We are (sort of) family

Ξύπνησα σήμερα το πρωί και δεν θυμόμουν πολλά από το Σαββατοκύριακο που πέρασε. Για την ακρίβεια, θυμόμουν τόσα λίγα που ήταν λες και το είχα ονειρευτεί κι αυτό. Μόνο καπνό και δακρυσμένα πρόσωπα θυμάμαι. Μόνο στάχτη και μαυροφορεμένους ανθρώπους στοιβαγμένους σ' ένα σαλόνι, σε μια κουζίνα, σ' ένα σπίτι με χαλασμένους σωλήνες που αντί για νερό, πλημμύριζαν με πένθος κάθε του γωνιά.
Τελευταία φορά που πήγα σ' αυτό το σπίτι ήταν στον γάμο του Θανάση, πριν 8 χρόνια, τέτοια εποχή περίπου. Δεν θυμάμαι τον γάμο αλλά θυμάμαι πως είχα φύγει από το σπίτι με μια μεγάλη θλίψη. Ήταν όλα λάθος. Λάθος η στιγμή, λάθος η γυναίκα που διάλεγε και λίγο καιρό μετά απλά εξαφανίστηκε, λάθος τα τραγούδια, λάθος τα λόγια των συγγενών. Μια ζωή γεμάτη λάθη και αδιέξοδα. Πολλά αδιέξοδα. Έπαιρνε μια απόφαση, σου την ανακοίνωνε χαρούμενος κι εξαφανιζόταν για καιρό. Όταν επέστρεφε, χωρίς ίχνος χαράς, το μόνο που τον ένοιαζε ήταν το επόμενο βήμα, το επόμενο αδιέξοδο.
Πέρασα το Σαββατοκύριακο σ' ένα σπίτι που σπάραζε. Σε μια κουζίνα με ξαδέλφια που είχαμε να μιλήσουμε πάνω από 10 χρόνια. Σε μια οικογένεια γεμάτη ξένους που ένωνε το αίμα αλλά είχε διαιρέσει για πάντα το χρήμα και η απληστία. Ακόμα και σε αυτές τις ώρες ένιωθα πως όλα ήταν λάθος. Με κοιτούσαν σαν εξωγήινο, σα να μην είχα μερίδιο στη θλίψη. Και όσο έπεφτε σιωπή μόλις έμπαινα σ' ένα δωμάτιο με κόσμο, τόσο σκλήραινε το πρόσωπο μου και πέρα από ιδρώτα, καμία άλλη σταγόνα δεν κύλησε στο πρόσωπο μου.
Ίσως γιατί να μην είχα αληθινή θλίψη για τον θάνατο του ξαδέλφου μου - ίσως γιατί δεν θεωρώ τον θάνατο από μόνο του τόσο παράλογο. Κοίταζα όμως το κρεββάτι που άφησε την τελευταία του ανάσα ο Θανάσης και μ' έπνιγε ένα μεγάλο παράπονο. Γιατί ποτέ δεν κατάλαβα πώς γίνεται οι άνθρωποι να περνούν τα λίγα χρόνια της ζωής τους διαλέγοντας ό,τι μπορεί να βάλει ο νους εκτός από εκείνους που τους αγαπάνε. Μ' έπιασε το παράπονο που ο Θανάσης διάλεξε το χρήμα και τώρα έφευγε. Και ήξερα τόσα λίγα για εκείνον. Μόνο μιά στιγμή μου ανέβηκε ένας κόμπος στον λαιμό γιατί κοίταξα τα ξαδέλφια και τις οικογένειες που είχαν φτιάξει όλα αυτά τα χρόνια που δεν επικοινωνούμε. Και συνειδητοποίησα πόσο μου έχουν λείψει. Ήθελα να τους πω ότι δεν ήθελα να τους ξαναδώ σε μιά άλλη κηδεία, ότι δεν ήθελα να χάσουμε άλλο χρόνο, ότι είχα ξεχάσει, ότι ποτέ δεν θυμόμουν όσα είπαν κι έκαναν. Το βλέμμα τους όμως δεν με άφησε. Και μου φάνηκε χειρότερο κι από θάνατο το πως οι άνθρωποι σε 10 χρόνια ξεχνάνε τον χαμό ενός αγαπημένου προσώπου αλλά όχι το χρήμα.
Έφυγα από το σπίτι με μια λύπη που ακόμα δεν έχει περάσει. Γιατί ο ξάδελφος μου πέθανε χωρίς να γνωριστούμε καλύτερα, χωρίς να μου αφήσει δυό δικές μας, ολόδικές μας αναμνήσεις. Στάχτες μόνο. παντού στάχτες.