Οι ζωές των άλλων

Πέντε μέρες μετά και οι φλόγες (φαίνεται να) σβήνουν. Μαζί τους έσβησαν και οι ζωές πολλών ανθρώπων. Όχι μόνο όσων ξεψύχησαν αλλά και αυτών που έμειναν πίσω χωρίς σπίτι, χωρίς βιός, χωρίς μια φωτογραφία της προηγούμενης ζωής τους. Ίσως ακουστώ κυνικός αλλά τελικά ίσως και να υπάρχει μεγαλύτερη καταστροφή από την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου: να βλέπεις μπρος στα μάτια σου να καίγεται όλη σου η ζωή. Τον πόνο του θανάτου τον αντέχει ο άνθρωπος και με τον καιρό μαθαίνει να ζει μαζί του. Ένας ηλικιωμένος όμως άνθρωπος από πού θα βρει τη δύναμη να ξαναχτίσει τη ζωή του? Πώς να ξεριζωθεί από το πατρικό του στην Ηλεία και να ζήσει σ' ένα αθηναικό δήμο χωρίς οικογένεια, φίλους ή ταυτότητα? Τι να το κάνεις το διαμέρισμα αν χάσεις το μαντρί που έχτισες με τα χέρια σου? Γιατί δυστυχώς μπορεί να χτίστουν πολυκατοικίες σε μια εβδομάδα αλλά τα φτωχόσπιτα που λαμπάδιασαν, δεν μπορεί να τα ξαναφτιάξει ούτε ο πιο έμπειρος αρχιτέκτονας, ακόμα κι αν προσπαθεί μια ζωή.
Ακόμα κι αν σβήσουν οι φωτιές, ακόμα κι αν δωθεί ή βοήθεια που χρειάζεται μερικά πράγματα δεν θα ξαναγίνουν όπως πριν. Δεν θα γυρίσουν πίσω 64 ψυχές, δεν θα ξαναδούν τα σπίτια τους εκατοντάδες συνάνθρωποι μας, δεν θα προλάβουμε να δούμε ξανά τα δάση που έγιναν στάχτη.
Σήμερα το απόγευμα, στις 7, έξω από τη Βουλή θα πραγματοποιηθεί μια σιωπηλή διαμαρτυρία για την καταστροφή των τελευταίων ημερών. Θα διαμαρτυρηθούμε εμείς που παρακαλουθούσαμε από τους δέκτες μας τη φωτιά που σάρωνε τη γη και τις ζωές των άλλων. Νιώθωντας το ένα χιλιοστό από τον πόνο και την οδύνη που ένιωθαν εκείνοι. Θα καθόμαστε σιωπηλοί νομίζοντας πως κάποιος ακούει και πως προσφέρουμε κάτι. Προσωπικά θα ξέρω πως κανένας δεν ακούει και πως δεν προσφέρω τίποτα σημαντικό.
Μερικές φορές, η μόνη αληθινή βοήθεια που μπορείς να προσφέρεις είναι να γυρίσεις τον χρόνο πίσω. Καλό θα είναι να θυμόμαστε πως οτιδήποτε άλλο, όσο μεγάλο κι αν μας φαίνεται, είναι απίθανα λίγο και ανεπαρκές.