FUTURE SMASH HIT

Μετά το "ΝιΝι", η αγαπημένη σας Βέρα επιστρέφει σε λίγες μέρες με νέο studio υλικό που θα τιτλοφορείται "Γυναίκα Δηλητήριο"! Το ξέρω αγαπημένε αναγνώστη πως ήδη κατεβάζεις το αντίσκοινο από το πατάρι για να στρατοπεδεύσεις έξω από το πλησιέστερο δισκοπωλείο κι επειδή σέβομαι τα ποταπά σου ένστικτα, σου έχω κι ένα απόσπασμα από το πρώτο single που θα ξεχωρίσει από το album. Το τραγούδι έχει τίτλο "Ο Πεθερός" and it goes like this:

"Αυτός που μου 'χει πάρει
τελείως το μυαλό μου
είναι ο μπαμπάς του άνδρα μου,
είναι ο πεθερός μου.
Ε, ρε θα κλεφτούμε
τί κι αν ρεζιλευτούμε,
μόνοι μας θα φύγουμε
να πάμε να την βρούμε".

Φυσικά θα είσαι πλήρως ενημερωμένος αν ήσουν καλός μαθητής και είδες το πολιτιστικό μαγκαζίνο του κύριου Καμπούρη. Σου ορκίζομαι στα καινούρια μπούτια της Απόλυτης, θα σου το χαρίσω μόλις φτάσει στα γραφεία μας. Cross my heart!

Y.Γ. Το τραγούδι έχει ήδη ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων για το αντιφεμινιστικό του μήνυμα! Σις-κεμπάπ, κεμπάπ!

UPDATE: Ο Παρασκεύας & Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το πριόνι.

(Κι άλλες) Σκηνές από ένα Σαββατοκύριακο

Σκηνή Πρώτη

(Κάθε βράδυ του Σαββάτου, κλαίω κι είμαι του θανάτου)

Το συγκεκριμένο Σαββατόβραδο, περίπου στις 11, ανακάλυψα πως έχασα το κλειδί του αυτοκινήτου. Προσπάθησα να θυμηθώ τι είχα κάνει το τελευταίο 24ωρο: έφαγα ένα ολόκληρο ταψί μελιτζάνες σουφλέ, είδα 6 επεισόδια από το "Heroes", κοιμήθηκα περίπου 12 ώρες και άδειασα τρεις φορές το τασάκι στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας. (Τώρα που το ξανασκέφτομαι, πρέπει να βρω το μπλουζάκι που γράφει "LOSER" με glitter!) Τηλεφώνησα στους γονείς, μήπως και το είχα ξεχάσει σπίτι τους αλλά τζίφος. Το κλειδί δεν έχει βρεθεί ακόμα αλλά η απώλεια του τάραξε την οικογενειακή γαλήνη. Ξέχασαν αμέσως το θέμα που είχε προκύψει με τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά (μεγάλη ιστορία, θα σας την πω μετά το Πάσχα) και οργάνωσαν quest για την ανεύρεση του κλειδιού. Η γιαγιά, ως μόνιμο trendsetting device, πιθανότατα αντί για "το κλειδί του αυτοκινήτου" να άκουσε "το κλειδί για το μπαούλο με τους θησαυρούς του Βασίλειου Κουλεμανσόν του Γ". Γι' αυτό και θεώρησε πως μια καλή αρχή για ψάξιμο είναι οι καλοκαιρινές της τσάντες. Στο πατάρι. As we speak, ψάχνει τις τσέπες της σχολικής ποδιάς της - η γιαγιά πήγε σκολείο στις Ινσουλίνες. Αν το βρει, δεσμεύομαι να επανιδρύσω τους ΟΝΕ.

Σκηνή Δεύτερη

(μια Κυριακή που η μάνα Ελλάς έπαιζε πρέφα)

Το μπιτόνι με τη σκορδαλιά ήταν έτοιμο από το μεσημέρι του Σαββάτου. Η αναλογία σκόρδου - ψωμιού ήταν 6 σκελίδες ανά φέτα. Για πειραματόζωο χρησιμοποίησα το Λέννυ: με μισή κουταλία του γλυκού ξεράθηκε για 5,5 ώρες. Ευτυχώς συνήλθε λίγο πριν καλέσω ταξί για το pet cemetary. Mέχρι την Κυριακή το μεσημέρι είχα φάει τόση σκορδαλιά που ανέπνεα στον Πειραιά και λιποθυμούσε ο Χρήστος Πάζης στο Μπουρνάζι.

Σκηνή Τρίτη

(Το Πάσχα του Χρήστου Σαντικάι)

Λέννυ: Τι είναι η λαμπάντα?
Εγώ: Ένας χορός που ήταν της μόδας το '89.
Λέννυ: Και γιατί τον χορεύουμε στην εκκλησία?
Εγώ: Πόσες φορές σου 'χω πει να μην βλέπεις Μενεγάκη?
Λέννυ: Ο Μπρούνο μου είπε πως το Πάσχα ο μπαμπάς του παίρνει τη λαμπάντα του και πάει στην εκκλησία.
Εγώ: Λαμπάδα! Ηλίφιο!
Λέννυ: Τι είναι λαμπάδα?
Εγώ: Ένα κερί με στολίδια.
Λέννυ: Θα μου πάρεις? Ο Μπρούνο έχει μια με κόκκαλο.
Εγώ: Ο Μπρούνο είναι 18 χρονών. Να του πεις να πάρει μια με νεκροφόρα.
Λέννυ: Θα μου πάρεις μια με τη Λάσσι?
Εγώ: Να σου πάρω μια με τη φωτογραφία του κτηνίατρου?
Λέννυ: Παλιομαλάκα!
Εγώ: Αν ξαναπείς κακές κουβέντες θα σου πάρω και μπλουζάκι με τη φίλη σου την Ευθανασούλα!
Λέννυ: Πλμλκ!

Closure

Χθες, μπήκα κατά τύχη στο μπλόγκ του gsus-saved και όπως διάβαζα παλαιότερα κείμενα του έπεσα πάνω σ' ένα ποστ που είχα γράψει πριν 1,5 χρόνο. Το πόστ ήταν ο διάλογος που είχα με τον Θύμιο το προηγούμενο βράδυ σ' ένα μπαρ. Ο gsus το είχε ανεβάσει χωρίς να αναφέρει ποιός το είχε γράψει και το αφιέρωνε σε κάποιο φίλο του.
Η αλήθεια είναι πως έγινα λίγο έξαλλος. Όχι γιατί ήταν η κορωνίδα της ελληνικής λογοτεχνίας ή η επιτομή στγγραφικής τέχνης. Απλά γιατί ήταν δικό μου και σε μια αντίστοιχη περίπτωση θα θεωρούσα δεδομένο πως όταν δανειζόμαστε κάτι, αναφέρουμε και το πρόσωπο με το οποίο παίξαμε 'δανειστική βιβλιοθήκη'. Φυσικά, όπως αποκαλύφθηκε ο gsus δεν ήταν ούτε ανόητος, ούτε δόλιος: το κείμενο του είχε σταλεί στο ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο ως spam. Το ίδιο μήνυμα είχε σταλεί και στον αγαπημένο μου Έντεκα , τον οποίο ως γνωστόν, εμπιστεύομαι με κλειστά τα μάτια. Και χωρίς όμως αυτά δεν θα είχα λόγο να αμφισβητήσω τον λόγο κάποιου που δεν γνωρίζω και δεν με γνωρίζει. Θεωρώ πως οι άγνωστοι δεν έχουν λόγο να λένε ψέμματα μεταξύ τους.
Το χθεσινό ποστ το κατέβασα γιατί ήταν πολύ καταγγελτικό και, όπως αποδείχτηκε, άδικο και ζητώ συγνώμη αν σε κάποια σημεία ήταν αγενές. Κάπου εδώ θα έπρεπε, μάλλον, να μιλήσουμε για τα πνευματικά δικαιώματα των ποστς αλλά αυτό είναι μια deja vu κουλεμανσόν κουβέντα που καταντά πληκτική. Έστω κι αν επανέρχεται συχνά για να μας ταράξει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Case closed.

Όνειρα, όνειρα

Χθες το βράδυ γελούσα στον ύπνο μου. Γελούσα τόσο πολύ που στο τέλος ξύπνησα. Ακόμη γελούσα. Δεν θυμόμουν τι ονειρεύτηκα. Πήρα αγκαλιά το Λέννυ και ξανακοιμήθηκα... Μερικές φορές μου αρέσει πολύ που μ' έχω συντροφιά.

While you are sleeping: Lil star - Kelis Feat. Cee-Lo (πολύ θα σου αρέσει, στο υπόσχομαι!)

Οι πιο αγαπημένες μου ταινίες (ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ!!)

1) White chicks (2004)
Οι αδελφοί Wayans μεταμορφώνονται από μαύροι ντέτεκτιβς σε λευκές, πάμπλουτες χαζογκόμενες! What's not to love?! Στη σκηνή με τη διάρροια στη τουαλέττα νομίζω πως λιποθύμησα για μερικά δευτερόλεπτα από τα γέλια. Το ίδιο είχα πάθει και στο "Λειβάδι που δακρύζει". Όμως δεν ήταν από τα γέλια και σίγουρα δεν ήταν για λίγα δευτερόλεπτα!

Words of wisdom:
Latrell Spencer: Once you go black, you gonna need a wheelchair.

2) Who's that girl? (1987)
H καλύτερη ταινία της Μαντόνα και δεν σηκώνω κουβέντα! Την είχα δει στο "Αττικόν" του Πειραιά με τα Κωσταλάκια και στο διάλειμμα η αδερφή μου έδειρε τον Δημήτρη γιατί της έχυσε την κόκα κόλα. Το κολιέ, το τζάγκουαρ από τη Παταγονία, τα παρανυφάκια, τα τραγούδια. Είμαι απόλυτα βέβαιος πως ο Νίνο Φενέκ Μικελίδης την έχει κρυμμένη σ' ένα σεντούκι μαζί με οικογενειακά κειμήλια!

Words of wisdom:
Louden Trott: Just tell me, I won't be upset. I really just want to know. Are you the Anti-Christ? You can tell me, really. I won't be mad. You are, aren't you?

3) Showgirls (1995)
Τρεις φορές στο σινεμά και περίπου 12 στο dvd! Για κάποιο λόγο την θεωρούν μια από τις χειρότερες ταινίες όλων των εποχών! Α-Δ-Ι-Κ-Ι-Α! Η Ελίζαμπεθ Μπέρκλει από το "Πριν χτυπήσει το κουδούνι", ο Κάιλ Μακλάχλαν που σε λίγο θα τον φωνάζουν να σφουγγαρίζει τα μαλλιά των ηθοποιών στα αμερικάνικα σίριαλ, γυμνές lap dancers που τρίβονται και ρώγες ζωγραφισμένες σε εκτυφλωτικά παλ(;) αποχρώσεις! Σεξ σε πισίνα και μια κυρία με αυτόματο σύστημα εκτίναξης στήθους! Αν μπορείς να τα βρεις όλα αυτά στον Ταρκόφσκι, σου υπόσχομαι να δω δεμένος τον "Καθρέφτη" για ένα ολόκληρο τριήμερο στη λούπα! Cross my heart and hope you die!


Words of wisdom:
Nomi Malone: I like your songs.
Andrew Carver: Thank you. You know, um, I like your ass. Call me.






4) Supergirl (1984)
Έλεν Σλέητερ, Φέι Ντάναγουέι, Πήτερ Ο Τούλ, Μία Φάροου! Μοιάζει με line -up από τανία του Γούντι Άλεν με κόκκινη κάπα και ασορτί μπότες! Είναι καλή μαθήτρια και σώζει και 2(!) πλανήτες! Και κυρίως, όταν δεν φοράει το ιπτάμενο κοστούμι ΔΕΝ μοιάζει καθόλου με τη σούπερ περσόνα της! Όχι σαν τον άλλο, τον ξάδελφο της που βάζει γυαλιά και δεν τον αναγνωρίζει κανείς! Εγώ αυτό το λέω σεναριακή συνέπεια!


Words of wisdom:
Supergirl: The Omegahedron, Selena! I want it!





5) Glitter (2001)
H μόνη ταινία που έχω δει περισσότερες φορές από το Glitter είναι "Η μανούλα, το μανούλι και ο παίδαρος" με τη Βλαχοπούλου και την Ρένα Παγκράτη ("Τραβάμε το καζανάκι μωρή γιατί τρώμε καλά! Φάει σκατά!"). Κάθε φορά που παίζεται το Glitter μπαίνω στο πετσί της λέξης 'ΠΑΡΑΛΥΩ'! Νιώθω ένα μούδιασμα και μου είναι αδύνατο να κουνήσω το μικρό μου δαχτυλάκι πριν τους τίτλους τέλους! Δεν μπορώ να το εξηγήσω! Το είχα αναφέρει και στη ψυχοθεραπεύτρια Λιάνα αλλά κι αυτή δεν είναι η ΔΟΜΗ. Ζω με τον φόβο πως θα ξεχαστώ και θα την βλέπω Παραμονή Πρωτοχρονιάς με αποτέλεσμα να μπω στον καινούριο χρόνο με δίωρη καθυστέρηση!


Words of wisdom:
Video Director: We ask ourselves, is she black? Is she white? We don't care. She's exotic. I want to see more of her breasts.

6) Revenge of the Ninja (1983)

Ένα έχω να σου πω και θέλω να με προσέξεις: στη ταινία, η μάνα του Σο Κοζούκι είναι και αυτή νίντζα! Την είχα δει με τον παππού μου στο 'Καπιτόλ' και βγαίνοντας από το σινεμά τον ρώτησα αν είναι και η γιαγιά μου νίντζα. Ο παππούς μου είπε "Όχι βέβαια!". Την ίδια στιγμή, η γιαγιά σιδέρωνε τραγουδώντας το μελλοντικό χιτ της Ευρυδίκης "Πόσο λίγο με ξέρεις".

Words of wisdom:
Cho Osaki: Only a ninja can stop a ninja.

7) Lock up (1989)
O Nτόναλντ Σάδερλαντ καταδιώκει τον Σταλλόνε. Είναι σα να κυνηγάει το Θέατρο Τέχνης το Περουκέ. Σε φυλακές. Beat THAT!

Words of wisdom:

Frank Leone: You can't break me!

8) The legend of Billie Jean (1985)

H Έλεν Σλέητερ (ξανά) στο ρόλο που μ' έκανε να κουρέψω τα μαλλιά μου! Μόνος μου! Ο αδελφός της κατά λάθος πυροβολεί έναν, ο πατέρας του ρίχνεται στην Μπίλυ Τζήν, μια κοπέλα παθαίνει περίοδο, η Αμερική κάνει ίνδαλμα το ανεξάρτητο πνεύμα της Μπίλυ και η Pat Benatar τραγουδά το 'Invincible'. Από το τίποτε γίνεται ένας χαμός! Σαν το 'Βαβέλ' αλλά με καλύτερα μαλλιά!

Words of wisdom:

Billie Jean: I'm Billie Jean Davis and I want to set the records straight!

9) Οι περιπέτειες μια μπέιμπι σίτερ (1987)

Η Ελίζαμπεθ Σου πριν βάλει βυζιά, μπούτια και παίξει στο "Leaving Las Vegas". Ένας νταλικέρης με γάντζο για χέρι, ένας γκαραζιέρης που μοιάζει με τον Θορ και δυο ανήλικοι που έχουν εμμονή με τις τσόντες. Με άλλα λόγια, μια ταινία που ξεκίνησε για την καλύτερη σεναριακή ιδέα για πορνό όλων των εποχών αλλά στην πορεία έγινε feelgood απογευματινή κωμωδία! Και μετά τσόντα!

Words of wisdom:

Gang Leader: Don't fuck with the Lords of Hell.

Chris: Don't fuck with the babysitter

10) Anaconda (1997)

H αλληγορική αυτή ταινία περιγράφει τους δυο αρχέγονους γυναικείους φόβους: το μέγεθος του φιδιού και τη Jennifer Loper! Jennifonda δηλαδή. Στο συγκεκριμένο έπος, το Τζενιφεράκι αποδεικνύει πως το μέγεθος δεν μετράει και αν είσαι επιδέξιο γκομενάκι, θα τα φέρεις βόλτα! Ακόμα και αν είσαι στον Αμαζόνιο με τον πατέρα της Αντζελίνας! Πολλά φίδια, πολλά μπούτια!

Words of wisdom:

Terry Flores: This film was supposed to be my big break, and it turned out to be a big disaster!

(Η σειρά είναι τυχαία και ένα μεγάλο 'ευχαριστώ' στην 'Τύπος Νυχτερινός' για την πρόσκληση! Δεν δίνω τη σκυτάλη σε κανέναν γιατί την προηγούμενη φορά είχα γκρίνιες!)

Birthday... with a twist

Στα φετινά γενέθλια μου σκέφτηκα να καινοτομήσω: αντί να γιορτάσω τα 28 μου χρόνια -που στην ουσία θα είναι 31- αποφάσισα να γιορτάσω τα 35 - που στην ουσία θα είναι 31!! Φοβερό πρότζεκτ?! Με αυτό τον τρόπο θα αποστομώνω και τον κάθε μαλάκα που θα μου λέει: "31? Μμμμ, μπράβο!! Φαίνεσαι όμως για μεγαλύτερος!" Από εδώ και πέρα θα μικροδείχνω! Ούτως ή άλλως, πιστεύουμε ευκολότερα κάποιον που είναι γηραιότερος απ' όσο φαίνεται. Εγώ για παράδειγμα: έχω ένα μοναδικό ταλέντο να ξετρουπώνω ταυτότητες για να μαθαίνω την πραγματική ηλικία των άλλων! Πριν μερικά χρόνια μάλιστα, σ' ένα πρωί είχα επισκεφθεί 4 διαφορετικά δημαρχεία για να πάρω τα πιστοποιητικά γέννησης κάποιων γνωστών μου. Χωρίς φυσικά να μου το έχουν ζητήσει!(Οκ, αυτό δεν είναι και πολύ τιμητικό για ' μένα αλλά αν νόμιζες πως μέχρι τώρα διάβαζες το μπλόγκ της Αμελί Πουλέν μάλλον θα σε απογοητεύσω!).Σήμερα λοιπόν γίνομαι 35 χρονών και δεν σηκώνω κουβέντα. Και που ξέρεις? Με λίγη τύχη, του χρόνου μπορεί να συναντήσω τυχαία στο δρόμο τη Γωγώ Αντζολετάκη και να της πω: "Με θυμάσαι Γωγουλίνι? Σε μούτζωνα από τη διπλανή θερμοκοιτίδα!"

Μέρες Αμνησίας: 6η Μέρα

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ

Είχε δίκιο ο εαυτός μου: πίσω από το ψυγείο βρισκόταν όντως ένα κουτί. Δυστυχώς όμως κάποιος άλλος το είχε βρει πριν από εμένα και είχε αφήσει μόνο το περιτύλιγμα από τα τορτελίνια και το άσχετο κλειδί. Βρέθηκα ξανά στο μηδέν. Αν και αυτή τη φορά γνώριζα με βεβαιότητα πως είχα πέσει θύμα πλεκτάνης. Και μόνο ένας τρόπος υπήρχε για να βρω την άκρη του νήματος.

(Αργότερα το ίδιο απόγευμα, στο σαλόνι)

- Τι βλέπετε, γιαγιά?
- Τη Θρασκιά ... κάτσε κι εσύ λίγο να ξεστραβωθείς.
- Τι θέμα έχει?
- "Νυφο-μανία: γίνε κι εσύ εξώφυλλο στο φανζίν της ενορίας σου".
- Ενδιαφέρον.
- Σε λίγο θα βγεί μια Βασιλική από την Παιανία. Νομίζω πως είναι η ξαδέλφη μου.
- χαχαχαχ... Ποιός είναι ο Λέννυ?
- (Η γραία πάγωσε)
- Μη βιαστείτε να μου απαντήσετε... να ξεστραβώσει πρώτα το στόμα σας και μετά μου λέτε.
- Να πηγαίνω τώρα, με περιμένει και η Κατερίνα στο Accessorize.
- Η πόρτα είναι κλειδωμένη και σας έχω κρύψει όλα τα παπούτσια. Ποιός είναι ο Λέννυ?
- Θα με σκοτώσει η μάνα σου.
- Tουλάχιστον εκείνη θα το κάνει γρήγορα και ανώδυνα. Ενώ εγώ δεν μπορώ να σας εγγυηθώ το ίδιο.
- Να χαρείς το γιόκα σου, εγώ δεν φταίω σε τίποτε!
- Έχω γιο???
- Ο Λέννυ είναι γιος σου.
- Δηλαδή είμαι στρέιτ?
- Άντε καλέ! Μια δόλια παραστρατημένη είσαι, μη κοιτάς που κάνω την ανύποπτη. Ο Λέννυ είναι σκύλος.
- Και που είναι τώρα?
- Μη με πιέζεις βρε αγόρι μου. Σε παρακαλώ. Κι από 'μένα ό,τι θες: ΄θα σου φτιάχνω κάθε μέρα φρέσκο ρυζόγαλο, θα σε κάνω διαχειριστή, θα σου γράφω στο βίντεο την 'Τόλμη και γοητεία'.
- Δεν θα ξαναρωτήσω: πού είναι ο σκύλος.
- Σ' ένα spa στην Αιδηψό με τους γονείς σου και τη φιλενάδα του, τη Γιαννούλα.
- Σε ποιό spa?
- Στις Θέρμες της Τσίλας.
- Πως έπαθα αμνησία?
- Δεν θυμάσαι?!
- Με δουλεύεις? Λέγε!
- Την προηγούμενη εβδομάδα που είχες κρυώσει, η μάνα σου έφερε ένα γιατρό να σε δει. Μόνο που δεν ήταν κανονικός γιατρός. Ήταν ένας γιατρός που είχε βγει στη Ντέσσυ Κουβελογιάννη κι έλεγε πως θεραπεύει "τα παιδιά που δεν γίνονται άντρες". Καλή ώρα!
- Και?
- Ε, σε κοίμησαι και μετά είπε κάτι στα αρραμαικά και αυτό ήταν.
- Και πως βρέθηκα στο νοσοκομείο?
- Αυτό ήταν ιδέα του πατέρα σου: σου 'σπασε ένα λαμπαντέρ στο κεφάλι γιατί σε είχε νεύρα που του 'παιρνες τις κάρτες.
- Σε τι οικογένεια ζω?
- Υπάρχουν και χειρότερα, μη το λες αυτό.
- Όπως?
- Τις προάλλες, έβλεπα για μια οικογένεια στο Τέξας που τη δεκαετία του '70...
- ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ!
- Ο,τι πεις! Να σου στίψω 2 πορτοκάλια?
- Και γιατί μου κρύβετε τον σκύλο?
- Γιατί ο γιατρός είπε πως όσοι έχουν σκύλο αντί για κοπέλα γίνονται αδερφές. Κι έτσι τον στείλαμε διακοπές για λίγο.
- Τι γιατρός ήταν αυτός?
- Πολύ καλός... Έχει πάει και ΔΙΚΑΤΣΑ... θέλαμε να τον δώσουμε στην αδερφή σου αλλά τραβολογιέται κι αυτή με τους περιπτεράδες.
- Και τώρα?
- Τώρα τον έχει στείλει ο πατέρας σου σε όποιο αντρικό όνομα βρήκε στο κινητό σου.
- Μ' εμένα τι θα γίνει τώρα?
- Θα βγάλεις το μπλέντερ από το κάτω ντουλάπι, θα φτιάξουμε από ένα milkshake που σ' αρέσει και μετά θα βρούμε μια λύση, μου είπε καθησυχαστικά η γιαγιά.

Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι η γιαγιά να στέκεται από πάνω μου κρατώντας ένα βάζο σατσούμα και να μου λέει με μάτι που γυάλιζε: "Do you feel lucky, punk?".
Ξύπνησα μ' ένα φοβερό πονοκέφαλο. Ο Λέννυ καθόταν στο πλάι και με κοιτούσε ανέκφραστος. Του χαμογέλασα και θυμήθηκα πως αυτός ήταν ο σκύλος μου, αυτό ήταν το σπίτι μου και στο τραπέζι υπήρχε μια μεγάλη πίτσα. Άπλωσα το χέρι μου να τον χαιδέψω ευτυχισμένος και μου έγλυψε τα δάχτυλα. Και μετά με δάγκωσε με όλη του τη δύναμη.

Μέρες Αμνησίας: 5η Μέρα

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΣ!

Καθόμουν ξαπλωμένος στον καναπέ. Κοίταζα το ταβάνι λες και είχαμε ραντεβού για να πέσει να με πλακώσει. Το μυαλό μου, αν και θεωρητικά άδειο, ξεχείλιζε από ερωτηματικά.
Η Αγγέλα δεν μου είχε φανεί και ιδιαίτερα ευχάριστος άνθρωπος. Για την ακρίβεια, έμοιαζε περισσότερο με 'Καγκέλα' παρά με 'Αγγέλα'.
Οι -υποτιθέμενοι- γονείς είχαν εξαφανιστεί από το πρωί. Θα πήγαιναν σε μια φίλη τους, τη Κινέτα. Απ' ό,τι κατάλαβα αυτή είχε ένα ρακούν που αυτοκτόνησε και ήταν πολύ στεναχωρημένη.
Η -υποτιθέμενη- αδελφή μου είχε μαζέψει κάτι παιδάκια στο σπίτι και τους επιδείκνυε το νέο goody-bag της Καλομοίρας.
Η -υποτιθέμενη- γιαγιά, που θα με πρόσεχε κιόλας, είχε πάει εκδρομή στον Άγιο Εφραίμ να δει τους δαιμονισμένους.
Το -υποτιθέμενο- κουνέλι του γείτονα δεν είχε εμφανιστεί...ακόμα.
Ήθελα να φτιάξω ένα καφέ αλλά δεν θυμόμουν πώς τον πίνω. Πεινούσα κιόλας. Στο σπίτι υπήρχαν μόνο κάτι μπάμιες. Αναπάντητες μπάμιες πάντου.
Όπως ήμουν ξαπλωμένος, παρατήρησα ένα φάκελο που ήταν κολλημένος με τσίχλες κάτω από το γραφείο. Το άνοιξα και βρήκα ένα dvd που έγραφε πάνω τ' όνομα μου και είχε τη φωτογραφία ενός χοντρού κανελί σκύλου με ξυρισμένα φρύδια. Έβαλα το δίσκο να παίξει και μ' έκπληξη με είδα να κοιτάω την κάμερα. Ήμουν εγώ ή κάποιος που μου έμοιαζε από ένα παράλληλο σύμπαν?

"Γειά σου Νανάκο! Είχα προβλέψει πως θα σου συνέβαινε αυτό κάποια μέρα γι' αυτό βρίσκομαι εδώ για να σε κατατοπίσω σε ορισμένα θέματα.
Καταρχάς, η οικογένεια σου αποτελείται από μια κοκκινομάλα στρουμπουλή, έναν συμπαθή μπαμπά με υποτακτική ψυχολογία, μια αδελφή που βαφτίζει όλους τους γκόμενους της φυσικομαθηματικούς και μια γιαγιά που ο φυσικός της χώρος είναι το αναμορφωτήριο. Δεν δικηγορείς και κυρίως, δεν έχεις καμία απολύτως σουπερ δύναμη! Το σπαθί που πιθανότατα ανακάλυψες είναι δώρο του Σο Κοζούκι από ένα ταξίδι στην Ιαπωνία. Είσαι καθηγητής 'Κουλεμανσόν' και ΔΕΝ μπορείς να πετάξεις! Δεν τρως φρούτα και λαχανικά, κάνεις μπάνιο με λάδι από τηγανιτές πατάτες και συλλέγεις περιτυλίγματα από τσιζμπέργκερς. Αγαπημένος σου ηθοποιός είναι ο Μάρκος Σεφερλής και all time favourite τραγουδίστρια η Τίνα Τράκου.
Σε περίπτωση που σου έχουν παρουσιάσει αρραβωνιαστικιά μάλλον θα έχεις γνωρίσει την Αγγέλα. Μην τους πιστέψεις και κυρίως μείνε μακριά της: κινδυνεύεις από την παροιμιώδη γκαντεμιά της και το ανέγγιχτο από τους αιώνες bushy -νι της! Γενικά, δεν σου αρέσουν και πολύ οι γυναίκες όπως επίσης δεν σου αρέσουν τ' αυτοκίνητα, το ποδόσφαιρο και ο στατικός ηλεκτρισμός.
Πίσω από το ψυγείο, υπάρχει ένα κουτί. Εκεί θα βρεις ένα κινητό με όλα τα τηλέφωνα που χρειάζεσαι, ένα πακέτο τορτελίνια που πρέπει να βράσεις 14 λεπτά, μια φωτογραφία σου από την Τυνησία και ένα κλειδί. Το κλειδί είναι άσχετο, το βρήκα στο δρόμο τυχαία. Τηλεφώνησε στη Πέππυ που 'χει γούστο να βλέπει μοναχά Ρίτσαρντ Γκιρ. Θα σου ζητήσει ένα κωδικό να της πεις. Ο κωδικός είναι "Σουρντάν-Μπουρντάν". Θα σου τα εξηγήσει όλα και κυρίως θα σου μιλήσει για τον Λέννυ. Αυτός κρύβεται πίσω απ' όλα όσα σου συμβαίνουν. Ή οι εξωγήινοι, δεν είμαι και πολύ σίγουρος.
Σου δείχνω ένα βίντεο ντοκουμέντο του χαρακτήρα σου. Ίσως με αυτό καταλάβεις καλύτερα ποιός είσαι, τι σου αρέσει και πού βαδίζεις. Ελπίζω να σ' επαναφέρει στη πραγματικότητα. Καλή τύχη



"

Μέρες Αμνησίας: 4η μέρα

Α Γ Γ Ε Λ Α

Η αλήθεια είναι πως την περίμενα με αδημονία αυτή την επίσκεψη. Καταρχάς, γιατί ο γιατρός -που δεν φαινόταν να ξέρει και σημαντικά περισσότερα απ' όσα είχα συγκρατήσει εγώ από την αμνησία της Όλγας Χαρίτου- έλεγε πως ένα δυνατό συναισθηματικό σοκ ίσως μ' επανέφερε στη πραγματικότητα. Η ανυπομονησία συνοψιζόταν στους εξής ένα λόγο:
η Αγγέλα ήταν πολύ πιθανό να γνώριζε τα πάντα για τη μυστική ταυτότητα μου! Tahtah!!
(Οπότε ίσως το βράδυ να με έβρισκε να χοροπηδάω από στέγη σε στέγη και να εξολοθρεύω νταήδες που έκλεβαν τις εισπράξεις από τα κάλαντα! Γαμώ?!)

Την υποδέχτηκα μ' ένα πλατύ -και λίγο ψεύτικο- χαμόγελο. Με υποδέχτηκε με μια πολύ δυνατή και πολύ αληθινή- μπουνιά στο κούτελο. Ένα μπουλούκι από χρωματιστά πουλάκια άρχισαν να κάνουν σβούρες μέσα στο δωμάτιο και η Αγγέλα να περνά έξαλλη από μέσα τους. Αγέλαστη. Ανέκφραστη. Γενικά αν ήθελα να την περιγράψω θα χρησιμοποιούσα πολλές λέξεις με στερητικό πρόθεμα. Και για κάποιο λόγο φαινόταν ΠΟΛΥ θυμωμένη.

- Σου δίνω 15 δευτερόλεπτα να μου εξηγήσεις, είπε.
- Θέλω 15 λεπτά για να συνέλθω από το κροσέ σου!
- Στο πατάκι του αυτοκινήτου βρέθηκε ένα lipstick. Ποιάς είναι?
- Δεν ξέρω. Δεν θυμάμαι.
- Αυτά να τα πεις αλλού και μην τα πουλάς σε ΄μένα, δικαιολογίες λες και ψευτιές.
- Βρε αγάπη μου (?!) , κάπως - κάπου χτύπησα και δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα.
- Αυτά να τα πεις αλλού, δεν είμαι εγώ για σένα, λυπάμαι πολύ μα έπαιξες ό,τι και να λες.
- Πες μου γιατί δεν με πιστεύεις, την αλήθεια σου λέω μα εσύ ζηλεύεις. Το lipstick που βρήκες μες στο αμάξι χωρίς λόγο στον αέρα όλα θα τα τινάξει.
- Δεν σε πιστεύω και μην ορκίζεσαι, στην ενοχή σου κρύβεσαι.
- Πες μου γιατί τα βλέπεις όλα ύποπτα, ποτέ εγώ δεν σου δωσα δικαίωμα για τίποτα. Πες μου τι σ' έχει πιάσει -θα τρελλαθώ!- για ένα lipstick εμείς να φτάνουμε στο χωρισμό!
- Δεν σε πιστεύω και πάει τέλειωσε, το ψέμα σου με διέλυσε δεν θέλω άλλα να μου πεις.
- Στις φλέβες μου κυλάει το δικό σου αίμα και για ένα lipstick το 'κανες πολύ μεγάλο θέμα.
- Δεν σε πιστεύω.
- Πες μου τι σ' έχει πιάσει και φωνάζεις, μ' απειλείς και μ' εκβιάζεις!
- Μην ψάξεις τώρα να με βρεις!
- Το ξέχασε η ξαδέλφη μου εχτές εδώ, της έπεσε, σου λέω, από τη τσάντα της την ώρα που την πήγαινα στον άντρα της (?????!!!!!)
- Ό,τι και να λες!
ΜΠΑΜ! (Στο ρόλο του "ΜΠΑΜ" η πόρτα που βρόντηξε η Αγγέλα βγαίνοντας).
- Γκρίνιααα!

Μόλις έβαλα λίγο πάγο στο κούτελο μου που είχε πρηστεί, πήρα μια σελινόριζα -που σύμφωνα με την υποτιθέμενη μαμά μου είναι το αγαπημένο μου σνακ - και κάθισα να βγάλω τα συμπεράσματα μου:

1) Η κοπέλα μου, η Αγγέλα, έχει πολύ βαρύ χέρι για τα stats της (1,57/47 κιλά/με μικρό στήθος κι εκθαμβωτικό πετικιούρ),
2) Μόλις την είδα αντί να με πιάσουν φουσκοδεντριές και να την ρίξω στο κρεββάτι, μου δημιουργήθηκε μια περίεργη επιθυμία να παίξω μπιρίμπα. Γιατί?
3) Πρέπει να με θέλει σαν κολασμένη. Λογικό.
4) Μάλλον την κερατώνω. Επίσης λογικό.
5) Στο ψυγείο ανακάλυψα ένα σακκουλάκι με κομμάτια από κρέατα, ζαμπόν και κόκκαλα. Μπορεί να είναι της κοπέλας που ξεχνάει το lipstick της από 'δω κι από 'κει.
6) Εκτός από αμνήμων μάλλον είμαι και χωρισμένος.
7) Πρέπει να βρω το lipstick και να του πάρω αποτυπώματα. Ίσως η παράνομη μου σχέση να ξέρει κάτι παραπάνω .
8) Το τηλέφωνο γιατί δεν χτυπάει ποτέ?
9) Μήπως είμαι τελικά κάθαρμα και μπερμπάντης?
10) Η ζωή του ξεχασιάρη σούπερ ήρωα...sucks! Big time!