Ευτυχές δυστύχημα

Λένε συνήθως πως όταν έρχεται η στιγμή που θα πεθάνεις, η ζωή περνά μπροστά από τα μάτια σου σαν κινηματογραφική ταινία. Αυτό φυσικά το έχουν πει όσοι τελικά έζησαν. Η ακριβής διατύπωση είναι, λοιπόν: όταν έρχεται η στιγμή που νομίζεις πως θα πεθάνεις, η ζωή περνά μπροστά από τα μάτια σου σαν κινηματογραφική ταινία! Ήθελα να ήξερα ποιός διαδίδει αυτές τις μαλακίες? Την ώρα που νομίζεις πως πεθαίνεις, μια σκέψη σου περνά από το μυαλό κι αυτή συνήθως μισή.
Θα σας δώσω ένα φρέσκο παράδειγμα: σήμερα το πρωί τράκαρα! Όχι όπως την προηγούμενη φορά. Σήμερα, η τύχη, η βροχή και η Dido φρόντισαν να γίνει πιο κινηματογραφικό. Σε μια στροφή κοντά στην Αράχωβα, η Μπουλού γλίστρησε, αναποδογύρισε μερικές φορές και στούκαρε πάνω στα βράχια του βουνού με τα παπουτσάκια να κοιτάνε τον Θεό που μόλις είχε ξυπνήσει. Δεν μέτρησα πόσες τούμπες έκανε: μπορεί μια, μπορεί και τριάντα τέσσερις. Προσωπικά, νόμιζα πως το αυτοκίνητο θα κουβαριάζεται μέχρι να ξαναγίνουν της μόδας τα δερμάτινα παντελόνια. Για ένα παράξενο λόγο όμως όση ώρα βρισκόμουν στο καρουζέλ του τρόμου δεν είδα καμία σκηνή από τη ζωή μου. Ούτες έρωτες, ούτε σχολικά χρόνια, ούτε μπάνια στη θάλασσα, ούτε καν το Λέννυ. Είχα κλείσει τα μάτια κι έλεγα: « γαμώ τη πουτάνα μου!» Η ολοκληρωμένη βερσιόν ήταν «γαμώ τη πουτάνα μου, θα έτρωγα λεμονάτο με τηγανιτές πατάτες για μεσημέρι!» αλλά πολλά λόγια, λίγος χρόνος – ειδικά όταν βλέπεις τον Ghost Rider να περνά από το πλάι και να σου κλείνει το μάτι!
Σούρθηκα έξω από το αυτοκίνητο από το σπασμένο παράθυρο κι άρχισα να κάνω damage control: τα πόδια μου εντάξει, τα χέρια μου εντάξει, τα μαλλιά μου στιλπνά και λαμπερά όπως πάντα. Το ipod σώθηκε, το κινητό μάλλον εκσφενδονίστηκε στους ρούγες και διαλύθηκε. Δεν το βρήκα. Βρήκα όμως τη λουκανικόπιτα που αγόρασα το πρωί ξεκινώντας: άθικτη! Αφού την έφαγα και κάπνισα και 2 τσιγάρα τηλεφώνησα στην οδική βοήθεια – από το κινητό ενός πολύ πρόθυμου κυρίου - που ήρθαν μέσα σε μισή ώρα. Όλη την ώρα που περίμενα να φορτώσουμε το πτώμα της αγαπημένης μου Μπουλού σταματούσαν όλα τα περαστικά αυτοκίνητα. Παρ’ όλο που κανένας δεν μου απευθύνθηκε με την προσφώνηση «Πεντάμορφε κουτσουπωτέ κύριε που μοιάζετε σα να βγήκατε από το Blair witch project», εκτίμησα πολύ το ενδιαφέρον του κόσμου και ειδικά την ευκαιρία που μου έδωσαν μέσω των κινητών τους να μιλήσω με όλους τους παλιούς συμφοιτητές μου από Αυστραλία, Χονγκ Κόνγκ, Αμερική και Ισπανία.
Στην αρχή πίστευα πως αυτή η μέρα δεν θα τελείωνε ποτέ. Το ζεστό μου κρεββατάκι μου φαινόταν πως ζει σε άλλο πλανήτη και θ’ αργούσα πολύ να το ξαναδώ. Ευτυχώς όμως είμαι στο σπίτι μου εδώ και 2 ώρες και σε λίγο θα δω Ugly Betty για να μου περάσει το μετατραυματικό σοκ. Τη Μπουλού δεν θέλω να τη σκέφτομαι. Βρίσκεται σε ένα συνεργείο στη Λιβαδειά. Θα την φέρουν αύριο και αν κρίνω από τη κατάσταση της, μάλλον θα τη φέρει ο ταχυδρόμος και θα μου τη ρίξει κάτω από την πόρτα. Θλιβερό!
Μάλλον ζω από καθαρή τύχη. Πες το και κωλοφαρδία, δεν σε παρεξηγώ. Η ζωή τελικά για ‘μένα δεν τελείωσε εδώ. Και μόλις περάσουν μερικές ώρες κι εξαπλωθεί η διάσειση καταλαβαίνεις πως όταν χάνεις τον έλεγχο, το πιο πιθανό είναι να σε περιμένει ένας τοίχος για να σε διαλύσει. Υπάρχουν όμως και φορές που η μόνη πίστη που χρειάζεσαι είναι πως σε περιμένει ένα ζεστό πιάτο λεμονάτο με πατάτες και πρέπει oπωσδήποτε να γυρίσεις στο τραπέζι.
Σήμερα ήταν η τυχερή μου μέρα. Και η μέρα που κατάλαβα πως ο καλός Θεούλης τις Κυριακές τρώει με την οικογένεια του.