάτες, μας άφηνε να βλέπουμε τον 'Κιτ' και όλες τις ακατάλληλες ταινίες και το πρωί μαζί με το κολατσιό μας έδινε κι από ένα θερμός με καφέ ελληνικό.
Η Πίτσα είχε πολλές φιλενάδες που μας επισκέπτονταν συχνά - μόνο όταν απουσίαζαν οι γονείς. Η πιο κολλητή της ήταν η Ελενάρα. Μιά ψηλή κοπέλα που κάπνιζε "22" και το βράδυ καθάριζε με τη σκουπίτσα της πεζοδρόμια μαζεύοντας λεφτά για να κάνει μια εγχείρηση για να κόψει ένα εξάνθημα σ' ένα πολύ μπερδεμένο σημείο του σώματος της. Η Ελενάρα δεν ερχόταν ποτέ με άδεια χέρια: σ' εμένα έφερνε κάτι μακρόστενα μπαλόνια για να τα γεμίζω νερό και να τα πετάω από το μπαλκόνι στ' αυτοκίνητα και στην αδελφή μου έφερνε ένα παγωτό "Σπρώξε-γλύψε" που οι γονείς μας απαγόρευαν. Περνούσαμε πολύ ωραία.
Τα πράγματα όμως άλλαξαν κάποια στιγμή. Η Πίτσα έγινε νευρική κι οξύθυμη. Άρχισε να μας δέρνει με τη ζωστήρα μόνο που τώρα πια δεν είχε πλάκα γιατί δεν μας χτύπαγε μόνο στον πισινό και κυρίως δεν μας ρωτούσε αν μας αρέσει! Πλέον τίναζε τη ζώνη χωρίς να τη νοιάζει πού θα μας βρει η αγκράφα. Τα βράδυα μας κλείδωνε στα δωμάτια μας χωρίς τα αρκουδάκια μας και μας σκούπιζε το πρόσωπο με κάτι μωρομάντιλα που μύριζαν περίεργα και μόλις αυτά μας άγγιζαν το κούτελο ξεραινόμασταν σαν ματιαγμένα άλογα.
Δεν μας μιλούσε πια και η Ελενάρα αραίωσε τις επισκέψεις μέχρι που το μόνο που έμεινε να τη θυμάμαι ήταν ένα πράσινο κασκόλ με πίπουλα που αργότερα ο μπαμπάς μου έκαψε.
Κάποιο βράδυ, η Πίτσα κλείδωσε εμένα και την αδελφή μου στο πατάρι με τα χριστουγεννιάτικα και φόρτωσε σε μια βαλίτσα τις κομπινεζόν της μαμάς, ένα σετ κατσαρόλες φίσλερ, δυό σατσούμα που είχε φέρει ο μπαμπάς από τη Μπανγκόγκ και τα φερ φορζέ της βεράντας κι εξαφανίστηκε. Κι εμείς μείναμε στο πατάρι αγκαλιά με τον θερμοσίφωνα. Μας βρήκαν 4 μέρες μετά κι ενώ η αδελφή μου είχε μασήσει δυό σειρές λαμπιόνια.
Για πολλά χρόνια δεν ξανακούσαμε νέα της Πίτσας. Χάσαμε την εμπιστοσύνη μας στους ανθρώπους, οι γονείς μου έφτασαν στα πρόθυρα του χωρισμού και δεν ξαναείδαμε ποτέ τον "Ιππότη της ασφάλτου".
Κάποια στιγμή ο μπαμπάς έμαθε πως η Πίτσα Καράφα δούλευε 'μπουφές' στο κέντρο 'Κατάσταση'. Πήγε να την ψάξει ένα βράδυ για να πάρει πίσω τα σατσούμα αλλά δεν την βρήκε. Το σπίτι είχε βουλιάξει στην θλίψη κι εγώ σταμάτησα να μιλάω στη αδελφή μου γιατί κάθε φορά που άνοιγε το στόμα της αναβόσβηνε σαν προειδοποιητικό φανάρι.
Τα χρόνια πέρασαν. Η μαμά έμεινε σπίτι για να μας μεγαλώσει και μπαμπάς σε μια προσπάθεια αναβάθμισης της επιχείρησης πλάσαρε παρκετόπανα με ντακούνια. Η ιδέα - όπως έλεγε η μαμά - ήταν ηλίθια. Την ίδια γνώμη είχε και η αγορά και το εργοστάσιο έβαλε λουκέτο μέσα σε 2 μήνες.
Μαζέψαμε τα κομμάτια μας και πήραμε το λεωφορείο για την Αθήνα. Για την Πίτσα δεν ξαναμιλήσαμε. Μέχρι χθες το βράδυ που έλαβα στο μέηλ μου αυτό το περίεργο μήνυμα:

"Με θυμάσαι??"

Και τότε συνειδητοποίησα πως η Πίτσα Καράφα έχει ξαναμπεί στη ζωή μου με τρόπο ύπουλο και διαβολικό. Έχει αλλάξει όνομα, μπερούκα, ψυχίατρο και πιστοποιητικό γέννησης. Αλλά όταν ξανακοίταξα τις φωτογραφίες της αναγνώρισα αμέσως εκείνα τα δασύτριχα φρύδια που για πολλά χρόνια στοίχειωναν τους παιδικούς μου εφιάλτες.

Και
ορκίστηκα
να
την
καταστρέψω.