Το Μποτίνι

Νομίζω πως πλέον μπορώ επάξια να διεκδικήσω το έπαθλο του πιο χτικιάρη γκόμενου για το 2007: σήμερα μετά από 6 μέρες πονόλαιμου, πονοκεφάλων, πονοκοκκάλων. Η φουντωμένη μου αμυγδαλιά μάλλον αποφάσισε πως ήρθε η ώρα ν’ανθίσει σ’άλλο στόμα αγιασμένο.
Φυσικά σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους αγαπημένους μου φίλους που με την αμέριστη συμπαράσταση τους μου απέδειξαν για άλλη μια φορά πως «ήρθα σαν ξένος στη ζωή και ξαναφεύγω ξένος!». Θα σας φέρω ένα παράδειγμα.

Χτες το μεσημέρι. Στο τηλέφωνο με το Παλιοπρόβατο.

Πρόβατο: Έλα ρε, να κανονίσουμε να βρεθούμε. Έχουμε να τα πούμε τόσους μήνες από κοντά.

Νανάκος: Αν θες έλα εσύ από το σπίτι γιατί ήμουν άρρωστος και δεν θέλω να βγω για μιά-δυό μέρες ακόμα.

Πρόβατος: Ναι, οκ! Σε κλείνω τώρα γιατί βρήκα ένα τερριέ στη λεκάνη. Θα σε δω στη κηδεία...σου! Mpeeee!

Ακόμα και η αδελφή μου έβαζε τα φάρμακα στο ασανσέρ και μου έστελνε sms «Τρβ τ!». Που σημαίνει ‘τράβα το’ αλλά προφανώς ακόμα και τα φωνήεντα είναι αρρωστοφοβικά.
Μονάχα το Μποτίνι ήρθε να με δει. Και μου ‘φερε και χυμό και τσουρέκι (που έφαγε) και λουκουμά (που έφαγα στις 5 το πρωί). Δεν είχα και πολύ καιρό να το δω το Μποτάκι αλλά πολύ το είχα πεθυμήσει. Και η αλήθεια είναι πως όταν έφυγε μ’ έπιασαν αναδρομικές τύψεις γιατί για έναν ολόκληρο χρόνο δεν της μιλούσα.
Την άνοιξη του ’98, που λέτε, εγώ η Μπότα, ο Ηλίας, ο άλλος ο Ηλίας και η Αγκιολίνα πήγαμε στο τηλεπαιχνίδι «Κόντρες» με τον Παπαδόπουλο. For the record, πρέπει να ξέρετε πως όταν έκαναν την αίτηση για το παιχνίδι εγώ έλειπα στην Αγγλία. Πήραμε για κοινό τον Δρόσο και τον Βασιλάκη και πήγαμε.
Εγώ ήμουν πάρα πολύ μουτρωμένος στο παιχνίδι και αυτό – όπως ήταν φυσικό- πέρασε και στον κόσμο. Το ίδιο πρωινό μου είχε τηλεφωνήσει η μαμά μου κλαίγοντας από τη Νέα Ορλεάνη και μου είπε πως έπιασαν ένα μηχανικό με 100 κιλά κόκα και θα τους έχωναν όλους φυλακή. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, αναρωτιέμαι μήπως το κουλεμανσόν τελικά, είναι κληρονομικό χάρισμα.
Όπως καταλαβαίνεις, μετά από αυτές τις εξελίξεις δεν είχα όρεξη για shooting. Το μυαλό μου ήταν στις μεικτές φυλακές της Νέας Ορλεάνης και στο ξύλο που θα έτρωγε η μαμά μου. Ο μπαμπάς, λόγω ευπροσάρμοστου χαρακτήρα, θα γινόταν εύκολα χανουμάκι αλλά η μητέρα είναι πιο σκληροτράχηλο γκομενάκι. Που σημαίνει, μίνιμουμ 6 φορές την ημέρα ομαδικές σφαλιάρες.
Δεν ήξερα αν βρισκόμουν στις ‘Κόντρες’ ή στο ‘Ρουκ Ζουκ’. Να μην σας τα πολυλογώ, φτάσαμε στον τελικό αλλά τελικά στην ερώτηση «που εκτονώνεται ο έλληνας?» η σωστή απάντηση δεν ήταν ούτε το γυμναστήριο, ούτε τα χορευτικά μπαρ. Ο έλληνας εκτονώνεται στο γήπεδο! Και εις άλλα με υγεία!
Απ’όλους τους διαγωνιζόμενους, όμως, επιλέχθηκα εγώ για να απαντήσω σε 5 ερωτήσεις με έπαθλο ένα ταξίδι στη μαγική Τυνησία. Το ταξίδι το κέρδισα και ακούστηκε στη τηλεόραση να λέω στη Φαίη «Μποτάκι πάμε Τυνησία!»
Εκείνη τη στιγμή, ψιλοχέστηκα για να είμαι ειλικρινής αλλά αργότερα, όταν έμαθα πως τελικά οι γονείς δεν διέτρεχαν τον κίνδυνο του Αλκατράζ, μ’ έπιασε μια χαρά.

Τον Αύγουστο, λοιπόν, μαζεύουμε τα μπογαλάκια μας, παίρνουμε και το «100%» της Άντζελας που μόλις είχε κυκλοφορήσει κι αναχωρήσαμε με την ευχή της Παναγίας.
Επιστρέψαμε στις 14 Αυγούστου, μετά από 6 μέρες. Μπήκαμε κατευθείαν στο μποτάμαξο και φύγαμε για Γαλαξείδι. Με άφησε σπίτι μου και είπαμε «Τα λέμε μετά». Της ξαναμίλησα μετά από ένα χρόνο περίπου. Γιατί?

1) Μ’ έπεισε να πάρουμε μέρος σ’ ένα τριήμερο σαφάρι. Σε αυτό το σαφάρι – που ήταν ξενάγηση και μια βόλτα σε ζωολογικό κήπο με μια κόμπρα και μια κατσίκα- έπρεπε να ξυπνάμε στις 4 το πρωί. Για να δούμε τα βράχια που γυρίστηκε ‘Ο Άγγλος Ασθενής’, τα βράχια που γυρίστηκε ‘Ο πόλεμος των άστρων’, τα βράχια που θα γυριζόταν η ‘Βέρα στο δεξί’. Τα βράδια κοιμόμασταν σε ξενοδοχεία χωρίς σαμπουάν και το πρωί ξυπνούσαμε σε κατάσταση ημι-κουρούπας. Στο λεωφορείο ο ξεναγός μιλούσε σε 4 διαφορετικές γλώσσες που σημαίνει πως δεν σταμάτησε να μιλάει ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ! Αλλά ακόμα και κι εκείνες τις άγιες στιγμές που γλάρωνε λίγο το μάτι μου, με κλώτσαγε το Μποτίνι: «Κοίτα, κοίτα ... χουρμάδες!»

2) Ένα ευλογημένο βράδυ, θέλησα να πάω στο καζίνο. Το Μποτίνι μουρμούραγε γιατί είχε έναν αγώνα μπάσκετ στη τηλεόραση. Πήγαμε στο γαμωκαζίνο αλλά πριν περάσουν 10 λεπτά είχαμε ήδη φύγει γιατί, κατά τη Μπότα, έπρεπε να φύγουμε όσο κέρδιζα. Εξαργύρωσα το ένα δολλάριο που είχα κερδίσει και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο όπου η Ελλάδα κέρδισε και η Μπότα χοροπήδαγε στο κρεββάτι χαρούμενη. Εγώ στο διπλανό κρεββάτι την κοιτούσα προσπαθώντας να εφαρμόσω πάνω της κάθε υποψία τηλεκινητικής δύναμης είχα.

3) Ένα βράδυ, την ώρα του φαγητού, το Μποτίνι άρχισε να μελανιάζει. «Ρε Μπότα» της λέω «έχεις γίνει μωβ!». Και τότε παίρνει φόρα το Μποτίνι και άρχισε να στροβιλίζεται αγκομαχώντας λες και από στιγμή σε στιγμή ένα άλιεν θα έκανε πέρα τα βυζά της και θα μας συστηνόταν. Λίγο πριν αφήσει την τελευταία της πνοή, της έδωσα μιά μπουνια στη πλάτη κι έφτυσε ένα κομμάτι κρέας σε μέγεθος κασετίνας. Την επόμενη μέρα, φάγαμε στο εστιατόριο με μπούρκα.

4) Σε αυτές τις χώρες είναι νόμος πως όταν θες να ψωνίσεις κάτι πρέπει να παζαρέψεις. Εγώ επειδή πάσχω από έντονο ενοχικό σύνδρομο αδυνατώ να παζαρέψω ακόμα και στις εκπτώσεις. Το Μποτινάκι όμως ήταν ανελέητο. Κατάφερε ν’ αγοράσει μια τσάντα που ήθελα για την αδελφή μου και από 120 δηνάρια μας την άφησαν 15. Ξέρω πως αυτό δεν είναι εναντίον της αλλά εγώ είχα ντραπεί τόσο πολύ που όταν φεύγοντας από το μαγαζί μου ζήτησαν να τους αφήσω τη Μπότα και να μου δώσουν 20 καμήλες, για μερικά δευτερόλεπτα αναλογίστηκα τον φόρο που θα πλήρωνα για το υπέρβαρο.

5) Την τελευταία μέρα, που ήμασταν τελείως ελεύθεροι και είχαμε αποφασίσει πως θα την περνούσαμε στη παραλία παίζοντας μπιρίμπα, η Μπότα έπαθε δηλητηρίαση. Τί έφαγε, ο Θεός και η ψυχή της! Τελικά, η Μπότα πέρασε τη μέρα στη τουαλέτα αγκαλιά με τη λεκάνη κι ένα βιβλίο του Ορχάν Παμούκ κι εγώ στο διπλανό κρεβάτι περιμένοντας κάποιον εξωτικό Θεό να με λυπηθεί.

Γυρίζοντας στο Γαλαξείδι, όσοι ρωτούσαν τη Μπότα καταλάβαιναν πως είχαμε περάσει υπέροχα. Όσοι ρωτούσαν εμένα, απέκλειαν τη Τυνησία από μελλοντικά σχέδια διακοπών. Με τα χρόνια όμως, κατάλαβα πως στα ταξίδια δεν έχει πια και τόσο σημασία τί τρως, πόσο κοιμάσαι ή τι απρόοπτο μπορεί να σου συμβεί. Σημασία έχει πως το βράδυ κλείνεις το φως αλλά δεν μπορείς να κοιμηθείς από τα γέλια. Πολλές φορές ξυπνάω το πρωί κατσούφης και θυμάμαι το Μποτινάκι που σηκωνόταν χαρούμενο και γελαστό. Και τελικά δεν νομίζω να μου έχει μείνει τίποτε άλλο πέρα από το χαμόγελο της εκείνες τις μέρες. Και είχε δίκιο τελικά: περάσαμε υπέροχα. Όχι γιατί ήμασταν στη Τυνησία αλλά γιατί ήμασταν μαζί. Και είμαστε έτσι 10 χρόνια μετά. Μεγάλο ταξίδι. Αλλά πολύ ωραίο.

Υ.Γ. Είχα και πολλές, πολλές φωτογραφίες αλλά δεν κατάφερα να τις σκανάρω. Και πεινάω!