Tα ψώνια του Σαββατοκύριακου: Salami Lovers

Λίγο σαλάμι για το χοντρό παιδί με τα πολλά πόδια...


λίγο σαλάμι για τo αυτοκίνητο...


λίγο σαλάμι σε περίπτωση που πέσει το ταβάνι και με πλακώσει

You gotta have salami!

Class of '88

Κοτλέ παντελόνια, κλειδιά με δεκάδες μπρελόκ, σκονάκια, ημερήσιες εκδρομές στον Άγιο Κοσμά, πάρτυ με χαμηλωμένα φώτα και γονείς, η σχολική μου τσάντα που είχε πάντα μέσα ένα τεύχος του Σπάϊντερ-μαν, οι τυρόπιττες με τα δοντάκια. Πολλά ονόματα, πολλά γέλια, πολλά τραγούδια. Το σχολείο. Όλο το παρελθόν, μια γουλιά και πέντε νότες.

Τις τελευταίες μέρες έμαθα πως...

1)... για να μετατρέψεις μια ιστορική παράταξη από κόμμα σε ναό του Κουλεμανσόν, δεν θέλει κόπό. Ούτε τρόπο. Απλά πατάς το κουμπί που γράφει "self destruct".
2)... η απόσταση από τη στεναχώρια στην ευτυχία είναι τόση όση και η βόλτα μέχρι τη Βουλιαγμένη ακούγοντας Θάνο Καλλίρη και τρώγοντας ξυλάκι παγωτό μ' αυτούς που αγαπάς.
3)... είναι λίγο περισσότερο από θλιβερό να είσαι πάνω από 30 χρονών, εν έτει 2007, και να εξακολουθείς να ψωνίζεσαι στο Ζάππειο και τις παρυφές του. Grow up, Dorothy!
4) ... o Λέννυ αναγνωρίζει ΚΑΙ τη λέξη 'μπιφτέκι'.
5) ... τα πρώτα ελληνικά σίριαλ της νέας σεζόν προβάλλονται με μουσικό χαλί το "Κόψε με" των Κακών κοριτσιών - πού να θυμάσαι τώρα?! Ένα βλέπεις, τρία κόβονται.
6)... στον 'Μπαϊρακτάρη' υπάρχει ένας υπάλληλος που μοιάζει στην Amy Winehouse!
7)... υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν πως αυτό το μπλόγκ είναι str8!
8)... η αληθινή έκπληξη της κάθε μέρας έρχεται από την καλοσύνη των ξένων.
9)... η γιαγιά κουράστηκε να παρακολουθεί το "Αν μ' αγαπάς" και το αντάλλαξε με τον Τζακ Μπάουερ και το '24'. Εσύ γελάς αλλά...!
10)... she is gracefully back!

11)... σύντομα και χαμογελαστά σας λέω και πάλι 'Καλημέρα'!

Κάτω από τη λάμψη του φεγγαριού...

It ain't over till it's over

36 ώρες αργότερα...

ένα από τα μεγαλύτερα ψέμματα που λέμε στον εαυτό μας αλλά και στον άνθρωπο που αγαπάμε είναι το γνωστό χιτ "μαζί σου είμαι ελεύθερος να είμαι ο εαυτός μου". Τη στιγμή που το λέμε, το εννοούμε και πιστεύουμε πως αυτή είναι η αλήθεια. Όμως δεν είναι έτσι. Γιατί κάθε φορά που ερωτεύομαστε είμαστε η καλύτερη ή η χειρότερη εκδοχή του εαυτού μας. Η εκδοχή αυτή που διαφέρει ανάλογα με τον βαθμό που ο καθένας επιτρέπει στο συναίσθημα του να τον παρασύρει. Είναι αυτό που εννοούσε ο Νίκολσον στο 'Καλύτερα δεν γίνεται' και η Χαντ, ορθώς, εξέλαβε ως κοπλιμέντο. Δεν είναι, τόσο, θέμα προσωπικών αντιστάσεων. Είναι περισσότερο η κυριαρχία του άλλου πάνω μας. Η κυριαρχία που το δικό μας θυελλώδες αίσθημα επέτρεψε. Δεν είμαστε ποτέ ο εαυτός μας όταν αγαπάμε. Είμαστε κάτι λιγότερο ή κάτι πιο πολύ από τον εαυτό μας.

Συναντηθήκαμε μετά από μήνες, χρόνια μετά το τέλος. Εκείνος πελάτης κι εγώ υπάλληλος. Σερβιτόρος στο τραπέζι που κάθισε με τον - από τότε που χωρίσαμε - φίλο του.
Μιλήσαμε περί ανέμων και υδάτων, έκανε κάποια πικρά σχόλια αλλά μάλλον επειδή γνωρίζει την αδυναμία μου να γίνομαι αγενής, με σύστησε στον φίλο του, που ήταν ευγενικός και συμπαθής. Κάθισαν μερικές ώρες στο πρώτο πρώτο τραπέζι κι έφυγαν ήσυχα ήσυχα. Ένα τυπικό 'αντίο' κι έξω από την πόρτα.

Θυμάσαι αυτό που λένε για την Αγγελοπούλου Δασκαλάκη: πως ό,τι συναίσθημα κι αν έχει, το πετρωμένο της πρόσωπο δείχνει μόνο μια έκφραση? Εγώ εκείνες τις ώρες ένιωσα έτσι αλλά αντίστροφα: γέλια, χαρά, ευγένεια στο πρόσωπο κι από μέσα ένα ψύχος που είχε παραλύσει τα πάντα.
Προσπαθούσα να καταλάβω τί ήταν αυτό που είχε λυγίσει τα γόνατα μου: η απροσδόκητη εμφάνιση, η ντροπή, η ζήλεια, ένα απωθημένο ίσως; Στην αρχή νόμιζα πως ήταν ένα συνοθύλευμα όλων αυτών αλλά μετά κατάλαβα πως είχα αδικήσει τον εαυτό και την κρίση μου.
Αυτό που με συνέτριψε ήταν πως μετά από 4,5 χρόνια παράφορου έρωτα δεν είχε απομείνει τίποτε. Δεν είχε μείνει η παραμικρή πινακίδα που να δείχνει τον δρόμο σ' αυτά που ζήσαμε. Όλα έμοιαζαν τόσο πολύ μακρινά και ξένα που ήταν λες και τα είχε ζήσει κάποιος άλλος κι εγώ απλώς έκλεψα τις αναμνήσεις του. Δεν ξέρω αν αυτή η φθορά οφείλεται στον χρόνο ή στα όσα μεσολάβησαν μετά τον χωρισμό. Όταν τον ξαναείδα, θυμήθηκα τον κακό εαυτό μου: αυτόν που είχε αφεθεί σε μια ανεκδιήγητη παράνοια, είχε εθιστεί στο ψέμα και το κρυφτό. Σε μια ψευδαίσθηση πως αυτά είναι απόλυτα φυσικά στις σχέσεις των ανθρώπων. Ένιωθα μέσα μου να ζωντανεύει το αποτύπωμα που άφησε ένας άνθρωπος που δεν είμαι πια. Που, μάλλον, δεν ήμουν ποτέ. Αλλά παρ' όλα αυτά επέτρεψα με κλειστά τα μάτια να γεννηθεί και να νοσήσει. Το πραγματικό τέλος μιας σχέσης δεν έρχεται όταν πεθάνει. Έρχεται όταν δεν θες ποτέ και για κανένα λόγο, να την αναστήσεις.

Η μεγαλύτερη ευθύνη σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να πέφτει στον εαυτό μας. Σ' εμάς που δεν μπορούμε να συγκρατηθούμε, που δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε την αλήθεια από την φαντασίωση, το σωστό από το μοιραίο. Χωρίς αυτό να είναι εντελώς ψέμα, υπάρχει και μια άλλη παράμετρος: ο άλλος. Το χρέος που έχουμε απέναντι σ' αυτόν που αγαπάμε να τον διαφυλάξουμε από κάθε κακό. Ιδίως τον κακό του εαυτό. Αλλιώς γινόμαστε θεατές στην αρένα με τα λιοντάρια. Στις κοινές ζωές των ανθρώπων αυτό που νομίζω πως πρέπει να μοιράζεται πιο δίκαια απ' όλα είναι η ευθύνη.

36 ώρες αργότερα...

και τελείωσαν 4,5 χρόνια κοινής ζωής. Είναι αληθινά θλιβερό να μην θες να ξαναζήσεις τις όμορφες στιγμές σου. Ακόμα κι αν αμφισβητείς το πραγματικό συναισθηματικό τους βάρος. Όταν όμως περάσεις λίγη ώρα μόνος ανακαλύπτεις πως η γενναιότητα να γυρίσεις την πλάτη σ' ένα πολύχρωμο αλλά παθογενές παρελθόν, είναι πια μονόδρομος. Kαι σκέφτηκα πως, πολλές φορές, νομίζουμε πως έχουμε ξεκαθαρίσει τους συναισθηματικούς μας λογαριασμούς. Αλλά οι έρωτες είναι σαν τους δολοφόνους στις ταινίες τρόμου: "They always come back for one last scare!"
Μετά από τόσες ώρες ξαναβρήκα με περηφάνια αυτό που θεώρησα διαπραγματεύσιμο. Και άφησα πίσω μου για πάντα τη Σούζυ Γραμματικού.

"Ο κόσμος κλυδωνίστηκε επικίνδυνα αλλά μετά από λίγο βρήκε την ισορροπία του".
Μωρίς Μπλανσό

Aνοίγουν τα σκολεία

Τα μαθήματα στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής του Αλεξάκου άρχισαν και φέτος. Ακονίστε τα μολύβια σας. Αντίο τεμπελιά. (Για πληροφορίες κάνε κλικ στην εικόνα)

Σκηνές από έναν γάμο

Το ζευγάρι που πηδιέται απέναντι μου, τσακώθηκε χθες βράδυ. Τσακώθηκε πολύ άσχημα.
Από τα συμφραζόμενα κατάλαβα πως η κοπέλα με το πιο θορυβώδες g-point της Α' Περιφέρειας Πειραιά κατηγόρησε την Εθνική Μπάσκετ πως έπαιζαν σαν ζώα γι' αυτό κι έχασαν. Προσδιόρισε μάλιστα και τα ζώα αλλά την αρχή του καυγά την άκουγα στον ύπνο μου οπότε και δεν τα θυμάμαι πολύτ καλά.
Ο νεαρός, που σε κάθε αγώνα που προβάλλεται δίνει νέα διάσταση στη φράση "Ο βόθρος μέσα μου", άρχισε να την στολίζει με κοσμητικά πρώτης κατηγορίας. Για μιά στιγμή ομολογώ ότι θαύμασα το πώς ένας άνθρωπος με τόσο μικρό εγκέφαλο μπορεί να φτιάξει μια βρισιά χρησιμοποιώντας ως συνθετικά δυο άλλες βρισιές και τη λέξη 'μανταλάκι'. Αλλά θα μου πεις, ο κάθε άνθρωπος έχει τα ταλέντα του.
Από την άλλη μεριά, η κοπέλα που δίδαξε στη Μεγκ Ράιαν τον επιτυχημένο ψεύτικο οργασμό αποδείχτηκε συγκλονιστική στο σημάδι: με σύνθημα το αδιαπραγμάτευτο "Έργα κι όχι λόγια", κατάφερε να διανθίσει τον καυγά με ζόρικα ηχητικά εφέ. Για παράδειγμα: ξεκινούσε ο επιβήτορας το αγαπημένο χιτ "Μωρή καριό...", στα μισά ακουγόταν ένα 'γκντούπ!', στη συνέχεια ένα "ωωωχ!" και πριν προλάβει να ανταπαντήσει με το πασίγνωστο και πολλά υποσχόμενο "θα σου γαμήσω...", ένα δεύτερο 'γκντούπ!' τον αποστόμωνε.
Αυτός ο χαβαλές πρέπει να κράτησε γύρω στα 10 λεπτά. Επειδή όμως εγώ, όπως και το υπόλοιπο οικοδομικό τετράγωνο, κοιμόμασταν μας φάνηκε τουλάχιστον δίωρο.
Κάποια στιγμή, ο Tζων Χόλμς βρόντηξε την πόρτα κι έφυγε και η μπάμπολα τον αποχαιρέτησε μ' ένα τρυφερό "στο διάλο!". Όσοι είχαμε ξαγρυπνήσει εκείνη την ώρα, περιμέναμε πως από στιγμή σε στιγμή θα επέστρεφε ο άντρας του σπιτιού και ο καυγάς θα έληγε με μια εορταστική/ πρωτοχρονιάτικη παρτίδα σεξ. Αυτό σημαίνει λιγότερη διάρκεια, περισσότερη φωνή!
Μισή ώρα μετά όμως, ο ντελικανής δεν είχε επιστρέψει. Κι εκεί που όλοι περιμέναμε πως θα ξεκινούσε νέος γύρος διαπραγματεύσεων με τηλεφωνήματα και κλάμματα, ακούσαμε το ροχαλητό της κοπέλας! Για μια στιγμή, ήθελα να βγω και να την ξυπνήσω ρωτώντας "πόσο αναίσθητη μπορεί να είσαι?". Αλλά μετά σκέφτηκα πως για μία βραδυά μου δινόταν η ευκαιρία να κοιμηθώ με την αίσθηση πως είμαι αλήθεια στο κρεββάτι μου και όχι σε ράντσο σινεμά με δυό ταινίες σεξ. Η σκέψη αυτή με γέμισε τόση ηρεμία που ξεράθηκα ακαριαία και δεν άκουσα τον αφέντη του σπιτιού να επιστρέφει. Αν επέστρεψε.

Λίγο μετά τα Exit polls...

...άρχισαν οι ζυμώσεις και ο εποικοδομητικός διάλογος στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ.

Ημερολόγια Χωρισμένων Mέρος IΕ': "Κώνος Οδοποιίας" - Teaser Trailer

Δεν ξέρω τι έκανες εκείνο το απόγευμα

Εκείνο το μεσημέρι ήμουν στο γραφείο του Θ. κι ετοιμάζαμε τις αιτήσεις για το μεταπτυχιακό μου (που έπρεπε να είχα στείλει από τον Φεβρουάριο). Αφού τελείωσα, ξεκινήσαμε από το Κολωνάκι να πάμε για φαγητό κάπου στο Χαλάνδρι. Στο αυτοκίνητο μιλούσαμε για τα πανεπιστήμια που είχα επιλέξει, για την αδιαβάθμητη αργοπορία μου να υποβάλλω τις αιτήσεις και καταλήξαμε να τσακωνόμαστε για τα γεγονότα των τελευταίων μηνών που συμπεριλάμβαναν απιστίες, εγχειρήσεις, την Ορέστεια στην Επίδαυρο και άλλα.
Σε κάποιο φανάρι της Κηφισίας, κοντά στ' Αηδονάκια, άνοιξα την πόρτα και κατέβηκα. Φωνές, κορναρίσματα, βρισιές αλλά δεν ξαναέμπαινα στο αυτοκίνητο. Άρχισα να περπατάω γι' αρκετή ώρα και λίγο πριν φτάσω στο Μαρούσι πρόσεξα πως έξω από πολλά καταστήματα ήταν μαζεμένοι περαστικοί και κοιτούσαν τις τηλεοράσεις. Μετά από ώρα, συνειδητοποίησα πως δεν χάζευαν απλά αλλά κάτι είχε συμβεί και παρακολουθούσαν τα δελτία ειδήσεων.
Όταν επέστρεψα σπίτι, είδα. Όπως όλος ο κόσμος εκείνη την ημέρα, παρακολουθούσα αλλά δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που έβλεπα. Όση ώρα εγώ περπατούσα στην Κηφισίας αποροφημένος στα προβλήματα μου - σε αυτά που νόμιζα δηλαδή πως ήταν προβλήματα- ο κοσμός και η ιστορία είχαν αλλάξει. Και ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιές λέξεις έφερναν μεγαλύτερο τρόμο: η σύγκρουση? η πτώση? οι νεκροί? η αδυναμία? η σκόνη? η εκδίκηση? η απόγνωση?
Τα χρόνια που ακολούθησαν έφεραν φόβο και καχυποψία. Αυτό που δεν μπορούσαμε να προσδιορίσουμε από τη μια στιγμή στην άλλη έγινε ένα θηρίο με σάρκα από μπάζα, ψηλό όσο ένας πύργος. Μάθαμε να ζούμε με τη σκιάτου θηρίου που πάντα υπήρχε αλλά μέχρι εκείνο το απόγευμα του Σεπτεμβρίου κανείς δεν έπαιρνε ιδιαίτερα σοβαρά. Όπως μάθαμε επίσης πως κανένας, απολύτως κανένας, δεν μπορεί να ξεφύγει από τα αδικήματα του.

Nύχτες Πρεμιέρας

Σε μια εβδομάδα και κάτι ξεκινούν για 13η χρονιά οι Νύχτες Πρεμιέρας. Το πρόγραμμα των ταινιών δεν έχει βγει ακόμα αλλά έχουν ανακοινωθεί όλα τα πάρτυ που θα γίνουν στα πλαίσια του φεστιβάλ! Λογικό!
Στο site του Αθηνοράματος γράφει η Βένια Γεωργίου:

" Ένα από τα αφιερώματα που κάνει ιδιαίτερα περήφανους τους διοργανωτές είναι εκείνο στον 63χρονο Ινδό σκηνοθέτη (και ποιητή) Μπουνταντέμπ Ντασγκούπτα. Αν οι σινεφίλ γνώσεις σας δεν περιλαμβάνουν το όνομά του, σημειώστε ότι θεωρείται ο διάδοχος του Σατγιαζίτ Ρέι και ο σοβαρότερος εκπρόσωπος του σύγχρονου ινδικού σινεμά που βρίσκεται στον αντίποδα του Μπόλιγουντ."

Προφανώς, η παραπάνω πρόταση δεν απευθύνεται σ' εμένα τον αμόρφωτο γιατί η σχέση μου με τον ινδικό κινηματογράφο φτάνει μέχρι...μισό λεπτό... να σκεφτώ... οκ! θυμήθηκα! Η σχέση μου με τον ινδικό κινηματογράφο δεν υπάρχει. Εκτός κι αν μετράει ο 'Τάφος του ινδού' που αν αντιλαμβάνομαι σωστά, 'ο τάφος' σε σχέση με τις ταινίες του ποιητή θα πρέπει να μοιάζει με τον 'Πόλεμο των Άστρων'. Τουλάστιχον!
Το φεστιβάλ, βεβαίως, είναι μια καλή ευκαιρία να ξεστραβωθούμε και να δούμε κάτι πέρα από τα τετριμμένα. Θα ήθελα όμως να ήξερα ποιό είναι το κοινό του Ντασγκούπτα στην Ελλάδα? Το αληθινό κοινό, όχι αυτοί που κοιμούνται στις προβολές και γράφουν συγκλονιστικές κριτικές όσο παίζει στο dvd το "Τρελλό Γουίκεντ στου Μπέρνι". Ποιός ενθουσιάστηκε τόοοσο πολύ με αυτό τον σκηνοθέτη? Και κυρίως, αν πάρουμε σαν δεδομένο πως το φεστιβάλ απευθύνεται σε νέους, ποιός σκέφτηκε να επιμορφώσει τη νεολαία με τον Ντασγκούπτα όταν η συντριπτική πλειοψηφία τoυς δεν έχει δει το "Κραυγές και ψίθυροι" ή ακόμα και το "Grease"?
Μπορεί βέβαια το ελληνικό κοινό να είναι πολύ πιο σινεφίλ απ' όσο νομίζω κι εγώ να μιλάω απλά από τον πάτο της θάλασσας.

Ιn the mood for love

Αυτή τη σκηνή έβλεπα όλο το βράδυ στον ύπνο μου. Ξανά και ξανά. Σηκώθηκα στις 04:08 για να φάω κάτι και μόλις ξαναξάπλωσα την ξαναονειρεύτηκα. Έχει κανείς σινέ - ονειροκρίτη?

Πάντως ξύπνησα με πολύ καλή διάθεση παρ' όλο που ο φούρναρης με αποκάλεσε 'Θανάση'!

Καλή εβδομάδα a tutti (frutti)!

11 σκηνές από ένα Debate

(1) Η παρατήρηση "είσαι εκτός θέματος, παιδί μου!" που βλέπαμε με κόκκινο στυλό στα διορθωμένα γραπτά της έκθεσης, πήρε άλλη διάσταση χθες βράδυ.
(2) Ο τεχνικός που θα κρατούσε την πινακίδα από νέον που θα υπενθύμιζε στους πολιτικούς να "Μην καρφώνουν τον διπλανό τους" είχε κλειδωθεί στη τουαλέτα με τα γνωστά αποτελέσματα.
(3) Η dame Παπαρήγα ευτυχώς δεν ήταν βαμμένη σαν τροτέζα της Κόκκινης Πλατείας, όπως την άλλη φορά...
(4) ...αλλά δυστυχώς ο στυλίστας της πάλι της είχε ψωνίσει από "Το Φρικτόν Λάθος" στο Αιγάλεω.
(5) Ο Καραμανλής γιατί μιλούσε και κολυμπούσε μαζί?
(6) Ο Γιωργάκης απέδειξε πως την τέχνη του "πατέρα-θα-κρατήσω-το-λόγο-μου-και-θα-χάσω-ξανά-τις - εκλογές" την κατέχει καλύτερα απ' όλους.
(7) Ο Αλαβάνος θύμιζε περσόνα από υστερικό σίριαλ του Δαλιανίδη την δεκαετία του '90: τόσα νεύρα ούτε η 'ξινή' αδελφή του Χρήστου δεν είχε.
(8) Ο Αιμίλιος Λιάτσος έχει γειτονοπούλα την Αναστασία που παίζει με το τόπι της ανέμελα και μόλις τον βλέπει στο δρόμο αντί να τον ρωτήσει για τον πόλεμο Θώδη- Ευαγγελόπουλου, παθαίνει μεταβολισμό προσωπικότητας και ξυπνά μέσα της ο Τσόμσκι.
(9) Μου ήταν αδύνατο να μην γελάσω μόλις έβλεπα τον Παπαθεμελή με το βλέμμα του Ντρούπη. Μου ερχόταν αμέσως στο μυαλό το άσμα "Παπαθεμελή, Παθεμελή/ απόψε ένας ναύτης το κορμί μου αμελεί".
(10) Ο πιο άνετος όλων ήταν ο Καρατζαφέρης. Αν έκλεινες τον ήχο και έκρινες τις απαντήσεις από το ύφος τους θα νόμιζες πως οι εκλογές έχουν τελειώσει και το ΛΑ.Ο.Σ. βγήκε πρώτο κόμμα με απόλυτη αυτοδυναμία. Και αυτό ίσως να γινόταν αν μέσα σε όλα φορούσε ένα περλέ διάδημα που θα έγραφε " Σταυρώστε την!"
(11) Μετά το χτεσινό, 5 βαρετοί δημοσιογράφοι δεν θα ξανατηλεφωνήσουν για 'χρόνια πολλά' στη Μαρία Χούκλη. Ο Παπαχελάς εξαιρείται λόγω πρότερου έντιμου βίου.

"Θα σε ταΐσω στους εξωγήινους"

Απόψε δεν κατάφερα να κλείσω μάτι. Στριφογύριζα σαν το κοκορέτσι και τις λίγες στιγμές που κατάφερα να ξεραθώ έβλεπα παιδαγωγικούς εφιάλτες. Βασικά, είχα πολλές τύψεις για τη συμπεριφορά μου απέναντι στο Λέννυ.
Ως γνωστόν, πολύ συχνά, όταν τα 'παιδιά' λυσσάνε το μεσημέρι / δεν τρώνε το φαγητό τους / σου μασάνε βρακοζώνια / γκρεμίζουν το σπίτι / δεν κοιμούνται κλπ, προσπαθούμε να τα φοβίσουμε με απειλές του τύπου "θα έρθει ο γύφτος/ ο αράπης/ ο δράκος/ ο γιος της Φιφής κλπ" που εκτός από εξαιρετικά παλιομοδίτικα είναι και αφόρητα ρατσιστικά. Προσωπικά, δεν χρησιμοποιώ τέτοια εκβιαστικά λεκτικά σχήματα γιατί (α) δεν ξεχωρίζω τους ανθρώπους σε φυλές και, (β) ο γιος της Φιφής μετά την εγχείρηση είναι μια ωραιότατη κοπελίτσα που δεν εμπνέει κανένα φόβο. Αντί όλων αυτών χρησιμοποιώ την απειλή "θα σε ταΐσω στους εξωγήινους". Δεν ξέρω αν το χοντρό σκυλί μου καταλαβαίνει ακριβώς τί είναι ο εξωγήινος πάντως το σίγουρο είναι πως για το Λένυ δεν μοιάζουν όλοι με τον ΕΤ και δεν φοράνε υποχρεωτικά μπλουζάκια "WE COME IN PEACE", γιατί με το άκουσμα της λέξης σταματάει κάθε δραστηριότητα του και σε κοιτάζει απορημένος.
Χτες το βράδυ όμως θυμήθηκα την καυμένη τη Φάλλον που από τα πολλά μαγιολίκια που της έκανε η Κρύστλ, ένα ζεστό βράδυ στο Κολοράντο, κατέβηκαν οι εξωγήινοι και την πήραν στη πραγματικότητα. Και μετά όταν την βρήκαν πεταμένη σ' ένα πεζοδρόμιο (του Κολοράντο) κανένας δεν την πίστευε και ο Τζέφ την πέρναγε για Δελαπατρίδη.
Κι έτσι όλο το βράδυ μ' έζωναν τα φίδια. Λες να μου πάρουν το παιδί οι εξωγήινοι πριν προλάβω να στείλω ένα κουτάβι του στη Σελίν Ντιόν? Λες να μου το στείλουν πίσω (πιο) βλαμμένο και με βάτες?

Ξύπνησα νωρίς νωρίς και τηλεφώνησα στη νταντά του (aka στη γιαγιά). Η Μαίρη Πόππινς μου είπε πως ο μικρός κύριος έπαιρνε το πρωινό του μπάνιο. Της είπα να μου τον φιλήσει και να τον αφήσει να παίξει με τα μπουκάλια του σήμερα. Να του πει επίσης πως ο μπαμπάς τον αγαπάει και δεν θα τον δώσει στον R2D2.

"Δυό τρύπες έχει η ζωή"

"CIA. ΓYPNA ΠΙΣΩ. Ή ΕΣΤΩ ΤΗΛΕΦΩΝΑ. STOP!"

Σκηνές από ένα (φθινοπωρινό) Σαββατοκύριακο

Σκηνή Πρώτη

("...μπορώ στη σκοπιά σου να 'ρθω να σε κλέψω, να γίνω φαντάρος για 'σενα μπορώ")

Την Παρασκεύη το βράδυ, ταξιδεύαμε με τη Χρυσούλα, τον Ηλία και τον Γιώργο για Γαλαξείδι. Ενώ όλα πήγαιναν ωραία και καλά, χρειάστηκε κάποια στιγμή να μιλήσω στο τηλέφωνο. Μέχρι να τελειώσω, το θέμα της συζήτησης είχε πάρει μια πολύ δυσάρεστη τροπή: τον στρατό. Ο Ηλίας με τον Γιώργο ξεκίνησαν ένα ντιμπέιτ για το ποιός έκανε περισσότερες μέρες 'σκηνάκια'. Για μερικά πολύ ταπεινωτικά λεπτά της ώρας με κατάπιε το πνεύμα της Εύης Βατίδου.
Με λίγα λόγια, η δίκη μου απορία ήταν γιατί να είναι τόσο δυσάρεστα τα σκηνάκια αφού τα χρησιμοποιούσε και ο Σταλλόνε ως Ρόκι στην προετοιμασία του για τους αγώνες! Το βατράχι που πέταξα ήταν τόσο μεγάλο που έκανε και echo μέσα στο μικρό Polo! Μου εξήγησαν τί ακριβώς είναι τα περίφημα σκηνάκια σα να μιλούσαν σε άτομο με διανοητική καθυστέρηση - και πώς να τους αδικήσεις?! Μόλις τελείωσαν τους παρέθεσα κι εγώ τους λόγους αυτής της χρόνιας παρανόησης, προσπαθώντας μάταια ν' αποσώσω κάποια ψήγματα αξιοπρέπειας: (α) εγώ υπηρέτησα στο ναυτικό όπου η εξαντλητικότερη εκπαίδευση γινόταν με το Φαμπουλόζο στη λεκάνη της τουαλέτας και, (β) στο στρατό όπου, υποτίθεται, πως όλα είναι βαρυά κι αντρικά θα έπρεπε να τα αποκαλούν "σκηνές" σκέτο και όχι με κοριτσίστικο υποκοριστικό! "Ε, καλά! Δεν τα λένε και 'σκηνουλίνια'" απάντησε ο Γιώργος κι έμεινα να κοιτάζω έξω από το παράθυρο και ν' αμφιβάλλω για το αν άνθρωποι σαν εμένα θα έπρεπε να ψηφίζουν.

Σκηνή Δεύτερη

("...να πιάσει Θεέ μου μια βροχή, μια καταιγίδα")

Περιμένοντας να βρέξει. Σε όλη τη διαδρομή της επιστροφής, ο ουρανός ήταν σκοτεινός. Όσο πλησιάζαμε στην Αθήνα, τα σύννεφα γίνονταν πιο πυκνά και οι αστραπές φώτιζαν το δρόμο μας - αφού στις 8.30 το βράδυ δεν υπήρχαν αναμμένα φώτα στην εθνική οδό. Δυό τρεις σκόρπιες ψιχάλες μας ξεγελούσαν και περιμέναμε τη στιγμή που θα ξεσπάσει η καταιγίδα και θα ξεπλύνει τη στάχτη και τη δυστυχία των προηγούμενων ημερών. Φτάνοντας στο σπίτι, ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος. Και αυτό που όλοι περιμέναμε με τόση ανυπομονησία, μια τόση δα βροχή, για άλλη μια φορά, δεν ήρθε. Ίσως και καλύτερα γιατί η δυνατή βροχή θα ρήμαζε ό,τι δεν πρόλαβε η φωτιά. Μας έμεινε όμως το παράπονο της δροσιάς της.

Σκηνή Τρίτη

("...ανοίγουν τα σχολεία, αντίο τεμπελιά")

Σπύρος & Lenny

Λέννυ: Ο φίλος μου ο Σπύρος φέτος θα πάει σκολείο.

Νανάκος: Καλή πρόοδο να του πεις.

Λέννυ: Πρώτη Δημοτικού, θα πάει.

Νανάκος: Να του ευχηθείς 'Καλή σχολική χρονιά' και να μην κλέβει πλαστελίνες.

Λέννυ: Εγώ θα πάω σκολείο?

Νανάκος: Φυσικά, Λεννάκο μου!

Λέννυ: Αλήθειααααα???

Νανάκος: Του χρόνου όμως για να έχεις περάσει και την ηπατίτιδα.

Λέννυ: Και σε ποιά τάξη θα πάω?

Νανάκος: Πρώτη Αναμορφωτηρίου.

Λέννυ: Ουάου!! Και θα 'χω και συμμαθητές?

Νανάκος: Αμέ! Τα παιδιά του 50 Cent.

Λέννυ: Και σκολικά?

Νανάκος: Αστειεύεσαι?! Τα καλύτερα και τα πρώτα! Θα σου πάρω ένα φίμωτρο με τον Χάρι Πότερ. Χειροπέδες και ηρεμιστικά θα σας δώσει η δεσποινίδα Τράντσμπουλ.

Λέννυ: Ποιά είναι αυτή?

Νανάκος: Η Αγγλικού. Πολύ θα τη συμπαθήσεις.

Λέννυ: Και τί προετοιμασία πρέπει να κάνω για το σκολείο?

Νανάκος: Πήγαινε στη γωνία με τη μουσούδα στον τοίχο και σήκω στα πισινά σου πόδια.

Λέννυ: Για πόση ώρα?

Νανάκος: Μέχρι να τελειώσω αυτό που διαβάζω.

Λέννυ: Θ' αργήσεις? Η γιαγιά μου ψήνει μπριτζόλα.

Νανάκος: 230 σελίδες μου 'μειναν και τα περιεχόμενα.

Λέννυ: Μάδαφάκα!