Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 21, 2007

It ain't over till it's over

36 ώρες αργότερα...

ένα από τα μεγαλύτερα ψέμματα που λέμε στον εαυτό μας αλλά και στον άνθρωπο που αγαπάμε είναι το γνωστό χιτ "μαζί σου είμαι ελεύθερος να είμαι ο εαυτός μου". Τη στιγμή που το λέμε, το εννοούμε και πιστεύουμε πως αυτή είναι η αλήθεια. Όμως δεν είναι έτσι. Γιατί κάθε φορά που ερωτεύομαστε είμαστε η καλύτερη ή η χειρότερη εκδοχή του εαυτού μας. Η εκδοχή αυτή που διαφέρει ανάλογα με τον βαθμό που ο καθένας επιτρέπει στο συναίσθημα του να τον παρασύρει. Είναι αυτό που εννοούσε ο Νίκολσον στο 'Καλύτερα δεν γίνεται' και η Χαντ, ορθώς, εξέλαβε ως κοπλιμέντο. Δεν είναι, τόσο, θέμα προσωπικών αντιστάσεων. Είναι περισσότερο η κυριαρχία του άλλου πάνω μας. Η κυριαρχία που το δικό μας θυελλώδες αίσθημα επέτρεψε. Δεν είμαστε ποτέ ο εαυτός μας όταν αγαπάμε. Είμαστε κάτι λιγότερο ή κάτι πιο πολύ από τον εαυτό μας.

Συναντηθήκαμε μετά από μήνες, χρόνια μετά το τέλος. Εκείνος πελάτης κι εγώ υπάλληλος. Σερβιτόρος στο τραπέζι που κάθισε με τον - από τότε που χωρίσαμε - φίλο του.
Μιλήσαμε περί ανέμων και υδάτων, έκανε κάποια πικρά σχόλια αλλά μάλλον επειδή γνωρίζει την αδυναμία μου να γίνομαι αγενής, με σύστησε στον φίλο του, που ήταν ευγενικός και συμπαθής. Κάθισαν μερικές ώρες στο πρώτο πρώτο τραπέζι κι έφυγαν ήσυχα ήσυχα. Ένα τυπικό 'αντίο' κι έξω από την πόρτα.

Θυμάσαι αυτό που λένε για την Αγγελοπούλου Δασκαλάκη: πως ό,τι συναίσθημα κι αν έχει, το πετρωμένο της πρόσωπο δείχνει μόνο μια έκφραση? Εγώ εκείνες τις ώρες ένιωσα έτσι αλλά αντίστροφα: γέλια, χαρά, ευγένεια στο πρόσωπο κι από μέσα ένα ψύχος που είχε παραλύσει τα πάντα.
Προσπαθούσα να καταλάβω τί ήταν αυτό που είχε λυγίσει τα γόνατα μου: η απροσδόκητη εμφάνιση, η ντροπή, η ζήλεια, ένα απωθημένο ίσως; Στην αρχή νόμιζα πως ήταν ένα συνοθύλευμα όλων αυτών αλλά μετά κατάλαβα πως είχα αδικήσει τον εαυτό και την κρίση μου.
Αυτό που με συνέτριψε ήταν πως μετά από 4,5 χρόνια παράφορου έρωτα δεν είχε απομείνει τίποτε. Δεν είχε μείνει η παραμικρή πινακίδα που να δείχνει τον δρόμο σ' αυτά που ζήσαμε. Όλα έμοιαζαν τόσο πολύ μακρινά και ξένα που ήταν λες και τα είχε ζήσει κάποιος άλλος κι εγώ απλώς έκλεψα τις αναμνήσεις του. Δεν ξέρω αν αυτή η φθορά οφείλεται στον χρόνο ή στα όσα μεσολάβησαν μετά τον χωρισμό. Όταν τον ξαναείδα, θυμήθηκα τον κακό εαυτό μου: αυτόν που είχε αφεθεί σε μια ανεκδιήγητη παράνοια, είχε εθιστεί στο ψέμα και το κρυφτό. Σε μια ψευδαίσθηση πως αυτά είναι απόλυτα φυσικά στις σχέσεις των ανθρώπων. Ένιωθα μέσα μου να ζωντανεύει το αποτύπωμα που άφησε ένας άνθρωπος που δεν είμαι πια. Που, μάλλον, δεν ήμουν ποτέ. Αλλά παρ' όλα αυτά επέτρεψα με κλειστά τα μάτια να γεννηθεί και να νοσήσει. Το πραγματικό τέλος μιας σχέσης δεν έρχεται όταν πεθάνει. Έρχεται όταν δεν θες ποτέ και για κανένα λόγο, να την αναστήσεις.

Η μεγαλύτερη ευθύνη σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να πέφτει στον εαυτό μας. Σ' εμάς που δεν μπορούμε να συγκρατηθούμε, που δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε την αλήθεια από την φαντασίωση, το σωστό από το μοιραίο. Χωρίς αυτό να είναι εντελώς ψέμα, υπάρχει και μια άλλη παράμετρος: ο άλλος. Το χρέος που έχουμε απέναντι σ' αυτόν που αγαπάμε να τον διαφυλάξουμε από κάθε κακό. Ιδίως τον κακό του εαυτό. Αλλιώς γινόμαστε θεατές στην αρένα με τα λιοντάρια. Στις κοινές ζωές των ανθρώπων αυτό που νομίζω πως πρέπει να μοιράζεται πιο δίκαια απ' όλα είναι η ευθύνη.

36 ώρες αργότερα...

και τελείωσαν 4,5 χρόνια κοινής ζωής. Είναι αληθινά θλιβερό να μην θες να ξαναζήσεις τις όμορφες στιγμές σου. Ακόμα κι αν αμφισβητείς το πραγματικό συναισθηματικό τους βάρος. Όταν όμως περάσεις λίγη ώρα μόνος ανακαλύπτεις πως η γενναιότητα να γυρίσεις την πλάτη σ' ένα πολύχρωμο αλλά παθογενές παρελθόν, είναι πια μονόδρομος. Kαι σκέφτηκα πως, πολλές φορές, νομίζουμε πως έχουμε ξεκαθαρίσει τους συναισθηματικούς μας λογαριασμούς. Αλλά οι έρωτες είναι σαν τους δολοφόνους στις ταινίες τρόμου: "They always come back for one last scare!"
Μετά από τόσες ώρες ξαναβρήκα με περηφάνια αυτό που θεώρησα διαπραγματεύσιμο. Και άφησα πίσω μου για πάντα τη Σούζυ Γραμματικού.


"Ο κόσμος κλυδωνίστηκε επικίνδυνα αλλά μετά από λίγο βρήκε την ισορροπία του".
Μωρίς Μπλανσό

26 σχόλια:

phoinix είπε...

το καλύτερο είναι όταν ξαναβρίσκεσαι με κάποιον πρώην και εκεί που νομίζεις οτι θα σου κοπούν τα πόδια δεν έχεις πια τίποτα τέτοιο για αυτόν τον άνθρωπο.και τον έχεις νικήσει τον γαμημένο το φόβο..
και μερικές φορές το ίδιο ακριβώς συναίσθημα σε θλίβει..γιατί δε μπορείς να βρείς σ'αυτόν αυτό που κάποτε έβλεπες..
και μετά σκέφτεσαι και πάλι..που πάει ο έρωτας όταν πεθάνει..

AVRA είπε...

..πραγματικα σε τετοιες περιπτωσεις αυτα αναρωτιεσαι και απορεις .
Εγω ειμουν αυτος που εκοβε φλεβες για αυτον τον ερωτα ?
Αυτος ηταν ο Ανθρωπος της ζωης μου ?
Η δικη μας σχεση ηταν αυτη που νομιζαμε ιδανικη ?

Αληθεια ρε παιδια που παει ο ερωτας μετα το τελος ?

Η Μικρή Ολλανδέζα είπε...

ουφ...

Ανώνυμος είπε...

Με το μεγαλυτερο κολλημα μου-so far-αν πω οτι χωρισαμε επεισοδιακα ασχημα,θα ειναι λιγο.
Οταν μιλησαμε μετα απο λιγο καιρο για να ξεσκαρταρουμε τα σπασμενα,του ειπα 'ετσι που μου φερθηκες,δεν μου εμεινε τιποτα απο σενα να θυμαμαι.'

Irrelevant

wahia είπε...

Είμαι σε φάση χωρισμού από τρίχρονη σχέση..και ο μεγάλος μου φόβος είναι μην συμβεί ακριβώς αυτό. Ουφ βαλτός είσαι;;

:(

Ανώνυμος είπε...

"Το πραγματικό τέλος μιας σχέσης δεν έρχεται όταν πεθάνει. Έρχεται όταν δεν θες ποτέ και για κανένα λόγο, να την αναστήσεις".

"Το χρέος που έχουμε απέναντι σ' αυτόν που αγαπάμε να τον διαφυλάξουμε από κάθε κακό. Ιδίως τον κακό του εαυτό".

Very well said...Souzi!

g for george είπε...

Είναι θλιβερό αλλά αληθινό.
Ταυτίστηκα πολύ με το κείμενο.
Και τώρα στεναχωρήθηκα ελαφρώς αλλά οκ.

Πολύ καλό κείμενο.

Ανώνυμος είπε...

Όταν πεθαίνει ο έρωτας πηγαίνει στον ίδιο τόπο που πάνε και οι άνθρωποι που πεθαίνουν. Μέσα στην καρδιά μας και στις αναμνήσεις μας. Και όσο και αν μπαίνει ο εγωισμός ή ο φόβος στην μέση, το γεγονός ότι έχεις περάσει κάποιες καταστάσεις με κάποιο άτομο, το ότι έχεις δώσει και έχεις πάρει πράγματα σε κάνει να νοσταλγείς και να συγκρίνεις. Στενοχωριέμαι όταν βλέπω προηγούμενες σχέσεις στον δρόμο και το μόνο που έχω να πω είναι "γειά" ενώ παλιά έλεγα σ'αγαπώ. Όμως αυτές οι σχέσεις με βοήθησαν να έρθω εδώ που είμαι και είναι κομμάτια της ζωής μου που δεν θα έσβηνα ακόμα και αν δεν αισθάνομαι τίποτα απολύτως τώρα. Οι αναμνήσεις μας, μας κάνουν αυτό που είμαστε και όλες οι εικόνες που έχουμε είτε είναι συνδεδεμένες με συναισθήματα είτε όχι. Μόνο ένα πράγμα θα ήθελα να αλλάξω. Η τελευταία εικόνα που έχω από αυτές και αυτές από μένα να είναι ένα χαμόγελο....

Trilian είπε...

Σουζυ Γραμματικου; Γιατί εμενα κατι μου λεει αυτο το όνομα;

An-Lu είπε...

Κάπως έτσι "κλείνουν κεφάλαια" στη ζωή μας νανάκο ;-)

patsiouri είπε...

....και την ογδοη μέρα ο Θεός είπε: "Ο.κ Μέρφι...από αύριο αναλαμβάνεις εσύ..."

(Όντως, βαλτός είσαι??? Του χρόνου τέτοια μέρα ίσως και να μπορέσωνα σου απαντησω...)

etalon είπε...

Αυτο το βιτριολικο χιουμορ μονο μεσα απο βαθυ κι εντονο πονο βγαινει.
Καλοι ειναι οι χωρισμοι.
Μονο που αργουν να επουλωθουν.
Αν τους αποφασιζει ο αλλος.

Για το " για πάντα" ευτυχως που υπάρχουν κι οι ταινίες.

Δεν ειναι υπέροχο οταν σε πιανουν τα ζουμια στη σκοτεινια του σινεμα?

BLUEPRINTS είπε...

λυπάμαι κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο συνηδειτοποιείς/ουμε κάποια πράγματα που αφορούν τις σχέσεις, το τέλος οποιαδήποτε μορφή κι αν έχει είναι πάντως οδυνηρό, φιλί μεγάλο

the ibt είπε...

Νανάκο τους δυσκολεύεις πολύ τους σεβαστούς αναγνώστες σου. Τόσο, που ψάχνονται στο Google και έρχονται στο δικό μου μαγαζί με keyword "Σουζυ Γραμματικού"

Και όχι τίποτα άλλο, αλλά εκτίθεμαι κι εγώ διότι τότε είχα γράψει εσφαλμένα: "Δυστυχώς δεν είδα τον Ελέφαντα (από τα Αρχίδια) και τη Σούζυ Γραμματικού, η οποία βέβαια δεν είναι Αρχίδι, ούτε έχει, όπως φημολογείτο."

LOL.

Alex A. είπε...

"Το πραγματικό τέλος μιας σχέσης δεν έρχεται όταν πεθάνει. Έρχεται όταν δεν θες ποτέ και για κανένα λόγο, να την αναστήσεις."

Είχα πονέσει πολύ, παλιά, όταν είχα χωρίσει από μια σχέση τρισήμιση χρόνων. Όταν τον έβλεπα, σπάνια, αισθανόμουν καλύτερα - ακριβώς για τον λόγο που αναφέρεις.

dokisisofi είπε...

den iparxei erotas ilithioi
to ksanaleo
kai si svisto
to ksanaleo
kai si svisto
svisto
to ksanaleo
den iparxi
svisto
den
ksanaleo
iparxi
svisto

ds είπε...

Εννοείται ότι όταν ερωτευόμαστε δεν είμαστε ο εαυτός μας. Εδώ δεν είμαστε ο εαυτός μας στην καθημερινότητα μας, πόσο μάλλον όταν ερωτευόμαστε. Ο έρωτας είναι μια μορφή εξάρτησης, και σε καμία εξάρτηση δεν μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Κρίμα που είναι αναπόφευκτος ο άτιμος!

Anyway, κι εγώ αναγκάστηκα να γκουγκλάρω τη Σούζυ Γραμματικού, μέχρι που βρήκα το blog και έβγαλα νόημα...

kanataki είπε...

έχω να καταθέσω πως όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο σκυλιά γινόμαστε

και ως προς το πως "διαχειριζόμαστε"ανθρώπους και συναισθήματα αλλά ώς προς το πως τους ξεφορτονώμαστες.

μακάρι βέβαια να κάνω και λάθος...

Ανώνυμος είπε...

Σ' ΕΜΕΝΑ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΙΑΖΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΕ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ ΝΤΕΛΥΡΙΟ (ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΕΥΚΟΛΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΝΤΩΝΑΚΗ ΜΟΥ) ΠΑΡΑ ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΕΚΛΟΓΙΚΕΥΣΗΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ

Suspect είπε...

Ο μαέστρος έχει πάντα την πλάτη του γυρισμένη στο πλήθος

alienlover είπε...

"Το πραγματικό τέλος μιας σχέσης δεν έρχεται όταν πεθάνει. Έρχεται όταν δεν θες ποτέ και για κανένα λόγο, να την αναστήσεις."

signed.. respect....

wanderer είπε...

"Και άφησα πίσω μου για πάντα τη Σούζυ Γραμματικού."

nanako me berdepses....esy eisai i souzy?i egw xa8ika pisw ap'tis lekseis kai prepei na ksekinisw to diavasma ap'tin arxi....?

nanakos είπε...

Καλά κατάλαβες, Ζαχαρένια.

wanderer είπε...

nanako eisai megali ekpliksi...!diavasa kai alla keimena sou apo ayto to blog...ti na pw ...pragmatika me synepire o tropos grafis sou...

Ανώνυμος είπε...

egw pali, katalava oti eisai i souzy, alla den katalava to telos tis istorias. graps'to! ena post einai...

Ανώνυμος είπε...

άντε καημένε...για άνθρωπο μιλούσες τόση ώρα; καταφοβήθηκα..νόμιζα πως χωρίσατε με τον Λέννυ! Αχ! Άλλη φορά μη κάνεις τέτοια αστεία!

Σιγά τ' αυγά, ούτε ο πρώτος είσαι ούτε ο τελευταίος. Τέτοια πράγματα συμβαίνουν όλη την ώρα σε όλους μας. Άστα στην άκρη και προχώρα!
Ωχού....Ο επόμενος, θα λες, εντάξει;