Ημερολόγια Χωρισμένων Μέρος 'ΙΔ: Θέατρο Τέχνης (Part I)

Με τον Μπερικλή γνωριστήκαμε τρεις μέρες πριν την τρελλή Πρωτοχρονιά. Δεν θα σας πω ψέμματα: βασικός λόγος που μ’ έκανε να θέλω να τον γνωρίσω ήταν πως στο διαδικτυακό του προφίλ σημείωνε ως ‘αγαπημένο καλλιτέχνη’ την Ιωάννα Κουταλίδου!


Σκέφτηκα πως τουλάχιστον θα είχε χιούμορ! Και πέραν τούτου, εκείνες τις μέρες είχε μπει στη ζωή μου ο Λέννυ ο Α’ και ήμουν αποφασισμένος να τα βλέπω όλα ροζ!


Συναντηθήκαμε ένα βράδυ στο κέντρο της Αθήνας. Εξωτερικά ήταν συμπαθής: ψηλός, μελαχρινός και με μια λάμψη στα μάτια - που εκείνη τη στιγμή, λόγω του προαναφερθέντος ροζ πρότζεκτ, εξέλαβα ως σπινθηροβόλο βλέμμα.


Η αλήθεια είναι πως κι εγώ εκείνη την ημέρα ήμουν πολύ πεντάμορφος! Μετά από εξαντλητική τετράωρη δίαιτα είχα καταφέρει να φορέσω ένα παλιό, σέξι κι αγαπημένο μου τζιν!


Ήπιαμε έναν καφέ, μιλήσαμε περί ανέμων, υδάτων, ποντικών και γάτων και κάποια στιγμή μου λέει: «Μου αρέσεις γιατί είσαι διακριτικός... σέβεσαι το ότι δεν θέλω να μιλήσω για τη δουλειά μου, παρ’ όλο που μ’ έχεις αναγνωρίσει. Το εκτιμώ πολύ αυτό!» χαμογέλασε ταπεινά και χάδεψε το παχουλό μου μαγουλάκι.


Αποχώρησα διακριτικά για την τουαλέτα γιατί έπρεπε επειγόντως να μιλήσω με τον εαυτό μου. Τα συμπεράσματα ήταν τα εξής: (1) ήθελε λυσσασμένα να μου μιλήσει για τη δουλειά του, (2) την οποία υποτίθεται πως έπρεπε να ξέρω και (3) Damn! η Ιωάννα Κουταλίδου είναι όντως η αγαπημένη του τραγουδίστρια! Είχε πει πως τον ήξερα με τόση σιγουριά που σήμαινε πως είναι πολύ γνωστός!


Άρχισα να στίβω το μυαλό μου και να σκέφτομαι διάφορα επαγγέλματα: τραγουδιστής, μοντέλο (οκ! Εδώ γέλασα υστερικά για 15’’ μέσα στο κεφάλι μου), ηθοποιός, πολιτικός, καλλιτέχνης ελευθέρας βοσκής, πανελίστας σε εκπομπή τέχνης & κουλεμανσόν?


Ξανακάθισα στο τραπέζι και του είπα ευγενικά πως δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για τη δουλειά του αφού δεν το επιθυμούσε. Μου έπιασε τρυφερά το χέρι, χαμογέλασε, πήρε βαθιά ανάσα και μου είπε: «Νιώθω πολύ άνετα μαζί σου. Θέλω να σου πω τι σημαίνει η Τέχνη στη ζωή μου!»


Νομίζω πως για πρώτη φορά εκείνο το βράδυ ταξίδεψα στο χρόνο και για την ακρίβεια, όταν άνοιξα τα μάτια μου βρισκόμουν 25 λεπτά μετά την τελευταία του φράση. Από το θέρμη που μιλούσε κατάλαβα πως ούτε είχα ροχαλίσει, ούτε μου έτρεχαν σάλια από το στόμα!


Το καλύτερο ήταν πως είχα ξυπνήσει την ώρα που έπεφταν οι τίτλοι του τέλους που ήταν αρκετά συνοπτικοί για να καταλάβω πως ο Μπερικλής ήταν ηθοποιός! Αποφάσισα πως μόλις επέστρεφα σπίτι θα τον έκανα google μήπως μου είχε πει κάτι σημαντικό και το έχασα.


«Είδες κάτι στο θέατρο τώρα τελευταία που να σου άρεσε?» με ρώτησε. « Είδα την Άντζελα στο Δελφινάριο!» απάντησα χαρούμενα. Ο Μπερικλής καμώθηκε τον κουφό κι εγώ τον ανύποπτο.



Τη σιωπή που ακολούθησε, ευτυχώς, έσπασε η παρουσία του ξάδελφου του και ενός φίλου του που περνούσαν τυχαία από το μπαρ που ήμασταν. Από το λίγο που στάθηκαν κατάλαβαν πως ήταν και αυτοί ηθοποιοί. Είχαν γυρίσει από μια αποτυχημένη οντισιόν κι έβριζαν τους παραγωγούς που δεν εκτίμησαν το μοναδικό ταλέντο τους σε συνδυασμό με τις drop dead gorgeouς σιλουέτες τους.



Με την παρουσία τους ξέκλεψα 2-3 λεπτά για ν'αξιολογήσω το ραντεβού. ΟΚ! πίστευε πως ήταν το μεγαλύτερο ταλέντο της Α' Αθηνών αλλά η αυτοπεποίθηση στο κάτω-κάτω δεν είναι κακό πράγμα. Το σημαντικό ήταν πως φαινόταν συμπαθής, ειλικρινής και χωρίς κανένα φανερά καταστροφικό ελάττωμα.



"Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς κάνω ένα μικρό πάρτυ στο σπίτι. Με στενούς φίλους και συγγενείς. Τίποτε ιδιαίτερο" μου είπε μόλις έφυγε ο ξάδελφος του "Θα ήθελα πάρα πολύ να έλθεις έστω και για λίγο". "Σ' ευχαριστώ πολύ...θα έλθω!" απάντησα χαμογελώντας ευγενικά. "Πάρα πολύ ωραία" είπε χαρούμενα "θα είναι πολύ καλά, θα δεις. Δεν είναι τίποτε ιδιαίτερα επίσημο: είμαστε όλοι χαλαροί και ντυμένοι casual".

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Nan's Anatomy

Το μόνο καλό που μπορεί να σου συμβεί μετά από ένα τροχαίο ατύχημα είναι το ίδιο το περιστατικό και πώς θα το χρησιμοποιήσεις προς όφελος σου!

Καταρχάς, για τουλάχιστον 1 εβδομάδα κερδίζεις με κλειστά μάτια όλες τις συζητήσεις μ' επικεφαλίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΣΟΥ?"! Δεν υπάρχει κανένα θέμα τόσο σοβαρό όσο η απόλυτη near-death-experience! Η μόνη περίπτωση να χάσεις είναι η ατυχής σύμπτωση που οι εξωγήινοι θα έχουν απαγάγει ένα φίλο σου. Αν συμβεί κάτι τέτοιο μπορείς να πεις πως έχασες τον έλεγχο του αυτοκινήτου γιατί σε τύφλωσαν τα λαμπάκια του mother-ship!

Το ότι δεν έχεις πάθει απολύτως τίποτε δεν το ξέρει αυτός με τον οποίο μιλάς στο τηλέφωνο - και κυρίως αυτός που προσπαθείς να αποφύγεις! Ενημερωτικά σου λέω πως το σπασμένο χέρι θεραπεύεται σε 3-6 εβδομάδες, το σπασμένο πόδι σε 4-6 εβδομάδες, υπολόγισε 3-4 εβδομάδες παραπάνω για τα σπασμένα πλευρά. Φυσικά, μπορείς να χρησιμοποιήσεις την all time favourite δικαιολογία πως μπήκες δηλαδή στο ιατρικό κέντρο της Λιβαδειάς κι αντί για φωτοτυπία θώρακος σου έκαναν αλλαγή φύλου και τώρα βρίσκεσαι σε δικαστικό αγώνα που θα τελειώσει σε 4-10 χρόνια!

Μπορείς, επιτέλους, να έχεις το απλανές βλέμμα της Μαριέττας ("αναλύω-στο-κεφάλι-μου-τον-λόγο-σου-αλλά-στη-πραγματικότητα-ονειρεύομαι-κακόγουστες -κρουαζέ-xxl-μπλούζες"). Τα προβλήματα των άλλων δεν σε απασχολούν και όλες οι συζητήσεις μπορούν να καταλήγουν κάπως έτσι: " Προσπαθώ να καταλάβω το πρόβλημα σου αλλά έλα στη θέση μου: είδα τον Χάρο με τα μάτια μου! BTW, μου είπε να σου πω όταν έρθει η ώρα σου να ακολουθήσεις τις ταμπέλες που γράφουν 'Cookshop'. Θα καταλάβεις!"

Ρίχνοντας πάλι το φταίξιμο στο νοσοκομείο μπορείς να προφασιστείς μερική λοβοτομή, ιδίως όταν εμφανίζονται πρόσωπα που προσπαθείς να ξεχάσεις: "Φαντάζομαι πως αν ήταν γραφτό μας θα θυμόμουν εσένα αντί για τον Hugh Jackman! Goodnight & Good luck!"

Αν υποκριθείς μετα-τραυματικό σοκ, θα σε κάνουν ΟΛΟΙ 'μωρό'! Αυτό σημαίνει πως θα σου μαγειρεύουν ό,τι θες, θα σου φέρνουν ό,τι playmobil ζητήσεις και μπορείς να φορτώσεις το παιδί σε ξένα χέρια!

Και όλα αυτά για να καταλάβεις πως αν μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας, δεν υπάρχουν αληθινά δράματα!

Essential recovery listening: Don't look back in anger - Oasis

Ευτυχές δυστύχημα

Λένε συνήθως πως όταν έρχεται η στιγμή που θα πεθάνεις, η ζωή περνά μπροστά από τα μάτια σου σαν κινηματογραφική ταινία. Αυτό φυσικά το έχουν πει όσοι τελικά έζησαν. Η ακριβής διατύπωση είναι, λοιπόν: όταν έρχεται η στιγμή που νομίζεις πως θα πεθάνεις, η ζωή περνά μπροστά από τα μάτια σου σαν κινηματογραφική ταινία! Ήθελα να ήξερα ποιός διαδίδει αυτές τις μαλακίες? Την ώρα που νομίζεις πως πεθαίνεις, μια σκέψη σου περνά από το μυαλό κι αυτή συνήθως μισή.
Θα σας δώσω ένα φρέσκο παράδειγμα: σήμερα το πρωί τράκαρα! Όχι όπως την προηγούμενη φορά. Σήμερα, η τύχη, η βροχή και η Dido φρόντισαν να γίνει πιο κινηματογραφικό. Σε μια στροφή κοντά στην Αράχωβα, η Μπουλού γλίστρησε, αναποδογύρισε μερικές φορές και στούκαρε πάνω στα βράχια του βουνού με τα παπουτσάκια να κοιτάνε τον Θεό που μόλις είχε ξυπνήσει. Δεν μέτρησα πόσες τούμπες έκανε: μπορεί μια, μπορεί και τριάντα τέσσερις. Προσωπικά, νόμιζα πως το αυτοκίνητο θα κουβαριάζεται μέχρι να ξαναγίνουν της μόδας τα δερμάτινα παντελόνια. Για ένα παράξενο λόγο όμως όση ώρα βρισκόμουν στο καρουζέλ του τρόμου δεν είδα καμία σκηνή από τη ζωή μου. Ούτες έρωτες, ούτε σχολικά χρόνια, ούτε μπάνια στη θάλασσα, ούτε καν το Λέννυ. Είχα κλείσει τα μάτια κι έλεγα: « γαμώ τη πουτάνα μου!» Η ολοκληρωμένη βερσιόν ήταν «γαμώ τη πουτάνα μου, θα έτρωγα λεμονάτο με τηγανιτές πατάτες για μεσημέρι!» αλλά πολλά λόγια, λίγος χρόνος – ειδικά όταν βλέπεις τον Ghost Rider να περνά από το πλάι και να σου κλείνει το μάτι!
Σούρθηκα έξω από το αυτοκίνητο από το σπασμένο παράθυρο κι άρχισα να κάνω damage control: τα πόδια μου εντάξει, τα χέρια μου εντάξει, τα μαλλιά μου στιλπνά και λαμπερά όπως πάντα. Το ipod σώθηκε, το κινητό μάλλον εκσφενδονίστηκε στους ρούγες και διαλύθηκε. Δεν το βρήκα. Βρήκα όμως τη λουκανικόπιτα που αγόρασα το πρωί ξεκινώντας: άθικτη! Αφού την έφαγα και κάπνισα και 2 τσιγάρα τηλεφώνησα στην οδική βοήθεια – από το κινητό ενός πολύ πρόθυμου κυρίου - που ήρθαν μέσα σε μισή ώρα. Όλη την ώρα που περίμενα να φορτώσουμε το πτώμα της αγαπημένης μου Μπουλού σταματούσαν όλα τα περαστικά αυτοκίνητα. Παρ’ όλο που κανένας δεν μου απευθύνθηκε με την προσφώνηση «Πεντάμορφε κουτσουπωτέ κύριε που μοιάζετε σα να βγήκατε από το Blair witch project», εκτίμησα πολύ το ενδιαφέρον του κόσμου και ειδικά την ευκαιρία που μου έδωσαν μέσω των κινητών τους να μιλήσω με όλους τους παλιούς συμφοιτητές μου από Αυστραλία, Χονγκ Κόνγκ, Αμερική και Ισπανία.
Στην αρχή πίστευα πως αυτή η μέρα δεν θα τελείωνε ποτέ. Το ζεστό μου κρεββατάκι μου φαινόταν πως ζει σε άλλο πλανήτη και θ’ αργούσα πολύ να το ξαναδώ. Ευτυχώς όμως είμαι στο σπίτι μου εδώ και 2 ώρες και σε λίγο θα δω Ugly Betty για να μου περάσει το μετατραυματικό σοκ. Τη Μπουλού δεν θέλω να τη σκέφτομαι. Βρίσκεται σε ένα συνεργείο στη Λιβαδειά. Θα την φέρουν αύριο και αν κρίνω από τη κατάσταση της, μάλλον θα τη φέρει ο ταχυδρόμος και θα μου τη ρίξει κάτω από την πόρτα. Θλιβερό!
Μάλλον ζω από καθαρή τύχη. Πες το και κωλοφαρδία, δεν σε παρεξηγώ. Η ζωή τελικά για ‘μένα δεν τελείωσε εδώ. Και μόλις περάσουν μερικές ώρες κι εξαπλωθεί η διάσειση καταλαβαίνεις πως όταν χάνεις τον έλεγχο, το πιο πιθανό είναι να σε περιμένει ένας τοίχος για να σε διαλύσει. Υπάρχουν όμως και φορές που η μόνη πίστη που χρειάζεσαι είναι πως σε περιμένει ένα ζεστό πιάτο λεμονάτο με πατάτες και πρέπει oπωσδήποτε να γυρίσεις στο τραπέζι.
Σήμερα ήταν η τυχερή μου μέρα. Και η μέρα που κατάλαβα πως ο καλός Θεούλης τις Κυριακές τρώει με την οικογένεια του.

Ανάδρομος

Οι τελευταίες μέρες ήταν δύσκολες!

Καταρχάς, έχω πάλι πρόβλημα με τη δισκογραφική μου! Η κυκλοφορία του single του λέννυ με τίτλο 'Universal Puppy' (στίχοι-μουσική: δικοί μου) θα καθυστερήσει για μια ακόμη φορά. Ο παραγωγός θέλει να ξεκινήσουμε το promo tour από την Κάρυστο σε μια περιοδεία μαμούθ στην ελληνική επαρχία που θα κρατήσει όλο το καλοκαίρι προτού καταλήξουμε σε μεγάλη πίστα του Μπουρναζίου στα τέλη Αυγούστου. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό είναι καταστροφικό για την καριέρα του παιδιού γιατί: (α) αυτή η ολιγωρία θα δώσει άφθονο χρόνο στα Ζουζούνια να ξεπατικώσουν το τραγούδι και να το κάνουν σουξέ, (β) το βαν δεν έχει αίρ κοντίσιον και (γ), let's face it, η ελληνική επαρχία δεν είναι ακόμα έτοιμη για το Λέννυ - ακόμα προσπαθεί να καταπιεί την Έλενα Βέντη.
Δεν ξέρω τι να κάνω: να υποκύψω στις επιταγές των παραγωγών ή να αλλάξουμε δισκογραφική?! Ούφ!Etsi mou 'rxetai na parw to Lenny kai na pame sto exwteriko!

Σαν άνθρωπος δεν έχω φοβίες. Τουλάχιστον, δεν έχω τις κοινές φοβίες. Δεν φοβάμαι τα φίδια, τα ποντίκια, τις κατσαρίδες, τα ύψη,τα ασανσέρ ή τα γηρατειά της Μαρίας Σταματέρη. Στη ζωή μου έχω μόνο δυό φόβους: φοβάμαι τη μέρα που η ομπρέλα μου θα 'ξεματιάσει' έναν ανύποπτο περαστικό και αυτό που συνέβη πριν δύο μέρες.
Προχτές το απόγευμα, περπατούσα αμέριμνος στο δρόμο σφυρίζοντας - δεν θυμάμαι τί. Όπως προχωρούσα και χάζευα τη βιτρίνα μιας σχολής οδηγών που παραδίδει μαθήματα και στ' αλβανικά. Ξαφνικά, ένιωσα να κλωτσάω κάτι και τα επόμενα 3 δευτερόλεπτα ένας παππούλης σωριάζεται καταγής! Ευτυχώς, πέφτοντας έκανε πλαφ! και όχι κρακ! Μάζεψα όπως όπως τον άτυχο γεράκι, μάζεψα (με δυσκολία) τα μούτρα μου από το πεζοδρόμιο, μάζεψα και τη σακούλα με τα πατατάκια που κουβαλούσε. Όπως, αποδείχτηκε όπως περπατούσα αφηρημένος του κλώτσησα το μπαστούνι! Και να φανταστείς πως νόμιζα ότι οι περισσότεροι το κρατάνε έτσι, χωρίς λόγο! Ένιωσα τόσο άσχημα που νομίζω πως σε λιγότερο από 40 δευτερόλεπτα έδωσα στον παππούλη τουλάχιστον 6 φορές την ευκαιρία να με κάνει αιώνιο σκλάβο αλλά, ευτυχώς μου ζήτησε μόνο να τον σηκώσω και μετά να "τσακιστώ από μπροστά του"! Κάτι που συνέβη λίγα λεπτά αργότερα αφού γλίστρησα και μου έπεσε η τυροπιττούλα μου.

Βρέθηκα σε μια ελληνική κινηματογραφική σελίδα και διάβασα τις 10 καλύτερες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών. Ανάμεσα τους "Η φωτογραφία" του Νίκου Παπατάκη, η "Καρκαλού" του Σταύρου Τορνέ και "Η Εαρινή σύναξη των αγροφυλάκων" του Δήμου Αβδελιώδη! Don't even get me started!

Μια μέρα χαρά!

Μετά από σχεδόν δυο εβδομάδες χωρίς dsl και σήμερα, επιτέλους, έληξε το εμπάργκο που μου είχε κυρήξει η τεχνολογία (σ.σ. στο ρόλο της 'τεχνολογίας' η Vivodi). Σύμφωνα με τη παραπάνω εταιρεία δεν είχα ίντερνετ γιατί: είχε αναβάθμιση το δίκτυο, είχε πρόβλημα η γραμμή του ΟΤΕ, όφειλα 184 ευρώ, δεν ήμουν συνδρομητής (!), η γραμμή μου δούλευε φυσιολογικά (!!). Κάθε φορά που τηλεφωνούσα δεν ήξερα τί θα ακούσω. Στο τέλος, αποφάσισα πως η εξυπηρέτηση πελατών έχει τα γραφεία της στο outer space και έπαιξα το τελευταίο μου χαρτί: "θα περάσω (με το Millenium Falcon) από τα γραφεία σας να δούμε τί συμβαίνει. Θα φέρω και την ξαδέλφη μου, Μαρία Καλπάκη!".
Δεν ξέρω αν οφείλεται στο εκβιαστικό namedropping ή στο πως δεν τους ξαναενόχλησα για 3 συνεχόμενες ώρες πάντως, σήμερα επανήλθε η γραμμή μου κι ένα καλάθι με αλλαντικά από την εταιρεία!
Όλες αυτές τις ημέρες χρησιμοποιούσα πολύ λίγο το διαδίκτυο μέσω της τηλεφωνικής γραμμής. Οπότε έχω μείνει πίσω στα μπλογκοσφαιρικά σανσόν, στο Grey's Anatomy και στα καλοκαιρινά αξεσουάρ για stocky σκύλους.
Κι επειδή σας μισώ ανεπανόρθωτα γιατί είχατε ίντερνετ ενώ εγώ έτρωγα πιλάφι με γιαούρτι, σας αφήνω για την ώρα με το τραγουδάκι της Πρωτοψάλτη από τη διαφήμιση για τα δάνεια, με τίτλο "Μια μέρα χαρά" (η μέρα που σου εγκρίνεται το δάνειο). Περιμένω με ανυπομονησία το σίκουελ που φαντάζομαι πως θα λέγεται "Δυό μήνες μόνο" ("...δεν πλήρωσα τη δόση και η τράπεζα μου παίρνει το σπίτι"!)

A bientot!

Η Μέρα της Αγάπης

(00: 00 – 01:00)
Το πρώτο φιλί της Ανάστασης το έδωσα στον Μαρδάκη. Το δεύτερο στο Δρόσο. Αυτό δεν είναι κακό γιατί έδωσα το φιλί της αγάπης σε δυό ανθρώπους που ξέρω και αγαπώ σχεδόν είκοσι χρόνια. Επίσης, δεν είναι και καλό αν αναλογιστείς πως ο Μαρδάκης μοιάζει με τον Σρεκ και ο Δρόσος με τον Μπήτλτζους. Είναι, βέβαια, μια πρόοδος από την Πρωτοχρονιά που φίλησα το χοντροΛέννυ.
Στο σπίτι μας δεν ανταλλάξαμε φιλιά. Για την ακρίβεια, δεν ευχηθήκαμε ούτε καν ‘Χριστός Ανέστη’! Κι αυτό γιατί την ώρα που χτυπούσαν χαρμόσυνα οι καμπάνες είχαμε χαθεί μέσα στο πλήθος και δεν ήμασταν ο ένας δίπλα στον άλλο για να φιληθούμε και να τσουγκρίσουμε τ’ αυγά, όπως κάθε παραδοσιακή οικογένεια. Όπως καταλαβαίνετε, το γιορτινό τραπέζι είχε θέμα «Η σύγχρονη οικογένεια τις ημέρες του Πάσχα» ή «Πώς να μετατρέψετε τη μαγειρίτσα σε σιχτήρ πιλάφ και να σας κάτσει στο λαιμό».

(14:00 – 16:00)
Τα περισσότερα τραπέζια την Κυριακή του Πάσχα μοιάζουν τρομακτικά με πάρτυ εγκλεισμένων σε ριάλιτι: Λευτέρης Γιαννούλης και Ματθαίος Βαζαίος στο τέρμα, κοψίδια, με το ζόρι γέλια, μεθύσι και, στο τέλος, τουρτοπόλεμος! Όλοι προτεινόμενοι!

(19:00)
- Νανάκος: Τι είναι αυτό που τρως?
- Λέννυ: Γαλοπούλα! Θα σου ‘δινα αλλά μόνο το θερμόμετρο περίσσεψε.
- Νανάκος: Πού τη βρήκες τη γαλοπούλα πασχαλιάτικα?
- Λέννυ: Την είχαν στολισμένη σε μια βιτρίνα και θα έμενε εκεί μέχρι το Μάη μήνα.
- Νανάκος: Σε ποιά βιτρίνα?
- Λέννυ: Δεν ήταν βιτρίνα, per se…πιο πολύ με κοτέτσι έμοιαζε.
- Νανάκος: Έκλεψες από το κοτέτσι της Αργυρούλας? Τι παλιόσκυλο έχεις γίνει?
- Λέννυ: Δεν είμαι σκυλί! Ο Μπρούνο λέει πως είμαστε παιδιά και, μάλιστα, πολύ καλά κι αξιαγάπητα!
- Νανάκος: Ίσως γιατί ο Μπρούνο είναι 18 χρονών με ακράτεια και φοράει μπειμπιλίνο!
- Λέννυ: Μαδαφάκα !
- Νανάκος: Πάρε ένα τσουρέκι και πήγαινε να ζητήσεις συγνώμη από την Αργυρούλα.
- Λέννυ: Δεν πάω!
- Νανάκος: Θα πας γιατί αλλιώς θα σε δώσω στους τσοπαναραίους!
- Λέννυ: Μπιτς εντ Μαδαφάκα!
- Νανάκος: Και κομένος ο ‘Μπαρμπά-Μαθιός’ για 1 μήνα!

(23:00 – 06:00)
Είναι μεγάλη τύχη στη ζωή αν έστω και για μία νύχτα του χρόνου, βρεθείς ξανά με όλους τους παιδικούς σου φίλους. Στα μέρη που αγαπήσατε, με τα τραγούδια που λατρέψατε, με το κέφι και τους βραχνιασμένους λαιμούς που ξεκινούσατε είκοσι χρόνια πριν. Λες και είσαι ο Χάρι Πότερ που πρέπει να αφήσει τις περιπέτειες της ζωής του και να γυρίσει πίσω στο σπίτι του για ν’ανανεώσει τη δύναμη που του δίνει η οικογενειακή εστία. Και ίσως αυτό να είναι τελικά η μέρα της αγάπης: να πιάνεις το κουβάρι της αγάπης στη ζωή σου ξανά από την αρχή του και να βρίσκεις εκεί στην αφετηρία κάποιους να σε περιμένουν. Μπορεί να υπάρχει και μεγαλύτερη συγκίνηση από αυτή στη ζωή μας. Ακόμα όμως δεν την έχω βρει. Και δεν με νοιάζει κι αν ποτέ.

Υ.Γ. Χρόνια πολλά σε όλους. Ελπίζω να περάσατε υπέροχα!

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ

Η αλήθεια είναι πως περίμενα να βρέχει σήμερα. Θα μου άρεσε να ταξιδέψω με βροχή. Να τρέχει το αυτοκίνητο στην εθνική οδό κι εγώ ν’ ακούω το «Μήνυμα κρυφό» της Νταγιάνας Λασότα. Αλλά δεν πειράζει. Το μόνο κακό με τη Μεγάλη Πέμπτη είναι πως, λόγω νηστείας, δεν μπορούμε να σταματήσουμε στη Λειβαδιά για σουβλάκια. Αλλά ούτε αυτό πειράζει. Επίσης, έχω φτιάξει δυό βαλίτσες ρούχα από τα οποία μάλλον θα χρησιμοποιήσω μόνο τη φόρμα και το κόκκινο πουκάμισο για την ημέρα του Πάσχα. Έχω πάρει και δυό κοστούμια μαζί αλλά είναι πιθανό να μην λειτουργήσει το ballroom του Γαλαγειδιού φέτος. Επίσης, δεν πειράζει.
Νομίζω πως δεν ξέχασα τίποτα. Πήρα τη λαμπάδα, το σοκολατένιο αυγό, τον φορτιστή και το ‘Pretty woman’. Κομπούτερ δεν θα πάρω μήπως και καταφέρω να αποφύγω τον καταρράκτη.
Πάω να δω το χοντρό – παχουλό που πολύ μου έλειψε εδώ και μιά εβδομάδα. Να κάνουμε το πρώτο μας μπάνιο και να φιλήσουμε σταυρωτά τη θεία Πνευμονία.
Να θυμάστε πως τη Μεγάλη Παρασκεύη κρεμάμε τον μπαλαντέρ οπότε και δεν παίζουμε μπιρίμπα. Επίσης να θυμάστε πως το σημαντικό με τις διακοπές είναι οι εντυπώσεις και οι αναμνήσεις. Γι’ αυτό κοινωνήστε, προσευχηθείτε, φάτε, πιείτε, διασκεδάστε αλλά πάνω απ’ όλα, γυρίστε πίσω ασφαλείς. Μην ξεχνάτε πως τα δυναμιτάκια και οι στρακαστρούκες είναι χαριτωμένο, αν είσαι οκτάχρονο δαιμονισμένο αγοράκι. Διαφορετικά το σπορ είναι ενοχλητικό κι αυτός που το εξασκεί, τουλάχιστον, κόπανος.
Δεν έχω τίποτε άλλο να σας πω. Να περάσετε όμορφα και όσοι μισείτε τις Κυριακές να κάνετε λίγη υπομονή (ξέρω ακριβώς τί περνάτε!)

Σας αφήνω με το υπέροχα δροσερό "Ποιός έχει λόγο στην αγάπη". Ναι, το ξέρω πως το λέει ο Φίλιππος Πλιάτσικας αλλά δεν θα το συζητήσουμε αυτό τώρα!

Καλό σας Πάσχα!

Υ.Γ. Αν δείτε πουθενά τη Μπέττυ Παπαλάγιου να της πείτε πως την ψάχνω. Οκ?!

Το Μποτίνι

Νομίζω πως πλέον μπορώ επάξια να διεκδικήσω το έπαθλο του πιο χτικιάρη γκόμενου για το 2007: σήμερα μετά από 6 μέρες πονόλαιμου, πονοκεφάλων, πονοκοκκάλων. Η φουντωμένη μου αμυγδαλιά μάλλον αποφάσισε πως ήρθε η ώρα ν’ανθίσει σ’άλλο στόμα αγιασμένο.
Φυσικά σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους αγαπημένους μου φίλους που με την αμέριστη συμπαράσταση τους μου απέδειξαν για άλλη μια φορά πως «ήρθα σαν ξένος στη ζωή και ξαναφεύγω ξένος!». Θα σας φέρω ένα παράδειγμα.

Χτες το μεσημέρι. Στο τηλέφωνο με το Παλιοπρόβατο.

Πρόβατο: Έλα ρε, να κανονίσουμε να βρεθούμε. Έχουμε να τα πούμε τόσους μήνες από κοντά.

Νανάκος: Αν θες έλα εσύ από το σπίτι γιατί ήμουν άρρωστος και δεν θέλω να βγω για μιά-δυό μέρες ακόμα.

Πρόβατος: Ναι, οκ! Σε κλείνω τώρα γιατί βρήκα ένα τερριέ στη λεκάνη. Θα σε δω στη κηδεία...σου! Mpeeee!

Ακόμα και η αδελφή μου έβαζε τα φάρμακα στο ασανσέρ και μου έστελνε sms «Τρβ τ!». Που σημαίνει ‘τράβα το’ αλλά προφανώς ακόμα και τα φωνήεντα είναι αρρωστοφοβικά.
Μονάχα το Μποτίνι ήρθε να με δει. Και μου ‘φερε και χυμό και τσουρέκι (που έφαγε) και λουκουμά (που έφαγα στις 5 το πρωί). Δεν είχα και πολύ καιρό να το δω το Μποτάκι αλλά πολύ το είχα πεθυμήσει. Και η αλήθεια είναι πως όταν έφυγε μ’ έπιασαν αναδρομικές τύψεις γιατί για έναν ολόκληρο χρόνο δεν της μιλούσα.
Την άνοιξη του ’98, που λέτε, εγώ η Μπότα, ο Ηλίας, ο άλλος ο Ηλίας και η Αγκιολίνα πήγαμε στο τηλεπαιχνίδι «Κόντρες» με τον Παπαδόπουλο. For the record, πρέπει να ξέρετε πως όταν έκαναν την αίτηση για το παιχνίδι εγώ έλειπα στην Αγγλία. Πήραμε για κοινό τον Δρόσο και τον Βασιλάκη και πήγαμε.
Εγώ ήμουν πάρα πολύ μουτρωμένος στο παιχνίδι και αυτό – όπως ήταν φυσικό- πέρασε και στον κόσμο. Το ίδιο πρωινό μου είχε τηλεφωνήσει η μαμά μου κλαίγοντας από τη Νέα Ορλεάνη και μου είπε πως έπιασαν ένα μηχανικό με 100 κιλά κόκα και θα τους έχωναν όλους φυλακή. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, αναρωτιέμαι μήπως το κουλεμανσόν τελικά, είναι κληρονομικό χάρισμα.
Όπως καταλαβαίνεις, μετά από αυτές τις εξελίξεις δεν είχα όρεξη για shooting. Το μυαλό μου ήταν στις μεικτές φυλακές της Νέας Ορλεάνης και στο ξύλο που θα έτρωγε η μαμά μου. Ο μπαμπάς, λόγω ευπροσάρμοστου χαρακτήρα, θα γινόταν εύκολα χανουμάκι αλλά η μητέρα είναι πιο σκληροτράχηλο γκομενάκι. Που σημαίνει, μίνιμουμ 6 φορές την ημέρα ομαδικές σφαλιάρες.
Δεν ήξερα αν βρισκόμουν στις ‘Κόντρες’ ή στο ‘Ρουκ Ζουκ’. Να μην σας τα πολυλογώ, φτάσαμε στον τελικό αλλά τελικά στην ερώτηση «που εκτονώνεται ο έλληνας?» η σωστή απάντηση δεν ήταν ούτε το γυμναστήριο, ούτε τα χορευτικά μπαρ. Ο έλληνας εκτονώνεται στο γήπεδο! Και εις άλλα με υγεία!
Απ’όλους τους διαγωνιζόμενους, όμως, επιλέχθηκα εγώ για να απαντήσω σε 5 ερωτήσεις με έπαθλο ένα ταξίδι στη μαγική Τυνησία. Το ταξίδι το κέρδισα και ακούστηκε στη τηλεόραση να λέω στη Φαίη «Μποτάκι πάμε Τυνησία!»
Εκείνη τη στιγμή, ψιλοχέστηκα για να είμαι ειλικρινής αλλά αργότερα, όταν έμαθα πως τελικά οι γονείς δεν διέτρεχαν τον κίνδυνο του Αλκατράζ, μ’ έπιασε μια χαρά.

Τον Αύγουστο, λοιπόν, μαζεύουμε τα μπογαλάκια μας, παίρνουμε και το «100%» της Άντζελας που μόλις είχε κυκλοφορήσει κι αναχωρήσαμε με την ευχή της Παναγίας.
Επιστρέψαμε στις 14 Αυγούστου, μετά από 6 μέρες. Μπήκαμε κατευθείαν στο μποτάμαξο και φύγαμε για Γαλαξείδι. Με άφησε σπίτι μου και είπαμε «Τα λέμε μετά». Της ξαναμίλησα μετά από ένα χρόνο περίπου. Γιατί?

1) Μ’ έπεισε να πάρουμε μέρος σ’ ένα τριήμερο σαφάρι. Σε αυτό το σαφάρι – που ήταν ξενάγηση και μια βόλτα σε ζωολογικό κήπο με μια κόμπρα και μια κατσίκα- έπρεπε να ξυπνάμε στις 4 το πρωί. Για να δούμε τα βράχια που γυρίστηκε ‘Ο Άγγλος Ασθενής’, τα βράχια που γυρίστηκε ‘Ο πόλεμος των άστρων’, τα βράχια που θα γυριζόταν η ‘Βέρα στο δεξί’. Τα βράδια κοιμόμασταν σε ξενοδοχεία χωρίς σαμπουάν και το πρωί ξυπνούσαμε σε κατάσταση ημι-κουρούπας. Στο λεωφορείο ο ξεναγός μιλούσε σε 4 διαφορετικές γλώσσες που σημαίνει πως δεν σταμάτησε να μιλάει ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ! Αλλά ακόμα και κι εκείνες τις άγιες στιγμές που γλάρωνε λίγο το μάτι μου, με κλώτσαγε το Μποτίνι: «Κοίτα, κοίτα ... χουρμάδες!»

2) Ένα ευλογημένο βράδυ, θέλησα να πάω στο καζίνο. Το Μποτίνι μουρμούραγε γιατί είχε έναν αγώνα μπάσκετ στη τηλεόραση. Πήγαμε στο γαμωκαζίνο αλλά πριν περάσουν 10 λεπτά είχαμε ήδη φύγει γιατί, κατά τη Μπότα, έπρεπε να φύγουμε όσο κέρδιζα. Εξαργύρωσα το ένα δολλάριο που είχα κερδίσει και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο όπου η Ελλάδα κέρδισε και η Μπότα χοροπήδαγε στο κρεββάτι χαρούμενη. Εγώ στο διπλανό κρεββάτι την κοιτούσα προσπαθώντας να εφαρμόσω πάνω της κάθε υποψία τηλεκινητικής δύναμης είχα.

3) Ένα βράδυ, την ώρα του φαγητού, το Μποτίνι άρχισε να μελανιάζει. «Ρε Μπότα» της λέω «έχεις γίνει μωβ!». Και τότε παίρνει φόρα το Μποτίνι και άρχισε να στροβιλίζεται αγκομαχώντας λες και από στιγμή σε στιγμή ένα άλιεν θα έκανε πέρα τα βυζά της και θα μας συστηνόταν. Λίγο πριν αφήσει την τελευταία της πνοή, της έδωσα μιά μπουνια στη πλάτη κι έφτυσε ένα κομμάτι κρέας σε μέγεθος κασετίνας. Την επόμενη μέρα, φάγαμε στο εστιατόριο με μπούρκα.

4) Σε αυτές τις χώρες είναι νόμος πως όταν θες να ψωνίσεις κάτι πρέπει να παζαρέψεις. Εγώ επειδή πάσχω από έντονο ενοχικό σύνδρομο αδυνατώ να παζαρέψω ακόμα και στις εκπτώσεις. Το Μποτινάκι όμως ήταν ανελέητο. Κατάφερε ν’ αγοράσει μια τσάντα που ήθελα για την αδελφή μου και από 120 δηνάρια μας την άφησαν 15. Ξέρω πως αυτό δεν είναι εναντίον της αλλά εγώ είχα ντραπεί τόσο πολύ που όταν φεύγοντας από το μαγαζί μου ζήτησαν να τους αφήσω τη Μπότα και να μου δώσουν 20 καμήλες, για μερικά δευτερόλεπτα αναλογίστηκα τον φόρο που θα πλήρωνα για το υπέρβαρο.

5) Την τελευταία μέρα, που ήμασταν τελείως ελεύθεροι και είχαμε αποφασίσει πως θα την περνούσαμε στη παραλία παίζοντας μπιρίμπα, η Μπότα έπαθε δηλητηρίαση. Τί έφαγε, ο Θεός και η ψυχή της! Τελικά, η Μπότα πέρασε τη μέρα στη τουαλέτα αγκαλιά με τη λεκάνη κι ένα βιβλίο του Ορχάν Παμούκ κι εγώ στο διπλανό κρεβάτι περιμένοντας κάποιον εξωτικό Θεό να με λυπηθεί.

Γυρίζοντας στο Γαλαξείδι, όσοι ρωτούσαν τη Μπότα καταλάβαιναν πως είχαμε περάσει υπέροχα. Όσοι ρωτούσαν εμένα, απέκλειαν τη Τυνησία από μελλοντικά σχέδια διακοπών. Με τα χρόνια όμως, κατάλαβα πως στα ταξίδια δεν έχει πια και τόσο σημασία τί τρως, πόσο κοιμάσαι ή τι απρόοπτο μπορεί να σου συμβεί. Σημασία έχει πως το βράδυ κλείνεις το φως αλλά δεν μπορείς να κοιμηθείς από τα γέλια. Πολλές φορές ξυπνάω το πρωί κατσούφης και θυμάμαι το Μποτινάκι που σηκωνόταν χαρούμενο και γελαστό. Και τελικά δεν νομίζω να μου έχει μείνει τίποτε άλλο πέρα από το χαμόγελο της εκείνες τις μέρες. Και είχε δίκιο τελικά: περάσαμε υπέροχα. Όχι γιατί ήμασταν στη Τυνησία αλλά γιατί ήμασταν μαζί. Και είμαστε έτσι 10 χρόνια μετά. Μεγάλο ταξίδι. Αλλά πολύ ωραίο.

Υ.Γ. Είχα και πολλές, πολλές φωτογραφίες αλλά δεν κατάφερα να τις σκανάρω. Και πεινάω!