Ξύπνησα σήμερα το πρωί και δεν θυμόμουν πολλά από το Σαββατοκύριακο που πέρασε. Για την ακρίβεια, θυμόμουν τόσα λίγα που ήταν λες και το είχα ονειρευτεί κι αυτό. Μόνο καπνό και δακρυσμένα πρόσωπα θυμάμαι. Μόνο στάχτη και μαυροφορεμένους ανθρώπους στοιβαγμένους σ' ένα σαλόνι, σε μια κουζίνα, σ' ένα σπίτι με χαλασμένους σωλήνες που αντί για νερό, πλημμύριζαν με πένθος κάθε του γωνιά.
Τελευταία φορά που πήγα σ' αυτό το σπίτι ήταν στον γάμο του Θανάση, πριν 8 χρόνια, τέτοια εποχή περίπου. Δεν θυμάμαι τον γάμο αλλά θυμάμαι πως είχα φύγει από το σπίτι με μια μεγάλη θλίψη. Ήταν όλα λάθος. Λάθος η στιγμή, λάθος η γυναίκα που διάλεγε και λίγο καιρό μετά απλά εξαφανίστηκε, λάθος τα τραγούδια, λάθος τα λόγια των συγγενών. Μια ζωή γεμάτη λάθη και αδιέξοδα. Πολλά αδιέξοδα. Έπαιρνε μια απόφαση, σου την ανακοίνωνε χαρούμενος κι εξαφανιζόταν για καιρό. Όταν επέστρεφε, χωρίς ίχνος χαράς, το μόνο που τον ένοιαζε ήταν το επόμενο βήμα, το επόμενο αδιέξοδο.
Πέρασα το Σαββατοκύριακο σ' ένα σπίτι που σπάραζε. Σε μια κουζίνα με ξαδέλφια που είχαμε να μιλήσουμε πάνω από 10 χρόνια. Σε μια οικογένεια γεμάτη ξένους που ένωνε το αίμα αλλά είχε διαιρέσει για πάντα το χρήμα και η απληστία. Ακόμα και σε αυτές τις ώρες ένιωθα πως όλα ήταν λάθος. Με κοιτούσαν σαν εξωγήινο, σα να μην είχα μερίδιο στη θλίψη. Και όσο έπεφτε σιωπή μόλις έμπαινα σ' ένα δωμάτιο με κόσμο, τόσο σκλήραινε το πρόσωπο μου και πέρα από ιδρώτα, καμία άλλη σταγόνα δεν κύλησε στο πρόσωπο μου.
Ίσως γιατί να μην είχα αληθινή θλίψη για τον θάνατο του ξαδέλφου μου - ίσως γιατί δεν θεωρώ τον θάνατο από μόνο του τόσο παράλογο. Κοίταζα όμως το κρεββάτι που άφησε την τελευταία του ανάσα ο Θανάσης και μ' έπνιγε ένα μεγάλο παράπονο. Γιατί ποτέ δεν κατάλαβα πώς γίνεται οι άνθρωποι να περνούν τα λίγα χρόνια της ζωής τους διαλέγοντας ό,τι μπορεί να βάλει ο νους εκτός από εκείνους που τους αγαπάνε. Μ' έπιασε το παράπονο που ο Θανάσης διάλεξε το χρήμα και τώρα έφευγε. Και ήξερα τόσα λίγα για εκείνον. Μόνο μιά στιγμή μου ανέβηκε ένας κόμπος στον λαιμό γιατί κοίταξα τα ξαδέλφια και τις οικογένειες που είχαν φτιάξει όλα αυτά τα χρόνια που δεν επικοινωνούμε. Και συνειδητοποίησα πόσο μου έχουν λείψει. Ήθελα να τους πω ότι δεν ήθελα να τους ξαναδώ σε μιά άλλη κηδεία, ότι δεν ήθελα να χάσουμε άλλο χρόνο, ότι είχα ξεχάσει, ότι ποτέ δεν θυμόμουν όσα είπαν κι έκαναν. Το βλέμμα τους όμως δεν με άφησε. Και μου φάνηκε χειρότερο κι από θάνατο το πως οι άνθρωποι σε 10 χρόνια ξεχνάνε τον χαμό ενός αγαπημένου προσώπου αλλά όχι το χρήμα.
Έφυγα από το σπίτι με μια λύπη που ακόμα δεν έχει περάσει. Γιατί ο ξάδελφος μου πέθανε χωρίς να γνωριστούμε καλύτερα, χωρίς να μου αφήσει δυό δικές μας, ολόδικές μας αναμνήσεις. Στάχτες μόνο. παντού στάχτες.
14 σχόλια:
Σε νιώθω σήμερα, όπως και οι παραπάνω. Φριχτές αναλογίες: Δάση που κάηκαν προτού τα γνωρίσουμε, φίλοι που χάθηκαν προτού τους βαρεθούμε, έρωτες που διώξαμε χωρίς να το σκεφτούμε, θάμνοι που κάηκαν χωρίς να τους μυρίσουμε. Ο ουρανός σήμερα είναι γεμάτος ψυχές αναδυόμενες...Μες σε καπνούς και σε φωτιές. Καλό τους ταξίδι...
...
νανακούλι μου,δεν θέλω να σε ακούω θλιμένο
υγ εσύ είσαι η χαρά της ζωής....
υγ σε παρακαλώ!
Συλλυπητήρια. Για τον ξάδερφό σου και για ό,τι άλλο νιώθεις ότι πέθανε.
irrelevant
Συλλυπητήρια βρε Νανάκο μου... Όμως να ξέρεις πως οι αληθινοί μας συγγενείς δεν είναι αυτοί που μας έτυχαν αλλά αυτοί που διαλέξαμε εμείς και που μας διάλεξαν και εκείνοι... Και από αυτούς τους συγγενείς σου, είμαι σίγουρη πως έχεις πολλά περισσότερα από μερικές "δικές" σας αναμνήσεις... Φιλιά πολλά....
Όταν ο θάνατος σημαδεύει μια μέρα τη ψυχή σου, κρίμα λες που έφυγε και προχωράς. Η Χαρά πέθανε κι αυτή μέρα Πέμπτη. Πόσα δεν περάσαμε μαζί. Νεανικά γλέντια, χαρές, έρωτες κι όμως έφυγε γρήγορα. Άραγε κοίταξε πίσω; Ε λοιπόν κι εγώ θα κοιτάω μόνο μπροστά κι εκείνους που με πρόδωσαν θα τους ξεχάσω για να βρω άλλους, καλούς για λίγο, αδιάφορους αργότερα κι άντε πάλι από την αρχή...
Γιατί περνάμε τη ζωή μας αφήνοντας αυτό που αγαπάμε;
Γιατί έχουμε την ιδιότητα να φοβόμαστε κάθε τι το δυνατό και να μην να ακούμε αυτή τη μικρή φωνούλα στο κεφάλι μας που ποτέ μα ποτέ δεν κάνει λάθος.Κ'όλα αυτά γιατί;Γιατί είμαστε πεπεισμένοι πως τα θέλω & τα πρέπει είναι δυο έννοιες αντίθετες.
Απλά αυτό.
Εύχομαι να μή χάσεις άλλο χρόνοκαι να είσαι πάντα καλά.
10 χρόνια πριν σε ηλικία 21 χρονών, απο ατύχημα αλλά και αμέλεια γιατρών, έχασα τον πατέρα μου έτσι ξαφνικά. Από τότε τον έχω ονειρευτή όχι πάνω από 4 ή 5 φορές. Χθες ήταν μια από αυτές. Το όνειρο δεν έχει σημασία, αυτό που έχει σημασία είναι αυτό που ένοιωσα (και που το νιώθω κάθε φορά που τον ονειρεύομαι) και είναι μαγικό...μια απίστευτη ηρεμία μια γλυκιά γαλήνη, την ανακούφιση ενός πιτσιρικά που χάνετε στο λούνα παρκ και νιώθει το χέρι του πατέρα του.
Την σχέση πατέρα - γιου που γίνετε σχέση δύο αντρών (που ιδανικά γίνονται και φίλοι) δεν την έζησα, αυτό δεν με πειράζει, αυτό που με στεναχωρεί είναι που δεν πρόλαβα να του πω ένα απλό "ευχαριστώ" για όλα αυτά που έκανα και όλα αυτά που δεν έκανε. Μου λένε πως οι γονείς το ξέρουν έτσι κι αλλιώς, μακάρι, εγώ θα ήθελα να το πω για μένα...
Υ.Γ.1 Για κάποια πράγματα "το ποτέ δεν είναι αργά" δεν ισχύει...
Υ.Γ.2 Θα σε ονειρευτό σήμερα το βράδυ Μπαμπά?
Συμφωνώ με την tsaperdona... Δεν σε θέλουμε θλιμμένο ρε Νανακούκι!!!
Τα ίδια έχω ζήσει κι εγώ... και τα ξέρω...
και άκου καλά την fevis... κάτι ξέρει η κοπέλα...
Τα φιλαράκια σου Σ+Φ σε σκέφτονται!
): καταλαβαίνω το συναίσθημα, φιλιά
Κατ' αρχήν συλλυπητήρια κι αν σου φαίνεται κενό γράμμα, οι κηδείες και γενικά οι συναντήσεις στο σόι μου είναι δυστυχώς έτσι, με τη μοναξιά της απληστίας, οπότε καταλαβαίνω πολύ καλά τι λες.
[Ίσως σε ενδιαφέρει να ενημερώσεις στο μπλογκ σου για την αυθόρμητη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα την Τετάρτη σχετικά με τα δάση. Περισσότερα θα βρεις στο http://anadasosi.blogspot.com.
Συγγνώμη για το σπαμ αλλά είναι για καλό σκοπό.]
Κατά πώς βλέπω εγώ τα πράγματα,
η ζωή μας είναι ένας δρόμος που πήραμε.
Ή που ΔΕΝ πήραμε.
Το χειρότερο είναι πως τον περισσότερο χρόνο αυτής της ζωής το σπαταλάμε νομίζοντας πως θα παραμείνουμε για πάντα πάνω στη γη, ενώ στην πραγματικότητα η αιωνιότητα μας περιμένει... από κάτω. Αν συνειδητοποιούσαμε πόοοοοοσο προσωρινοί είμαστε, τότε όλοι θα ήμασταν καλύτερα.
Και θα γελούσαμε περισσότερο.
Και θα αγαπούσαμε με όλη μας την ψυχή.
Νανάκο μου....
Λυπάμαι πολύ για τον ξάδερφο σου. Εχω και εγώ αρκετούς συγγενείς που ενώ οι δεσμοί αίματος είναι πολύ δυνατοί σκέφτομαι ότι όταν φύγουν, οι υπόλοιποι συγγενείς θα είναι μπροστά μπροστά και θα κλαίνε και εγώ θα είμαι πίσω με ένα ζευγάρι μαύρα γυαλιά απλώς να κοιτάζω. Αν το σκεφτείς ψυχρά δεν είναι και τόσο κακό αφού για διάφορους λόγους δεν μπορέσαμε ποτέ να έχουμε την επαφή που θα έπρεπε. Και νομίζω ότι είναι λίγο αργά τώρα να δημιουργήσω σχέσεις με ανθρώπους που ο μόνος λόγος επαφής μαζί τους είναι η οικογένεια. Απλώς σκέφτομαι ότι θέλω να έχω όσο καλύτερη επαφή γίνεται με τα άτομα που εγώ επέλεξα και προσπάθησα να έχω σχέση. Νομίζω ότι αυτό θα κάνουν και αυτοί....
Δημοσίευση σχολίου