Ο Λιλίκος, ο κινέζος ακροβάτης και το τέρας του Βόρνεο

Όταν πας διακοπές με φίλους και σκοπεύεις να μοιραστείς με κάποιον ή κάποιους ένα δωμάτιο, μόνο μια πληροφορία χρειάζεσαι πριν κλείσεις τις βαλίτσες σου: ποιός και πόσο ροχαλίζει! Διακοπές σημαίνει ξεκούραση και χαλάρωση. Αλλίμονο σου λοιπόν, αν σε βρει το κακό να κοιμάσαι με κάποιον που σε κάθε του ανάσα θα τινάζεσαι γιατί νομίζεις που του ήρθε ο επιθανάτιος ρόγχος ή, ακόμα χειρότερα, κάθε του ‘χρρρρ-φσσστ’ ισοδυναμεί με ρεπετισιόν του τελευταίου δίλεπτου της Ρικομέξ. Αυτό είναι το δυσάρεστο. Το ευχάριστο, στη δική μου περίπτωση, είναι πως αυτός που ροχάλιζε κατ’ αυτό τον τρόπο, ήμουν εγώ!

Οι ωτασπίδες αποδείχθηκαν ανίσχυρες μπροστά στη λαίλαπα του βαθύ μου ύπνου με αποτέλεσμα ν’ ανοίγω τα μάτια μου κάποιες στιγμές μέσα στη νύχτα και να βλέπω τον Βασίλη στο μπαλκόνι ν’ ακούει Κώστα Καφάση και να είναι έτοιμος να πάρει τα μέτρα του γκρεμού.

Τον Ηλία τον έχει χτυπήσει η κουφαμάρα του συνταξιούχου και δεν έπαιρνε χαμπάρι. Για την ακρίβεια, ο Ηλίας ανέπνεε τόσο σιγανά που τα πρωινά, με τη βεβαιότητα πως αντί για τρεις θα επιστρέφαμε δύο, έψαχνα τη βαλίτσα του για να δω τί θα μπορούσα να πουλήσω.

Το πρόγραμμα των διακοπών ήταν σχετικά απλό: μαμ, κακά και νάνι. Και μπάνιο. Το Μεγανήσι, ευτυχώς για μας, δεν έχει και τίποτε σπουδαίο να δεις. Έχει υπέροχες παραλίες τις οποίες δεν μπορείς να πλησιάσεις χωρίς σκάφος και δυο μικρά χωριουδάκια που μοίαζουν με την Ιτέα του 1980 με τη διαφορά ότι αντί για Καλογιάννη και Ζανέτ Καπούγια, ακούγες Χατζηγιάννη και Τάμτα.

Ένα βράδυ, ο Ηλίας και ο Βασίλης αποπειράθηκαν να επισκεφθούν ένα από τα δυο μπαρ του νησιού με την ελπίδα ότι θα περνούσαν τη νύχτα τουλάχιστον 7 χιλιόμετρα μακριά από το κρεββάτι μου και με μια θηλυκή συντροφιά που θα ήταν λιγότερη τριχωτή και με οριακά μεγαλύτερο στήθος από το δικό μου. Για να καταλάβεις το αξιόμαχο του σύγχρονου Greek lover σου παραθέτω τον διάλογο που ακολούθουσε σχεδόν μιάμιση ώρα αργότερα.

Νανάκος: «Πως περάσατε?»
Βασίλης: «Καλά ήταν. Είχε πολλή αθερίνα (σ.σ. κοπελίτσες)»
Νανάκος: «Γαμήσατε?»
Ηλίας: «Όχι αλλά είχε...»
Νανάκος: «Χουφτώσατε?»
Βασίλης: «Όχι, ρε μαλάκα αλλά....»
Νανάκος: «Φλερτάρατε?»
Ηλίας: «Όχι, όμως είχε...»
Νανάκος: «Κατάλαβα...καληνύχτα»
Βασίλης: «Έπρεπε να δεις μια αδερφή που καθόταν στο μπαρ»
Νανάκος: « Αν θέλατε να χαζέψετε μια αδερφή δεν καταλαβαίνω γιατί τρέχατε στα κατσάβραχα μες στην άγρια νύχτα και θα καθόσασταν εδώ?»


Ακολουθήσαμε τη γραμμή "είμαστε -διακοπές- και- ο- καθένας- κάνει- ό,τι- γουστάρει". Ξυπνούσαμε, τρώγαμε, κοιμόμασταν για λίγο, κολυμπούσαμε, ξανακοιμόμασταν και το βράδυ τρώγαμε και ξανακοιμόμασταν. Το αρχικό σχέδιο, βέβαια, ήταν να αποτοξινουθούμε από τις κακές μας συνήθειες: εγώ από το φαγητό, ο Βασίλης από τις μπύρες και ο Ηλίας από το σύνδρομο καταδίωξης που έχει με κάθε πιθανή ασθένεια. Το σχέδιο όμως αυτό πήγε στα κομμάτια το πρώτο βράδυ όταν ο πιο αδύναμος κρίκος της ομάδας (εγώ, σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες) είδε το βραδυνό μενού και ήθελε να δοκιμάσει όλα τα πιάτα. Έτσι λοιπόν, ο Ηλίας έπαθε τη μέση του κι ένα βαβά στο πόδι, ο Βασίλης πρόδωσε τις μπύρες κι αγκάλιασε τρυφερά το τζιν τόνικ του κι εγώ εμφανιζόμουν σαν τη μαγική εικόνα μπροστά σε κάθε σερβιτόρο που μετέφερε ένα πιάτο φαί.


Τα θέματα συζήτησης ήταν, κατά βάση, βαρυά αντρικά: γκόμενες, ο Ολυμπιακός που χρειάζεται καινούριο κεντρικό αμυντικό (στόπερ λέγεται!) και πολύ gross λεπτομέρειες για το περιεχόμενο της λεκάνης. Γελάσαμε πάρα πολύ και χαλαρώσαμε. Πάντα χαλαρώνεις όταν είσαι με τους ανθρώπους που αγαπάς κι εμπιστεύεσαι. Το ωραιότερο σε τέτοιου είδους διακοπές είναι πως δεν ακούς, αλλά ούτε και ρωτάς, κανένα 'γιατί?'. Μάλλον γιατί καταλαβαίνεις πως η απόλαυση της εκδρομής είναι, σε μεγάλο βαθμό, η ευχαρίστηση της παρέας σου.
Η εκδρομή κανονίστηκε χωρίς να το πολυσκεφτούμε και δεν μας απασχόλεισαι το αν θα ανεχόμασταν, έστω και για τρεις μέρες, τη διαρκή παρουσία ο ένας του άλλου. Τελικά, με τους ανθρώπους που γνωρίζεις πάνω από 20 χρόνια δεν τίθεται θέμα ανοχής. Υπάρχει μόνο η ασφάλεια πως είσαι μαζί τους και την επόμενη μέρα θα ξυπνήσεις μαζί τους. Έστω κι αν το επόμενο πρωί τιναχτείς στις 07:30 από το ξυπνητήρι κι ακούσεις μέσα στον ύπνο σου τον Βασίλη να λέει: "Δεν το πιστεύω, ρε μαλάκα! Ο χοντρός έβαλε ξυπνητήρι για να πάει να φάει!"

Ήταν τρεις υπέροχες μέρες. Και τελικά είναι αλήθεια πως δεν έχει σημασία πόσο όμορφο είναι το μέρος που πηγαίνεις αλλά πόσο αγαπάς την παρέα σου. Χώρις γκρίνιες, χωρίς καυγάδες, χωρίς παραξενιές λες και ο καθένας μας είχε φέρει μαζί τον καλύτερο εαυτό του. Έστω κι αν δεν με άφηναν να κυκλοφορώ με τα αγαπημένα μου παπουτσάκια μετά τη δύση του ηλίου!

Η επισυτοφή από το Μεγανήσι στο Γαλαξείδι διήρκεσε, λόγω κίνησης, περίπου 6,5 ώρες. Προσωπικά, κόντεψα να φάω τους υαλοκαθαριστήρες από τα νεύρα μου. Το μόνο που με συγκρατούσε ήταν πως στο τέλος του ταξιδιού με περίμεναν με λαχτάρα κι άλλα αγαπημένα
πρόσωπα!