Ημερολόγια Χωρισμένων Μέρος 'ΙΔ: Θέατρο Τέχνης (Part I)

Με τον Μπερικλή γνωριστήκαμε τρεις μέρες πριν την τρελλή Πρωτοχρονιά. Δεν θα σας πω ψέμματα: βασικός λόγος που μ’ έκανε να θέλω να τον γνωρίσω ήταν πως στο διαδικτυακό του προφίλ σημείωνε ως ‘αγαπημένο καλλιτέχνη’ την Ιωάννα Κουταλίδου!


Σκέφτηκα πως τουλάχιστον θα είχε χιούμορ! Και πέραν τούτου, εκείνες τις μέρες είχε μπει στη ζωή μου ο Λέννυ ο Α’ και ήμουν αποφασισμένος να τα βλέπω όλα ροζ!


Συναντηθήκαμε ένα βράδυ στο κέντρο της Αθήνας. Εξωτερικά ήταν συμπαθής: ψηλός, μελαχρινός και με μια λάμψη στα μάτια - που εκείνη τη στιγμή, λόγω του προαναφερθέντος ροζ πρότζεκτ, εξέλαβα ως σπινθηροβόλο βλέμμα.


Η αλήθεια είναι πως κι εγώ εκείνη την ημέρα ήμουν πολύ πεντάμορφος! Μετά από εξαντλητική τετράωρη δίαιτα είχα καταφέρει να φορέσω ένα παλιό, σέξι κι αγαπημένο μου τζιν!


Ήπιαμε έναν καφέ, μιλήσαμε περί ανέμων, υδάτων, ποντικών και γάτων και κάποια στιγμή μου λέει: «Μου αρέσεις γιατί είσαι διακριτικός... σέβεσαι το ότι δεν θέλω να μιλήσω για τη δουλειά μου, παρ’ όλο που μ’ έχεις αναγνωρίσει. Το εκτιμώ πολύ αυτό!» χαμογέλασε ταπεινά και χάδεψε το παχουλό μου μαγουλάκι.


Αποχώρησα διακριτικά για την τουαλέτα γιατί έπρεπε επειγόντως να μιλήσω με τον εαυτό μου. Τα συμπεράσματα ήταν τα εξής: (1) ήθελε λυσσασμένα να μου μιλήσει για τη δουλειά του, (2) την οποία υποτίθεται πως έπρεπε να ξέρω και (3) Damn! η Ιωάννα Κουταλίδου είναι όντως η αγαπημένη του τραγουδίστρια! Είχε πει πως τον ήξερα με τόση σιγουριά που σήμαινε πως είναι πολύ γνωστός!


Άρχισα να στίβω το μυαλό μου και να σκέφτομαι διάφορα επαγγέλματα: τραγουδιστής, μοντέλο (οκ! Εδώ γέλασα υστερικά για 15’’ μέσα στο κεφάλι μου), ηθοποιός, πολιτικός, καλλιτέχνης ελευθέρας βοσκής, πανελίστας σε εκπομπή τέχνης & κουλεμανσόν?


Ξανακάθισα στο τραπέζι και του είπα ευγενικά πως δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για τη δουλειά του αφού δεν το επιθυμούσε. Μου έπιασε τρυφερά το χέρι, χαμογέλασε, πήρε βαθιά ανάσα και μου είπε: «Νιώθω πολύ άνετα μαζί σου. Θέλω να σου πω τι σημαίνει η Τέχνη στη ζωή μου!»


Νομίζω πως για πρώτη φορά εκείνο το βράδυ ταξίδεψα στο χρόνο και για την ακρίβεια, όταν άνοιξα τα μάτια μου βρισκόμουν 25 λεπτά μετά την τελευταία του φράση. Από το θέρμη που μιλούσε κατάλαβα πως ούτε είχα ροχαλίσει, ούτε μου έτρεχαν σάλια από το στόμα!


Το καλύτερο ήταν πως είχα ξυπνήσει την ώρα που έπεφταν οι τίτλοι του τέλους που ήταν αρκετά συνοπτικοί για να καταλάβω πως ο Μπερικλής ήταν ηθοποιός! Αποφάσισα πως μόλις επέστρεφα σπίτι θα τον έκανα google μήπως μου είχε πει κάτι σημαντικό και το έχασα.


«Είδες κάτι στο θέατρο τώρα τελευταία που να σου άρεσε?» με ρώτησε. « Είδα την Άντζελα στο Δελφινάριο!» απάντησα χαρούμενα. Ο Μπερικλής καμώθηκε τον κουφό κι εγώ τον ανύποπτο.



Τη σιωπή που ακολούθησε, ευτυχώς, έσπασε η παρουσία του ξάδελφου του και ενός φίλου του που περνούσαν τυχαία από το μπαρ που ήμασταν. Από το λίγο που στάθηκαν κατάλαβαν πως ήταν και αυτοί ηθοποιοί. Είχαν γυρίσει από μια αποτυχημένη οντισιόν κι έβριζαν τους παραγωγούς που δεν εκτίμησαν το μοναδικό ταλέντο τους σε συνδυασμό με τις drop dead gorgeouς σιλουέτες τους.



Με την παρουσία τους ξέκλεψα 2-3 λεπτά για ν'αξιολογήσω το ραντεβού. ΟΚ! πίστευε πως ήταν το μεγαλύτερο ταλέντο της Α' Αθηνών αλλά η αυτοπεποίθηση στο κάτω-κάτω δεν είναι κακό πράγμα. Το σημαντικό ήταν πως φαινόταν συμπαθής, ειλικρινής και χωρίς κανένα φανερά καταστροφικό ελάττωμα.



"Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς κάνω ένα μικρό πάρτυ στο σπίτι. Με στενούς φίλους και συγγενείς. Τίποτε ιδιαίτερο" μου είπε μόλις έφυγε ο ξάδελφος του "Θα ήθελα πάρα πολύ να έλθεις έστω και για λίγο". "Σ' ευχαριστώ πολύ...θα έλθω!" απάντησα χαμογελώντας ευγενικά. "Πάρα πολύ ωραία" είπε χαρούμενα "θα είναι πολύ καλά, θα δεις. Δεν είναι τίποτε ιδιαίτερα επίσημο: είμαστε όλοι χαλαροί και ντυμένοι casual".

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ